Lesbók Morgunblaðsins - 24.12.1966, Blaðsíða 21

18 ára, og svaf hún þar á gauðrifnuim og
grútskítugum pokaræflL
Annars hefur verið unnið stórt átak
I byggingarmálum fólksins með bygg-
Sngu hinna nýju verkamannabústaða-
Ihverfa. Sá er einn hængur þar á, að
Æólkið virðist ekki kunna að meta það.
Bá maður það á svölum húsanna, að
fcangað hafði fólkið tekið með sér sóða-
ekapinn af götunum, eins og það <gæti
ekki án hans verið.
* Laugardaginn 15. október risum við
trla úr rekkju, og eftir morgunverð fór-
wm við í skoðunarferð um borgina. Mér
er minnisstæð koma okkar í eitt fræg-
asta forngripasafn í heimi, þar sem hin-
«r dýnmætu fornmenjar þessa gamla
©g fornfræga menningarlands eru
geymdar.
í einum stórum sai voru geymdir
þeir gripir, sem fundust í þeirri einu
gröf, sem fannst órænd í Dauðadaln-
«un, þar sem konungaigrafknar voru. —
1 ftlútímamaðurinn gebur alls ekki gert
sér í hugarlund, hvílík geysileg auðæfi
eru þarna saman komin.
Sá konungiur, sem átti þessa gröf,
fcafði verið 19 ára pilfcur og etoki ráðið
|*íkjum í meira en 7 ár. Sagt hefiur ver-
\éS, að verðgildi þess, sem í gröfinni
I fannst, reiknað á nútímamælikvarða,
«nyndi duga til þess að heyja stórstyrj-
»]d í A ár á nútímavísiu.
6 kistur hafa verið settar utan um
blessaðan Faróinn. Sú innsta, sem næst
*«ar líkamanum, var úr skíra gulli og
•ó 110 kíló, og mun kílóið af gullinu
i nettlega reiknað jafnvirði 86.000 fcróna
feleazkra. Gg höfuðgríman var öll úr
gul'ÍL Næsta kista er úr sedrusviði,
I Bpónlögð með gulli, og er miklu dýrari
I en fyrsta kistan.
Hvítmunkar bera krossinn eftir
Via Dolorosa.
Kisturnar sex fara svo allar stækk-
andi, og sú síðasta er á stærð við stærð-
ar bílskúr. Allt er þetta lagt með spóna-
gulli utan og innan.
Það virðist hafa verið hugsað fyrir
611u, sem unglingurinn, kóngurinn
þurfti að hafa með sér yfir í annað
iáf, og allt lagt í gröf með honium, svo
að hann þyrfti þar enga neyð að þola
eða skorta þægindi.
ÍÞarna voru hermenn og þrælar, hest-
ar og úlfaldar, — og yfkleitt allir hlut-
ir, sem nauðsynlegir eru til lífsviður-
yæris hérna megin grafar.
Gaman var að sjá öll fegurðarlyfin,
»em lögð voru í gröfina. Þarna var and-
Hitsfarði, eins og ungar stúlkur nota í
dag, ilmvötn, naglaskÖfur, púður, hára-
litur, varalitur, augnalitur- og aiugn-
(bára. Allt var þetta notað fyrir 6500 ár-
«un, og allt er það notað enn í dag. Ekki
tniklar breytingar á þessu sviði i heim-
imum, og svo erum við að stæra okkur
aí nýjustu tízku, O, sivei!
Einnig voru lagðar í gröfina 16 teg-
ondir af alls kyns fræjum, ef ekkert
Bkyldi vera til af þeim (himimegin. Og
þessi fræ eru enn í fullu gildi og spíra,
e£ þau ná í jarðveg eftir öll þessi ár.
,. Vio' liöldum út í eyðimörkina.
|! iEftix að hafa þrammað um sali þarna
á safninu, var haldið út í eyðimörkina,
allt að pýramídunum frægu og Síinx-
iuum, ljóninu með mannsandlitið, sem
•tarir fram fyrir sig í ómældri og órofa
þögn aldanna.
