Morgunblaðið - 16.03.2001, Blaðsíða 54

MINNINGAR
54 FÖSTUDAGUR 16. MARS 2001 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Sigríður Hin-riksdóttir frá
Sigtúnum í Öxarfirði
fæddist í Reykjavík
25. september 1921.
Hún lést 10. mars síð-
astliðinn. Sigríður
var dóttir hjónanna
Hinriks Jónssonar, f.
25.9. 1891, d. 20.4.
1929, og Sigríðar
Guðmundsdóttur, f.
27.4. 1894, d. 12.11.
1984. Systkini Sigríð-
ar voru Júlíana, f.
13.2. 1920, Karítas,
tvíburi Sigríðar, f.
25.9. 1921, d. 18.1. 1954, Jón , f.
13.12. 1922, d.. 5.7. 1994, Guðlaug,
f. 4.1. 1924, húsfreyja í Reykjavík,
Guðmundur Tómas, f. 27.7. 1928,
d. 28.7. 1986, Sigríður Gunnjóna,
f. 17.7. 1918, d. 8.8. 1919, Guð-
mundur, f. 2.8. 1925, d. 26.5. 1927,
Tómas, f. 18.9. 1926, d. 10.5. 1927.
Sigríður giftist Páli J. Sig-
tryggssyni, f. 10.7. 1907, d. 17.1.
1992. Börn þeirra eru: 1) Sig-
tryggur, kvæntur
Hafdísi Kristinsdótt-
ur, börn þeirra eru
Halldóra Guðbjörg
og Kolbrún Ósk. 2)
Karítas, gift Stefáni
Þór Árnasyni, börn
Júlíana Sigríður,
Kjartan Arnþór, Páll
Bergþór, Jóhann
Örn og Laufey Inga.
3) Margrét, gift Jóni
Andréssyni, börn
þeirra eru Jóhann,
Andrés, Svandís Ósk
og Ólína.
Sigríður stundaði
almenna verkamannavinnu á
ýmsum stöðum þar til hún gerðist
húsfreyja á Sigtúnum 1951 og bjó
þar til 1980. Hún fluttist þá til Ak-
ureyrar og vann á iðnaðardeild
SÍS til 1989. Hún fluttist til Skaga-
strandar 1999.
Útför Sigríðar fer fram frá Ak-
ureyrarkirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.30.
Elsku amma. Nú er Guð búinn að
taka þig til sín eftir löng og ströng
veikindi.
Okkur langar að kveðja þig og
þakka þér fyrir hvað þú varst góð við
okkur.
Það var alltaf gaman að fara upp á
loft til þín með Morgunblaðið eða
vatn að drekka, þá gafst þú okkur
alltaf eitthvað gott úr skálinni þinni.
Þú vildir líka alltaf fylgjast með
okkur og lagðir það á þig að koma í
íþróttahúsið, sundlaugina og upp í
fjall til að horfa á okkur í íþróttunum,
og þú varst alltaf að faðma okkur og
segja hvað við værum dugleg. Það
var gott að fá að kynnast þér síðustu
tvö árin þín hér á jörðinni.
Elsku amma, við þökkum þér fyrir
allt og biðjum góðan Guð að geyma
þig.
Jóhann og Laufey.
Það var fyrir mörgum árum að ég
fór í sveit til Siggu frænku, það var
flogið frá Akureyri til Kópaskers og
þaðan keyrt á Rússanum hans Páls
heim í Sigtún. Eitthvað svipað þessu
geta margir sagt því á heimili hennar
og Páls að Sigtúnum í Öxarfirði voru
margir krakkar í sveit sumar eftir
sumar eins og algengt var á þeim
tíma. Það munaði heldur ekki um það
að bæta við einum sem leiddist ann-
ars staðar þó fyrir væru um átta
krakkar á bænum. Hún Sigga var
engri annarri konu lík. Hún var
Reykjavíkurmær sem fór í afskekkta
sveit norður á hjara veraldar og
gerðist ráðskona. Hún var vön, hafði
unnið fyrir sér í vist á heimilum í
Reykjavík, passað þar börn og hugs-
