Morgunblaðið - 13.09.2001, Síða 41

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 13. SEPTEMBER 2001 41
seint í bekkinn okkar. Enn hún fór
frá okkur of fljótt, allt of fljótt og það
syrgjum við nú. Við syrgjum það að
geta ekki átt fleiri stundir með eina
söngfugli bekkjarins. Við syrgjum
það að þurfa að kveðja svona fljótt
þessa dýrmætu konu hinstu kveðju.
Við biðjum algóðan Guð að
styrkja Sigrúnu og Arneyju Ingi-
björgu og vottum þeim og öðrum
ættingjum og vinum Ibbýar okkar
dýpstu samúð.
Edda Björgvins, Elfa
Gísla, Guðrún Þórðar,
Helga Thorberg, Ingólfur
Björn, Kolbrún Halldórs
og Lilja Guðrún.
Kveðja frá Félagi
íslenskra leikara
Ingibjörgu Björnsdóttur hef ég
lengi þekkt, en kynntist henni nánar
fyrir tæpum tíu árum. Þá lá móðir
hennar á krabbameinsdeild Land-
spítalans og ég átti erindi þangað
vegna veikinda sonar míns. Ingi-
björg var á þessum tíma búsett í
Hollandi ásamt fjölskyldu sinni og
hafði fengið þau skilaboð frá Íslandi
að móðir hennar ætti sennilega ekki
langt eftir. Hún tók fyrstu vél til
landsins og kom beint upp á spítala,
en varla var hún komin inn úr dyr-
unum, hlý og kraftmikil, þegar móð-
ir hennar reis upp og hætti við að
kveðja þennan heim. Allir á deildinni
fögnuðu þessum óvænta sigri og
göntuðust með það að ráða yrði Ingi-
björgu sem bjargvætt deildarinnar.
Fyrir allnokkru frétti ég svo að nú
væri Ingibjörg sjálf að glíma við ill-
vígan sjúkdóm, en að þessu sinni
varð hún að lúta í lægra haldi. Félag
íslenskra leikara harmar fráfall
Ingibjargar og vottar fjölskyldu
hennar innilega samúð.
Svo er því farið:
Sá er eftir lifir
deyr þeim sem deyr
en hinn dáni lifir
í hjarta og minni
manna er hans sakna.
Þeir eru himnarnir
honum yfir.
(Hannes Pétursson.)
Edda Þórarinsdóttir.
Elsku vinkona.
Svo viðkvæmt er lífið sem vordagsins
blóm
er verður að hlíta þeim lögum
Að beygja sig undir þann allsherjardóm
sem ævina telur í dögum.
Við áttum hér saman svo indæla stund
sem aldrei mér hverfur úr minni.
Og nú ertu gengin(n) á guðanna fund,
það geislar af minningu þinni.
(Friðrik Steingrímsson.)
Já, Ibbý mín – það er ekki langt
þetta korter sem við köllum líf,
stundum breytist það í fimm mín-
útur.
Andrés Sigurvinsson.
Hægt og hljótt
ganga Guðs vinir.
Stillt og rótt
ganga stríðendur
miskunnar og mildi
og merki bera
hljóðlátrar dáðar
yfir háværan storð.
Enþá innar,
enþá hljóðar
gengur góð kona
götu sinnar spor
merkt í mannshjarta,
merkt í hjörtu barna,
skrifuð öll og skráð
í skjölum Guðs.
Því að lífsbók
lifanda Drottins
er afrita bók
athafna vorra.
Lokin upp að lyktum
og látin svara,
hver var athöfn vor
ósk, vild og gerð
(Sigurbjörn Einarsson.)
Kæra vina, ég kveð þig með minn-
ingu um yndislega manneskju, með
stærra hjarta en flestir. Þú gafst
alltaf það besta af þér, falleg og góð.
Megi ljós heimsins lýsa þér til enda.
Kæra Sigrún, Arney Ingibjörg og
aðrir aðstandendur, við Gestur vott-
um ykkur samúð okkar og biðjum
Guð að sefa sorgina
Gunnvör Braga.
Á arnarvængjum ber þú mig, guð,
upp yfir fjöllin. Sæll og óttalaus
vaggast ég á öldum hins sólheiða
bláma.
(Jakob Jóh. Smári.)
