Morgunblaðið - 06.02.2002, Blaðsíða 34

MINNINGAR
34 MIÐVIKUDAGUR 6. FEBRÚAR 2002 MORGUNBLAÐIÐ
Þegar Jón var á fyrsta ári veiktist
kornabarnið af kíghósta er var að
ganga um dalinn.Var honum vart
hugað líf og varð móðirin að halda á
barninu sólarhringum saman og
hóstinn óskaplegur. Af þessum miklu
veikindum náði Jón sér aldrei, sem
kom fyrst og fremst fram í því að höf-
uðburður Jóns var aldrei fullkomlega
eðlilegur. Þetta varð minna áberandi
með aldrinum. Mjög er líklegt að
þessi veikindi hafi sett meira mark á
manninn en menn gerðu sér grein
fyrir.
Um það bil er Jón er eins árs flytj-
ast foreldrar hans í Hlíðarenda í
Bárðardal en þá jörð átti Ólína. Þar
átti Jón heima þar til fyrir 10 árum er
hann flutti til Akureyrar, þá með
sambýliskonu sinni Jakobínu Júl-
íusdóttur af Svalbarðsströnd. Þá var
hún búin að búa með Jóni á Hlíð-
arenda í fimm ár.
Jón var því rúmlega sextugur er
sambúð þeirra hófst og voru það
hamingjuríkustu ár hans. Annars
þurfti ekki mikið til að gleðja Jón. Að
gefa ánum sínum gott hey, halda
þeim til beitar svo oft sem kostur var,
fóðra vel og gæta hverrar skepnu var
honum gleðiefni. Það var gaman að
koma með Jóni í fjárhúsin, allt var
snyrtilegt og vel um gengið. Þar fór
ekki hey saman við taðið, allt var
vandlega sópað. Dyrum vel lokað svo
ekki væri trekkur í húsinu og ærnar
vandar við að rísa strax á fætur að
burði loknum, svo minni hætta væri á
að lambið drukknaði í karinu, bæri
ærin ein.
Þegar Jón var ungur var hann
aldrei kallaður annað en „Jónsi“. Svo
þegar við unglingarnir komust að því
JÓN ÓLAFUR
SIGURÐSSON
✝ Jón Ólafur Sig-urðsson fæddist
á Draflastöðum í
Fnjóskadal árið
1914. Hann lést á
Hjúkrunarheimilinu
Hlíð á Akureyri 14.
janúar síðastliðinn.
Foreldrar hans voru
Sigurður Þorsteins-
son, Þorsteinssonar
er kenndur var við
Skuggabjörg og Ól-
ína Jónsdóttir hrepp-
stjóra á Hvarfi í
Bárðardal.
Útför Jóns Ólafs
fór fram frá Akureyrarkirkju 21.
janúar.
að brennimark Jónsa
var „J Ólaf“ þá fórum
við að kalla hann fullu
nafni. Mátti það kallast
eðlilegt, þar sem óvenju
margir Jónar voru í
Bárðardal um þessar
mundir. Jóni þótti þetta
miður og vildi breyta
þessu en Jóns Ólafs
nafnið var það nafn er
festist við hann og varð
hann seinna mjög
ánægður með það.
Jón var góðmenni og
talaði ekki illa um fólk
en fann gjarnan það
spaugilega í fari annarra en græsku-
laust gaman var það. Mönnum þótti
gott að vinna með honum við erfiðis-
vinnu, því Jón hlífði sér aldrei.
Jón varð þeirrar gæfu aðnjótandi
að bjarga manni frá drukknun í
Skjálfandafljóti, líklega seint á 3. ára-
tugnum, var það Helgi bóndi á Kálf-
borgará, stendur sá bær nær gegnt
Hlíðarenda, á fljótinu er Flúðavað,
slæmt vað. Helgi var í heimsókn á
Hlíðarenda, þetta var að vorlagi og
vaxandi vatn í Fljótinu. Jón var að
smala fé og sér hann hest Helga
koma upp úr Fljótinu að austan
mannlausan. Nær Jón hesti og ríður í
hendingskasti að Fljótinu er þá Helgi
á flúð út í miðju fljóti, reið Jón hik-
laust í Fljótið nær manninum setur
hann á bak en óð sjálfur í skjóli við
hestinn er var hnakklaus, gekk vel,
var Helgi mjög kaldur og mátti ekki
tæpara standa með björgun, ástæða
slyssins var sú að hestur Helga hnaut
í djúpu vatni, við það slitnar gjörðin
og hann missir hestinn frá sér. Vitni
voru að þessum atburði og fékk Jón
viðurkenningu frá Slysavarnafélagi
Íslands fyrir afrekið.
