Morgunblaðið - 16.10.2001, Blaðsíða 35

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 16. OKTÓBER 2001 35
✝ Jóhannes Jóns-son fæddist í
Geirshlíð í Flókadal í
Borgarfirði 8. maí
1928. Hann lést á
Landspítala við
Hringbraut 8. októ-
ber síðastliðinn. Jó-
hannes er sonur Jóns
Péturssonar og Vil-
borgar Jóhannsdótt-
ir í Geirshlíð, þau
eignuðust sex börn:
Ljótunn, f. 16.4. 1914,
Pétur, f. 28.8. 1917,
Anna Katrín, f. 29. 4,
1920, Guðrún, f. 29.4. 1920, Sig-
ríður M., f.10.6.1923, og yngsta
barn þeirra var Jó-
hannes. Eftirlifandi
eiginkona Jóhannes-
ar er Aðalheiður
Friðriksdóttir, f.
12.1. 1928, dóttir
Friðriks Þorsteins-
sonar og Ragnheiðar
Jóhannsdóttur. Syn-
ir Jóhannesar eru
Hermann, kvæntur
Elísu Friðjónsdóttur
og eiga þau þrjú
börn og Kristinn,
hann á tvö börn. Út-
för Jóhannesar fer
fram frá Fossvogskirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 13.30.
Faðir minn er látinn. Hann lést
eftir tveggja vikna legu á Landspít-
alanum, rænulaus eftir að hann fékk
blóðtappa í höfði og annan eftir að
inn á sjúkrahús var komið. Hann yf-
irgaf þennan heim kvalalaust, að við
höldum. Þessi gleðimaður eignaðist
nokkra góða vini í gegnum vinnuna
en henni sinnti hann vel, var mikill
fagmaður og hugsaði vel um við-
skiptavini sína. Hann eignaðist mig
og Kristin bróður minn, áður en
hann kynntist sinni eftirlifandi konu.
Ég reyndi mikið að kynnast honum
náið, og er ekki ánægður hvernig til
tókst, ég er kannski hálfgerður tré-
hestur, eins og hann var vanur að
segja um sjálfan sig. En það sem
mér þykir verst er að eina auðsins
sem hann skilur eftir sig, fyrir utan
eiginkonuna, fékk hann ekki að
njóta, það eru barnabörnin. Ætla ég
mér að hafa æðruleysisbænina sem
lokabæn mína til hans.
Guð gefi mér æðruleysi
til að sætta mig við það
sem ég fæ ekki breytt,
kjark til að breyta því
sem ég get breytt
og vit til að greina þar á milli.
Guð geymi þig og styrki þína
eftirlifandi konu.
Hermann Jóhannesson
og fjölskylda.
Horfinn er frá okkur kær vinur og
félagi, Jóhannes Jónsson rafvirki.
Við sem nefnum okkur hér erum dá-
lítill hópur sem átti samleið í námi
við rafmagnsdeild Vélskólans í
Reykjavík frá haustinu 1954 til vors
1956. Í tólf manna hópi okkar, sem
lukum prófum sem raffræðingar um
vorið, var Jóhannes. Strax í upphafi
myndaðist mjög góð samheldni og
vinátta sem hefur haldist. Jóhannes
var ávallt einn þeirra sem hvatti til
þess að komið væri saman að rækta
vinskapinn. Það gerðist líka reglu-
lega og um langt skeið árlega, oftast
að vori og stundum oftar. Eiginkon-
ur bættust og í hópinn. Jóhannes var
jafnan, í krafti traustleika, glaðrar
og hressilegrar framkomu kjarninn í
samheldni okkar og vináttu. Hann
hafði þann hátt á að grípa símann,
spjalla og ýta undir þegar tilefni var
til að hittast. Oft lá leiðin á heimili
Jóa og Aðalheiðar til samfunda.
Nokkrir úr hópnum eru þegar horfn-