Við riðum svolítinn spofcta yfir eyði-
tnörkina á úlföldum. Þeir eru svolítið
Þórður tyllir sér á úlfalda fyrir framan gröf Lazarusar í Betaniu.
hastir, greyin, en máski er það ekki
vel að marka, því að við riðum í hnakk,
en venjan er að sitja í söðli, áþekkium
íslenzka króksöðlinuinu Þetta eru l>æg
og vitur dýr, en ég held, að engin okk-
ar hafi viljað skipta á þeim og íslenzka
hestinum. PýramídaŒ'nir eru stórkostleg
mannvirki. Þeir voru flóðlýstk, þegar
kvölda tók. Sfinxinn er örlítið brotinn,
en mikilúðlegt minnismerki allt að einu
um horfna menningu.
Á þessum slóðum dimmir um 8-leyt-
ið, og þar er ékkert rökkur, heldur
snög.gdimmir, og á skammri stundu er
komið svartamyirkur.
Við héldum svo næst enn lengra út
i eyðimörkina og í litlum eyðimerkur-
bæ, komum við inn í veitingaihús, sem
nefndist Sahara, þar sem dökkhærðar
og þeldökkar arabastúlkur skemmtu og
gengu um beina. Fallegustu hnátur, og
irií sjá á einni myndinni, hvar ein
þeirra reynir að faðma mig, blómakóng
úr Kópavogi. Sennilega haldið, að ég
væri einhverskonar „siheik" í heima-
landi mínu, sem ætti stórt kvennabúr.
Mánudagurinn 17. október var notað-
ur til að skoða Aswansstífluna nafn-
frægu og Hofdalinn, þar sem verið er
að reyna að bjarga hinum stórkostlegu
fornmenjum frá því að fara í kaf við
stíflugerðina.
Við flugum fyrst frá Kairó til Luxor
og komium þangað rétt um 10 leytið um
morguninn. Við fóruin þar í bátum yfir
Níl. Skoðuðum Dauðadalinn og Þebu,
þar sem konungagrafirnar, grafir Faró-
anna eru. — Sú sjón, sem þar mætti
manni, er nærri ólýsanleg. Maður er
lengi að jafna sig eftir þau undur og
stórmerki.
Síðan flugum við til Aswan og kom-
um á hið fræga hóteh þar sem Nasser
og Krushev ræddust við. Einstaklega
gott hótel og góður matitr. Sváfum þar
af nóttina.
Aswanstíflan er stórkostlegt mann-
virki. Við ókum þangað í bílum. Þarna
vinna um 30.000 manns, þar af aðeins
300 Rússar, en hitt allt Egyptar.
Reyndist þarna hinn mesti munur á
klæðaburði fólks. Verkfræðingarnir
voru snyrtilega klæddir í blá föt og
hvítar skyrtur, — en verkalýðurinn
sjálfur var illa klæddur í buxnaræflum,
berfættir með helbláar lappir.
•Næsta dag ókum við meðfram Súez-
skurðinum. — Þar voru akxar og rsekt-
un í góðu lagi. Alveg var það furðu-
legt að sjá skipin sigla þarna inni i
miðri eyðimörkinni, rétt eins og þau
sigldu á þurru. Við fórum tvisvar alveg
að skurðinum og steinsnar frá okkur
sigldu þessir miklu risar hafsins, ýmist
tóm eða velfermd.
Við busluðum í Rauðahafinu í þrjár
kiukkustundir. Það var dásamlegt busl
í sól og hita. Yfirleitt undrast. maður
allt það stóra og mikla, sem manns-
höndin hefur framkvæmt á þessum
eyðisöndum. Eyðimörkin stóra vac áð-
ur vön að gleypa margan manninn, ea
í dag sigla skip í gegnum hana, bílar
þjóta eftir henni, iglæsilegir veitinga-
staðir hvarvetna, þar sem kældur svala-
drykkur bíður manns, coca-cola virðiát
fást um heim allan.
Að synda í Rauðahafinu var ógleym-
anlegt. Hlaupa upp á sandinn, velta sér
í sólbö'kuðum sandinum og gvo út í aft-
ur til að skola sig. Þetta var næstum
því of gott til að vera satt.
8. korn. Leiðin liggur til
landsins helga.
i 84. desember 1966,
Arabastúlkan var þeldökk og ðökkhærð og vel frísk og einhvernveginn finnst
manni, eins og Þórði líki ekki allskostar, hverju sem veldur. Þetta er á veit-
ingastaff í eyðimörkinni, nærri Pýramídunum,
„Ö, Jerúsalem, npp til þin
andi minn sífellt þráir,
en heimtufrekjan hefnir sín,
hógvjbrðin góðu spáir.
Mikil er syndasektin mín,
satt er, þó viti fáir.