Jón Ólafur var gætinn maður við
heyskapinn, við búskapinn, á ferða-
lögum og við aðalskemmtun sína en
það var að spila bridds. Hann gat vel
spilað úr flóknum spilum og oft var
setið lengi nætur á Hlíðarenda, spil-
að og hlegið mikið.
Jón ferðaðist mikið enda var hann
póstur frá Fosshóli og suður til Mýr-
ar á sjötta áratugnum. Þá gekk póst-
ur aðeins hálfsmánaðarlega og oft
var það mikill snjór að farið var á
skíðum alla þessa leið, annars á hest-
um. Hefur póstpokinn því oft verið
þungur í upphafi ferðar. Einu sinu
gekk Jón alla leiðina úr Hlíðarenda í
Fosshól og suður í Mýri og til baka í
Hlíðarenda á einum og sama degin-
um, tæpa 80 kílómetra. Ekki var
þurr þráður á fötum hans að leiðar-
lokum. Miklar stillur höfðu verið, það
lengi að skíðaslóðir stóðu frá næstu
póstferð á undan og skíðafærið því
afburða gott. Upp úr 1960 eignaðist
Jón sína eigin dráttarvél er hann
flutti póstinn á en þá voru að koma
upphlaðnir vegir og póstur fluttur
vikulega. En hamingjusamastur var
nú Jón er hann fékk sér vélsleða.
Nú þurfti hann ekki lengur að
ganga á skíðunum. En um svipað
leyti færðust póstflutningarnir yfir á
mjólkurbílinn svo sérstakir póstar
lögðust af.
Hann sótti allar skemmtanir í
Samkomuhúsinu í Sandvík og víðar,
var mikill dansmaður og á síðustu ár-
unum þar stjórnaði hann marsi á
hverju balli.
Jón kunni vel að meta góðan mat.
Var mikil kökuveisla í Eiðsvallagötu
ef maður kom í heimsókn. Trúlega
hefur Jón farið í göngur öll haust í
marga áratugi. Eitt sinn fór Trausti
Einarsson jarðfræðingur með fram-
gangnamönnum, líklega um 1960.
Var hann að kynna sér örnefni og
jarðlög, t.d. í Kiðagili, og huga að
mögulegri fornri biskupaleið. Svo
háttar til að fyrsta dag er farið í Kvía-
kofa og gist þar. Annan dag er farið
framfyrir, suður að Jökulfalli í það
minnsta og á Tjarnardrag og smalað
norður í Kvíar. Þetta getur orðið
langur dagur og er venja að hafa sem
minnst með sér, aðeins lítinn matar-
bita. Þegar Jón kom í Kvíar um
kvöldið og jarðfræðingurinn með
honum fór hann beint í nesti sitt og
varð þar fyrir sultukrukka er hann
opnaði og spændi upp í sig ákaflega.
Trausta varð starsýnt á aðfarirnar,
enda maðurinn svangur. Tók Jón eft-
ir þessu og hætti sultuátinu og rétti
krukkuna á átt til Trausta og sagði: „
Viltu sultu?“ Varð þetta lengi síðan
að orðatiltæki ef menn voru eitthvað
ákafir en er nú öllum gleymt.
Hlíðarendafólk hafði gaman af
söng, sérdeilis Jón. Hann hafði mikla
tenórrödd, kannski ekki mjög örugga
en djarfur við háa tóna. Frá því að
Mýrarrétt var byggð og svo lengi
sem Jón kom á réttina var tekið lagið
og lokið úr gangnapelunum að sund-
urdrætti afstöðnum. Því miður mun
þessi siður hafa aflagst er Jón Ólafur
hætti að vera fjáreigandi og flutti
brott enda hafa menn nú engan tíma.
Það var vel til fundið að syngja vís-
una um smaladrenginn við jarðarför
Jóns Ólafs.
Skrifað í minningu góðs drengs.
Jón Aðalsteinn
Hermannsson
frá Hlíðskógum.
Sérfræðingar
í blómaskreytingum
við öll tækifæri
Skólavörðustíg 12,
á horni Bergstaðastrætis,
sími 551 9090.