ir yfir móðuna miklu. Af tólf eru að-
eins átta eftir.
Við kveðjum þig með söknuði eftir
langa vináttu, kæri skólabróðir og
vinur og að leiðarlokum berum við
fram þakkir okkar fyrir kynnin við
þig, góði og trausti félagi. Aðalheiði
og ættingjum vottum við innilega
samúð.
Skólafélagarnir.
Ég er á leið upp í Borgarfjörð. Jó-
hannes hafði boðið mér að líta inn
upp í sumarbústað sinn yfir helgina.
Ég keyri veginn upp Flókadalinn
eftir leiðarlýsingu sem Jóhannes
hafði gefið mér. Efir því sem ofar
dregur gef ég ánni meiri gaum því ég
veit að hann á að vera við veiðar í
Flóku. Allt í einu sé ég hvar maður
stendur all léttklæddur á árbakkan-
um. Varla getur það verið lenska að
veiða svona klæddur í ánni hugsa ég
með mér um leið og ég nálgast
manninn. Og svei mér þá, þetta er þá
Jóhannes. Ég heilsa honum og spyr
hann tíðinda. Þá kemur í ljós að hann
er búinn að fá lax, en þegar hann er
að ganga frá laxinum eftir löndun
verður honum það á að reka sig í
stöngina sem við það fellur í ána.
Þetta er forláta stöng sem tengda-
faðir hans hafði gefið honum og er
honum því mikill kjörgripur. Ekki er
að orðlengja það að Jóhannes, eins
og honum einum var lagið, skutlar
sér í hylinn og í þriðju atlögu nær
hann stönginni. Hann var því að
hrista sig eftir góðan sundsprett
þegar ég leit hann augum frá veg-
inum. Það sem eftir er dagsins veiði
ég á móti Jóhannesi. Við reitum upp
tvo fiska áður en dagur er að kveldi
kominn. Þá er haldið upp í sumarbú-
stað þar sem Hedda bíður okkar með
heita kjötsúpu, eins og henni einni er
lagið. Í þessu fallega umhverfi hjá
þeim hjónum kviknaði í brjósti mér
löngun til að eignast sumarhús sem
síðar varð að veruleika.
Jóhannes var rafvirki að mennt.
Hann hélt síðar til Bandaríkjanna
þar sem hann vann hjá fyrirtækinu
Westinghouse við góðan orðstír. Það
var síðan Pálmi í Hagkaup sem fékk
hann til að koma heim og starfa hjá
fyrirtækinu. Þegar ég hóf þar vinnu
1970 var Jóhannes yfirmaður póst-
verslunar og lagers en umsvif póst-
verslunarinnar voru umtalsverð á
þessum árum. Hann varð síðar versl-
unarstjóri í Skeifunni en sneri sér
síðan að iðngrein sinni og sá um allt
rafmagnsviðhald í Hagkaupsbúðun-
um um árabil. Þar nýttist vel hans
einstaki dugnaður og samviskusemi
og tryggð við fyrirtækið. Hann
stofnaði ásamt konu sinni raftækja-
verslunina Glóey sem í byrjun var
staðsett í Bolholti en flutti síðar í Ár-
múla. Þekking Jóhannesar á öllu því
er að rafmagni laut ásamt með-
fæddri greiðasemi gerði verslunina
vinsæla hjá viðskiptavinunum.
Hedda stóð við hlið manns síns í búð-
inni ásamt því að sjá um bókhald og
fjármál fyrirtækisins. Fyrir nokkr-
um árum seldu þau síðan verslunina.
Hér fyrr á árum var algengt hjá
Hagkaup þegar sjóðstaða var slæm
og jafnvel söluskattur í nánd að fara
með markaði út á land. Jóhannes fór
með marga þessa markaði. Oftast og
lengst var farið vestur á Ísafjörð. Nú