að um heimilin. Ég skynjaði það
fljótt að hún hafði alls staðar komið
sér afar vel þar sem hún hafði unnið,
ég skildi líka seinna hvers vegna. Á
sinn einlæga og hreinskilna hátt bast
hún fólki tryggðaböndum og öllum
sem henni kynntust vel þótti vænt
um hana. Börnin sem hún passaði í
Reykjavík héldu tryggð við hana allt-
af og man ég þegar ung og falleg
kona kom í heimsókn með kærastann
og bað Siggu að segja sér hvernig
henni litist á hann, hún þurfti að vita
það áður en framhaldið yrði ákveðið.
Þessi unga kona var ein af börnunum
sem Sigga passaði. Fyrir lífsglaða og
félagslynda konu sem kom beint úr
borginni hefur sjálfsagt oft verið erf-
itt að venjast aðstæðum og lifnaðar-
háttum í afskekktri sveit eins og Öx-
arfjörðurinn var þá. Dugnaður og
röskleiki er það sem kemur í hugann
þegar hugsað er um Siggu og erf-
iðleika tókst hún á við með vinnu og
útsjónarsemi. Með vinnu á stóru
heimili vann hún á sláturhúsum, fór á
vertíð, vann í mötuneytum og fleira
og veit ég að alltaf voru það börnin
hennar þrjú, Sigtryggur, Karítas og
Margrét, sem hún var að hugsa um.
Þau skyldi ekkert skorta og fjár-
skortur skyldi ekki standa í vegi fyrir
menntun þeirra. Þetta tókst allt hjá
henni Siggu og meira til. Strax og ég
kom til Siggu var ég stelpan tekin
sem fullorðin manneskja, við urðum
vinkonur, trúnaðarvinkonur, ég full-
orðnaðist, að mér fannst, á einu
sumri. Siggu og Páli tókst svo einkar
vel að láta mig finna að það væri fátt
svo erfitt að ekki væri hægt að takast
á við það og þá með því hugarfari að
ljúka verkinu. Það var ómetanlegt
fyrir ungling að fá að spreyta sig á
öllu því margvíslega sem þau treystu
mér fyrir. Allir voru jafningjar á Sig-
túnum, við vissum ekki þar hvað kyn-
slóðabil var enda var þetta vinsæll
bær og unglingar frá öðrum bæjum
sóttu þangað mikið.
Sigga hefur alltaf fylgt mér og ver-
ið mér sem besta móðir. Hún fylgdist
með og tók af alhug þátt í mínu lífi al-
veg frá þeim degi sem við urðum
trúnaðarvinkonur. Ég sé hana fyrir
mér standa við eldhúsgluggann á
Sigtúnum og gá að gestum, þarna
koma Fjöllungar kallaði hún og þá
vissum við að bíll var að koma frá
Grímsstöðum á Fjöllum og borðið
skyldi fyllt með mat. Sé hana búa um
óvænta næturgesti og töfra fram
rúm og tilheyrandi sem ég hélt ekki
að væri til, hrúga okkur krökkunum í
eina flatsæng því vel skyldi fara um
gestina. Sé hana fyrir mér storma
um í veislusal og uppvarta ættingja
og vini, tala við hvern og einn eins og
hún ætti í honum hvert bein. Sé hana
standa með myndavélina sína og
taka myndir. Koma með gjafir handa
mér og mínum sem hún aldrei
gleymdi á afmælum og öðrum tylli-
dögum. En sterkust eru í minning-
unni faðmlögin hennar frænku minn-
ar sem voru svo þétt og hlý, faðmlög
sem við öll munum og minnumst með
gleði og söknuði.
Elskuleg frænka mín var orðin
mikið veik og afar þreytt. Hún var
búin að kveðja okkur öll og kveið því