Við komum til Súða-
víkur í október núna í
haust til að fylgja vin-
konu okkar síðasta
spölinn, einnig heim-
sóttum við ykkur Önnu
en ekki áttum við von á því að það
yrði í síðasta sinn sem við sæjum þig
hérna megin. Staðreyndin er hins
vegar sú að leiðir skilur um sinn. Þú
varst hrókur alls fagnaðar hvar sem
þú komst og ekki stóð nú á þér að
vera hjálplegur og bónlipur ef svo
bar undir, var þá oftast viðkvæðið:
„Ég skal redda því elska, ekkert
mál.“
Við hittumst í gegnum árin, oftast
inni á Eyri eða úti í Súðavík, og það
var gaman að fylgjast með hversu
natinn þú varst og góður við Maríu
ömmu Önnu enda þótti henni inni-
lega vænt um þig og ykkur bæði og
oft var litið út um gluggann eftir
kvöldmat og spurt, skyldi nú einhver
ELVAR
RAGNARSSON
✝ Elvar Ragnars-son fæddist í
Súðavík 16. janúar
1957. Hann lést á
Fjórðungssjúkrahús-
inu á Ísafirði 29. des-
ember síðastliðinn
og fór útför hans
fram frá Súðavíkur-
kirkju 5. janúar.
birtast á hjóli í kvöld?
Þegar þið Anna vor-
uð að draga ykkur sam-
an gerðist það oftar en
ekki að þú komst og
gott var þá að koma inn
í notalegt eldhúsið á
Eyri. Ekki stóð á heit-
um veitingum hjá
þeirri gömlu því ekki er
kannske beint hlýlegt
að sitja á hjóli utan frá
Súðavík en ástin kynti
undir og fyrir hana eru
engir vindar of kaldir.
Þið eignuðust síðar
mjög fallegt heimili,
tvö börn og komuð ykkur upp glæsi-
legu húsi í Súðavík, að sjálfsögðu, en
þar kunnir þú best við þig. Við hefð-
um svo gjarnan viljað fylgja þér síð-
asta spölinn en gátum því miður ekki
komið því við. Elsku Anna, Guðrún
Astrid og Ragnar Berg og annað
venslafólk, við vottum ykkur inni-
lega samúð og biðjum Guð að styrkja
ykkur og styðja. Við þökkum gengin
spor með þér. Minningarnar eru
dagbókin sem við berum með okkur.
Kristján Albertsson,
Þóra B. Jónsdóttir.
Það er mjög erfitt að trúa því að
hann Elvar blessaður sé farinn en
við verðum að trúa því og treysta að
hann hafi verið kallaður héðan til
annarra starfa, nú lifa aðeins minn-
ingarnar sem ylja okkur öllum á
þessum raunastundum.
Það er gott að minnast Elvars,
hann var einstakur drengur, öllum
vildi hann gera gott og rétta hjálp-
arhönd.
Ég sá það glöggt í sambandi við
mömmu hvað hann var lipur og
hjálpsamur í hennar garð enda ljóm-
aði hún eins og sól í heiði þegar Elv-
ar og Anna komu inn að Eyri. Hún
syrgir nú Elvar og er jafnvel enn að
leita að honum á Sólvangi.
Elsku Anna mín, Guðrún og
Ragnar, þið hafið nú misst mikið en
góðar minningar ylja okkur öllum og
vil ég þakka allar okkar skemmti-
legu samverustundir. Ég samhrygg-
ist ykkur öllum, svo og einnig föður
Elvars og systkinum og bið góðan
Guð að vaka yfir okkur öllum.
Ég kveð þig Elvar – klökk í hinsta sinni,
þú kvaddur ert með tárum vinum hjá.
Þína glöðu lund ég geymi mér í minni,
gæfumaður varstu Önnu að fá.
Þið áttuð ykkar ást og unaðsstundir,
örlögin þau blessuðu ykkar hag.
Nú svíða í hjörtum margra – sárar undir,
með söknuði ertu kvaddur hér í dag.
Börnin ykkar – bjartar stundir muna,
blíðum föður mikið eftir sjá.
Allt er greypt í endurminninguna
og ættingjarnir þerra vota brá.
(Erla Ragnarsdóttir.)
María E. Jónsdóttir.
Við áttum oft sam-
leið suður Strandgöt-
una. Annar í skítugum
samfestingi á leið í
vinnuna sína í „Dröfn“
að sinna skipum. Hinn í hvíta frakk-
anum sínum á leið á skrifstofuna hjá
„Lýsi og mjöli“. Annar útskrifaður
frá Flensborg með penna og strik –
hinn að verða vélvirki frá Vélsmiðju
Hafnarfjarðar. Svo oft vorum við
samferða. Við urðum vinir. Og lífið
beið. Okkar beggja.
Ást, von, fyrirætlanir, hamingja.