Þó nóg sé um þitt náðarvín,
nægja mér súrar áfir."
Og þá komum við til hinnar himn-
esku borgar, Jerúsalem, á föstudegi 21.
október. Eftk að hafa þvegið af okkuí
ferðarykið, hvílt okkur og borðað góðan
mat. fórum við um nónibil að skoða
gömlu Jerúsalem.
Það fer um mann undairleg tilfinning
við að ganga um söguslóðk Biblíunnar.
— Liggur við, að menn finni sig tíl
knúða að draga skó af fótum sér, þvl
að hér er heilög jörð.
Sögurnar um Jesú Krist og aliit hans
líf, verða ljóslifandi fyrk .okkur.
Rétt um það bil og við komum að
leið Krists til Golgata — Via Dolorosa
— vegi píslarinnar — eru Hvítmunte-
ar að legigja af stað í helgigöngu með
kross eftk þessum heilaga vegL Það
er siðvenja í þessaori borg á föstudögum,
og við erum svo lánsöm að vera þá
þarna stödd.
Við hefjuin ferðina á Gabbata —
Steinhlaði, — þar sem Pilatus dæmdi
Jesúm til dauða. Via Dolorosa heiEur
verið skipt í 14 áfanga, sem allk minna
á ákveðna atburði, sem píslarsagan
segir, að hafi gerzt á þessari leið.
Afskaplegur mannfjöldi gekk í fót-
spor Hvítmunkanna, og fannst mér
þetta óskaplegur viðburður.
Að standa á Golgata, — Hausaskelja-
stað, — er atburður, sem snertk hjarta
hvers kristins manns. Gröf Krists, þar
sem engillin sagði þessi eftirminnilegu
orð: „Hann er upprisinn!" — Allt þetta
igrópast i hug xnanns og vill ekki víkja
þaðan.
Föstudagurinn langi stendiir okkur
Ijóslifandi fyrk hugskotssjónum eftk.
Næsta dag er gengið um Getsemane-
garðinn, haldið til Betaníu, og var þar
skoðuð gröf Lazarusar, farið yfk Judeu-
eiði, stanzað, þar sem miskunnsami
Samverjinn gerði líknarverk sitt. Kom-
ið til Jeríkó, fjölmennustu borgar I
Jórdaníu. Borgin sjálf liggur um 300
metra undk yfkborði sjávar, en Dauða-
hafið, þar nærrL liggur þó 50 metrum
neðar. Fólkið í Jeríkó vktist okkur gott
og fullt af lífi. Þar er mikil banana-
rækiun, því að þar eru vatnsuppspirett-
ur.
Við böðuðum okkur í Dauðahafinu,
sem er saltasta vatn heimskvs. Dálítið
var skrýtið að koma út í það. Það var
þungt að vaða í því, og ómögulegt að
sökkva. Maður flaut eins og korktappi,
en við vorum vöruð við að láta sjó-
inn fara í augun á okkur. Það kom mi
samt fyrk mig, og fannst mér það ekk-
ert átakanlega vont. Mig sveið svolitla
stund, en það jafnaði sig.
Sagt hefur það verið, að fólk, sem
dottið hefur fram yfk sig í Dauðahafið,
hefði drukknað, vegna þess, hve erfit*
er að snúa sér við í því vegna seltunnas.
Faðir vor á íslenzkn.
Á sunnudaginn fórum við í Allra þjóða
kkkju. Þar hefur Faðir vorinu verið
komið fyrk á töflum á 35 tungumálum.
Við fundum þar danska útgáfu, en
hvergi komum við auga á íslenzka þýð-
fcigu. Til að bæta úr þessu, fór Guðni
farars-tjóri með það upphátt þarna á
islenzku.
Var það tilkomumikil stund, því að
hann var þar. sannarlega í essinu sínu,
alveg eins og pxestur með sinn myndar-
lega hökutopp.
Um nóttina gekk mikið á í Jerúsai-
em, þrumur og eldingar og hellkigning.
Þrumurnar voru svo miklar, að hótel-
ið skalf og nötraði í stærstu hrinunum.
Og þá er ekkert annað eftk en að
segja, að heim komumst við með hjálp
Faxanna hjá Flugfélagi íslands og læ*
ég svo þessari reisubók lokið, með þá
einlægu vissu í huga, að heima ec bea*
að vera, já, hehna er allra bezt."
-LESBÓK MORGUNBLAÐSINS 45