Vísir - 19.11.1979, Blaðsíða 6

Mánudagur 19. nóvember 1979
4' J>
6
höföu dormaö upp viö vegg sins
friösæla samkomuhúss.
Róleg rödd og auöheyrilega
litiö velkt i ólgusjó stjórn-
málanna tók næst til máls. Var
þar komin Agústa Þorkelsdótt-
ir, Alþýöubandalagskona.
Hún var álika alvörugefin og
félagi hennar i bandalagi
alþýöu, er áöur haföi talaö.
Eftir alvöruþrungin orö um
nokkurt skeiö, stóöst Bjarni
Guönason ekki mátiö og spuröi
hana um veröbólguna.
„Mér hafa sagt karlmenn, aö
konur skilji ekki veröbólgu. —
Ætli hún minnkaöi ekki ef þær
fengju nokkru ráöið”.
Þótti mönnum vel mælt og
flaug þá mörgum i hug aö hér
heföu austfiröingar eignast
konu, er djúpúöug mætti kall-
ast.
Sverrir Hermannsson: „Hvaöert þú aösegja, prófessorinn aö sunnan, þú sem kannt ekkiaö leggja saman tvo og tvo.”
„Víst var það ég
sem útvegaði pen-
ingana í veginn”
- Vísísmenn á framboðsfundí f kulfla og
skammdegi norður á Bakkafirði
„Kappklæddir, í loðúlp-
um og með húfur á höfði/
sátu níu frambjóðendur
og átján áhorfendur á
kosningafundi á Bakka-
firði á föstudag þegar
Visi bar að garði. I litlum,
tréþiljuðum sal hímdu
menn undir veggjum i
kuldanum og hlýddu á
þegar landsins gagn og
nauðsynjar voru útlistuð
úr öllum fjórum höfuð-
áttunum í pólitíkinni.
Sumir skrifuðu af
kappi/ einkum þeir, sem
áttu mestu hagsmuna að
gæta, aðrir hlýddu að-
gerðarlitlir á, nema hvað
annað slagið þeir ræsktu
sig eða snýttu sér í heim-
skautaveðurfarinu í saln
um.
Ekki var hiti í ræðu-
mönnum til að ylja bakk-
firskum kjósendum að
ráði en það átti þó eftir að
breytast þegar á fundinn
leið.
Bjarni Guönason: „Framsóknarflokkurinn er opinn I báöa enda og
dansandi Óla Skans.”
„ Forpokaður
myrkvaháttur!"
Þegar við komum i salinn var
Sverrir Hermannsson, efsti
maöur á lista Sjálfstæöisflokks-
ins aö ljúka máli sinu. Sveinn
Jónsson, þriöji maöur á lista
Alþýöubandalagsins, flutti
næstur mál sitt og var auöheyrt,
aö þar fór ungur maöur og al-
varlegur, þannig aö blánefjuöu
bakkfirðingunum átján hitnaöi
ekki mjög i hamsi undir ræöu
hans. A þessu varð þó skjótt
nokkur breyting þegar næsti
ræðumaður vatt sér i pontuna.
Var þar kominn Bjarni Guöna-
son, efsti maöur á lista Alþýöu-
flokksins og haföi hann þá
afklæöst heimskautaúlpu einni
og mikilli og rapöri prjónahúfu.
„Hér eru engir ójafnaöar-
menn fýrir, héldur eingöngu
jafnaöarmenn”, hóf Bjarni
máls. Ræddi hann síðan
stjórnarslitin og varöi þar
geröir krata. Þvi næst hóf hann
aö vegaögn að hinum stjórn-
málaflokkunum og sagðist hann
aldrei hafa heyrt jafn mikinn
„forpokalistahátt” og hjá
Alþýöubandalaginu þegar þeir
vildu ekki skjóta þessu máli til
kjósenda.
Nokkur hiti var þá hlaupinn i
Bjarna og roði i kinnar hans og
var hann farinn aö nota stór orö.
Hóf hann stórskotahrið mikla á
Sjálfstæöisflokkinn:
„Stórkallarnir koma og tala
um leiftursókn eins og
nasistarnir þegar þeir óöu yfir
Frakkland”, sagði Bjarni og
þar meö var ihaldiö afgreitt.
