Morgunblaðið - 24.01.2001, Blaðsíða 39

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 24. JANÚAR 2001 39
Svo tignarlegur,
hraustur, fróður og
beinn í baki, þannig er
minningin um þig,
elsku afi.
Frá því ég var lítil
stelpa, fannst mér afi
eiga svör við öllum spurningum
mínum, þegar ég varð unglingur
komst ég að því að ég var ekki allt-
af sammála honum, en þegar ég
komst yfir unglingabólurnar vissi
ég að það var líka allt í lagi, það
var að hlusta á skoðanir hvors ann-
ars og kannski kæmumst við að
samkomulagi. Það voru ófá skiptin
sem ég fór uppá Laugarásveg 47
með spurningar sem enginn annar
en afi kunni svörin við. Eitt sinn
var það málverk sem ég vissi ekki
hvar var málað, í eitthvert annað
skiptið vantaði mig fuglanafn á
frönsku. Oft voru það upplýsingar
um hinar ýmsu fræðibækur sem ég
vissi ekki að væru til eða nöfn á
gömlum nytjahlutum og útskýring-
ar á notkun þeirra. Eða þegar ég
fór sem leiðsögumaður á Snæfells-
nesið í fyrsta skipti og hafði ekki
komið þangað frá því í æsku, afi
fræddi mig um svo margt, um
staðhættina, fuglana, söguna og
gönguleiðirnar, að ekki grunaði
nokkurn mann annað en ég væri
mjög kunnug Snæfellsnesinu. Jafn-
vel ég var byrjuð að trúa því sjálf,
svo góð var fræðslan sem ég fékk.
„Afi fáni“ sagði einu sinni kunn-
ingi minn, já „afi fáni“ er hann
kallaður á mínu heimili, sagði
hann. Fánar og fánaathafnir var
eitt af því sem afi bar mikla virð-
ÞORSTEINN
EINARSSON
✝ Þorsteinn Ein-arsson fæddist í
Reykjavík 23. nóv-
ember 1911. Hann
lést á heimili sínu 5.
janúar síðastliðinn
og fór útför hans
fram frá Hallgríms-
kirkju 12. janúar.
ingu fyrir. Þegar ég
var yngri beið ég
spennt eftir afmælis-
deginum mínum, mér
fannst það mikill heið-
ur að afi skyldi draga
fánann að húni, bara
af því ég átti afmæli.
Enginn afmælisdagur
gleymdist og efast ég
um að nokkur dagur
einhvers okkar hafi
nokkurn tíma
gleymst, þrátt fyrir
allan fjöldann. Á öll-
um helstu tyllidögum
blakti fáninn á Laug-
arásvegi 47, nema kannski undir
það síðasta.
Okkur krökkunum fannst afi oft
gamaldags í hjónafræðunum, sum
okkar fengu frjósemiskýr ef hon-
um fannst við ekki sinna þessum
málum, aðrir fengu ábendingar um
að það væri beinlínis óhollt að vera
ógiftur og vera án fjölskyldu. Afi
hafði oft miklar áhyggjur að ég
skyldi ekki ná mér í mann.
Ég sendi honum póstkort frá
Ítalíu, sagðist vera orðin leið á úti-
vistinni og ætlaði mér heim og ná
mér þá í mann í lopapeysulitunum,
ég fékk fljótt bréf til baka þar sem
hann svaraði að þetta væri besta
gjöfin það árið.
Það er einn eftirmiðdagur sem
ég mun seint gleyma, Ásdís systir
og ég vorum í nokkurra daga fríi á
Íslandi, þá þótti okkur tilvalið að
eyða deginum með afa og ömmu.
Afi hafði skipulagt daginn og var
blómagarðurinn í Laugardal á dag-
skránni. Tróðumst við öll fjögur í
bílinn hjá afa, ekki treystum við
alltaf á ökufærni hans, en það var
stutt að fara. En ekki vissum við
að afi færi enn styttri leið, skyndi-
lega sveigði afi uppá gangstétt, tók
vinstri beygju eftir gangstíg sem lá
inn í miðjan blómagarðinn og þar
lagði hann afi minn bílnum, enda
átti hann garðinn held ég bara.
Amma virtist alls ekki óvon þessari
leið. Þarna áttum við ógleyman-
legan eftirmiðdag saman. Afi sagði
okkur frá öllum blómunum, ekki
nóg með að hann þekkti allar teg-
undirnar, líka hvert og eitt blóm