ekki að deyja. Hún hlakkaði til að
hitta þá sem farnir voru á undan og
voru henni kærir. Hvíl í friði, frænka
mín, og þakka þér fyrir allt.
En öðru máli gegnir um þann, sem búinn
beið,
unz brottför væri ráðin og fór þá sína leið
með ferðahuga barnsins, á eftir öllum þeim
er ástum batzt hann fastast og komnir voru
heim.
(Indriði Þórkelsson.)
Elísabet Hjörleifsdóttir.
Við viljum kveðja Siggu frænku
okkar með nokkrum ljóðlínum. Hún
var okkur alltaf svo góð og það var
sama þó að oft væri langt á milli okk-
ar, hún fylgdist alltaf með því sem við
vorum að gera. Hún gaf okkur líka
góð ráð og spáði fram í tímann. Við
munum sakna þess að engin Sigga
kemur allt í einu inn úr dyrunum og
faðmar okkur að sér eins og henni
einni var lagið. Elsku frænka okkar,
Guð geymi þig alltaf og þakka þér
fyrir allt.
Hér hvílast þeir, sem þreyttir göngu luku
í þagnar brag.
Ég minnist tveggja handa, er hár mitt
struku
einn horfinn dag.
(Steinn Steinarr.)
Hjörleifur, Jóhann og Valgerður.
Hún Sigga frænka var engin
venjuleg kona. Það gustaði af henni
hvar sem hún kom. Þvílíkum dugnaði
og eljusemi var hún gædd að sérstak-
lega eftirtektarvert var. Þau þrjú
sumur sem við systkinin vorum sam-
an í sveitinni hjá Siggu frænku á Sig-
túnum urðum við vitni að þessum
einstæðu eiginleikum hennar. Í hús-
móðurhlutverkinu stóð hún sig frá-
bærlega og tók alltaf á móti fólki sem
kóngafólk væri. Ávallt skyldi vera til
nægur matur, kökur og annað bakk-
elsi svo hægt væri að galdra fram
stórt veisluborð sem svignaði undan
kræsingunum þegar gesti bar að
garði. Veisluborðið hennar var lands-
þekkt og átti það eflaust sinn þátt í að
laða að margan gestinn yfir sumarið
svo ærið var að gera jafnt við und-
irbúning sem og móttöku.
Sigga lét sér ekki nægja að sinna
húsmóðurhlutverkinu og búverkun-
um ásamt Páli bónda sínum heldur
sótti hún ýmis störf utan búsins á
veturna eins og kostur var, oft um
langar vegalengdir.
Sigga var næmari en margur ann-
ar og sá ýmsa hluti sem aðrir sáu
ekki. Þegar sá gállinn var á henni
hafði hún yndi af að spá fyrir fólki og
gerði það stundum meira í gríni en
alvöru. Í veislum vílaði hún t.d. ekki
fyrir sér að spá fyrir öllum gestunum
svo jafnvel biðraðir mynduðust og
allir höfðu bæði gagn og gaman af.
Fyrir okkur systkinunum spáði hún
oft með eftirminnilegum hætti og er
sérstakur söknuður að fá ekki að
njóta þessara stunda með henni
framar.
Sigga frænka var sérstaklega já-
kvæð kona og kvartaði aldrei þótt á
móti blési. Það hjálpaði henni í gegn-
um erfið veikindi hennar síðustu árin
enda hvarf hinn sterki lífsvilji hennar
aldrei. Vorferðin til Reykjavíkur sem
hún hafði nýlega ráðgert og hlakkað
til er gott dæmi um hina miklu bjart-
sýni hennar og jákvæðni.
Okkar dýpstu samúð vottum við
börnum hennar, Sigtryggi, Karítas
og Margréti, tengdabörnum, barna-
börnum og barnabarnabörnum.
Ragnheiður og Garðar.