erum við á leið þangað með markað.
Vörurnar fara með flutningabíl en
við förum keyrandi á Bronconum
hans Jóhannesar og er förinni heitið
í fyrsta áfanga í Flókalund. Þangað
komum við síðla dags. Við höfðum
stöngina með og rennum fyrir fisk í
vatninu og náum meira að segja ein-
um laxi í útfallinu. Næsta dag er
haldið til Ísafjarðar og markaðurinn
settur upp. Húsið er lítið en margra
ára reynsla Jóhannesar við að setja
upp markað við erfiðar aðstæður
gerir þetta auðvelt. Fréttin berst
fljótt um bæinn. Hann Jói í Hagkaup
er mættur. Þegar við opnum streym-
ir fólkið að. Jóhannes tekur í höndina
á köllunum og kyssir konurnar á
kinnina og það er eins og Ísfirðingar
séu að taka á móti ættingja sem
kominn er langt að eftir langa fjar-
veru. Salan gengur vel. Við fáum við-
bótarvörur og aðsóknin er góð. Eftir
tíu daga tökum við saman. Góðri
markaðsferð er lokið. Við keyrum
Djúpið til baka.
Nú líður að jólum og rafmagnið er
að detta út öðru hvoru í Skeifunni.
Það er dýrt að missa rafmagnið út í
miðri jólaösinni þó um stuttan tíma
sé að ræða. Pálma tekst að fá lánaða
rafstöð hjá Vegagerðinni og Jóhann-
es tengir hana inn á kerfið. Nú má
sko rafmagnið fara, segir Jóhannes.
Og það eru orð að sönnu. Með raf-
stöðina og Jóhannes á vakt eru okk-
ur allir vegir færir. Þetta verður til
þess að keyptar eru vararafstöðvar
fyrir stærstu Hagkaupsverslanirn-
ar.
Í Bandaríkjunum kynntist Jó-
hannes eftirlifandi eiginkonu sinni,
Aðalheiði Friðriksdóttur. Ekki þarf
að hafa um það mörg orð að þar steig
Jóhannes eitt sitt gæfuríkasta spor á
lífsleiðinni. Í lífsins ólgusjó þar sem
Bakkus var stundum full nálægur
var hún það bjarg sem hann gat
ávallt leitað hlés við. Staðfesta henn-
ar og trygglyndi var einstakt. Jó-
hannes kunni líka vel að meta hana
og engan manninn hef ég þekkt sem
jafn oft og vel talaði um konu sína.
Ég minnist þess eitt skipti fyrir jól,
þá hringdi Jóhannes í mig og var er-
indið að spyrja mig ráða um jólagjöf
handa eiginkonunni. Ég nefndi
nokkrar tillögur úr mínum fátæk-
lega hugmyndabanka. Jóhannes not-
aði enga þeirra en fann sjálfur gjöf
sem var miklu tilkomumeiri. Ekkert
var nógu gott handa Heddu.
Nú er Jóhannes lagður í sína
hinstu för. Minning um góðan og
greiðvikinn dreng er mér efst í huga.
Ég votta eiginkonu hans, sonum og
öðrum vandamönnum dýpstu samúð.
Blessuð sé minning Jóhannesar
Jónssonar.
Magnús Ólafsson.
Jóhannes var Borgfirðingur kom-
inn af mjög sterkum borgfirskum
ættum. Hann ólst upp á miklu fyr-
irmyndarheimili foreldra sinna að
Geirshlíð í Flókadal. Á því heimili
var vinnusemi í heiðri höfð og fram-
kvæmdir miklar eftir því sem gerðist
í sveitum á þeim árum og þátttaka í
félagslífi sveitarinnar þótti sjálfsögð.
Hann stundaði nám við Reykholts-
skóla og vann ýmsa þá vinnu sem til
féll bæði í Reykholtsdal og Borgar-
nesi. Segja má að hann hafi haft gott
veganesti með uppeldi sínu og æsku-
