Lesbók Morgunblaðsins - 24.12.1966, Qupperneq 16

ÞRJÚ
SÆNSK
LJÓÐ
Þýdd af Jóhanni Hjálmarssyni
Myndskreyting: Sverrir Haraldsson
ÞAXJ SÆNSK ljóðskáld, sem ég hef valið eftir Ijóð úr
þýðingasyrpu minni og birti hér, eru öll þekkt, hafa
samið margar bækur.
Gunnar Ekelöf, sem fékk bókmenntaverðlaun Norð-
urlandaráðs í fyrra, er af flestum dómbærum mönnum
talinn merkasta núlifandi ljóðskáld á Norðurlöndum, og
víða í Bvrópu er litið á hann sem einn af hinum út-
völdu. Ekelöf er talinn sífeflt vinna á í skáldskap sín-
um, sem bæði er tilraunakenndur og á sér rætur í
gömlum menningarhefðum.
Werner Aspenström hefur lengi verið í hópi bestu
ljóðskálda Svía, skáld ástarinnar og hins kyrrláta, snævi-
þakta lands, jafnframt þvi sem hann ræðir vandamál
nútímans af listrænni einurð. Hann hefur einnig vakið
athygli fyrir leikhúsverk.
Lars Forseíl er yngstur, heimsiborgairi I sikáldskaip
með skarpa sjón. f ljóðum hans er léttleiki og einnig
þungur stiraumur. Forseil hefur samið leikrit, sem hafa
þótt miklum tíðindum sæta. Hann er mjög fjölhæfur
rithöfundur, og sá af yngri skáldum Svíþjóðar. sem mest
hefur lært af Ekelöf.
ÞýðandL
Mukfkan væri. Á meðan hann fór góð-
iátlega í vasa sinn spurði hún hve gam-
all hann værL
Flestir hristu litlu bleifcu höndina af
handlegg sér, en sumir brostu og sögðu
til um aldur sinn. Ef aldurinn var sá
rétti, stóð hún kyrr og starði á eftir
manninum, er hann gekk á braut, meðan
vonarneistinn í augum hennar slokknaði
smám saman.
Sunnudag einn, er misia Rosaura var
'á heimOeið úr kirkju, staðnæmdist hún
frammi fyrir glugga leikfanga-
verzlunar, sem nýbúið var að opna í
hiverfinú. Hún virti fyrir sér leikföng-
ir. og hugsaði sér hvað hún hefði viljað
kaupa handa syni sýnum. Við hlið henn-
ar stóð maður, sem einnig virti fyrir
sér leikföngin. Hugsanir hans voru þær
eömu og gömlu konunnar. Hann hafði
einnig átt son.
Misia Rosaura horfði á manninn með
svo mikilli at/hygli að hann gait ekki
annað en tekið eftir því. Snortinn af
athygli hennar, spurði hann hana vin-
gjarnlega:
„Eruð þér að velja leikföng handa
barnabörnun um ? “
Skuggi leið yfir fölt andliit bonunnar,
en þrátt fyrir það svaraði hún brosandi:
‘ „Og þér .... þér hafið ef til vill
þegar keypt handa syni yðar?“
Andlit ókunna mannsins varð svo
sorgmætt að Rosaura gekk nokkrum
skrefum nær. Hún náði honum upp að
öxlum og þó var hann ekki hár, en
fremur þrekvaxinn var hann. Nokkur
hár hans sáust niður undan hattbarðinu
og voru dálítið farin að grána, augu
hans, sem lágu djúpt, voru aðlaðandi,
en raunaleg. Hún spurði óttaslegin:
„Senor .... þér verðið ekki reiður
þótt ég spyrji yðu-r einnar spurningar?*'
Hann horfði á hana undrandi og dá-
lítið tortryggnislega. En aftur sigraði
blíða gömlu konunnar hjarta hans og
hann svaraði vingjarnlega: „Nei, alls
ekki, spyrjið Senora“.
„Ég veit ekki hvað það er, en það
er dálítið í andliti yðar, sem minnir
mig k ... . Segið mér, hve gamall eruð
þér?“
Ókunni maðurinn varð undrandi og
tortryggni hanis vaknaði á ný. Var þessi
kona með öltam mjalla? Hún leit út
fyrir að vera það, og bauð af sér góðan
þokka, því svaraði hann fljótt:
„Ég er að verða 40 ára, senora. Hvað
meinið þér annars? Ég er að verða
gamali“ .... Gömlu konuna svimaði
Sagði hann 40 ára? Hún hefði dottið um
koli, etf ókunni maðurinn hefði ekki
stutt hana. Hann skimaði í kringum sig
til að fá hjálp, en það var enginn nær-
staddur og hvergi var að sjá lögregta-
þjón. Gamlia konan var ekki lengi í yfir-
liði og þegar hún rankaði við sér og sá
vinsamlegt andlit mannsins brosti hún
veiklulega um leið og hún hvíslaði:
„Sonur minn .... sonur minn ...»
drengurinn minn........“
Það er enginn vafi á því að konan
er rugluð, hugsaði maðurinn, en einmitt
þess vegna vildi hann hvorki né gat
skilið hana eftir eina og hjálparvana.
