Morgunblaðið - 30.03.2001, Qupperneq 53

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 30. MARS 2001 53
✝ Sigurbjörg Ás-laug Sigurjóns-
dóttir var fædd 23.
ágúst 1930 í Snæ-
hvammi í Breiðdal.
Hún lést á Fjórð-
ungssjúkrahúsinu í
Neskaupstað 20.
mars síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru Sigurjón Jóns-
son, bóndi í Snæ-
hvammi, f. 29. janúar
1896 í Snæhvammi,
d. 10. nóvember
1981, og Oddný Elín
Vigfúsdóttir, f. 9.
janúar 1899 í Reykjavík, d. 28.
janúar 1971. Systkini Sigurbjarg-
ar eru tvö eftirlifandi, Sólveig
Sigurjónsdóttir og Jón Snær Sig-
urjónsson.
Sigurbjörg lætur eftir sig eig-
inmann, Kristin Brynjólf Helga-
son, f. 27. september 1920 á
Kirkjubóli, Stöðvarfirði. Foreldr-
ar hans voru Helgi Erlendsson, út-
vegsbóndi á Stöðvar-
firði, f. 16. desember
1895, d. 30. júlí 1983,
og Kristín Brynjólfs-
dóttir, f. 31. desem-
ber 1896, d. 17. sept-
ember 1957. Börn
Sigurbjargar og
Kristins eru Jenný
Hlín, f. 5. janúar
1949, gift Bjarna
Gíslasyni, búsett á
Stöðvarfirði, Kári
Heiðar, f. 26. júní
1953, kvæntur Stein-
unni K. Björnsdótt-
ur, búsett í Reykja-
vík, Bragi Snæþór, f. 19. maí 1955,
ókvæntur, búsettur í Reykjavík,
Kristín Þöll, f. 3. desember 1962,
búsett í Svíþjóð, og Oddný Elín, f.
12. apríl 1972, sambýlismaður
hennar er Anders Jansson, búsett
í Svíþjóð.
Útför Sigurbjargar fer fram frá
Stöðvarfjarðarkirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 14.
Sigurbjörg ólst upp í Snæhvammi.
Þegar hún var 16 ára gömul varð
hún vinnukona hjá Þorbjörgu og
Birni Stefánssyni á Stöðvarfirði.
Hún hitti eiginmann sinn, Kristin,
1947 og giftu þau sig 6. nóvember
1949 í Snæhvammi. Sigurbjörg
starfaði við ýmislegt, þó aðallega við
húsfreyjustörf og barnauppeldi.
Nokkur ár vann hún við harðfisk-
verkun en áður en hún veiktist vann
hún við þrif á pósthúsi og apóteki
Stöðvarfjarðar.
Sigurbjörg hafði ákveðnar skoð-
anir á íslensku samfélagi og ef sá
sem hún ræddi við hafði ekki samúð
með „litla manninum“ í samfélaginu
varð hún reið við aðilann. Hún var
Íslendingur í merg og bein og elsk-
aði Ísland. Enda ferðaðist hún vítt
og breitt um landið með fjölskyldu
sinni. Og þó henni fyndist gaman að
ferðast erlendis líka þá fannst henni
alltaf gott að koma heim. Hún talaði
alltaf um að hún þyrfti að gera svo
mikið í garðinum sínum og þess
vegna gat hún ekki verið svo lengi í
burtu frá honum. Hún fann ró við að
grafa í blómabeðunum sínum og
unni þeim heitt. Hún kunni óteljandi
blómaheiti.
Sigurbjörgu fannst gaman að
yrkja. Hún samdi ljóð, vísur og stök-
ur og var virkilega dugleg við þessar
skriftir sínar. Því miður fannst henni
lítið varið í það sem hún skrifaði svo
hún leyfði aldrei öðrum en fjöl-
skyldumeðlimum að njóta lestursins.
Ég tók viðtal við móður mína fyrir
þó nokkrum árum þegar ég tók ís-
lensku í menntaskóla. Þar segir hún
mér frá þegar hún var milli níu og
ellefu ára aldurs. Þá skemmtu sér
allir saman, ungir sem gamlir. Börn-
in fengu oft að fara með fullorðna
fólkinu á harmonikudansinn. Hún
sagði: „Á heimleið eftir þessar
skemmtanir heyrði maður harmon-
ikuspil í lækjunum.“
Elsku eiginkona, mamma okkar,
amma, langamma, systir, mágkona
og tengdamóðir, þú hefur gefið okk-
ur svo mikið með návist þinni og við
þökkum fyrir þá fallegu minningu
sem þú skilur eftir. Þú skilur eftir
stóran söknuð í hjarta okkar en líka
frið því þú þarft ekki að kveljast
lengur.
Kristinn Helgason og börn.
Veturinn hvarf,
– vorið rann ylhýrt í garð
með sólskinið, blómin og söngfuglakliðinn