Nú hefur hún Ibbý vinkona mín
verið borin af guði upp yfir fjöllin og
virðir því veröldina fyrir sér af öðr-
um og hærri sjónarhóli en okkur er
unnt, sem eftir sitjum. En minning-
arnar raða sér hver af annarri á
perlubandið dýrmæta sem geymir
hin raunverulegu djásn tilverunnar.
Ég kynntist Ibbý haustið 1975 þegar
hún kom til liðs við bekkinn minn í
Leiklistarskóla Íslands. Hún hafði
stundað nám í Leiklistarskóla Þjóð-
leikhússins nokkrum árum fyrr, en
hafði horfið frá námi áður en henni
tókst að ljúka því, svo þarna var hún
komin til að taka upp þráðinn. Og
þráðurinn var spunninn út og suður,
um króka og kima leiklistarinnar,
óslitið fram á vor 1978. Ibbý var
gæfubarn og ávallt umvafin englum.
Á þessum fyrstu árum okkar kynna
bjó hún ásamt Jóni Yngva manni
sínum og gerseminni Sigrúnu í Flat-
ey, var þar símstöðvarstjóri og gott
ef ekki sóknarnefndarformaður líka.
Flatey fóstraði þá, og gerir eflaust
enn, eitthvert ævintýralegasta
mannfélag sem hægt er að hugsa
sér. Sumar í Flatey á þessum árum
var miklu merkilegri menningar-
upplifun en nokkur dvöl í heims-
borgum álfunnar. London, París og
Róm máttu bíða, en Flatey gat ekki
beðið. Hún seiddi til sín listamenn
hvaðanæva úr Evrópu og þar keppt-
ust allir við að skapa og vera til í
sambýli við himin og haf, kríuvarpið
og teisturnar, goð og menn – og
engla. Minningarnar um heimsókn-
irnar til Ibbýjar í Flatey eru mér
enn uppspretta andlegrar næringar
og efla mér einatt trú á mannkynið.
Þó hin eiginlegu Flateyjarár Ibbýjar
tækju enda um 1980 og handvirka
símstöðin lögð niður 1983, þá stóð
enginn staður hjarta hennar nær en
Flatey. Og núna, þegar hún er horf-
in á braut og andi hennar svífur hátt
upp yfir fjöllin í föruneyti engla og
arna þá sé ég hana fyrir mér, með
sólargeislana í dökku hárinu og bros
um allt andlitið, úti í Flatey.
Elsku Ibbý mín, þær eru margar
perlurnar sem raða sér á festi minn-
inganna. Átökin við að túlka Tjékhov
á þriðja ári, þar bar Natasjan þín úr
Systrunum alltaf höfuð og herðar yf-
ir aðrar kvenpersónur. Og alltaf var
ómur af tónlist einhvers staðar ná-
lægt þar sem þú fórst. Ekkert okkar
söng Dona Nobis af viðlíka innlifun
og þú. Svo kom útskrift og brauð-
strit og loks Þorvaldur eins og
himnasending og bar þig á örmum
sér ásamt englunum. Svo kom and-
lega skeiðið og við spjölluðum þessi
lifandis býsn um eilífðarmálin. Lás-
um Bók Emanúels og Louise Hay í
tætlur og svo fluttuð þið til Hol-
lands. Þar beið þín frekara nám í
leiklistinni og þar þroskuðust hug-
myndir þínar um framtíðina. Svo var
það einhverju sinni á Bræðraborg-
arstígnum, sem þið Þorvaldur leyst-
uð frá skjóðunni; Skilaboðaskjóð-
unni og sögðuð mér frá galdrinum
við að umbreyta henni í handrit að
leiksýningu og það var upphafið að
nýjum ævintýrum í leikhúsinu. Sú
smiðja var einhver öflugasta upp-
spretta sköpunargleði sem ég hef
tekið þátt í. Leitin að réttu aðferð-
unum við að koma réttum skila-
boðum til skila. Glíman við gerfin og
göngulagið, tónlistina og dansana,
lifandi tré og talandi steina. Fyrir
rest stóðu Maddamamma, Putti og
dvergarnir ásamt illþýðinu ljóslif-
andi á sviði Þjóðleikhússins og norn-
in þvingaði Möddumömmu til að
horfast í augu við raunveruleikann!
Hvað við skemmtum okkur.
