Morgunblaðið - 23.12.2001, Síða 25

ingum eins og Bjartur í Sumarhúsum þegar hann sundreið hreindýrstarfinum og
lenti austan við Jökulsá á Heiði í manndrápsveðri. Halldór Laxness segir í Sjálf-
stæðu fólki: „Hann var allmjög lerkaður, þótt honum væri um geð að kannast við
það fyrir sjálfum sér, miðlúngi vel undirbúinn að grafa sig í fönn, votur, í harðn-
andi frosti. Snjófallið varð biturra og smágervara eftir því sem frostið óx, vaxandi
skafbylur neðan, föt hans stokkfreðin utan, þótt frostinu tækist ekki að vinna á
nærklæðum hans meðan hann var á hreyfíngu, afturámóti settust ískleprar í
skegg hans og augnahár. Í malnum var eftir hálft annað blómursiður beingadd-
að, en prikinu sínu var hann búinn að týna. Myrkur var niðdimt, svo virtist geta
staðið í því hnífur, vindur af austri, og bar snjóhríðina beint í fáng mannsins.“
Vissulega er dimmt um þessar mundir; hvorki gróðurhúsaáhrif né önnur öfl fá
nokkru um það breytt – önnur en maðurinn, sem lýsir umhverfi sitt sem aldrei
fyrr á aðventunni og heldur þannig upp á fæðingu Frelsarans; fagnar ljósinu sem
kom í heiminn fyrir tveimur árþúsundum og skín enn skært þrátt fyrir allt.
MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 23. DESEMBER 2001 B 25