samstillta lækjanna og brimöldu niðinn.
Fossinn fjörlausnar-óð,
– sín fallþungu ljóð
kveður hann vorinu er vakti ’onum afl
og veitti ’onum hjálp til að brjóta hvern
skafl.
Vorgyðjan heim að vorum köldu heiðum,
velkomin sértu’ að hlúa að ungum meiðum.
Vinna okkur yl með hlýjum sólar seiðum
senda okkur ljós að nýjum frama leiðum.
Vortíminn nýi vekur róma snjalla.
Verksvið er stórt og huldar raddir kalla.
Dáðrakkir fram að duga eða falla.
Dagur er runninn þörf er fyrir alla.
(Sigurj. J. frá Snæhvammi.)
Mér datt þetta ljóð hans afa í hug
þegar ég frétti að Bjagga frænka
væri dáin og hugsaði að nú væri vor-
ið komið hjá henni eftir langan vet-
ur. Erfið og löng veikindi loks að
baki.
Ég minnist Bjöggu eins og hún
var þegar hún var enn hress. Hún
lét lítið yfir sér en gat látið vel í sér
heyra ef henni mislíkaði eitthvað.
Hún var sístarfandi og hafði yndi af
því að rækta garðinn sinn. Þegar ég
var lítil fannst mér garðurinn í
Brynju heilmikið ævintýraland og
við frænkurnar, ég og Oddný, vorum
mikið búnar að leika okkur þar. Hún
hafði fengið þá guðsgjöf að geta ort
falleg ljóð, þótt hún væri ekki að
flíka þeim mikið, frekar en systur
hennar hafa gert í gegnum tíðina.
Nú er erfið barátta að baki. Kiddi
minn, ég sendi þér og þínum nán-
ustu mínar innilegustu samúðar-
kveðjur.
Solveig Friðriksdóttir.
SIGURBJÖRG
ÁSLAUG
SIGURJÓNSDÓTTIR
og minnisstæð þeim sem kynntust
henni. Hún var mikill persónuleiki
og allir tóku eftir henni hvar sem
hún fór.
Dugnaður og kraftur einkenndu
hana en jafnframt ljúfmennska og
kærleiki.
Hún var trygg og trúföst og mjög
frændrækin. „Ekkert er sárara en
að missa börnin sín,“ sagði Lóa við
okkur eftir fráfall elsta sonar síns en
áður hafði hún misst dóttur sína og
eiginmann. Þeim áföllum tók hún
með mikilli reisn og sótti styrk í ein-
læga trú sína.
Lóa var sérstaklega félagslynd og
rækti allt sem hún tók sér fyrir
hendur af einstökum myndarbrag.
Margir muna hana og störf hennar
vestur á Búðum á Snæfellsnesi þar
sem hún rak sumarhótel um langt
árabil. Hún var stálminnug, ættfróð
með afbrigðum og margir eiga eftir
að sakna þess að geta ekki hringt í
hana til að fá upplýsingar um ættir
og persónusögu. Hún reyndi að
setja sig inn í aðstæður fólks og
greiða úr vanda þess eins vel og
henni var unnt. Það var líka eftir-
tektarvert hversu fólk sem hún
hafði haft kynni af, jafnvel um stutt-
an tíma, rækti samband sitt við hana
og talaði um hana með virðingu og
þakklæti.
Lóa var guðmóðir Guðnýjar dótt-
ur okkar. Henni þótti vænt um það
hlutverk.
Hún fylgdist ætíð vel með henni
og sýndi því áhuga sem hún var að
gera. Við Einar og börnin okkar
kveðjum Lóu með miklum söknuði
og felum hana góðum Guði. Börnum
hennar, tengdabörnum og afkom-
endum öllum sendum við innilegar
samúðarkveðjur og enda ég þessi
orð með bænaversi eftir föður henn-
ar, Kristján Eggertsson:
Ég fel þér, Guð minn, allt, sem ann ég hér
og allt ég þakka, sem þú veittir mér.
Ég bið af hjarta, að börn og vini mín
æ blessi, Jesús, náðarhöndin þín.
Blessuð sé minning Lóu Krist-
jánsdóttur.
Guðrún Edda Gunnarsdóttir.
Kveðja frá Kvenfélagi
Fríkirkjunnar í Reykjavík
Í dag kveðjum við Lóu Kristjáns-
dóttur heiðursfélaga í Kvenfélagi
Fríkirkjunnar í Reykjavík. Lóa
gekk í Fríkirkjusöfnuðinn sextán
ára og í Kvenfélagið árið 1956 og
starfaði þar til dauðadags eða vel á
fimmta áratug.
Hún var fljótlega kosin í vara-
stjórn félagsins og tók við ritara-
starfi eftir að hún tók sæti í aðal-
stjórn en þar sat hún fram til ársins
1967.
