Lesbók Morgunblaðsins - 24.12.1966, Síða 29

Kaþólska klaustrið og sjúkrakúsiö í StykkishólmL
Rætt við St. Franciskus-
systur í Stykkishólmi
Eftir Vigni Guðmundsson
brakaði í bloðunum þegar hann ftettt
þeim og bókin var mörghundruð blað-
eiður — hvernig gæti hann nokkurn
tíma fundið réttu blaðsíðuna? En þetta
var regluleg bók með efnisyfirliti og
hann fann Pípur á blaðsíðu 312 og
enda þótt skriftin liti undarlega út með
krókum og hlykkjum á stöfunum, gat
hann samt lesið allt saman. Hann las
það upphátt fyrir álfinn og á meðan
hann las gat hann heyrt að bræðurnir
tveir nálguðust, þeir hvísluðu og klór-
uðu fyrir aftan hann. En hér er það
sem Mats las:
Pípa kóngsins.
Gangið án ljóss litlu bræður
til vesturs og til suðurs
þegar tunglið skín.
Leitið sjögreinafurunnar,
sem undir svörtum steinum
hefur falda sterka rót.
Látið silfurhnífa rista
djúpt í rót trésins
unz roðar af morgni.
^ Mats leit upp og spurði álfinn hvort
hann hefði skilið þetta og hvort hann
myndi það sem þyrfti að gera. „Já,
já!“ hrópaði álfurinn „við verðum að
lara allir þrír og vinna saman í tungl-
ekininu alla nóttina. Ég veit hvar stóra
eikin stendur og gömlu álfarnir eiga
silfurhnífa. Nú verður þetta auðvelt“.
— í fyrsta skipti brosti álfurinn og Mats
horfði á litlu hvössu tennurnar og ljóm-
andi augun og hann var mjög ham-
ingjusamur.'
E ftirá gat hann aldrei sagt
hvernig þetta gerðist, en skyndilega
svipti einlhver bókinni úr hendi hans,
hann heyrði hlaupið og hlegið og svo
var hann einn við eldinn. „Komdu til
baka!“ hrópaði hann. „Heyrirðu ekki!
Þú lofaðir!“ en enginn svaraði. „Þeir
rviku mig“, sagði hann í hálfum hljóð-
tun og svo fór hann að gráta.
1 Hann grét alla leiðina heim. Stund-
um stanzaði hann og hlustaði, en allt
eem hann heyrði voru næturhljóðin í
skóginum umhverfis hann. Þarna var
hlaðan og svo húsið. Glugginn hans
stóð opinn upp á gátt. . . Hann tók
1 gluggakarminn til að klifra inn og þá
sá hann að lítill skínandi hringur lá í
glugganum. Og úr myrkrinu fyrir
aftan sig heyrði hann dimma rödd álfs-
ins. „Þeir vildu ekki leyfa þér að
koma með. Drengir geta eiginlega ekki
riðið út með álfum. En ég vildi þakka
þér. Sérðu hringinn. Þetta er annar
eyrnahringurinn minn og ég vil að þú
eigir hann. Hann mun vernda þig og
hjálpa þér að skilja skóginn, en eftir
að þú hefur einu sinni fengið hann
geturðu aldrei ferðazt frá skóginum án
þess að vilja koma þangað aftur“.
„Þakk,“ hrópaði Mats, en enginn svar-
aði. Hann klifraði inn og sofnaði í rúm-
inu sínu með hringinn undir koddan-
tim, meðan tunglið fölnaði og birti af
nýjum degi.
J. H. A. þýddi.
í RÓMVERSK-KAI»ÓLSKKI messubók
fyrir sunnudaga og aðalhátíðisdaga
kirkjunnar stendur svo í upphafi:
Asperges. Á undan hámessunni á eunnu-
dögum stökkvir presturinn vígðu vatni
á altarið, fylgdarlið sitt og söfnuðinn.
IJm leið er farið með eftirfarandi bænir:
Andstef: „Stökk á mig vigðu vatni,
Drottinn, með ísópi, og ég mun vera
hreinn, lauga mig, og ég mun verða
hvítari en mjöll.“
(Blessun með vigðu vatni er nokkurs
konar hreinsunarsiður, sem megnar að
veita uppgjöf smásynda, sakir árnaðar-
bæna kirkjunnar).
Einhvern veginn fannst mér ég hafa
laugað mig hið innra eftir að hafa
heimsótt nunnurnar i klaustrinu, sjúkra-
húsinu og kapellunni í Stykkishókni.