En það er ekki alltaf auðvelt að
horfast í augu við raunveruleikann,
allra síst í miðju ævintýri. Það var
ekki auðvelt að þurfa að horfast í
augu við þá niðurstöðu sem við blasti
vorið 2000 um hinn skuggalega gest
krabbameinið. En það var samt stór-
kostlegt að fá að fylgjast með því
hvernig þú efldist við að hrinda
draumunum þínum í framkvæmd.
Það hafði alltaf blundað með þér að
eignast hús í Hólminum og þegar þú
fannst Narfeyri var eins og þú hefðir
himin höndum tekið. Allt fór af stað,
það var teiknað, rissað, mælt og
mátað. Klórað í veggi, kíkt undir
gólfdúka, bankað í fjalir, spáð og
spekúlerað. Svo var hafist handa,
brettar upp ermar, verkfærin á loft
og valið fólk til að sinna hinum
smæstu verkum. Já, allt það góða
fólk sem átti samleið með þér í þessu
bardúsi, það voru nú engir aukvisar.
Svo kom þar að dyr Narfeyrarstofu
voru opnaðar upp á gátt. Og hvílíkt
afrek! Ibbý var búin að reisa hús
drauma sinna með hjálp snillinga í
húsagerðarlist – og englanna, því
það var alveg ljóst að húsið var fullt
af englum strax og Ibbý flutti inn.
Það var mikil blessun að fá að fylgj-
ast með þessum miklu framkvæmd-
um og taka þátt í gleðinni sem fylgdi
öllum sigrunum. En þó margir sigr-
ar hafi unnist meðan Narfeyrarstofa
var í fæðingu, þá þurftum við að
horfast í augu við það að hafa tapað í
bardaganum mikla. Það hallaði und-
an fæti og fyrir hálfu ári var nokkuð
ljóst að allt gæti farið á versta veg. Í
sumar var Narfeyrarstofa seld og
núna er ljósið í augum Ibbýjar og
brosið um allt andlitið einungis til í
hjörtum okkar sem gengum með
henni veginn og þar verður það
varðveitt með hjálp englanna, sem
einatt fylgdu Ibbý hvert fótmál.
Megi þeir sitja í hring yfir sængum
þeirra sem nú sakna sárt. Elsku Sig-
rún og Arney Ingibjörg, megi húsið
ykkar ætíð vera fullt af kærleika,
ljósi og englum.
Kolbrún Halldórsdóttir.
Kveðjustundir í lífinu eru margar
og misjafnlega auðveldar og oft höf-
um við kvatt Ibbý okkar áður. Hún
ferðaðist víða og bjó löngum stund-
um utan Reykjavíkur. Engin kveðju-
stund er samt líkt því eins endanleg
og þessi hér. Brosið hennar opna
sjáum við einungis í minningunni
héðan af og umhyggju hennar og
kærleika nýtur nú á öðrum sviðum.
Ibbý var atorkukona, mjúk kona og
hlý og gædd næmleika og listhneigð
sem leiddi hana út á listabraut og í
tvö hjónabönd við listamenn. Stund-
um óttaðist ég að hún væri of mjúk
fyrir þennan harða heim. En þegar á
reyndi kom ætíð í ljós seigla, útsjón-
asemi, dugnaður, kjarkur og skop-
skyn sem fleyttu henni yfir hvern
hjalla. Hún lagði mikið upp úr að
eiga heimili sem stóð vinum hennar
opið og þar fann fólk sig velkomið.
Best kunni hún við gömul hús og
timburhús áttu afskaplega vel við
hana.
Þessum hæfileikum sínum fann
hún nýjan farveg þegar hún flutti í
Stykkishólm og byggði þar yndislegt
kaffihús niðri við höfn í gömlu og fal-
legu húsi. Í þessu húsi vonaðist hún
til að lifa og starfa um ókomin ár og
leggja sitt af mörkum í menningar-
lífi staðarins, bæði leiklist, tónlist og
myndlist. Það var vel vandað til
þessa verks og afskaplega gott að
koma í Narfeyrarstofu þar sem
næmleiki og virðing fyrir aldri húss-
ins, fallegar innréttingar og lista-
smíði helst í hendur við hlýjuna og
kaffiilminn. Þó Ibbý fengi ekki notið
verks síns nema í stuttan tíma og all-
an tímann veik, veit ég að íbúar á
staðnum munu njóta þessa framlags
hennar til betra og fjölbreyttara
mannlífs um ókomin ár.