Lóa var mikil félagsvera, einstök
og ötul kona sem kom alltaf á fundi
þegar hún gat. Hún tók þátt í flestu
því sem félagið tók sér fyrir hendur
og var alltaf boðin og búin að rétta
hjálparhönd. Hún fór með okkur í
ferðalög innanlands og utan og eng-
in var duglegri að útvega hluti félag-
inu til fjáröflunar.
Lóa var vinamörg enda ljúf og
elskuleg í alla staði. Það var mjög
gefandi að vera með henni, hvort
heldur var á fundum í félaginu eða á
rútuferðalagi. Þegar Lóa var 86 ára
fór hún með félaginu til Þýskalands í
vel heppnaða för og eigum við mjög
góðar minningar um hana frá þeirri
ferð.
Margt lærðum við af Lóu svo sem
að hægt er að starfa áfram og láta
gott af sér leiða þótt aldurinn færist
yfir.
Við kveðjum Lóu með virðingu og
þökkum henni elskulegar samveru-
stundir.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Vinkona mín, Lóa Kristjánsdóttir,
er farin í ferðina miklu – og hún var
vissulega ferðbúin þessa síðustu
mánuði. Næstum alla mína ævi
finnst mér ég hafa þekkt Lóu, fyrst
vegna vináttu foreldra minna við
þau hjónin Lóu og Friðstein Jóns-
son bryta, sem var Vestfirðingur
eins og þau, og seinna vegna vináttu
okkar Guðnýjar, einkadóttur þeirra.
Við vorum sessunautar árin fjögur í
Kvennaskólanum og góðar vinkonur
alla tíð, þar til Guðný lést eftir lang-
varandi veikindi í mars 1980. Eftir
það fannst mér Lóa mín koma, að
hluta til, í hennar stað. Þrjátíu ára
aldursmunur okkar, skipti ekki máli
og hugtakið kynslóðabil var ekki til.
Lóa Kristjáns var einstök kona,
hörkudugleg – fróð um menn og
málefni, ræðin og skemmtileg. Hún
var mikil félagsmálavera, var í Sjálf-
stæðiskvennafélaginu Hvöt, sat
lengi í stjórn Kvenréttindafélags Ís-
lands og vann mikið starf fyrir
Vernd, sem meðal annars hjálpaði
fyrrverandi föngum að komast út í
lífið á ný.
Lóa varð landsþekkt fyrir hótel-
rekstur sinn á Búðum og gjarnan
kennd við hann. Fyrir okkur, sem
vön erum nútímaþægindum, er það
ótrúlegt hvernig hægt var að reka
hótelið með glæsibrag við þau frum-
stæðu skilyrði sem voru þar. Erfitt
var með öll aðföng og enginn bíll var
til umráða. Það hefur því þurft mikla
fyrirhyggju og gott skipulag, og víst
er að vinnudagur Lóu var oft langur.
Þessi tími var henni þó einkar kær.
Hún eignaðist fjölda vina sem
komu ár eftir ár, þeirra á meðal voru
margir af þekktustu listamönnum
þjóðarinnar. Halldór Laxness dvaldi
þar oft við skriftir og Kjarval og
Júlíana Sveinsdóttir máluðu mikið á
Snæfellsnesi. Það var gaman að
heyra Lóu segja frá þessum tíma og
sjá hvernig hugurinn fór á flug.
Í minni fyrstu utanlandsferð 1956
var ég í Kaupmannahöfn. Lóa og
Friðsteinn voru þar stödd, leituðu
þau mig uppi og buðu mér með sér í
dagsferð. Á þeim tíma voru útlönd
ævintýri. Þau áttu þátt í að gera æv-
intýrið mitt ógleymanlegt. Fyrir það
og allar okkar samverustundir vil ég
þakka. Ég veit að hún fær góða
heimkomu.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
(V. Briem.)
Birna Björnsdóttir.
Elsku Lóa mín, nú er kveðju-
stundin runnin upp.
Þegar mamma hringdi í mig og
sagði mér að þú værir dáin hrönn-
uðust minningarnar upp.
Ég var alla tíð í miklu uppáhaldi
hjá Lóu, en ég var skírður í höfuðið á
foreldrum hennar, Kristjáni og Guð-
nýju frá Dalsmynni. Lóa hélt góðu
sambandi við mömmu og kom oft við
í Dalsmynni á ferðum sínum um
Snæfellsnesið, sérstaklega meðan
hún rak Hótel Búðir.
Þegar til stóð að ég færi í Haga-
skólann haustið 1967 bauð Lóa mér
herbergi og fæði um veturinn, en
hún og Friðsteinn bjuggu þá á
Hagamel 19. Mér var tekið þar eins
