Lesbók Morgunblaðsins - 24.12.1966, Qupperneq 14

Píanóið, sem flestir Reykvíkingar og fleiri, er kunnu hljóðfæraslátt, höfðu
lært á. Fyrir ofan er mynd af Ástu von Jaden.
í Ibréfi frú Önnu til dóttur sinnar í
V’ín sumarið 1915 segir hiún að fátt fóik
sé nú í bænum um þær mundir. Allir
sem geti fari með börn sín upp í sveit
og fjiöldi manna liggi við út í Viðey.
Vii’ðist Viðey vera sumarviðlegustaður
■ReykvScinga um þær mundir, og í öðru
bréfi til Ástu von Jaden segir bún frá
eldgosi í Skaftárjiökli. Segir ihiún að
lengi hafi ekki verið vitað hvar gosið
væri, en haldið hafi verið að það væri
í Skeiðarárjökli þar til hið sanna hafi
komið fram. Hafi sólarlagið verið sér-
staklega rautt um þessar mundir og i
Skaftafellssýslu hafi allt leikið á reiði-
skjiálfi. Bréfið er frá 1903 og í þvtí segir
hún jaifnframt að séra S. Sivertsen frá
Hofi í Vopnafirði, hafi sagt sér, áð mik-
ið öskufall ífaafi orðið þar nyrðra, en
jþað hafi fallið á smjó og téldi hann að
askan myndi ekki gera neinn skaða,
beldur myndi hún verða góður áburð-
ur, er voraðL
F iú Anna Pjetursson andaðist 5.
júnií 1921 á 77. aldursári. Daginn áður
hafði hún kennt síðasta sinni. Þar með
var horfinn brautrýðjandi í íslenzku
tónlistarlífi, kona, sem allt sitt líf hafði
þá köllun að kenna fólki að leika á
bljóðfæri og að breiða út tónlistar-
mennt, og tók aldrei nema 50 aura fyr-
ir kennslustundina. Á 60 ára afmæli
hennar hafði Benedikt Gröndal ort til
hennar afmælisljóð, þar sem hann sagði:
„>ín ævi var öll lögum
og unaðstónum prýdd,
og lengi hún lifir í sögum
með lífi og þökkum skrýdd —
og nú er mín óskin eina,
að allt megi gleðja þinn hag
með lukkunnar hiljóminn hreina
og helga iþinn afmælisdag.“
Hagalagðar
Engin hrakspá.
Kunnleikur var mikill með þeim
Sveini lögmanni og Gísla biskupi
Magnússyni. Ingibjörg frú hans, Sig-
urðardóttir, þótti nokkuð sérleg —
það var sagt einhverju sinni að
Sveinn lögmaður var staddur að Hól-
um og átti tal við frú Ingibjörgu
með glettni nokkurri, bar svo til, að
hrafn sat á stofustöng og gall. Þá
kvað hann þetta:
Hrafn situr á hárri stöng,
faöldar mark á taki:
Ei þess verður ævin löng,
sem undir býr því þaki.
Hún svaraði:
Engin hrakspá er það mér
þó undan gangi ég nauðum,
en ef hann kvakar yfir þér
ekki seinna dauðum.
(Espólín).
HÝNÓTT
Eftir Svein Bergsveinsson
Hve Ijúft var það að elska. einu sinni,
eina nótt og síðan ekki meir.
Ævintýri eru mér í minni —•
man ég eitt, tvö, þrjú. — en ekki fleir.
En alltaf skulu ævintýri gerast
eins og snjóa leysir vorsins þeyr.
í hótelbarsins Hliðskjálfinni sat ég,
hún var Gerður, ég var guðinn Freyr.
Þarna voru engir brunablossar,
bara það að ástin kom til mín.
Þarna voru engir kysstir kossar,
kampavín ei veitt — né hin frá Rín.
Það var ei dansað, var ei heldur sungið —
það verður hver að þreyja örlög sín.
Eiturkaldar ár á milli streyma
og aftra mér að koma heim til þín.
Löng er hýnótt — hugur minn ei blundar,
hef ég þó minn skósvein sent á stað.
Hefur hann Gerði leitt til Barralundar?
Og líka notiö þess, sem ég um bað?
Er hún sú, sem einlægt faðminn býður,
ef að ríður sendiboði 1 hlað?
— Sem skáldi var mér unnt þó einu sinni
að elska og þreyja — og festa það á blað.
Berlín, 18. nóv. 1966,
síðasta erindið breytt og bætt 23. nóv., fjórðu línu í öðru
erindi breytt síðar, þó ég só enn ekki fyllilega ánægður
með hana þ. 1 .des. s. á.
Kjarval: Valllendi og heiðríkja...
38 LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
24. desember 1966.