Morgunblaðið - 13.05.2001, Page 56

FÓLK Í FRÉTTUM
56 SUNNUDAGUR 13. MAÍ 2001 MORGUNBLAÐIÐ
Til sölu Ford Explorer, árg. 98,
ekinn 26 þús.
Verð 2.800.000.
Upplýsingar í síma
567 1619 og 698 1236
i .
. . .
Sími 551 5103
H e l g a
M o g e n s e n
Yoga
fyrir
byrjendur
Yoga
fyrir byrjendur
Nýtt násmkeið
hefst 17. maí
ÉG var ekki að „fíla“ þessa plötu –
var meira segja langt frá því – fyrstu
vikurnar eftir að hún kom út. Ég var
meira að segja svolítið dapur, fannst
Will Oldham hafa valdið vonbrigðum
eftir að hafa gefið út hina frábæru,
en þó langt í frá gallalausu, I See A
Darkness, sem hann hljóðritaði einn-
ig undir Billy-nafninu.
En svo gerðist eitthvað. Þið fyr-
irgefið orðbragðið en helv… vinnur
kvikindið vel á! Stöðugt – með hverri
hlustun að heita má!
Hvað var það sem ég var ekki að
fatta?
Á þessari plötu er Oldham til
muna rólegri en á fyrri plötunni, ein-
kennileg höfgi og værð liggur yfir
henni allri. Þar sem Darkness var
mun poppaðri en t.a.m. Palace-plöt-
urnar, þá er þessi hér öllu þyngra
verk en Darkness. Og það sem er
mest um vert og gerir þessa plöt-
u…mér datt ekki í hug að ég ætti eft-
ir segja þetta…frábæra, er að Old-
ham er eitthvað svo yfirmáta
öruggur á allan hátt hér. Lagasmíð-
ar. Söngur. Textar. Heildaráferð og
ára. Allt eitthvað svo áreynslulaust.
Undanbragðalaust.
Nú man ég. Það sem fór mest í
taugarnar á mér við plötuna í upp-
hafi var að mér fannst hún vera of
„venjuleg“, fannst hún hljóma ná-
kvæmlega eins og gamlar, amerískar
sveitatónlistar-, blágras- og þjóð-
lagaplötur. Nöfn eins og Buck
Owens, Bill Monroe og Hank Will-
iams skutu upp í kollinn, sérstaklega
þegar lagið „Just To See My Holly
Home“, kom, lag sem ég þoldi ekki á
tímabili. Ég hugsaði: „Til hvers er ég
að hlusta á þetta? Það er búið að
gera þetta allt áður. Frekar vil ég
frumgerðina en annars flokks eftir-
öpun!“
En sem betur fer hélt ég áfram að
hlusta. Og smátt og smátt opinber-
aðist það fyrir mér hvaðan platan og
Will er að koma. Nei, það skiptir ekki
máli hvaða vettvang, grein, jafnvel
tímabil – sem á vel við um þessa
plötu – menn kjósa sér þegar að tón-
listarsköpun kemur. Því gott lag er
alltaf gott lag. Og góð tónlist er…góð
tónlist.
Og Ease Down The Road er ein-
faldlega góð plata – nei, frábær
plata. Tímalaust verk sem hljómar
eins og allt sem þú hefur heyrt áður
og um leið alls ekki.
Persónuleg uppáhöld: „Ease
Down The Road“, „May It Always
Be“, „Sheep“.
ERLENDAR
P L Ö T U R
Arnar Eggert Thoroddsen
fjallar um plötuna
Ease Down The Road, aðra
plötu Bonnie ‘Prince’ Billy, nafn
sem tónlistarmaðurinn Will
Oldham notast stundum við.

Það tókst, Will
Allt á hreinu hjá Will Oldham á
plötunni Ease Down The Road.
arnart@mbl.is
LITLI, vinalegi rauðvínsbarinn við
Klapparstíg hýsti á sunnudagskvöld-
ið tónleika eins manns sveitar Paul
Lydon, Blek Ink, þá sem Sirkús
hímdi rennandi blautur milli húsa í
blístrandi slagviðri. Það var eins og
húsið setti í axlirnar og biði þess þol-
inmótt að regninu linnti en á meðan
sat inni í því lítill hópur fólks sem ann-
að hvort var þangað komið til að
hlusta á mann spila á gítar eða bara til
þess að fá sér smá brjóstbirtu fyrir
svefninn.
