Lesbók Morgunblaðsins - 24.12.1966, Síða 30

Höfnin í Stykkishólmi.
allt með myndarbrag, og um snyrti-
mennsku þari ekíki að tala. AUtaf eiga
þær systurnar, hjúkrunankonurnar, of-
urlitla vingjarnlega setningu, eða mjúk-
lega handahhreyfingu til handa sjúkling-
unum, sem við lítum inn til. Eldri maður
er í hálfgerðu svefnmóki og Ernelia
hjúkrunarkona lyftir höfði hans og læt-
ur nokkra vatnsdropa drjúpa á varir
honum. Þannig gengur, við förum frá
einni vistarverunni til annarrar. Allt er
með svipuðum hætti þó að þjáningarnar
séu mismunandi, sem herja þetta fólk.
Eitt starf er það enn, sem nunnurnar
í Stykkishólmi vinna, en það er skóla-
rekstur. Smábörn fá hjá þeim skólavist
áður en þau fara í hinn opinbera skóla.
Fimm ára börn læra fyrst og fremst að
leika sér, en þegar þau eru orðin sex
ára fara þau að læra að lesa. Mér fannst
kerfi það, sem notað er við lestrarnámið,
einkar skemmtilegt, myndir og stafir,
sett saman á svipaðan hátt og er í
gamia stafrófskverinu mínu, og það er
gefið út árið 1018.
Og skóiinn er ekki einasta fyrir ung-
börn, heldur halda þær systur uppi
kvöldnámskeiðum fyrir eldri krakka,
þar sem þeim gefst tækifæri til nárns
í föndri. Stúlkurnar læra einnig að
sauma og um heigar fá strákarnir að
smíða.
Þannig eru börnin í Stykkishólmi í
tengslum við klaustrið allt að sex ár-
um, eftir því hve áhuginn fyrir föndrinu
og handavinnunni er mikill.
Auk þessa er svo sumardvalarheimili
íyrir börn í klaustrinu. Nunnurnar hafa
40 börn frá 5—12 ára aldurs í tveimur
hópum, hinn fyrri í 5 vikur, en hinn
síðari í 7 vikur, en dvalartíminn er frá
juníbyrjun til ágústloka.
Þannig er starf þessara erlendu
kvenna til hjálpar og styrktar jafní
ungum sem gömlum, sjúkum sem heil-
brigðum. Við heyrðum þess sérstaklega
getið að börn, sem kæmu frá klaustur-
skólanum, væru til fyrirmyndar, hvar
sem þau settust á skólabekk.
/V. þessari dagsstund fannst mér
spegiast saga þessa klausturs og lifsins
þar.
Klaustrið og sjúkrahúsið er byggt árið
1935 svo og kapellan. Auðséð af öllu að
þar hefur mjög myndarlega verið af
stað farið. Enn í dag er verið að byggja
við þetta klaustur og smátt og smátt er
ætlunin að færa út kvíarnar. Núna er
verið að byggja nýtt líkhús og gamla
líkhúsið, sem fyrir var, verður tekið og
því bætt við prentsmiðjuna.
Já, ég sagði prentsmiðjuna. Svo
merkilegt er það, að í klaustri þessu er
rekin einhver smekklegasta prentsmiðja
hér á landi, þó ekki sé hún mjög stór.
Það vekur alveg sérstaka gleði mina að
koma inn í þessa stofnun, ekki hvað sízt
þar sem liíibrauð mitt er mjög tengt
prentsvertu. Umgengni um þessa prent-
smiðju er með fádæmum snyrtileg og
skemmtileg. Þama starfa tvær systur;
það eru þær Hippolytus og Helena.
Öðrum starfskröftum hefur prentsmiðj-
an ekki á að skipa. Breytt er yfir
hverja einustu vél, þegar hún er ekki
í notkun, og allt er svo þrifalegt að með
fádæmum er.
E g hef aldrei séð það í prentsmiðju
fyrr að allir gluggar væru skreyttir
blómum. Ef ég mætti gerast svo frekur
að bera fram eina einustu tillögu í sam-
bandi við prentlistarnám hér á íslandi
þá mundi hún vera sú, að hverjum
prentnema ætti að vera skylt að koma
í þessa prentsmiðju og virða þar allt
fyrir sér og helzt nema þar í nokkra
daga, þó ekki væri annað en snyrti-
mennsku, áður en hann fær lokið sínu
prentlistarprófi.
Eg fór að blaða í einni þeirra boka,
sem prentsmiðjan hefur látið frá sér
fara, eða þær systurnar tvær. Hún er
eins og annað einkar snyrtilega og
skemmtilega frá gengin. Bókin ber nafn-
ið Morgunstjarnan og er þýdd af Torfa
Ólafssyni, prentuð af St. Franciskus-
systrum í Stýkkishólmi og útgefandi er
Jóhannes Gunnarsson biskup, Landakoti,
Reykjavík, útgáfutíminn er árið 1962.