persónulega, rétt eins og hann
þekkti okkur öll. Ferðin endaði í
gróðurhúsinu þar sem Ásdís systir
tók mynd af þeim ömmu og afa,
þar sá ég hvernig ástin blómstraði
á milli þeirra, innan um öll hin
blómin.
Það er erfitt að kveðja þig, afi,
kannski hélt ég að þú værir ódauð-
legur og ég myndi aldrei þurfa að
kveðja þig. Blessuð sé minning þín.
Ragnheiður Ingunn.
„Alltaf var hann goðaglæstur,
gæddur tign og konungsanda.“
Þessi lýsing Davíðs Stefánssonar á
Herði Grímkelssyni í kvæðinu um
Helgu Jarlsdóttur hefur hljómað í
huga mér síðan ég frétti lát Þor-
steins Einarssonar. Þorsteinn var
samstarfsmaður og vinur föður
míns til margra ára og þeir byggðu
saman hús á Laugarásvegi 47 hér í
borg. Aldursmunur þeirra var tutt-
ugu ár. Við hjónin hófum búskap í
skjóli foreldra minna á Laugarás-
veginum og þess vegna vorum við
einnig sambýlisfólk Þorsteins og
hans fjölskyldu um sex ára skeið.
Sambýlið í þessu húsi var einstakt
í sinni röð. Þeir Þorsteinn og faðir
minn unnu báðir á Fræðslumála-
skrifstofunni og þær Ásdís, eig-
inkona Þorsteins, og Sólveig móðir
mín voru sálir hússins. Í þessu húsi
ólust upp tíu börn Þorsteins og tvö
af okkar börnum um nokkurra ára
skeið. Einkum var það dóttir okkar
sem frá því hún gat skriðið upp
stigann hvarf í glauminn á loftinu
og átti þar dýrðlega daga með
yngri börnum Þorsteins og Ásdís-
ar. Þessi sama dóttir var vistkona
á barnaheimilinu Laufásborg og
þeir voru ófáir morgnarnir sem við
fengum að sitja í jeppanum hans
Þorsteins. Hann lét sig ekki muna
um að aka okkur þangað í leiðinni.
Þessar morgunstundir í jeppanum
með Þorsteini og pabba voru oft
afskaplega skemmtilegar. Ekki
voru þeir alltaf sammála í öllu, sér-
staklega ekki í eilífðarmálunum.
Pabbi var hallur undir yfirnátt-
úrleg fyrirbrigði en Þorsteinn
þvert á móti. Ég man söguna sem
hann sagði um að á hans uppvaxt-
arárum hefði kvenfólkið á heim-
ilinu og reyndar fleiri orðið varir
við einkennilegt hljóð, þrusk og
hvískur í stofunni. Þeim stóð ekki
á sama og ákváðu að þetta tengdist
einhverju yfirskilvitlegu og hvað
haldið þið svo að hafi uppgötvast
sagði Þorsteinn: Þetta var mús
sem hafði komist inn í orgelið!
Pabbi sagði að hann ætlaði að láta
Þorstein vita af sér með einhverj-
um ráðum þegar hann flyttist yfir
landamærin. Því miður gafst mér
ekki tækifæri til þess að spyrja
Þorstein hvort hann hefði staðið
við það. Í bakgarðinum á Laug-
arásveginum ræktuðu þau Þor-
steinn og mamma grænmeti. Síðari
hluta sumars fór hann oftast út í
garð á morgnana og náði sér í
grænmeti, setti það í brúnan bréf-
poka og hafði það í hádegismat á
skrifstofunni. Mikið var hlegið þeg-
ar hann uppgötvaði einn daginn að
hann hafði tekið rangan poka með
sér. Hann hafði sem sé tekið poka
með brauðsúpubrauði í stað græn-
metisins. Og hann hló sjálfur
manna mest að mistökunum. And-
rúmsloftið á Fræðslumálaskrifstof-
unni á þessum dögum var alveg
sérstakt. Þar var valinn maður í
hverju rúmi og svo skemmtilegt að
koma þar að kannski dvaldist mér
stundum örlítið lengur þar en efni
stóðu til þegar ég var send þangað
með bréf frá menntamálaráðuneyt-
inu en þar vann ég á þessum árum.
Karlarnir á Fræðslumálaskrifstof-
unni voru flestir hagmæltir, misvel
að vísu, en margar skondnar vísur
komu þaðan og urðu jafnvel lands-
þekktar. Ég held að Þorsteinn hafi
verið bestur í fyrripörtunum. Þor-