Það er ætíð svo á kveðjustund að
minningarnar raða sér upp og
stundum kemur það á óvart að það
eru litlu stundirnar sem verða ofan
á. Einlæg augnablik, gleði og sorg í
daglegu amstri. Slík augnablik eru
gjöf. Mörg slík leita á hugann nú og
minna á að í erfiðleikum jafnt sem
gleði er pláss fyrir mannlega reisn
og hugrekki. Ég er sérstaklega
þakklátur fyrir föstudagskvöldið áð-
ur en þú kvaddir þennan heim Ibbý
mín, þar sem þú sýndir alla þína
bestu eiginleika, hugrekki, æðru-
leysi og skopskyn í ríkum mæli. Þú
vissir að stundin var að nálgast og
hugrekki þitt er okkur öllum sem
fengum að njóta samvista við þig
ljós í myrkrinu. Guð blessi þig og
varðveiti og veiti Sigrúnu þinni og
Arneyju litlu styrk á þessum erfiðu
tímum. Það er gott til þess að vita að
þín biðu góðir vinir og móttöku-
nefndin var stór. Þakka þér fyrir
samveruna.
Ágúst Pétursson.
Elsku Ibbý er farin. Farin frá
okkur. Söknuður, reiði, sorg yfir
þessum mikla missi hellist yfir. Af
hverju? Hvaða almætti getur tekið
sér þetta vald, að hrifsa burt í blóma
lífsins, taka hana Ibbý okkar með
miskunnarlausum sjúkdómi, láta
hana þjást svona mikið og alla að-
standendur hennar.
Maður situr eftir í eigingirni sinni
og hugsar: Þetta má ekki. Mikið vill
meira. Það má ekki taka hana frá
okkur. Það er svo óraunverulegt, svo
sárt og svo napurt. Lífið verður aldr-
ei samt án hennar. Þannig er það
bara. Staðreynd.
Ibbý átti marga góða vini. Fólk
sogaðist að henni eins og flugur að
ljósi. Enda engin furða. Þvílík lífs-
orka, leiftrandi augun, svo full af
reynslu og djúpum skilningi á mann-
legu eðli, augu sem sáu gegnum holt
og hæðir. Það var ekki hægt að kom-
ast upp með neina uppgerð í kring-
um Ibbý. Hún sá allt. En hún skildi
líka; og hún gaf af reynslu sinni, með
öllum sínum heitu tilfinningum og
hún snerti við svo mörgum með
krafti sínum og hjartahlýju.
Á þeim sex árum sem liðin eru síð-
an ég kynntist Ibbý hef ég uppgötv-
að hvað sönn, djúp vinátta er mikils
virði. Ég þakka fyrir að hafa notið
vináttu hennar, ég þakka Ibbý hvar
ég stend í dag, ég þakka henni fyrir
að hafa opnað augu mín fyrir því
sem raunverulega skiptir máli í líf-
inu; að rækta garðinn sinn, hlúa að
því sem þar sprettur og gefa sig all-
an. Það getur þó verið erfitt að læra
að sleppa, sættast við dauðann og
sigrast á eigingirninni. En allt sem
Ibbý hefur gefið og sá strengur sem
hún hefur snert lifir með okkur um
ókomna tíð og þegar ég þakka kyrr-
ist hugurinn, reiðin hjaðnar og sorg-
in mýkist.
Kæra vinkona, hvíl í friði.
Elsku Sigrún, Arney og fjöl-
skylda, hugur okkar Pálma er hjá
ykkur í þessari miklu sorg, Guð gefi
ykkur styrk.
Ykkar einlæg,
Sigrún Sól.
Minningar mínar um
afa eru allar góðar og
yndislegar og mun ég
ávallt geyma þær í
hjarta mínu.
Þegar ég var yngri
spilaði hann oft
Svarta-Pétur við mig og vann ég
oftast. Þar til einn daginn að hann
fór að velta fyrir sér af hverju ég
horfði alltaf í augun á honum á með-
an við spiluðum, þá uppgötvaði hann
að ég sá spilin speglast í gleraug-
unum hans. Eftir það fékk ég líka
að láta mála svartan á mér nebbann.