Hún sleppti heldur ekki á honum takinu.
Hægt og rólega gengu þau af stað
heim til hennar. Rosaura studdi sig
hamingjusöm við handlegg hans. Hvílík
hamingja .... loksins .... loksins hafði
hún fundið sinn elskaða son.
Húsmóðir hennar gekk um blómstr-
andi garðinn þegar gamla konan og
fylgdarmaður hennar komu heim að
húsinu.
„Sonur minn er kominn heim“, hróp-
aði hamingjusama móðirin, „sjáið þér,
þetta er hann . . . þetta er hann ..."
Hún ýttd honum á undan sér inn um
dyrnar að herbergi sínu, sem stóðu hálf
opnar. Hann visisi ekki hvað hann átti
að gera, eða hvernig hann átti að kom-
ast frá þessum einkennilegu og óheppi-
legu aðstæðum.
Húsmóðirin gaf honum bendingu um
að gamla konan væri rugluð. Honum
hafði þá ekki skjátlazt. Þessi yndislega
gamla kona var ekki með réttu ráði
og hann mátti með engu móti valda
henni leiða. Þoiinmóður fór hánn inn
í herbergi hennar. Misia Rosaura bauð
honum sæti, en þegar hann ekki þáði
það strax, færði hún að honum stáran
körfustól og skipaði honum að setjast.
Sólin fyliti herbergið birtu og yfir
andiit gömta konunnar færðist djúp
værð. í einu horni herbergisins stóð
uppbúið barnarúm og yfir höfðalagi
gömlu konunnar var mynd af litluim
dieng og á hornlhillu einni var sama
mynd stækkuð. ,
Rosaura fór úr kápunni og hengdi
hana inn í skáp. í spegli skápsins mætt-
ust augu þeirra, hans voru óróleg, henn-
ar ljómuðu af gleði. Hún sagði brosandi:
„Jæja, nú sérðu alla gömu munina
okkar aftur. ó, það er svo langt, svo
hræðilega langt síðan þú varst hér . . . “
Hún straufc fíngerðum höndum sínum
um slétt snjóhvítt hárið sem myndaði
fallegan ramma utan um fölt, hru'kkótt
andlitið. Síðan gekk hún að stólnum
til hans, lagði handlegginn yfir öxl
hans og hivíslaði í eyra honum:
„Þú ert búinn að fyrirgefa mér, er
það ekki? Þú ert ekki lengur reiður
við hana móður þína?“
Hann svaraði engu, einfaldlega af því
að hann vissi ekki hvað hann ætti að
segja. Hún hló lágt og kurraði eins og
dúfa.
„Ósköp er að hlusta á röflið í sjálfri
mér. Eins og það þurfi nokkra fyrir-
gefningu okkar á milli......“
Ókunni maðurinn varð sífeUt órólegrL
Hvernig átti hann að fara að því að
losna frá gömta konunni? Og þó, átti
hann að hryggja þessa gömta móður,
sem stóð auðsjáanlega í þeirri tirú, að
(hann væri sonur hennar?
Hann heyrði hana hvísla: „Ef þú ferð
núna, æitlarðu þá að koma aftur?“
Augnaráð hennar sagði meir en nokkur
orð geta sagt og hann lofaði að koma
aftur. Hann óskaði þess eins að geta
verið laus við þessa konu fyrir fullt
og allt og þær aðstæður sem hann nú
var kominn L En samt lofaði hann að
koma aftur næsta sunnudag. Já, á sama
tfana. Hann sá að hún varð rólegri og
gleðisvipur færðist yfir andlitið.
Fyrir utan húsið hitti hann húsmóður-
ina, sem sagði honum sögu gömlu kon-
unnar. Sagan hafði mikil áhrif á hann.
Vesalings misia Rosaura, þessi gamla,
diásamlega kona, hvílíkur kross, sem
hún hafði orðið að bera.
Á heim/leiðinni hvarf gamla bonan
ekki úr huga hans, Honum fannst hann
heyra rödd hennar .... rólega ....
langt í burtu. Hvað myndi nú verða
um hana? Hún myndi híða . . . bíða og
hlusta ... svo veifcbyggð á sál og líkama.
Hin óvænta gleði, endurfundirnir við
hinn langþráða og elskaða son. Ef
hann kæmi nú etoki aftur . . . það væri
hörmulegt ....
Hann hélt áfram að hugisa um göanlu
konuna. Ef hann færi til hennar, hvað
þá? Heimisókn hans myndi ef til viU
veita henni hina langþráðu gleði og
------------------- 24. desember 196i8.
J
40 LESBÓK MORGUNBLAÐSINS