Lesbók Morgunblaðsins - 24.12.1966, Blaðsíða 23

mðB gæftutn svarfet f fósitlbræðrailag að
(crnum KÍð.
Ylfirhieyireindiurnir ofckar voru ailir með
fitföng, og tókiu níður hivert orð, eem
Bálkuir sagðL Ég var í fyrstu svo umdr-
pradi að ég kom ekki upp orði, en svo
fareif sagan mig, og ég sat og hlustaði
í spenningi. Hann fcann að segja frá
iba-nn Bálkur, en sj«Han hiefur honuim
Jbekizt jafn wel að halda álbeyrenduim
tpg þarna. Og yfiriheyrendu'rnir átta
flrildu fá að vita náikvæmlega hvernig
Iþessi heiðna atfaöfn fseri fram, hvort
Iþetta væri mikflil stouirður, og hvað flæi-
$st í þessia fósHbræðralagi. Báikur var
ecm sagt í essimu sínu, og hafði svör á
dþeiðum höndum vdð öllum spurningum.
Wn heldur fanmst mér athiöfnin orðin
^.óðug hrjá honum, |því svo var að skilja
jef fliáisögnisnini að rista bæri djlúpan
tekurð ailik iflrá ölnlboga á!ð úlnlið ef vei
JBetti að fiaina. Þetta ættuðum við að gera,
pg vKWUim hivertgi soneykir, sagði Báílk-
'fU", endsa af vákinguim komnir.
>{. Þegar Báikur hafði ik»kið frásögninni,
jTarð þögn í fundarheiíbergmu, og yfir-
fcieyrendurnix r-ifjuðu upp frásiögnina
jneð þvtí að fara ytfir það, sem þeir
fböfðu sfcrifað niður. Svo rauf ein kon-
|an þögnina og þakkaði kærlega fyrir
Wiguna. „Env" sagði hiún, „bvenær meg-
&m vfð Bvo taka myndir af ykkur?"
*-Þetta faninst imér kjámaleg spurning.
f8kti ulú að fara að taka atf okkur flanga-
Ényndir íy!ra¦ safn iögregiunnacr þegar
jjipáð hötfðuin ekfci gert annað en það að
Ifetla að fefca í fótspor florfeðranna, vák-
fcgannaj sem tfyrstir bivítra manna
ífeflgu á iland í Viesturiheimi? Bn kionan,
•em beðið hafði um myndir, leiðrétti
énig. Það var ails ekki fyrir iliögregluna,
iéem taka áfcti myndir a>f okikur, heldur
í|yrir IWöðin. Þetta var svo skemimtileg
éaga, að blöðin höfðu heyrt um hana,
vildu nú, eins og blö'ðum sæmir, lofa
ndum siínum að heyra hiana. Yfir-
yrendurnir átta voru alls ekki dóm-
War, mé hekJur iögreglusta'rflsfólk, held-
mr blaðameíxn £rá dagfolöðuim og frétta-
étofuoa,
' Það er tilgangs'laust að reyna að lýsa
•pplitinu á okkur Báiki við þessi ttíð-
fpdi, en báðir harðneituðum við að láta
taka af okkur myndir. „Nú, vissuð þið
ekki hver við vorum?" spurði þá ein-
hver. „Annars skiptir það ekki máli.
Myndirnar tökum vfð, annað hvort hér
inni af ykkur í fangafötum, ef þið eruð
mneð eitthvað múður, eða þá úti, eftir
að þið hafið skipt um föt." Af tvennu
illu þótti okkur sáðari kosturinn væn-
legri.
Ekki var okkur sleppt strax að lok-
inni myndatöku, heldur leiddir fyrir
dömara skömimu seinna. Kvað hann upp
þann únskurð að vopnin skyldu upptæk,
en að öðru leyti værum við frjálsir
farða okkur. Rá'ðlagði hann okkur að
kaupa bnifa með styttri blöðum, ef við
hiéldum Iflast við þá ákvörðun að sverjast
í fóstbræðralag.