Afi kallaði sig oft einkabílstjórann
minn því að hann keyrði mig alltaf
hvert sem ég þurfti að fara og ekki
þótti honum verra ef vinkonur mín-
ar fengu að fljóta með. Ávallt tók á
móti manni bros og hlýja og oftar
en ekki einhver vísa eða góðgæti
LEIFUR
BJÖRNSSON
✝ Leifur Björnssonfæddist á
Blönduósi 12. júlí
1929. Hann lést á
heimili sínu 26. ágúst
síðastliðinn og fór
útför hans fram frá
Grafarvogskirkju 5.
september.
þegar ég kom í bílinn
til afa.
Mér þótti mjög vænt
um hve afi minn tók
unnusta mínum, Ívani,
vel og náðu þeir vel
saman. Það gladdi mig
ekkert eins mikið og að
afi náði að sjá og kynn-
ast Ólafi Mána syni
okkar Ívans.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt.
Þig umvefji blessun og
bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því
þú laus úr veikindum viðjum,
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfinn úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sig.)
Ég kveð elsku afa minn með
söknuð í hjarta og hugsa til allra
yndislegu stundanna sem við áttum
saman og hvernig ég klóraði alltaf í
skeggið hans þegar ég kvaddi hann.
Ég bið guð að styrkja þig, elsku
amma mín.
Guð geymi þig, elsku afi.
Þín
Kristín.
Það eru ekki mörg ár síðan ég
hitti Leif frænda minn í fyrsta
skipti, enda ættin dreifð og ættbog-
arnir lítt kunnir hver öðrum. En ég
mun ávallt vera þakklát þeim degi
er hann kom inn í líf mitt. Stundum
líkar okkur strax vel við fólk, stund-
um illa. Við Leifur smullum saman
eins og gamlir vinir og frá fyrstu
stundu gátum við rætt saman um
allt sem vert er að ræða. Það var
líka svo gaman að tala við Leif því
hann var svo vel lesinn og vissi svo
margt. Hann sagði mér sögur frá
tíma sínum á Þjóðviljanum, hermdi
eftir stjórnmálamönnum og fyllti
upp í eyður mínar um svo margt.
Hann sagði mér frá langafa mínum
og frá öðrum ættmönnum okkar;
sagði mér frá horfnum tímum –
sumum hverjum jafnvel löngu
horfnum fyrir hans tíma. Við ætl-
uðum að fara saman í ferð um Suð-
urland því hann vildi sýna mér mik-
ilvæga staði sem ég vissi ekkert um.
Því miður verður ekkert úr því að
við förum saman, en ferðina ætla ég
samt að fara og þá í minningu þessa
frænda míns sem var mér svo kær.
Þegar ég heyrði að Leifur væri
orðinn veikur og ætti ekki langt eft-
ir varð mér illt um mál. Það fyrsta
sem komst að í huga mér var að ég
ætti aldrei eftir að sjá hann, að hann
ætti aldrei eftir að segja mér sögur
eða segja: Jæja, frænka mín. Ég var
stödd í Kanada þar sem ég bý og
leiðin er löng á milli. En sem betur
fer leyfði Guð að ég fengi að heim-
sækja hann og fengi að njóta návist-
ar hans einu sinni enn. Það var
notaleg stund og ég er ofurþakklát
fyrir að hafa fengið að kveðja hann í
síðasta sinn. Tímann sem ég átti
með Leifi mun ég varðveita í huga
mér með öðrum fallegum minning-
um.
Elsku Kristín, Björn og Sigurjón.
Þótt ég viti að þetta sé ykkur erfið
stund er gott til þess að vita að þið
áttuð hlutdeild í lífi dásamlegs
manns.
Kristín M. Jóhannsdóttir.
Handrit afmælis- og minningargreina skulu vera vel frá gengin, vélrituð eða tölvusett. Sé
handrit tölvusett er æskilegt, að disklingur fylgi útprentuninni. Senda má greinar til blaðsins
í bréfsíma 569 1115, eða á netfang þess (minning@mbl.is). Nauðsynlegt er, að símanúmer höf-
undar/sendanda fylgi. Nánari upplýsingar má lesa á heimasíðum. Það eru vinsamleg tilmæli
að lengd greina fari ekki yfir eina örk A-4 miðað við meðallínubil og hæfilega línulengd — eða
2.200slög. Höfundar eru beðnir að hafa skírnarnöfn sín en ekki stuttnefni undir greinunum.