Morgunblaðið - 09.02.2001, Qupperneq 45

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 9. FEBRÚAR 2001 45
Minningar frá æskuárunum þegar
við öll, barnabörn afa og ömmu, fór-
um í sunnudagsferðirnar með foreldr-
um okkar, vorum í boltaleikjum og
borðuðum svo nestið sem mömmurn-
ar sáu um, Guðbjörg í glöðum leik.
Minningar frá jólaboðunum þegar
allir gengu í kring um jólatréð og
sungu jólalögin, Guðbjörg söng há-
stöfum.
Minningar frá barnaafmælunum,
Guðbjörg kát og glöð.
Minningar frá fullorðinsárum okk-
ar, þó við hittumst sjaldnar, Guðbjörg
alltaf með góða skapið meðferðis.
Þegar litið er til baka er svo stutt
síðan við hittumst í sumarbústaðnum
hjá Lalla og Ásu fyrir austan, öll fjöl-
skylda afa og ömmu, Guðbjörg hrók-
ur alls fagnaðar með gítarinn sinn.
Nú verðum við að horfast í augu við
að Guðbjörg frænka er farin.
Við systkinin og mamma okkar
biðjum Guð að leiða og vernda elsku
börnin hennar, þau Guðnýju og
Sindra, Þorgeir eiginmann hennar,
Ragnheiði og fjölskylduna alla á þess-
um erfiðu tímum. Einnig elsku Ásu og
Lalla, Dagnýju, Ásgeir, Villa og aðra
ættingja og vini.
Við kveðjum með þessari litlu bæn:
Legg ég nú bæði líf og önd,
ljúfi Jesú, í þína hönd,
síðast þegar ég sofna fer
sitji Guðs englar yfir mér.
(H. Pét.)
Guð blessi minningu frænku okkar.
Guðrún, Ásgeir, Magnús,
Ingunn, og Helga.
Löngu og erfiðu veikindastríði er
lokið, elsku Guðbjörg sem ætlaði sér
að vinna þetta stríð varð að lúta í
lægra haldi. Á síðastliðnum þremur
árum hafa skipst á skin og skúrir en
alltaf var Guðbjörg jafnbjartsýn á
bata, horfði fram á veginn og tók þátt
í lífinu eins og hún gat. Síðustu vikur
hafa verið erfiðar og Guðbjörg vissi
vel að hverju stefndi, en hún gat
glaðst yfir því að Guðný dóttir hennar
var byrjuð í hjúkrunarnámi, hún vildi
svo gjarnan fá að lifa fermingu Sindra
sonar síns en af því varð því miður
ekki.
Guðbjörg valdi sér að lífsstarfi að
annast sjúka og vann lengst af við að-
hlynningu eldra fólks. Enda átti það
vel við hana því hún gat svo vel gefið
af sér og bar ávallt umhyggju fyrir
öðrum. Guðbjörg var dugnaðarforkur
og var óhrædd við að reyna eitthvað
nýtt, kom það best í ljós þegar hún
var t.d. sem unglingur að vinna austur
á Kirkjubæjarklaustri og um tíma
vann hún sem sjúkraliði á sjúkrahús-
unum í Vestmannaeyjum og á Ísa-
firði.
Við Guðbjörg erum búnar að vera
vinkonur frá því við vorum stelpur og
minningarnar streyma fram um allt
sem við gerðum saman. Við tókum
ávallt þátt í lífi hvor annarrar, hvort
sem var í gleði eða sorg. Allar sam-
verustundirnar okkar saman, hvort
sem voru útilegur, sumarbústaða-
ferðir, bæjarferðir, að undirbúa veisl-
ur eða bara vera saman. En það sem
við gerðum mest af var að hlæja sam-
an, það var alltaf gaman hjá okkur og
börnin okkar hristu stundum höfuðið
yfir okkur og sögðu að við gætum
hlegið af öllu, líka því sem enginn ann-