Loks var hann kominn aö
Framsókn:
„Framsóknarflokkurinn er
opinn i báða enda og dansandi
Óla skans”.
Klofstóra ekkjan
frú Libido
Eftir orö siöasta ræöumanns
var kliöur farinn aö heyrast um
salinn. En nú var röðin komin
að Framsókn að hella sér yfir
hina.
Halldór Asgrimsson, annar
maöur á lista þeirra kom nú i
stólinn og fór mikinn. Hóf hann
aðlikja Sjálfstæðisflokknum viö
klofstóru ekkjuna frú Libidó,
sem mun koma viö sögu i
„Kristnihaldi undir Jökli”. Var
Halldóri svo mikið niöri fyrir,
aö undir miöri skammarráðu
sinni um leiftursóknina frægu,
fór hann að berja i tré, og það
þrisvar.
„Viö höfum nú ekki marga
skriðdreka, en viö höfum Ólaf
— hann er besta vörnin gegn
leiftursókninni”, sagði Halldór
og hlógu þá viðstaddir dátt, en
Sverrir Hermannsson fór i
mokkafeldinn sinn.
Fram tilorrustu!!
Nú var komiö að annarri um-
ferö og Egill Jónsson, annar
maöur Sjálfstæðisflokksins fór
aö ræöa um eymdarstjórn og
veröbólgu.
Egill var sýnu raddsterkari
en forverar hans i pontunni og
barði hana einnig fastar, svo að
I góðar þarfir kom að pontan
var fest niður meö firtommu.
Óx nú ákafi hans stig af stigi
þangað til hann hrópaöi i lok
ræöu sinnar aö hætti
skriðdrekaforingja i leiftur-
sókn: „Afram til sigurs! — Sig-
ur Sjálfstæöisflokksins!! ,,Viö
þessi raddsterku hróp hrukku
margir bakkfiröingar upp er
„Það var VIST ég!"
Rann nú hver ræðumaðurinn
skeiösittá enda þangað til kom-
ið var aö Sverri Hermannssyni:
,í>iö getið dæmt um það
hvernig hjúin eigast við — þið
getið dæmt um það hvernig
heimilisfriðurinn muni veröa
hjá þeim”, sagði hann og átti þá
við þær væringar sem staöiö
heföu milli fyrrverandi
stjórnarflokka á þessum fundi.
Var hann þungur á brún og
ýmist setti upp eða tók ofan
gleraugun eins og gamall
stjórnmálarefur úr sama lands-
horni var frægur af.
„Þaö var vitnaö til sperri-
leggs úr minum eigin flokki eins
og hann var kallaður. Hann átti
aö hafa sagt aö leysa mætti
veröbólguna i matartimanum”,
sagöi Sverrir og átti þá við orö
sem Friðrik Sophusson átti aö
Texti:
Halldór
Reynisson
Myndir:
Gunnar V.
Andrésson
hafa látið falla um leiftursókn-
ina vfðfrægu.
Hiti i salnum hafði nú aukist
töluvert og frammiköll voru
orðin algeng þegar einn ágætur
bakkfirðingur spuröi Sverri:
„Hefurðu ekið nýja veginn?”.
Sverri setti hljóöan en áttaöi sig
þó fljótlega og svaraöi aö
bragöi: „Hver útvegaöi peninga
i hann? Það vár ég!” Þii varst
þó ekki i stjórn þá!” „Vist var
þaö ég sem útvegaöi peningana.
Þeir voru gjaldþrota, Tomas og
Co”.
Sverrir var nú oröinn allæstur
og skvaldur og hávaði var mikill
i salnum og meira aö segja
hundgá úti á hlaði. Mitt i öllum
látunum lét Bjarni í sér heyra
og fann þá Sverrir loks fastan
punkt til þess að skjóta á:
„Hvað ert þú að segja,
prófessorinn aö sunnan — þú
sem kannt ekki að leggja saman
tvo og tvo!” — ATA
Halldór Asgrfmsson: „Viö höfum nú ekki marga skriödreka, en viö
höfum Ólaf..'’