í upphafi bókarinnar segir:
„Einu sinni voru stjörnubörnin í garð-
inum, sem kallaður er himinn, að leika
sér saman í bráðskemmtilegum stjörnu-
le:k. Þar í honum var ein ofurlítil
stjarna, sem var miklu fljótari að hlaupa
en hinar sjörnurnar systur hennar. Hún
vann alltaf þegar þær fóru í kapphlaup
og þess vegna var hún kölluð Stjörnu-
hrap“.
Síðan segir í þessari skemmtilegu
bók frá ofurlitlum engli, sem fór með
gjafir fyrir jólin til barna í þorpi. Hann
fór af stað í fylgd Jesúbarnsins og
mikils herskara af englum, sem voru
að fara til jarðarinnar í sömu erinda-
gjörðum. Og honum var úthlutað ofur-
litlu þorpi, til að flytja þangað gjafir.
Þegar engillinn er að fara þaðan þá vill
hvorki betur né verr til en svo, að hann
er búinn með allar jólagjafirnar en á
þá eftir lítið hús, þar sem fátækur
drengur bjó og hafði hvorki yl né eld
að orna sér við. Englinum verður því
ekki annað fyrir en að hann svífur upp
á festingu himinsins og tekur þar eina
stjörnu og setur hana á hlóðirnar hjá
litla drengnum og þar með hafði hann
Hjúkrunarkonan leikur sér við börnin.
yl og hlýju um jólin. En ekki gat sköp-
unarverk aiheimsins verið þannig úr
garði gert, að eina stjörnu vantaði, svo
að María mey gaf litla engíinum aðra
sljörnu, sem hann setti á festinguna í
st.að hinnar, sem hann hafði tekið. Sú
stjarna logar óvenju skært og ber n'afnið
Mofgunstjarnan, en stjarnan, sem engill-
inn fór með og gaf litla drengnum og
móður hans fátæku, það er stjarnan
Stjörnuhrap. Og í enda bókarinnar seg-
ir: Hér lauk Stjörnuhrap máli sínu.
„Mikið þótti mér gaman að þessari
sögu,“ sagði Magga. „En þú gleymdir
einu. Hvað varð um stjörnuna, sem litli
drengurinn fékk?“.
„Hún var kyrr hjá honum, til þess
að lýsa honum og ylja og hita handa
honum súpuna, þangað til hann stækk-
aði og gat farið að vinna fyrir sér og
mömmu sinni“. „Og hvað svo?“
„Svo steig hún upp á himin aftur
eitt jólakvöldið. En þar sem önnur
stjarna var þá komin í hennar stað fór
hún að þjóta úr einum stað í annan og
hélt því áfram svo fólk fór að kalla
hana Stjörnuhrap og þessi stjarna er
ég“, sagði hún og hneigði sig kurteislega.
ar etta var ein af þeim skammtilegu
handarverkum, sem Franciskussyst-
urnar vinna þar vestur í StykkishóknL
Bókin er mjög falleg, vel prentuð og
prýdd fjölda myiida, jafnvel litmynda,
sem ekki síður segja. sögu engilsins og
allt það sem bókin fjallar um. Við eign-
umst ofurlitla bænabók, sem ætluð er
smábörnum. Þar segir í fyrstu bæninni:
„Kæri litli Jesú. Ég veit að þú ert Guð
minn. Veittu mér gjafir þínar og ég gef
þér hjarta mitt.“
Við spurðum systur Henriettu, hvort
þetta líf nunnanna væri ekki erfitt og
leiðigjarnt á köflum er þær taka á sig
skyldur þeirra reglna, sem þær þjóna, og
það lífsstarf, sem þær hafa valið sér.
Nei, sagði hún. — Þetta er eins og
þegar þið gangið í hjónaband.
Eitt er víst. Hvað sem hver heldur og
hvað sem hver segir þá hef ég sjaldan
eða aldrei séð jafn innilega glaðar og
hamingjusamar manneskjur eins og ég
hitti þarna fyrir. Mér fannst, að þær
hefðu raunverulega farið eftir litlu bæn-
inni. Gefið Jesú hjarta sitt.
Ég átti að síðustu alllangt rabb við
Henriettu kennslukonu og hún sagði,
að sjálf liti hún svo á, að starf þeirra
systranna svo og allra kaþólskra manna
hér á landi væri, eða ætti að vera, til
þess að sameina allt trúfólk, sem vildi
helga sig Guði og vinna í anda Krists,
sameina það allt í einu allsherjar trúar-
legu átaki til heilla og blessunar fyrir
alla. Hún sagði að það skipti ekki alltaf
mestu máli, hvaða trúardeild hver og
einn tilheyrði eða vildi vinna með. Hitþ
væri aðalatriðið, að unnið væri í anda
Krists öllum til samhjálpar og blessun-
ar.
Ég vona, að þessarl góðhjörtuðu nunnu
vestur í Stykkishóimi megi verða að
ósk sinni og ég vona að þetta megi
verða jólaósk sem flestra í ár.
G-leðileg jóL
vig.
54 LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
24. desemlbex 1960.