ar skildi og það var alveg rétt. Ég á
eftir að sakna mánudagsmorgnanna
því þá hittumst við oftast, bara til að
vera saman og ræða saman um lífið
og tilveruna.
Elsku Þorgeir, Guðný, Sindri,
Ragnheiður, Ása, Lalli og aðrir ást-
vinir, megi minningin um yndislega
konu veita ykkur styrk í þessari miklu
sorg.
Nú legg ég augun aftur,
ó, Guð þinn náðarkraftur
mín veri vörn í nótt.
Æ, virst mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil, svo ég sofi rótt.
(Þýð. S. Egilsson.)
Ágústa Lárusdóttir.
Með sorg í hjarta kveðjum við nú
kæra starfssystur, Guðbjörgu Þor-
láksdóttur.
Við köllum okkur gjarnan „syst-
urnar“, þannig tjáum við kærleik okk-
ar hver til annarrar. Deildarstjórinn
okkar sáði fræinu fyrir nokkrum ár-
um, bauð okkur heim til sín, bakaði
handa okkur tertu og áletraði:
„Laugaskjólssystur“.
Það er skemmst frá því að segja að
fræið féll í frjóan jarðveg og systra-
félagið dafnaði vel í starfi okkar í
Laugaskjóli, sem er sambýli fyrir
minnissjúka.
Guðbjörg var sjúkraliði að mennt
og blómstraði í því starfi. Hún réð sig
til starfa hjá Skjóli fyrir 10 árum og
vann þar um hríð, en færði sig síðan í
Laugaskjól 1994. Guðbjörg elskaði að
hjúkra gömlu fólki. Hún varð þeirrar
gæfu aðnjótandi í æsku að vera í nánu
sambandi við afa sinn og minntist
hans á kærleiksríkan hátt. Hann virð-
ist hafa haft afar mikil áhrif á lífs-
viðhorf hennar, sem óx og dafnaði í
samfélagi okkar.
Guðbjörg var falleg kona með
bjartan svip og sterka persónutöfra.
Aðalsmerki hennar var glaðværð og
gjafmildi. Hún virtist alltaf hafa næga
hvatningu og gleði að miðla til heim-
ilisfólks sambýlisins. Hún skynjaði
svo sterkt þörf aldraðra og sjúkra fyr-
ir uppörvun og kærleika. Guðbjörg
var söngelsk og kunni ógrynni af lög-
um, gamanvísum og alls kyns kveð-
skap. Hún notaði sönginn óspart í
vinnunni, bókstaflega söng sig inn í
hjörtu fólks á sinn einlæga og glað-
væra hátt, stóð fyrir fjöldasöng og alls
konar skemmtilegheitum.
Guðbjörg skoraðist aldrei undan
ábyrgð, hvort sem það var trúnaðar-
mannsstarf hjá Sjúkraliðafélagi Ís-
lands, sem hún gegndi um árabil, eða
hjá starfsmannafélagi Skjóls, þar sem
hún var tvívegis í stjórn og nú síðast
frá aðalfundi á liðnu ári til dauðadags.
Guðbjörg barðist við krabbamein í
nokkur ár og lengi leit út fyrir að hún
myndi sigra í þeirri baráttu. Þótt hún
væri fárveik passaði hún alltaf upp á
að ekki slitnuðu tengslin við vinnu-
staðinn. Ef til vill hefði hún þurft að
játa sig sigraða í baráttunni hefðu þau
tengsl rofnað og það hentaði ekki okk-
ar sterku Guðbjörgu. Þörf hennar var
ávallt að vera meðal okkar „systr-
anna“ og heimilisfólksins þegar kraft-
ar hennar leyfðu. Þannig fékk lífshug-
sjón hennar útrás. Vilji hennar til að
gefa af sér virðist hafa verið yfirsterk-
ari hennar eigin þjáningum. Það
snart okkur „systurnar“ djúpt í ný-
liðnum jólamánuði að fylgjast með
