Lesbók Morgunblaðsins - 24.12.1957, Blaðsíða 22
<81
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
Þetta var í fyrsta skipti, sem ég
reit þér. Mér fannst hræðilegt að
•krifa það, sem var uppgerð og
ekki alls kostar satt — en loks taldi
ég mig ekki geta dregið úr því.“
„Er mikill munur á því að skrifa
orð og tala það?“
„Þú hafðir aldrei spurt, hvort ég
elskaði þig, heldur um það eitt,
hvort ég vildi verða konan þín...
„Nú, var því þannig farið“.
„En í þeim svifum, einmitt í
þeim svifum, sem ég fór að skrifa
orðið, þá var höndin þar. Hún leið
upp borðbrúnina, og ég held ég
hafi setið og starað á hana í nokkr-
ar sekúndur, áður en ég skildi,
hvað var á seyði. Ég rak ekki strax
upp óp. Það var eins og ég gæti
ekki skilið, að þetta væri ekki ein-
leikið. En svo lagðist hún yfir papp
-írinn og benti með beinaberum
fingrum á orðið, sem ég hafði
skrifað.
Ég held hún hafi verið glöð, blátt
áfram skolfið af gleði. Það var eins
og hún vildi krafsa til sín stafina.
Ef leikið var tveim skjöldum, vildi
hún taka þátt í því.
Hún kom skríðandi á gulum
fingrunum eins og stór köngulló.
Það var eins og henni lægi á. Það
var svo langt síðan hún hafði haft
tilefni að koma í ljós. Nú ætlaði
hún ekki að láta standa á sér. Hún
blátt áfram hrifsaði pennastöngina
með þvölum beinaberum fingr-
unum. Ef svik voru höfð í frammi,
vildi hún vera með í spilinu.
Ég rak upp óp eins og ormur
hefði snert mig, og þá hvarf hún,
en ég er ekki viss um nema hún
kunni að leynast einhvers staðar
hérna. Mér finnst jafnvel á mér,
að hún ætli að fjandast enn hér í
stofunni. Komi hún aftur í Ijós,
verður það minn bani. Ég var nær
dauða en lífi áðan“.
„Nei, nú skal hún snauta burt“,
*agði hann í huggunarrómi.
„Ég veit, að það er eitt mál, sem
ég verð að útkljá“, sagði hún. „Ég
má ekki láta það ógert, því að þá
kemur hún aftur. En það er svo
skelfilega erfitt".
Hún dró einbauginn af fingrin-
um, stakk kaldri, skjálfandi hendi
sinni í hönd læknisins og skildi
hann þar eftir. Því næst grét hún
af beiskju sjálfsafneitunarinnar.
Læknirinn mælti ekki orð, hann
lét fingur sína mætast og hringur-
inn rann milli þeirra.
Það Var satt að segja auðveldara
að botna í hendi vofunnar en hinu,
fannst honum. Höndin hafði eins
og hallazt á sveif með honum, hefnt
hans að nokkru leyti. Hann hafði
samúð með henni.
Það er nú svo með suma, hugs-
aði hann, að samvizkan nagar þá
á einn eða annan hátt, hvernig svo
sem þeir reyna að svæfa hana.
Hljóðlát fer hún sínar götur. Allt
var nú með ráðum gert af hálfu
heitkonunnar hans ungu til þess
að eignast gott heimili. Hún þurfti
ekki annað á sig að leggja en dá-
litla uppgerð, og þá var hún sólar-
megin í lífinu. En samvizkan er
að; hún grefur tundur sitt í djúpi
sálarinnar, og á andartaki sundrar
hún gersamlega að lokum kænsku
og klókindum.
O, jæja, o, jæja, hún hafði víst
ætlað, að hún gæti haldið áfram
að ljúga ævina út. Hún hafði sjálf-
sagt séð, að sumir aðrir komust
upp með það. En síðan kemur í
Ijós, að hún er gerð úr fíngerðara
efni en svo, að slíkt stoði hana.
Það hindraði hana að heyra til fág-
uðum hópi samvizkusams fólks.
Áður en varði var sjálfsblekkingu
samvizkunnar lokið.
Auðvitað bregður samvizkan sér
þá í það líki, sem liggur beinast
við. Einsætt var, að hún yrði að
vofunendi í stofunni þeirri arna.
Hann sat sífellt kyrr og renndi
einbaugnum milli fingra sér, en
var eins og á tveim áttum. Hann
var ekki aðeins reiður yfir því að
hafa ekki getað unnið hana. Hann
var því nær hryggur. Hún var nú
víst tekin að rumska við út af hon-
um, hugsa út í, að hann hefði verið
beittur rangindum, því að hún
laut niður og kyssti á hönd hans.
„Fyrirgefðu mér“, sagði hún.
Sér var nú það, hve hún var
mjúk á manninn. Þegar hún hafði
komizt að raun um, að hún hafði
talað hann af sér, vildi hún fyrir
hvern mun bæta fyrir það. — Úr
því að svo var komið var vissulega
ástæðulaust að kvelja hana lengur
Hann þurfti þá aðeins að ljúka
máli sínu, segja, að hann hefði
ekki verið miklu betri en hún. Það
voru rökleiðslur á báðar hliðar
Hún hafði sótzt eftir heimili, en
hann eftir ráðskonu. Það ætti að
róa hana að heyra þetta.
Hann ætlaði að segja henni, að
þessi misgáningur yrði ekki heldur
svo tiltakanlega sár fyrir hann
Hann hafði ekki verið svo voða-
lega ástfanginn — fremur en hún
Þá var þarfleysa að tefja lengur,
að þessari kvöl linnti. Það var
bezt að láta öllu vera lokið, bezt
að lægja öldurnar hjá öllum, sem
hlut áttu að máli og vakna að
morgni óheitbundinn.
Þegar hann stóð upp og tygjaði
sig, vöknaði honum um augu. Eigi
að síður þótti honum fyrir að missa
hana fyrir fullt og allt. Og það var
þetta, sem hann fór að tjá'henni
Hann tók að segja henni sund-
urlaus atriði um það, að hún væri
hlutvönd sál, samvizkusöm sál, að
hún heyrði til fíngerðari hópnum
af viðkvæmu taugnæmu fólki
sem einmitt nú væri að bóla á hér
og þar. Og þess vegna væri hún hon
um ástfólgin og hugstæð. Einmitt
vegna þess, sem fyrir hana hafði
borið í nótt, ætti hann erfitt með
að láta sér lynda, að hún sigldi sinn
sjó.
Hún væri auðvitað sjálfráð að