störfum þegar hann yfirgaf æsku-
stöðvarnar og hélt hingað til Reykja-
víkur enda sýndi hann það bæði í
námi og störfum hér í höfuðborginni
og þar sem hann starfaði erlendis.
Það var rigningarkvöld vorið 1946
sem ungur maður kom ríðandi til
okkar sem vorum að vinna við bygg-
ingu sláturhúss við Kláffoss í Borg-
arfirði. Mér var sagt að þetta væri
Jóhannes frá Geirshlíð í Flókadal.
Þetta var í fyrsta sinn sem ég sá
hann. Ekki kom mér til hugar á
þeirri stundu að við ættum eftir að
verða vinir og félagar og eiga jafn-
mikil samskipti sem síðar varð. Um
haustið eftir vorum við vinnufélagar
í sláturhúsinu og þá hófst langur
samskiptakafli í lífi okkar. Við flutt-
um báðir til Reykjavíkur nokkrum
árum síðar og hófst þá félagsskapur
okkar sem var mjög náinn þar til Jó-
hannes flutti til Bandaríkjanna um
það bil áratug síðar.
Ég á margar minningar frá fé-
lagsskap okkar Jóhannesar á þess-
um árum og allar ánægjulegar.
Hann var oftast foringinn í félags- og
skemmtanalífi sem við sem ungir
menn töldum sjálfsagðan þátt í lífi
okkar á þessum skemmtilegu árum.
Alltaf var hann tilbúinn að fara út á
lífið, eins og við nefndum það, þótt
hann hefði langan starfsdag. Upp-
rifjun þeirra minninga verður að
bíða þar til við hittumst á næsta til-
verustigi.
Jóhannes hóf rafvirkjanám þegar
hann kom til Reykjavíkur. Hann
lauk meistaranámi í þeirri iðngrein
og starfaði við rafvirkjun bæði í
Reykjavík og úti á landi. Á þessu
tímabili var verið að rafvæða nokkra
kaupstaði á landsbyggðinni. Um
1959 flutti hann til Bandaríkjanna og
starfaði þar að rafvirkjun um nokkra
ára skeið. Eftir að hann kom heim
stofnaði hann raftækjaverslunina
Glóey. Jafnframt sá hann um alla
raflagningu fyrir Hagkaup í fjölda
ára. Glóey varð fljótlega ein af
stærstu raftækjaverslunum í
Reykjavík og heyrði maður oft vitn-
að til þess að við það fyrirtæki væri
gott að eiga viðskipti. Jóhannes seldi
síðan Glóey en starfaði áfram hjá
Hagkaup meðan heilsa hans leyfði.
Jóhannes var einstakur dreng-
skaparmaður og maður sem óhætt
var að treysta. Hann var mjög gott
að eiga að vini. Þau hjónin Jóhannes
og Aðalheiður áttu mjög fallegt
heimili að Stóragerði 9 hér í Reykja-
vík. Þangað var mjög ánægjulegt og
notalegt að koma. Því miður fækkaði
samfundum okkar Jóhannesar síðari
árin. Amstur dægranna og breytt fé-
lagslíf samhliða hækkandi aldri okk-
ar og breyttum áhugamálum varð til
þess að við hittumst sjaldnar en
skyldi. Síðast þegar við töluðum
saman ákváðum við að fara nú að
hittast oftar og minnast gamalla
kynna. Við eldumst kannski hraðar
en okkur finnst sjálfum og tíminn er
útrunninn áður en við getum komið
því í framkvæmd sem fyrirhugað var
að gera. Ævin líður alltof fljótt...
en kannske á upprisunnar mikla
morgni
við mætumst öll á nýju götuhorni.
Jóhannesi þakka ég í huga mínum
fyrir það góða tímabil sem við áttum
samleið á lífsleið okkar. Hann var