henni gleðja aðra, undirbúa hátíðina
og þjóna fólkinu okkar á sinn ljúfa
hátt eins og henni einni var lagið þótt
sárþjáð væri.
Lífsgleði hennar mun lifa með okk-
ur áfram og við munum ætíð minnast
hennar með virðingu og þökk fyrir
þann tíma sem við vorum henni sam-
ferða á lífsgöngunni.
Við sendum ástvinum hennar inni-
legar samúðarkveðjur og biðjum góð-
an guð að styrkja þá.
Laugaskjólssystur.
Það er margt sem við mennirnir
skiljum ekki í þessu lífi. Ung og falleg
kona, Guðbjörg Þorláksdóttir, í blóma
lífsins, er dæmd til að takast á við ill-
vígan sjúkdóm. Sjúkdóm sem maður-
inn skilur ekki. Að lokum verður hún
að játa sig sigraða, sjúkdómurinn
hrifsar hana á brott. Eftir stöndum
við vanmáttug með óteljandi spurn-
ingar. Hver er tilgangurinn með slíkri
óbilgirni? Af hverju er ungri konu og
fjölskyldu hennar gert að verða fyrir
slíkri raun? Er einhver tilgangur með
því að hrifsa Guðbjörgu frá fjölskyldu
sinni og ástvinum?
Maður finnur fyrir reiði og van-
mætti gagnvart hinu almáttuga yfir
slíkri ósanngirni. Reiði inni í sjálfum
sér, sem maður veit ekki hvert skal
beina, yfir að svo hugrökk og
hjartahlý kona skuli tekin frá okkur.
Vanmætti mannsins yfir að geta ekk-
ert aðhafst. Já, hér fór hugrökk og
hjartahlý kona, sem tókst á við sjúk-
dóm sinn af æðruleysi. Guðbjörg
fylgdist ætíð vel með gangi mála í
veikindum sínum og ekki dró hún af
sér gagnvart lífinu sjálfu. Slíkur var
krafturinn og styrkurinn sem hún bjó
yfir.
Guðbjörg var sjúkraliði að mennt
og hjúkraði og annaðist sjúklinga sína
af natni og gleði. Þess varð maður var
og dáðist að hversu vel og lengi hún
stundaði vinnu sína þrátt fyrir veik-
indi sín. Síðan sagði hún frá með
ánægju í röddinni, hversu mikinn
styrk og tilgang umönnun hennar
gagnvart öðrum gaf henni, milli þess
sem hún hugði að félagsstarfi fyrir
sjúklinga sína.
Eftir stendur fjölskyldan og vinirn-
ir við missi ástvinar. En öll trúum við
að lífið hafi tilgang og einnig dauðinn
sem er svo sár en óhjákvæmilegur
hluti lífsins.
Megi hugrekki, styrkur og lífsgleði
Guðbjargar fylgja Þorgeiri, Guðnýju
og Sindra Þór sem þurftu að sleppa
takinu svo allt of fljótt af elskulegri
eiginkonu og móður.
Elsku Þorgeir, Guðný og Sindri
Þór og aðrir ástvinir Guðbjargar, ég
og fjölskylda mín vottum ykkur okkar
dýpstu samúð í ykkar mikla missi.
Guð geymi ykkur.
Æðruleysis og lífsgleði Guðbjargar
minnist ég í Spámanninum eftir
Kahlil Gibran.
Og lindin sem er uppspretta gleðinnar,
var oft full af tárum.
Og hvernig ætti það öðru vísi að vera?
Þeim mun dýpra sem sorgin grefur sig í
hjarta manns,
þeim mun meiri gleði getur það rúmað.
Er ekki bikarinn, sem geymir vín þitt,
brenndur í eldi smiðjunnar?
Guð blessi minningu Guðbjargar.
Guðmundur Fr. Jóhannsson.
Samstarfskona okkar til margra
ára, Guðbjörg Þorláksdóttir, er látin í
blóma lífsins.
Við sem eftir sitjum minnumst