Við voruim hálf feimnir við að fara
heim á eftir. Óttuðuimst við frásagnir
biaðanna, þótt ekki tekium við sögu
Bálks það merkilega að henni yrði sleg-
ið upp. Þetta var misskiiningur, sem
flljótiega fékkst leiðréttur.
Það var komið fram yfir hádegi þeg-
ar við yfirgáfum Aangelsið, og blaða-
salar stóðu á hverju homi og buðu síð-
degiisú'tgáfur stóriblaðanna frá San
Francisco, auk blaðanna frá Oakland og
Berkeley. Og á fonsiðum þeirra ailra
biöstu við okkur myndir af tveimur
niðuriúituim F'rónvenjum, með uppgerðar
bros. Og ekki haifði saga Bálks versnað
í me'ðförum blaðamannanna! Ég dró
hattinn niður að augum um ieið og ég
keypti eintök af Öllum blöðunum, og
skundaði svo heim til að loka mig
innL
Óttaðist ég einna hel2it að við Bálkur
yrðum báðir reknir úr skóla, og að
sagan spyxðist heim. Eitt er vist að sag-
an reyndist vinsæi meðal lesenda, þiví
hiún ibirtist í blöðum víða um Bandarík-
in, meira að segija í Washington, núm-
lega fjögur þúsund kílómetruim fyrir
austan Berkeley. Þa'ð bastti talsvert úr
skák að flestir túikuðu söguna á (þann
hátt að hún væri uppspuni frá rótum,
en skemmtilega saman tekin ráð tveggja
skólapilta til að vekja á sér athygli.
Um landa okkar við skólann er það að*
segja að þeir skiptust í tvio hópa. Sum-
ir urðu æfir út i okkur fyrir miður
Iheppilega landikynningu, og var ég þeim
fyllilega sammála. Aðrir hlógu dátt og
óskuðu okkur til hamingju með sög-
una. En þeir síðarneflndu voru í minni-
Ihluta. ' •
Ég dvaldi ekkí lengi í Kaliforníu eft-
ir -þetta. Um vorið Ælutti ég þvert yfi*
Bandaríkin til Bostón. Þar hafði ég
fengið' vinnu um sumarið óg skólavisé
um haustíð, og þar spurði enginn h/venn-
ig það væri með þetta fóstlbræðraiLaa
hvort skurðurinn væri djúpúr.
Jól í Róm
JÓL 1 BÓQM. Þau eru þögn næturinn-
ar, sem er rofin af kalli hundraða
dimmraddaðra kirkjuklukkna tU mið-
næturguðsþjónustu í kirkjunum
eftir hljóðlátt jólakvöid, sem hér er
eytt í tilhlökkun; þau eru jóladagsmorg-
un með gjöfum, spariklæddu fólki á
götunum, sem spókar sig í morgunsól-
inni, fylltum kalkún á hádiegisiborði
fjölskyldunnar; nú er friður og sæld
eftir allari undiribúninginn.
Mörgu þarf að ljúka áður en jóttin
koma, eins og sjá má á umferðinni, sem
strax i byrjun desemlber hefur aukizt
svo mikið, að fótgangandi menn endur-
vinna glötuð rettindi sín. Aftur má
komast yfir götur á virðulegan hátt —
bílar eru reyndar ósköp rólegar skepn-
ur, þegar þeir standá í löngum og fal-
legum röðum og komast í hæsta lagi
jafnlhratt áfram og gráu kindurnar, þeg-
ar þær eru á beit í ólífulundunum i
Castelli RomanL
Jiólaverzlunin byrjar fyrr með ári
hverju með freistandi gluggasýninguim,
sem hvetja menn til dáða og viljafestu.
Fyrr og fyrr koma mismunandi ósiviknir
fjárhirðar ofan úr fjöllunum og spila á
hin sérkennilegu hljóðfæri sín, sem
minna á selokjapipur, á götunum. Fyrr
og fyrr kemur iíka póstberinn irneð
venjuleg bréf, postberinn með áibyrgð-
arbréf, póstberinn með stóra böggla,
póstberinn með litla böggla, póstberinn
með hraðpóst og skeyti, postberi bank-
ans, sorphreinsarinn, götusóparinn og
mjólkursendillinn með vonarglampa i
augum og „gleðileg jól" á vörunun\
sem þeir meina fyllilega eigi að síður.