maður sem gott er að minnast. Að-
alheiði og fjölskyldu þeirra sendum
við hjónin okkar bestu samúðar-
kveðjur.
Ragnar Ólafsson.
JÓHANNES
JÓNSSON
Elsku afi minn, þá
ertu farinn frá okkur.
Þú varst búinn að vera
veikur en einhvern veg-
inn ýtti maður þeirri til-
hugsun frá sér að svona gæti farið.
Við systkinin urðum þeirrar
ánægju aðnjótandi að þú, amma og
Dóra bjugguð í nágrenni við okkur í
Mosfellsbænum um árabil, það varð
til þess að við gátum auðveldlega
labbað til ykkar í heimsókn og nýtt-
um við okkur það.
Ég var bara tveimur árum yngri
en Dóra svo að við vorum oft saman.
HÁLFDÁN
GUÐMUNDSSON
✝ Hálfdán Guð-mundsson fædd-
ist á Auðunarstöðum
í Víðidal 24. júlí
1927. Hann lést á
hjúkrunarheimilinu
Skjóli aðfaranótt 4.
október síðastliðins
og fór útför hans
fram frá Fossvogs-
kirkju 11. október.
Ég fékk til dæmis að
fara með ykkur í sum-
arbústaðaferðir á
sumrin sem alltaf var
mjög gaman. Hérna áð-
ur fyrr tókst okkur
Dóru oftar en einu sinni
að fá þig með okkur út í
fótbolta, það var svo
miklu skemmtilegra að
leika sér þegar einhver
fullorðinn var með.
Áður en við fengum
bílpróf keyrðirðu okkur
Dóru oft og iðulega á
fótboltaæfingar, fyrst
niður í íþróttahúsið í
Mosfellsbænum, seinna niður í Vals-
heimili. Rosalega varstu lundgóður,
ég man bara ekki eftir að þú hafir
orðið reiður við okkur, eins og við
gátum verið frekar og leiðinlegar. Þú
varst aldrei ratvís og gleymi ég því
ekki þegar þú varst oftar en einu
sinni að keyra okkur Dóru í bæinn og
við enduðum á annarri hæð í Kringl-
unni. Við gátum náttúrulega hlegið
endalaust að því. Stundir sem ég vil
líka minnast eru þær sem við áttum,
ég, þú, amma og stundum Dóra í ró-
legheitunum fyrir framan sjónvarpið
á kvöldin, þú sofnaðir alltaf og var
voðalega notalegt að sjá þig á þínum
stað í sófanum með gleraugun á nef-
inu, sofandi fyrir framan imbann.
Ég flutti svo út fyrir fimm árum og
nokkrum árum seinna fluttuð þið í
bæinn en alltaf var það jafn notalegt
að koma til ykkar ömmu þegar ég var
á landinu. Síðustu skiptin sem ég
kom varst þú kominn á hjúkrunar-
heimili, ég minnist sérstaklega eins
skiptis þegar ég kom til þín, þá
varstu slappur í rúminu og hafðir
ekki borðað mikið og ég var fengin til
þess að hjálpa þér að borða graut,
þrátt fyrir leiðar aðstæður þá gátum
við sem betur fer bara brosað að öllu
saman.
Síðasta ferðin okkar uppí sum-
arbústað til Ara og Sellu í sumar var
líka eftirminnileg, þrátt fyrir afleitt
veður og svolitla erfiðleika við að
hjálpa þér að komast í og úr bústaðn-
um þá áttum við notalega stund sam-
an.
Elsku afi minn, nú ertu farinn frá
okkur en minningarnar um þig munu
ávallt lifa.
Hulda Margrét Rútsdóttir.



 
  


 





    
 ! "#

 $$% 
   


  

    
  !

 "  # 

$"


%& '
&'$%($)) 

*$$
)  ( +$ ($)$
,)
)  $$$
-%.
$ /0%(1 ) 
 2$
)  ,  $$+$!$
3$3*$4
(

  


 (&5
+(67
0'
,0!2
''& ! 8#9
2 '
0$  2% !2

'  ($(3$)) 
( :4