Lesbók Morgunblaðsins - 24.12.1966, Page 17
Stiönd sírenonnn
eftir Gunnar Eketöf
Strönd sírenanna:
í ómandi helli
sjöfalt bergmál
brimöldu Miðjarðarhafsins
nótt eftir nótt:
Hún sefur, hún sefur
hún andar þungt
en þú hefur vaknað
þú hefur barist við skugga
hún sefur, hún sefur
og þú ert barnið hennar —
Þú andar svo þungt í mér
þú andar svo létt í mér
hve þú lyftist hátt móðir
hve þú smækkar fljótt
aðeins í þér get ég andað
hvílík kyrrð í þér
hvílík ókyrrð í þér —
Hún sefur, hún sefur
þú verður einnig að sofa
en þú vaknar með hljóðum
og berst við skugga þína
hún andar, hún andar
hún mun aldrei vakna
hún sefur, hún sefur
og þú ert barnið hennar.
*
Lengra hef
ég ekki náð
eftir Werner AspenstrÖm
Nú sé ég hann aftur,
fugl landamarkanna,
að hálfu í birtunni
að hálfu í skugganum,
heyri tvöfalt kvein
tvískipts fugls:
svartur vængur
og hvítur vængur
fljúgandi af tilviljun
hlið við hlið,
Sá sem leitar tilgangs
finnur tvenns konar tilgang.
Lengra hef ég ekki náð
þótt vorið hafi liðið
og sumarið runnið til sjávar.
Fröding
eftir Lars Forsell
Ef sjálfstraust bregst
skýtur þóttinn rótum sem rósin
roðnar af særðu stolti
þegar hún visnar. Þegar ég dey
gef mér líf mitt aftur níu sinnum
eins og þú hefur gert í fimm skipti.
Fimm sinnum hef ég legið sjúkur
og ekki vitað af mér*
Fimm sinnum hefur þú vakið mig úr martröð
sem svipt hefur mig vitL
Ég sá engin ljóð en sýnir svo skýrar
að lífið þótti mér holdsveikur armalaus maður
skilinn eftir af ættingjum 1 skógi.
Kannski trúir mér enginn, ef ég segi
að martröðin sé mörgum eina dægradvöL
Svæfðu mig í sjötta sinn.
Gef mér, þú græna líf, hið sjötta lít
eittihvað af þeirri hamingjiu, sem hún
á svo hönmulegan háitt hatfði farið á mis
við. Því síkyldi hann ekki leytfa henni
að lifa í trú sinni?
„Já, ég kem aftur, ég bem áreiðan-
lega aftiur næsta sunnudag".
Hann gekk heim ti'l sín föstum skref-
wn. Sólin hellti heitium geislum síraum
á gangstéttina, og einnig hjarta hans var
baðað í sól. Hvens vegna ekki, það gat
ékki skaðað hann. Hann átiti engu að
tapa. Hann hafði þegar misst það sem
(honum var kærast. Auðvitað myndi
hann ekki segja fná þessu heima. Konan
hans myndi ekki skilja hann, hún myndi
Bðeins hlæja að honum og stríða hon-
um með þessari skoplegu viðkvæmnú
Með því að þegja kæmist hann hjá
óþægindum, og nú, þegar heimilið var
enn kaldara en áður, eftir áð drengurinn
dó . . . án ástar . . . án skilnings. Og
því þá ekki?
Á næstiu dögum kom efinn upp í huga
hans. Átti hann að fara, eða átti hann
ekki að fara? Að lokum ákvað hann að
fara ekkL
Þegar sunnudagurinn rann upp, nóði
góðvilji hans yfirhendinni. Hann hélt
heim til gömlu konunnar. Hann bankaði
létt á dyrnar og heyrði svarað lágri
röddu: „Kom inn.“ Hún var lasin og lá
( rúminu og var eililegri í útiliti en sdðast,
þegar hann var hjá henni. Þegar hún
sá hver var kominn, færðist gleðisvipur
yfir andlitið. Hún hafði bersýnilega átt
von á honum, því að á borðinu var
bakki, sem á var líkjönflaiska og gias,
ásamt diski með smákökum. Hann setit-
Ist á stiól við hliðina á rúminu og hún
greip stóra hönd hans með litlu fislétibu
höndunum sínum sem nú voru sjóð-
beitac.
Hann þorði ekki að horfa í hikandi og
skær augu gömlu konunnar. Sanwizkan
ásakaði hann fyrir veikleika hans. Hvers
vegna var hann að koma? En aftiur og
aftiur hvíslaði önnur rödd í huga hanss
„Þú gerir ekkert rangt, það getiur ekld
verið illa gert að gleðja manns-
hjarta, sem hetfur orðið að þola aðrar
eins þjáningar og þetta. Ef þú á hinn
bóginn ferð þína leið eftir að hafa vakið
með því vonir, ertiu níðingur. Það er
á þínu valdi að veita konunni nokkrar
hamingjustundir. Þú átt það undra-
meðal, sem eitit getur veitt henni þær.