Og fyrr og fyrr verður maður gripinn
af jólaæðinu, ég er ekki lengur áhyggju
laus farfugl, sem ráfar um í annarra
manna löndum, velviljaður og heimilis-
laus. Um jólaleytið uppgötvast, að menn
geta átt tvö föðurlönd: Það, sem þeir
dveljast í, og það sem þeir komu frá, og
beggja landa jólasiðir eiga jafn skilið
að vera bafðir í heiðrL
í fyrra vorum við með eitt það falleg-
asta jólatré, sem við höfðum nokkurn-
tíma haft. Gramwaxið var það, og hlut-
föll þess fögur, nálarnar litlar og þétt-
stæðar, í senn göfugt, yfirlætislaust og
hógvært í kröfum sínum. En við eigum
fulla kassa af heimatilbúnum hálfmán-
um og kramarhúsum og nægar birgðir
af stearínkertum og kertahöldurum
imeð lóðum á, svo að þetta tré varð á
endanum afar danskt, eins og forfeður
þess. Kannski hefur tréð líka verið
komið frá Danmörku ?
Norræna jólatréð er ekki aðeins að
finna á heimilum útlendinga, það hefur
einnig haldið innreið sína á rómversk
heimili. ítalirnir nota bara ennþá skraut
legri glerkúlur og lítil rafljos til að
skreyta þau, og trén eru eingöngu til
prýðL en þau eru efcki notuð til að
ganga í kringum þau. Tréð er hér i öðru
sæti, að baki jólavöggunnar, sem eir
sett upp í margbreytilegu og hugmynda
rtíku landslagi, sem búið er til eftir
smekk hvers og eins og er breytilegt
frá ári til árs. I vöggunni liggur Jesú-
barnið á hálmtoeði sínum, umhverfiis
það standa María og Jósef, vitringarnir
þrír og fjárhirðar og tilbiðja það.
Á sama hátt og hvert heimiii hefur
sína jólavöggu hefur hver kirkja eitl
biliðaraltari með jólavöggu, sem er setl
wpp með mestu leynd bak við tjald, og
er ekki afhjúpuð fyrr en á jólanótt. Það
er vinsæl jólaskemmtun að leiða börn
sín í hiverja kirkjuna á fætur annarri
til að skoða jólavöggurnar. Stöðug sam-
keppni virðist vera hér á milli kirkn-
anna um hiver þeirra geti státað ad
faliegustu jólavöggunni. Þarna er töfr-
að fram fjallalandslag úr ógrynni aí
flekkóttum, brúnum pappír. Yfir þvl
hvelfist svartur næturhiminninn og á
honum gengur Betlehemsstjarnan með
reglulegu millibili og undir er leikia
lágvær tónlist. Innan um landslagið lifa
og starfa smáar mannverur, stundum
geta þær hreyfzt, en stundum eru þær
fastar við dagleg störf sín. Fnemst
standa aðalpersónurnar kringum Jesú-
barnið, eða Jómfrú María situr móður-
leg með barnið í kjöltu sér; oft eru
þessar myndir gamlar tréskurðarmynd-
ir, skörnar af kærleika og krafti. Yfir
þessari eðlilegu og failegu heildarmynd
hvílir ólýsanleg ró og samstilling ein#
Qg bergmál af dýpsta tóni jólaboðskapar-
ins, sem heyrist sjaldan á okkar tímum.
Þo myndi jólin vanta mikið, ef þau
fiyttu ekki með sér glaðværð og góð-
^œtisát, og yið tiibúning hins síðast-
nefnda fær dönsk húsmóðir.í Róm þá
aukaáreynslu, að gefast ékki upp fyrir
Framhald á bls. ðl.
1 24. l^wl^n^i^H^ líttít.
-LESBÓK MORGUNBLAÐSINS 4.7