steinn var hamhleypa til vinnu
hvort sem var heima eða heiman.
Hans starf útheimti töluverðar
fjarvistir frá heimilinu en þá hélt
Ásdís heimilinu gangandi með
sinni léttu, ljúfu lund. Það er mikil
gæfa að kynnast góðu fólki. Ekki
síst á sínum ungu dögum þegar allt
lífið er svo ómótað og þú átt svo
auðvelt með að tileinka þér siði og
venjur annarra. Sambýlið með
þeim Þorsteini og Ásdísi og börn-
um þeirra gleymist aldrei, svo góð
áhrif hafði það á okkur ungu hjón-
in í kjallaranum, og eftir að við
fluttum í burtu held ég að aldrei
hafi fallið úr jól svo við ekki skipt-
umst á jólakveðjum. Því miður gát-
um við hjónin ekki verið við útför
Ásdísar og fengum þess vegna ekki
tækifæri þá til að taka í hönd
þessa gamla en síunga vinar okkar,
sem við reyndar hittum stundum á
förnum vegi. En fánakveðjan við
útför hans snart okkur djúpt. Við
minntumst óteljandi stoltra stunda
þar sem hann hár og glæstur Ís-
lendingur gekk með íslenska fán-
ann í fararbroddi fyrir okkar
ágætu íþróttamönnum.
Við hjónin, börn okkar og einnig
systkini mín vottum börnum Þor-
steins, tengdabörnum, barnabörn-
um, barnabarnabörnum og öðru
skylduliði okkar dýpstu samúð og
við samgleðjumst þeim að hafa átt
sína góðu foreldra svona lengi.
Megi björt minningin um þau
fylgja þeim og okkur öllum um
ókomna ævidaga. Blessuð sé minn-
ing Ásdísar Jesdóttur og Þorsteins
Einarssonar.
Ásgerður Ingimarsdóttir.
Það er skrítið að
hugsa til þess að þú
varst í boði hjá okkur
síðasta laugardag og nú
ertu dáinn og sofnaður
svefninum langa sem þú varst farinn
að bíða eftir. Þakka þér fyrir að
kenna mér að spila og tefla. Þeir voru
margir skemmtilegir föstudagarnir
sem við áttum þegar þú og amma
komuð í heimsókn. Mamma setti
permanent í ömmu og þú og ég spil-
uðum. Þú varst líka rosalega klár að
spila á harmoniku og við eigum marg-
ar góðar minningar frá því. Þú varst
alltaf svo hress þrátt fyrir veikindin
allt þar til þú lést. Þú hafðir alveg ein-
stakan húmor og gast alltaf komið
fólki í gott skap. Það held ég að þér
hafi þótt sárast við að missa röddina.
Þá varstu að vísu ekki alltaf í góðu
skapi, enda ekki skrítið þegar maður
getur lítið annað gert en að liggja í
rúmi, en þrátt fyrir það og að hafa
varla neina rödd gastu samt komið
fólki til að hlæja. Ég mun alltaf eiga
góðar minningar um þig þó að síðustu
árin hafi ekki verið neitt sældarlíf fyr-
ir þig. Þess vegna er ég ánægður að
þessu er lokið þín vegna. Þó að ég hafi
verið að búa mig lengi undir þessa
frétt er þetta samt svo sárt og maður
getur aldrei undirbúið sig fyrir það að
missa ástvin. Ég mun sakna þín sárt
HALLDÓR Þ.
ÁSMUNDSSON
✝ Halldór Þ. Ás-mundsson fædd-
ist 15. júní 1917.
Hann lést á dvalar-
heimilinu Sunnuhlíð
í Kópavogi 17. jan-
úar síðastliðinn og
fór útför hans fram
frá Kópavogskirkju
22. janúar.
en í von um að sjá þig
aftur bráðlega.
Opinberunarbókin
21:3–4: „Og ég heyrði
raust mikla frá hásæt-
inu, er sagði: Sjá, tjald-
búð Guðs er meðal
mannanna og hann mun
búa hjá þeim, og þeir
munu vera fólk hans og
Guð sjálfur mun vera
hjá þeim, Guð þeirra.
Og hann mun þerra
hvert tár af augum
þeirra. Og dauðinn mun
ekki framar til vera,
hvorki harmur né vein
né kvöl er framar til. Hið fyrra er far-
ið.“
Þinn
Ari.
Þegar ég var yngri var afi þegar
orðin veikur, en hann var samt alltaf
hress og kom mér alltaf í gott skap.