og einum af fjölskyldunni og þar leið
mér vel þó að stundum gripi mig
heimþrá, en ég var að fara að heim-
an úr sveitinni í fyrsta sinn. Ekki
kom til nokkurra mála hjá Lóu og
Friðsteini að þiggja neins konar
greiðslu fyrir vetrardvölina.
Þegar við Sigrún komum í heim-
sókn til Lóu á Skúlagötu 40 var allt-
af tekið vel á móti okkur, þá var
spjallað um heima og geima og skoð-
aðar myndir, en fjölskylda Lóu var
henni mjög hugleikin. Þegar við
heimsóttum hana í síðasta skiptið á
Skúlagötuna sagði hún okkur frá
síðustu bílferð sinni um Snæfells-
nesið, sem tók tvo daga, og var
greinilega mikil upplifun fyrir hana.
Elsku Lóa. Ég þakka þér fyrir allt
það sem þú og fjölskylda þín hafa
gert fyrir mig og öll samskipti okkar
í gegnum tíðina. Við Sigrún sendum
fjölskyldu þinni samúðarkveðjur.
Kristján Guðni Guðmundsson.
Á lífsleiðinni kynnumst við fjölda
manns, sumir reka inn nefið, aðrir
skilja eftir sig spor, enn aðrir
staldra við og kenna manni nytsama
hluti sem maður gleymir ekki. Fyrir
því fólki ber maður mikla virðingu.
Lóa Kristjánsdóttir hótelstjóri á
Hótel Búðum er ein af þeim. Hjá
þessari góðu konu var ég í þrjú sum-
ur. Það má segja að hún hafi kennt
mér flest í eldamennsku. Ef ég ætti
að lýsa Lóu í fáum orðum þá var hún
frábær stjórnandi, ströng, sann-
gjörn og góð, enda ef maður hugsar
um eina konu með stórt hótel, ellefu
ungar stúlkur sem strákar á nesinu
voru eins og býflugur á eftir, þá
hefði þetta ekki gengið upp, nema
með ströngum aga. Lóa var mjög
lágvaxin kona, snögg í snúningum
og stundum fannst manni eins og
það væru margar Lóur því hún var
alstaðar. Þetta hótel var í hennar tíð
klassastaður, það var alltaf fullt af
fólki og bílastæði fullt af rútum enda
voru hlaðborðin hennar rómuð fyrir
glæsileika. Nú er þetta hótel brunn-
ið, Lóa farin í æðri heima og mér
finnst eins og tekin hafi verið frá
mér æskuminning.
Lóa mín, ég þakka þér fyrir allar
okkar stundir. Far þú í friði, guð er
með þér.
Þín
Laufey Dagmar (Lubba).
Kveðja frá Hvöt
Látin er mæt kona eftir langa og
merka ævi. Lóa Steinunn Kristjáns-
dóttir.
Lóa var í hópi frumherja ís-
lenskra nútímakvenna; kjarna-
kvenna sem vörðuðu leiðina fyrir
yngri konur sem viljað hafa láta að
sér kveða utan veggja heimilisins.
Lóa var athafnakona, vinsæl og úr-
ræðagóð. Til hennar leituðu margir
bæði í viðskiptum, en ekki síður eftir
ráðum til lausnar hvers kyns vanda
sem að fólki steðjar í hversdagslíf-
inu. Lóa var í hópi þeirra hugsjóna-
kvenna sem fyrir 64 árum stofnuðu
Hvöt, félag sjálfstæðiskvenna í
Reykjavík. Tilgangurinn með stofn-
un félagsins var að vera nýr og frjór
vettvangur kvenna til stjórnmála-
umræðu. Einnig vakti fyrir stofn-
endum félagsins að tryggja fram-
gang kvenna í stjórnmálum og vinna
að framgangi sjálfstæðisstefnunnar.
Lóa átti drjúgan þátt í að Hvöt varð
jafn öflugt félag innan Sjálfstæðis-
flokksins og raunin varð. Um langa
hríð lagði hún félaginu lið. Síðast í
vetur sótti hún félagsfund jafnvel
þótt hún væri ekki jafn létt í spori og
fyrr. Með því að gera Lóu að heið-
ursfélaga í Hvöt á 60 ára afmæli
félagsins vildi Hvöt þakka Lóu allt
hennar frumkvæði, en ekki síður
framtíðarsýn hennar og ræktar-
semi. Arfleið hennar er stór.
Stefanía Óskarsdóttir,
formaður Hvatar, félags
sjálfstæðiskvenna
í Reykjavík.





 
  
    
 !"#$




   

 


   
   

 

    !!"

!
%  
 &
%  

!'!
%  % 
!("
 )
#     
  

 

 *+,-+.+/0**+,-+.

1 2
  


     & 
 

!   '""

!&
  % 
 & *  % 
**  % 
% 34
%  
/! *  %  /" 
/ !5% &/" 6
0 ( *  % )