Í Reykjavík, þar sem tónlistarfólk
þarf oftar en ekki að greiða himinháar
upphæðir í leigu á sómasamlegum
„tónleikastöðum“ fyrir kvöldið, er
veruleg huggun harmi gegn að ennþá
séu til velviljaðir staðir eins og Sirkús
þar sem fólki gefst tækifæri á að
halda litla, afslappaða tónleika endur-
gjaldslaust. Þar eru reyndar ekki oft
haldnir tónleikar en þegar svo ber við
er oftast nær eitthvað spennandi á
dagskránni og má oft heyra þar nýja,
framsækna tónlist sem við heyrum
ekki svo glatt í útvarpinu. Paul Lydon
er þó enginn nýgræðingur í íslenskri
tónlistarflóru. Hann hefur verið bú-
settur hér á landi í fjölda ára og komið
víða við sögu undirgrundartónlistar
þó ekki fari mikið fyrir honum.
Öll lögin sem Paul lék á tónleik-
unum voru ný ef frá er talið lagið
„Apríl“ sem kom út á geislaplötu Blek
Ink á síðasta ári. Tónleikarnir voru
afskaplega smáir í sniðum að öllu
leyti. Gítarinn hans Paul var lítill, gít-
armagnarinn pínulítill og hljómurinn
allur hinn hógværasti. Lögin læddust
hljóðlát um rýmið, en ef hægt er að
tala um „hljóðláta“ tónlist þá á það af-
ar vel við um tónlist Blek Ink. Hún
ferðast um á sokkaleistunum eins og
til að vekja ekki sofandi barn í næsta
herbergi. Þetta er nokkuð sem maður
fær á tilfinninguna bæði við að hlusta
á tónlistina heima í stofu og á tón-
leikum. Mjög notalegt.
Nýju lögin sem Paul lék á Sirkús
eru í nokkuð svipuðum gír og það sem
heyra má á síðustu geislaplötu hans,
þó þar séu reyndar fleiri hljóðfæri á
ferð en gítar og rödd. Hann leikur
eitthvað sem gæti kallast tilrauna-
kennt leikfangagítarpopp sem á ým-
islegt sameiginlegt með tónlist hljóm-
sveita eins og Yo La Tengo, Belle and
Sebastian og ákveðinni tegund af ró-
lyndum, frönskum poppböndum.
Stemmning laganna er dreymin og
dramatísk, tónninn í þeim oftast dálít-
ið ómstríður. Það sem gefur þeim
kannski sérstöðu er hvernig þau eru í
senn nagandi (eins og lognið á undan
storminum) og sefandi. Eins og ein-
hver óskilgreind ógn sé handan við
hornið – eitthvert horn sem hlustand-
inn sér aldrei handan við heldur situr
í volgum bjarma laganna og ímyndar
sér það besta eða versta.
Paul er gjarnan með sérstaka still-
ingu á gítarnum fyrir hvert lag, ólíka
þeirri hefðbundnu og var gaman að
fylgjast með því hvernig hann lagaði
gítarinn að lögunum eftir því sem við
átti.
Það voru það fáir viðstaddir tón-
leikana að ekki kom að sök þó sumir
vildu heldur kjafta en hlusta – það var
rými fyrir hvort tveggja. Samt sem
áður hefði ekki verið úr vegi að
hækka aðeins í mínímagnaranum og
leyfa tónlistinni að svífa svolítið yfir
staðinn. Annars voru tónleikarnir hin
ljúfasta sunnudagsskemmtun og gott
ef regnlætin og vindblístrið fyrir utan
glugga Sirkús áttu ekki bara ágæt-
lega við einmanalegt gítarspilið og
sönginn inni við.
Krist ín Björk Kristjánsdótt ir
TÓNLIST
H l j ó m l e i k a r
Tónleikar Blek Ink á Sirkús.
Sunnudagskvöldið 6.maí.
Lagalisti: „Nýir seðlar“,
„Tvíburakettir“, „Apríl“, „Þú verð-
ur að borga“, „Ruslahaugurinn“,
„Fuglinn segir bí bí bí“.
SIRKÚS
Á sokkaleistunum