Lesbók Morgunblaðsins - 24.12.1966, Síða 10
Smásaga eftir Mark Twain
að var með töluverðum
■emingi að ég tók um tíma að mér
ritstjóm búnaðarblaðs. Ég reikna
með að landkrabbi mundi á sama
bátt taka með semingi við skip-
Btjóm, en þannig var í pottinn bú-
að launin skiptu töluverðu máli.
Ritstjóri blaðsins var að fara í sum-
arfrí. Ég sanaþykkti kauptilboðið og
settist í sæti hans.
Tilfinningin yfir því, að vera aftur
kominn til vinnu hríslaðist um mig,
og ég púlaði alla vikuna mér til ó-
blandinnar ánægju. Blaðið fór í prent-
nn, og ég beið allan daginn með tölu-
verðri eftirvæntingu til þess að sjá
bvort tilþrif min myndu vekja at-
hygli. >egar ég yfirgaf skrifstofuna
wn sólsetur sá ég að álitlegur hópur
manna og stráka hafa safnazt saman
við tröppumar. >eir skutust í allar
áttir þegar þeir sáu mig, og ég heyrði
einn þeirra segja: „>arna er hann.“ Ég
▼arð að sjálfsögðu harla glaður við,
Morguninn eftir var álíka stór hópur
laman kominn við skrifstofutröppurn-
ar, auk þess sem smáhópar manna stóðu
á víð og dreif um götuna. Allir horfðu
á mig fullir áhuga. Hópurinn við tröpp-
urnar dreifðist er ég kom þangað, og
ég heyrði einn segja: „Sjáið þið augna-
ráðið!“ Ég lét auðvitað sem ég heyrði
þetta ekki, en undir niðri var ég
harla upp með mér og hugleiddi að
skrifa frænku minni um þetta. Ég fet-
aði upp tröppurnar og er ég nálgað-
ist dyrnar heyrði ég hressilegan mál-
róm og síðar hrossahlátur inni fyrir
>egar ég opnaði dyrnar og leit inn sá
ég tvo unga og búsældarlega menn.
>eir urðu langleitir og fölir við þegar
þeir sáu mig, og síðan steyptu þeir sér
með miklu brambolti út í gegnum rúð-
una. Ég varð hvumsa við.
Eftir hálftima heimsótti mig gamall
maður, alskeggjaður en sviphreinn, og
fékk sér sæti að boði mínu. Honum
virtist vera allmikið niðri fyrir. Hann
tók ofan hattinn, lagði hann á gólfið,
og tók uþp úr honum rauðdropóttan
snýtuklút og eintak af blaðinu.
Hann lagði blaðið í kjöltu sína eg
spurði um leið og hann fægði gler-
augun með snýtuklútnum: „Eruð þér
nýi ritstjórinn?“
Ég játti því.
„'Hafið þér nokkru sinni áður rit-
stýrt búnaðarblaði?‘“
„Nei, svaraði ég. „>etta er fyrsta
tilraun mín í þá átt.“
„>að var að vonum. Hafið þér nokkra
raunhæfa reynslu í landbúnaði?"
„Nei, mér er nær að halda ekki.**
„Datt mér ekki bankabygg í hug“,
svaraði gamli maðurinn. Hann setti upp
gleraugun og rýndi á mig á meðan haim
braut blaðið saman. „Mig langar til
að lesa fyrir yður það, sem kom mér til
þess að álíta að eitthvað skorti á reynslu
yðar. >að er þessi leiðari í blaðinu.
Voruð það þér, sem skrifuðuð þetta:
„>að ætti aldrei að slíta næpurnar
af, það meiðir þær. >að er miklu betra
að senda strák uppí tréð til þess að
hrista það.“
„Nú, hvað segið þér um þetta, þvl
ég reikna með að þér hafið skrifað
það?“
„Finnst mér? Ja, mér finnst þetta
ágætt. Mér finnst það skynsamlegt. Ég
er sannfærður um að milljónir af næp-
um skemmast hér í héraðinu vegna þess
að þær eru slitnar af hálfþroskaðar,
en ef menn sendu stráka upp í trén
til að hrista . . .
„>ér getið hrist ömmu ýðar. Næpur
vaxa ekki á trjám.“ „Jæja, avo þær
gera það ekki. Nú, hver sagði að þaer
yxu þar? >að var aðeins talað í líking-
um í leiðaranum, aðeins í líkingum. Allir
sem nokkra glóru hafa í hausnum vita,
að ég átti við að strákarnir skyldu
hrista runnana."
Við þessi orð mín spratt sá gamli
upp úr stólnum, reif blaðið í tætlu*
og tróð á því, braut eitt og annað f-
herberginu, sagði að ég hefði ekki
gáfnavísitölu á við meðalbelju, raukl
út, skellti á eftir sér og var í stutti*
máli þannig til orðs og æðis að mé*
sýndist hann vera óánægður með eitt-
hvað. En úr því ég vissi ekki hvað þa9
var, var ekki við því að búast að ég
gæti liðsinnt honum.
S tundarkorni síðar var hurðinnl
srvipt upp og inn stormaði þvengja-
lengja með hárklepra niður á axlir og
viku skeggbrodda, sem gægðust upp»
úr hrukkum andlitsins. Hann nam stað»
ar er inn var komið, lagði fingur á var*
ir sér, og beygði sig fram eins og ham»
hlustaði eftir einhverju Ekkert hljóffr-
heyrðist, en samt hlustaði hann ánt
afláts. Loks sneri hann lyklinum |
skránni og læddist á tánum í áttin*
til mín. Hann nam staðar í seilingu,
horfði fast á mig um stund, dró siðaq
upp úr pússi sínu þvælt eintak af blað-
inu, otaði því að mér, og sagði;
„>ér skrifuðuð þetta. Viljið þér lesa
það fyrir mig — strax. Ég held þetta
ekki út lengur."
Ég las upp úr blaðinu fyrir hann,
og sem orðin hrútu af vörum mér, s4
ég að honum tók að létta. >að sljákk-
aði á strídduni vöðvum, kyrrð og né
34 LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
24. deeemlber 19081