Mér fannst hugur minn hafa laugazt og
mundi jafnvel vera orðinn hvítari en
mjöll, og myndi einhverjum ekki finn-
ast af veita, eftir að hafa orðið fyrir á-
hrifum af þeim ágætu systrum, fundið
þeirra djúpu og einlægu trú, miklu mann
kosti og manngæði og séð og kynnzt
þeirra göfuga líknarstarfL
að var árla morguns og haustsólin
baðaði Stykkishólm.
Að sönnu var vetrarkuldinn á næsta
leiti og svalt, en það var mikil birta og
fegurð yfir staðnum þessa morgunstund.
Stykkishólmur á til að bera eitthvert
sérkennilegasta og fallegasta bæjarstæði
hér á landi. Klettahólar með djúpum
gilskorningum á milli. Á einum
þessara klettahóla stendur klaustur
heilags Franciskusar og þar er allt i
einni og sömu byggingu; klaustrið
sjálft, kapella mikil og glæsileg, stórt
sjúkrahús, skóli og prentsmiðja. Allt
þetta skoðaði óg nú í fylgd þeirra systra.
Fyrst tekur priorinnan á móti okkur,
en hún heitir Androna. Hún er ekki enn
búin að læra íslenzkuna sér til verulegs
gagns, svo að kennslukonan, Henrietta,
er til liðs og túlkar það sem bera þarf
á milli. Einnig er gamalreynd hjúkrun-
arkona til hjálpar okkur og leiðbeining-
ar en hún heitir Ernelia. Hún talar
reiprennandi íslenzku, enda er hún ein
af fyrstu systrunum, sem komu hér í
klaustrið árið 1935.
Fyrst í stað fáuim við nokkrar upp-
lýsinigar um klaustrið og stofnanir þær,
sem þar eru reknar.
Mest og stærst er að sjálfsögðu sjúkra-
hús klaustursins. Yfirlæknir þess er ól-
afur Ingibjörnsson. Alls eru 51 rúm á
sjúkrahúsinu. í fyrsta lagi eru rúm fyrir
19 sjúklinga, fullorðna, þá eru rúm fyrir
3 börn og loks vöggustofa eða rúm fyrir
4 nýfædd börn. Á efri hæð sjúkrahússins
eru svo rúm fyrir 22 geðsjúklinga, eins
eru rúm fyrir 3 vangefin börn. Sjúkra-
hús þetta er einkar fullkomið, miðað
við ekki stærri stofnun. Þar er fæðing-
arstofa, þar er röntgendeild með nýjum
og glæsilegum tækjum, sömuleiðis ljósa-
stofa, þá er og skurðstofa og sótthreins-
unarstofa, svo nokkrar af helztu sér-
deildum stofnunarinnar séu nefndar.
Við tökum okkur nú gönguferð um
sjúkrahúsið í fylgd þeirra Erneliu og
Henriettu, sem skiptast á um að leið-
beina okkur eftir því sem þær hafa
tíma til. Hins er að geta, að starfslið
sjúkrahússins er frekar fámennt, eða að
minnsta kosti svo, að nauðsynlegt er að
nota allan daginn hvern þann starfs-
kraft sem fáanlegur er. Einnig vildi svo
til, þegar við komum þarna í heimsókn,
að þrjár nunnanna, sem alls eru tólf
talsins, voru fjarverandi suður í Reykja-
vík.
Af þessum tólf nunnum eru átta frá
Belgíu, tvær frá Spáni og tvær frá
Hollandi.
Fyrst li'ggur leið okkar inn á bama-
deildina og hún er einmitt að þessu sinni
fullskipuð. Við hittum fyrir þrjá
unglinga, sem þar eru, Gunnu litlu frá
Hellissandi, sem var sex eða sjö ára, og
Aðalstein Sigurðsson. Hann er úr Stykk-
ishólmi og er orðinn níu ára, og svo er
Rannveig í Vatnsholti í Staðarsveit en
hún var skorin upp við botnlangabólgu
og er nú óðum að ná sér.
Henrietta kennslukona er mikill vinur
þessara krakka. Hún hefur einstaklega
gott lag á að láta þau hafa eitthvað
fyrir stafni þar sem þau liggja og geta
litla björg sér veitt nema þá helzt Rann-
veig sem er komin á ról. Aðalsteinn litli
á til sjómanna að telja og hann er að
byggja sér skip úr kubbum og Henrietta
spyr hann, hvað þessi bátur eigi nú að
heita. Hann skírir hann umsvifalaust.
Báturinn skal heita Þróttur. Rannveig
fylgist með byggingu Aðalsteins og fer
vel á með þeim krökkunum.
Þannig höldum við áfram og göngum
um sjúkrahúsið. Hvert sem við lítum er
94. desemiber 196fi.
•LESBÓK MORGUNBLAÐSINS 53