Hvaða rétt hefur þú tii að neita? Jú,
ef tii vili rétit, en ekki ósk“. Hann
ákvað að taka að sér hlutverkið sem
hinn glataði sonur Hosauru, og það
átti hann eftir að fá margfallt launað.
Það sem byrjað hafði sem góðgerðar-
starfsemi, varð nú að hjartifólgnum vana.
Heilsufar Rosauru batnaði, og líf hennar
breyttist. Nú var hún sífellt glöð og
ánægð. Kún sagði „syni“ sínum sögur
frá því hann var barn og hún talaði
um „hörku“ sína, sem var orsök þess
að þa<u voru svo lengi aðskiiin, og
að aldrei gæti hún fyrirgefið það sjálfri
sér. Það eitt, sem nú skipti hana máii,
var að sonur hennar var aftur kominn
til hennar. — Og hann sem var orsök
að þessum breytingum fann sjálfur
huggun og traust í þessum saklausu
pretitum.
Á hverjum degi heimsótti hann gömlu
konuna. Það voru stuttar heimsóknir að
vrsu, en þær voru gömiu konunni hjart-
fólgnar og honum voru þær hrvíldar-
stiundir í hans eigin óhamingjusama lífi.
Þær voru sem ljós í þokunni, hlýja frá
logandi arni, sem færir þreyttum manni
hvíld. Hann átti enga minningu um
móðurást — hann mundi ekki einu sinni
eftir móður sinnL Þar að auki hafði
hjónaband hans verið óhamingjuisamt.
Hann hatfði eignazt son, en misst hann,
og minningin um hann hjálpaði honum
til að skilja gömlu konuna. Hann var
sjálfur einmana.
Þessi gamla, elskuiega kona gaf hon-
um ailan sinn móðurkærleika, sem svo
lengi hafði verið innilbyrgður og ekki
fengið útrás fyrr en nú. Að hún í raun
og veru var ekki móðir hans, fannst
honum engu máii skipta. Hvað hafa
blóðbönd að segja, þegar kærleikurinn
er annarsvegar? í myrkvuðum huga
Rosauru var endurheimtt „sonarins“ sem
skært ljós og hennar eina ljóts. í nær-
veru hans lifnaði hún við og var ateæl,
og hann tók á móti hinni stióru gjöf
hennar með innilegu þakíkilæti.
Þannig liðu þrír mánuðir. Kraftar
Rosauru dvínuðu stöðugt. Ef til vill hafði
breytingin á andlegri heifcu hennar
flýtt fyrir hrörnun líkamans. Svo rann
upp síðasti sunmidagurinn. Einis og að
venju heimsótti hann hana, en þegar
hann kom inn í stiofuna og sá Rosauru,
fannst honum útilit hennar vera öðruivisi
en venjuiega og hafði það þau áhrif á
hann að augnablik gat hann ekfki náð
andanum. Hann gætti ekki að þeim sem
viðstaddir voru, fannst þeir vera sem
Skuggar, en geikfc rafcleiðis að rúmi
gömlu konunnar og hneig niður á rúm-
stokkinn. Hann sat lengi þögull og
harmþrunginn.
Þrátt fyrir bænir Rosauru hafði sam-
vizka hans ekki leyft honum að segja
við hana það orð, sem hún svo ákaft
þráði að heyra. En á þessari stundu, er
hann horfði á hana liggja þarna föla
og hljóða, og án nokkiurrar vibundar u.m
nærveru hans, sem annars ávallt hafði
kveikt gleðibjarma í augum hennar,
hefði hann viijað gefa allt til að hun
hefði getað heyrt þetta eina orð, sem
hún hafði óskað eftir að heyra. Hann
laut niður að henni og hvíslaði í lítið
vatnsg'uR eyra hennar með innilegum
kærleika í röddinnL „Mamrna . . ,
m am ma . . . “
En dyr fangelsisins hiöfðu opnazt og
sál hennar var svifin í hæðir. Um leið
og þetita líf var horfið, hvarf hans eigin
hamingj'udraumur veg allrar veraldar.
Hann stóð aiftiur úti í kuldanum . .. af tur
fann hann aðeins skelfingiu og einmana-
leik í hjartia sínu. Dýru verði hafði hann
orðið að gjalda viðlkvæmni sína og til-
finningar. En hann iðraðist ekkL Hann
hafði lærti tii fullnustu hvað lífið getur
hafit upp á að bjóða. Hann sat hljóður
og utan við sig á rúmstiokkmim. Hann
lyfti litki igegnsæju hendinni að vörum
sínum og kyssti hana gegnum tiárin,
kyssti hana þangað til hún var orðia
köld.
Stieinunn Ólafsson þýddi.
24. desemiber 1866.
■LESBÓK MORGUNBLAÐSINS 41