Guðbjargar af miklum hlýhug. Þar
fór vönduð manneskja, glaðsinna, já-
kvæð og óeigingjörn, ekki aðeins hvað
varðaði starf hennar með heimilisfólki
í Skjóli og Laugaskjóli, heldur og
hvað snerti starf hennar með Starfs-
mannafélagi Skjóls. Þar var Guðbjörg
fremst í flokki um langa hríð. Hún
kom tvisvar inn í stjórn félagsins og
var stjórnarmaður þar þegar hún
lést. Það var gaman að eiga samstarf
við Guðbjörgu í þessum félagsskap,
hún var mjög félagslynd og hug-
myndarík og lét sig miklu varða það
starf sem þar er innt af hendi. Hún
kom okkur fyrir sjónir sem jafnlynd
og ákaflega gefandi manneskja og
hún sinnti starfi sínu á hjúkrunar-
heimilinu Skjóli af mikilli alúð.
Það er sjónarsviptir að fólki eins og
Guðbjörgu, hennar verður sárt sakn-
að bæði af heimilisfólki og starfsfólki
hér á Kleppsveginum. Við dáðumst öll
að þreki hennar í glímunni við veik-
indin og við báðum þess að hún fengi
góða heilsu á ný.
Við biðjum þess nú að Guð gefi
þeim styrk; eiginmanni hennar, börn-
um, foreldrum og öðrum ástvinum.
Stjórn starfsmannafélags Skjóls.
Elsku Guðbjörg, vinkona, þjáning-
arsystir og starfssystir. Já, við vorum
þjáningarsystur og synir okkar þján-
ingarbræður, vinir, bekkjarbræður
frá 6 ára aldri, saman í fótboltanum
og eiga að fermast í vor.
Það er svo sárt að þú skulir ekki
vera hér lengur, því þú barðist eins og
hetja, vannst fram á síðasta dag, á
okkar kæra vinnustað Skjóli, þar sem
allir hafa veitt okkur svo mikinn
stuðning og kærleik.
Mig langar að þakka þér, um leið
og ég þakka Guði fyrir að hafa fengið
að kynnast þér. Ég veit að þér líður
vel núna í faðmi Drottins, og í faðmi
afa þíns sem þér þótti svo vænt um.
Ég mun geyma minninguna um þig
í hjarta mínu. Guð geymi þig. Mínar
innilegustu samúðarkveðjur til ást-
vina þinna. Guð gefi þeim styrk.
Vort líf er svo ríkt af ljóssins þrá
að lokkar oss himins sólarbrá
og húmið hlýtur að dvína
er hrynjandi geislar skína.
Vor sál er svo rík af trausti og trú
að trauðla mun bregðast huggun sú
þó ævin sem elding þjóti
Guðs eilífð blasir oss móti
Vort hjarta svo ríkt af hreinni ást
að hugir í gegnum dauðann sjást
við hverfum og höldum víðar
en hittumst þó aftur síðar.
(Jóhannes úr Kötlum)
Þín einlæg,
Þuríður S. Þorbjörnsdóttir.
2  

  


 

''$'<>2,,


.!#  ?@

.!# !"#

#

 

 #3

-
1# 



&' 
 &(''
*9$1;  )

*9 . 1 

$1 5   )
+A1 +49 
     0 
4 

 5
    5 
  !  


% !%
 
 
  -

  
 






-


$76 7/B
$C ,,
 D"# )
D4,:1#; ! #
  )
$1 0  

 $1# )

!"$1# )

$1; $1# ))
 & 

$1 $1# )
& : 
 )

B $1# ))
$ 

 

 !$1# ))
$1   

+! $1# ))
$1# )'$1# )

  0      0 

  

" &(>$E,-,,


D4, 1 !

 


 , 
  #
-

 6"%

 #


&' 
 &(''

)

 > ;$101 
/ 5  )

$101> ;

, ,F )

 !> ;)

B > ;)

> ;  > ;

+ ) , :1> ;)
 D0 9" )
$#


 
  


  

 

$(>,$',,

!9

+  G

+ D D1

 
  
 

7"



 
  
 8 
& : > ;)

!  ) )
># )) )

> ;B 

,  )

> , 1 )

B ,!D4 ) % #
   0