Elsku amma mín.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinirnir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem. )
Kveðja,
Kolbrún Ósk.
Elsku amma og langamma, ég
kynntist þér í raun fyrst þegar ég fór
í VMA. Amma, þú varst oft þröng-
sýn, með ákveðnar skoðanir sem
enginn gat haggað (ekki einu sinni
ég) og fannst gaman að flakka út og
suður, þá einna helst suður! Þótt
okkur kæmi ekki alltaf vel saman þá
varstu alltaf amma mín. Takk,
amma, fyrir alla þá hjálp sem þú
veittir mér þegar ég var í skólanum:
þvottinn, matinn og allt þar á milli.
Karel Bergmann var svo lánsamur
að fá að kynnast þér og þótti gaman
að tala við Siggu langömmu.
Hin langa þraut er liðin,
nú loksins hlaustu friðinn,
og allt er orðið rótt,
nú sæll er sigur unninn
og sólin björt upp runnin
á bak við dimma dauðans nótt.
Fyrst sigur sá er fenginn,
fyrst sorgar þraut er gengin,
hvað getur grætt oss þá?
Oss þykir þungt að skilja,
en það er Guðs að vilja,
og gott er allt, sem Guði’ er frá.
Nú héðan lík skal hefja,
ei hér má lengur tefja
í dauðans dimmum val.
Úr inni harms og hryggða
til helgra ljóssins byggða
far vel í Guðs þíns gleðisal.
(V. Briem.)
Hvíl í friði.
Dóra og Karel Bergmann.
Nú er hún Sigga frænka mín öll,
yndisleg manneskja gengin. Núna er
hún komin til hans Páls síns og tví-
burasystur sinnar, Kaju, þau hafa
örugglega tekið vel á móti henni.
Sigga var afskaplega hress og
skemmtileg manneskja. Hún bjó
lengi í Sigtúnum í Öxarfirði með
manninum sínum, honum Páli, og
börnunum þeirra þremur. Þar var
mikill gestagangur en tekið á móti
öllum af miklum rausnarskap, þau
voru bæði afskaplega gestrisin.
Vinnudagurinn var oft langur og
erfitt að stunda búskap þegar öll
störf voru unnin með höndunum, það
er annað í dag þegar vélar eru til alls.
Seinna fluttust þau til Akureyrar.
Hún heimsótti mig oft eftir að ég fór
að búa. Eitt sinn tjölduðu hún og Páll
á túninu hjá mér. Það var gaman að
hafa þau og margt skrafað þá, Sigga
átti það til að kíkja í bolla og það bók-
staflega rann upp úr henni vísdóm-
urinn. Svo var hlegið að öllu saman.
Hún Sigga mín bjó síðustu árin á
Skagaströnd í skjóli dóttur sinnar og
hennar fjölskyldu. Við sendum börn-
unum hennar og þeirra fjölskyldum
innilegar samúðarkveðjur.
Sigríður G. Sigurlaugsdóttir
og fjölskylda.
SIGRÍÐUR
HINRIKSDÓTTIR



    

 

  

   




  
  
  
 
 

 
    

 
  
!   !"
 


 


!
"
#



 





$




!

%

%


%
"!



&






'()
*$ # 

$ %
 &
 
!'  "! 
"&
() 




    

 

  


+,'
-*$   
* 

 # 


*    
!!    

 +   
   
!   !',,
$.!/

 #!/+ 0
 

1+ 0
%!! 23 
*'"!$'! 
%
%
 *

!

%

%"! ! 
%&
+
 &

) 
 &

- -  .     .  
 

    
- ) 

  *
-        /  
 4#546), $
7789
2"!&
 1"


 5 43 
 #  :&5%
1"43 "
$43 

  43 "
 343 

.!;  0
 4; 
"
"  
 1"  "

5 4; 
 #
3"

4; 4; "  *&+ 07 


+ 4; "  
.!/

1" 3 4; " ! 0 !7

1"1""  .!;+ 

!
%!1"
 ! 0 + 07 
"&