Áður en hann varð alvarlega veik-
ur þá var ég oft að spila við hann og
hann spilaði líka á harmoniku fyrir
mig og systkini mín. Og við eigum það
líka á vídeospólu. En eftir að hann
varð mjög veikur þá gátum við ekki
spilað og talað jafn mikið saman og ég
hefði viljað og núna er hann farinn.
Og ég mun sakna hans mjög mikið.
Þinn
Andri Jónas.
Þegar ég var lítil lék hann á harm-
oniku fyrir mig. Og við vorum alltaf
að spila ólsen ólsen og mörg önnur
skemmtileg spil og ég dansaði alltaf
ballett fyrir hann. Það hefði verið
gaman að þekkja afa þegar hann var
yngri og hressari en þá var ég ekki
fædd. En nokkrum árum seinna þeg-
ar parkinsonsveikin varð verri fór
hann að hætta að muna margt. Mér
finnst leitt að ég hafi ekki verið meira
með honum síðustu dagana. Brynjar
Alexander litli bróðir sem er bara
fimm mánaða fékk bara að kynnast
afa stuttan tíma. Brynjar veitir
ömmu mikla gleði fyrst afi er dáinn
og þá verður amma ekki eins ein-
mana. Mér finnst mjög skrýtið að afi
hafi verið í fjölskylduboði hjá okkur á
laugardaginn en er núna látinn. Ég
hlakka til að fá að sjá hann í paradís
eins og Jesú sagði í Biblíunni í Lúkas
23; „þú skalt vera með mér í Paradís.“
Elsa Sigrún.
Elsku afi, ég vil fá að kveðja þig
með örfáum orðum. Það er margs að
minnast þegar ég hugsa til baka. Ég
átti margar samverustundir með þér
og ömmu í Kópavogi. Stundir eins og
þegar þú tókst fram stóru nikkuna
þína og spilaðir fyrir mig eða þegar
þú kenndir mér tveggja manna kapal.
Og þegar við nutum saman epla-
kökunnar hennar ömmu við eldhús-
borðið, svo ekki sé minnst á rjóma-
bollurnar á bolludaginn.
Hvað lundin þín, afi minn, var alltaf
létt.
Elsku amma, ég og mamma þökk-
um fyrir allar ánægjulegu stundirnar
með ykkur.
Megi afi hvíla í Guðs friði.
Mér finnst ég varla heill né hálfur maður
og heldur ósjálfbjarga því er ver,
ef værir þú hjá mér vildi’ ég glaður
verða betri en ég er.
Ég gái út um gluggann minn
hvort gangir þú um hliðið inn.
Mér alltaf sýnist ég sjái þig,
ég rýni út um rifurnar.
Ég reyndar sé þig alls staðar.
Þá napurt er, það næðir hér og nístir mig.
(Vilhj. Vilhj.)
Þín sonardóttir,
Íris Dögg Ásmundsdóttir.
MIKIL áhersla er lögð á, að
handrit séu vel frá gengin, vél-
rituð eða tölvusett. Sé handrit
tölvusett er æskilegt, að disk-
lingur fylgi útprentuninni. Það
eykur öryggi í textameðferð og
kemur í veg fyrir tvíverknað.
Þá er enn fremur unnt að senda
greinarnar í símbréfi (569 1115)
og í tölvupósti (minning@-
mbl.is). Nauðsynlegt er, að
símanúmer höfundar/sendanda
fylgi.
Um hvern látinn einstakling
birtist formáli, ein uppistöð-
ugrein af hæfilegri lengd, en
aðrar greinar um sama einstak-
ling takmarkast við eina örk,
A-4, miðað við meðallínubil og
hæfilega línulengd, - eða 2.200
slög (um 25 dálksentimetra í
blaðinu). Tilvitnanir í sálma eða
ljóð takmarkast við eitt til þrjú
erindi. Greinarhöfundar eru
beðnir að hafa skírnarnöfn sín
en ekki stuttnefni undir grein-
unum.
Frágangur
afmælis-
og minning-
argreina

 




   
 

 






 


  


     
 

  


 


 

 !"## 
$%&'$
#"(( ) )
*)# 

+
##  )+$

$$#"((
#",#
#"(( - 
,#)# 
'!!%'
$
)$'!!%'.
   
 
 




*/
0.

1*  &2#$'(
34
    

 !  "   !



#
 $#%%
&


!'( 
'

 

 

  

  ) 
  5
6&))"(( 7)

+## 

$)
6&))"((  !"
- #(## 

$ 
6&))#  #)
 &#"((

85
6&))# 
$)$

)"#"((

'!!%'
$
)$'!!%'.