Foreldrar, systkini, konur, börn, og
seinna – já, seinna Bakkus. Sá lífsins
eiturkonungur beið okkar beggja og
við buðum honum inn. – Og fögn-
uðum honum. Þá varð okkur fyrst
hált á svellinu. Hrösuðum og runn-
um á rassinn. En við stóðum upp sí
og æ í ótal ár, einungis til að verða
hrint og sparkað af Bakkusi aftur. –
Þá var fögnuðinum lokið. Þótt við
steyttum hnefa og hefðum í hótun-
um, hlutum við að tapa, því enginn
sigrar Bakkus. Eina vonin gegn hon-
um er að snúa við honum baki, – gef-
ast upp – og skipta sér ekki af hon-
um meir. Í því felst sigurinn. En
tapið varð mikið.
Tveir ágætir efnismenn fórnuðu
konum, börnum og fjölskyldum á
altari vínkóngsins. En öllu er upp-
reisn ætluð. Þrátt fyrir ótal töp og
föll var ærunni aldrei glatað. Í
brjósti okkar beggja slógu lítil
hjörtu, sem elskuðu bæði börn okkar
og buru og þá aðra, sem aldrei fóru
frá okkur né yfirgáfu frekar en
Drottinn vor Jesús Kristur.
Og seinna, þegar við vorum saman
á sjó á bátnum þínum „Harrý“,
spurðirðu mig um trúna. Þá voru
ekki bara tveir alkar um borð – ann-
ar sykursjúkur og hinn veikur af
krabbameini, heldur vinir.
„Á hvað trúirðu, Ævar?“ „Guð og
kærleikann,“ sagði ég.
„Gott,“ sagðirðu, „þá á ég eftir
vonina“. Þetta var sannleikur, því sá
sem á von, kærleika og Guð, á í raun-
inni allt. Og það áttir þú, Óli! Ást og
umhyggju, móður og föður og systk-
ini. Dóttur, fyrrum eiginkonu,
frændsystkini, vini og félaga. Bæði
úr Hafnarfirði og Súganda og víða
annars staðar frá.
Þú áttir vini víða og reyndist vinur
í raun þegar á þurfti að halda.
Einu sinni í bullandi brælu vorum
við einskipa á sjó. Við vorum komnir
upp undir fjöru við Sæból á
Ingjaldssandi. Þar vildir þú renna
færi. Einn beit á. Kolbrúnn eins og
sólarlandafari. Þú tókst hann af
króknum, horfðir á hann og sagðir:
„Óðinn vill þig ekki. Guð má eiga
þig.“ Og slepptir honum. Líkt þér.
Því þú varst ekki bara manna og
barna vinur. Þú varst dýravinur. Og
þar með slapp þessi þaraþyrsklingur
með skrekkinn.
Þegar við lögðum að bryggju og
Guðmundur Karvel spurði hvort
þetta hefði ekki verið „bölvað pus“ á
ÓLI KRISTJÁN
OLSEN
✝ Óli Kristján Ol-sen fæddist í
Hafnarfirði 16. júlí
1948. Hann lést á
heimili sínu 23. des-
ember síðastliðinn
og fór útför hans
fram frá Fríkirkj-
unni í Hafnarfirði 3.
janúar.
minnsta bátnum frá
Suðureyri, sagðir þú,
„Nei, nei. Þetta var
bara pus!“
Þetta var síðasti róð-
urinn okkar saman í
þessu lífi. Og tonnið
sem við komum með að
landi, hafði kostað heil-
mikið „pus“. En í gegn-
um það komstu.
Öllum, sem kynntust
þér og skildu, þótti svo
ósköp vænt um þig.
Skýr, einlægur og
hjartahreinn. Óli minn!
Við gætum svo sannarlega átt sam-
an annan róður á öðrum miðum. Jes-
ús leitaði til fiskimanna í árdaga. Ég
er að minnsta kosti viss um að hann
elskar þig, eins og hann elskar alla
menn. Hann sagði á erfiðustu
stundu lífs síns við annan á Golgata-
hæð, „Í dag skaltu vera með mér í
Paradís“.
Nú hafið þið væntanlega hist, fé-
lagarnir.
Vertu sæll að sinni, kæri Óli minn.
Innileg samúðarkveðja til þeirra
sem sakna.
Síðan göngum við aftur suður
Strandgötuna í Hafnarfirði.
En þetta ljóð í lokin:
Þú varst lítill drengur og lékst þér í kringum
bæinn.
Lífið var fagurt, því sumarið hafði völdin.
Leggur og skel voru leikföngin þín á
daginn,
en lúinn og glaður háttaðir þú á kvöldin.
Svo var það einn morgun að fórstu
snemma á fætur,
faðir og móðir glöddust með drengnum
sínum.
um nóttina hafði fífill fest sínar rætur
á fallegum bala, rétt hjá gullunum þínum.
Og fífillinn smái varð félagi þinn á daginn;
forlögin höfðu gefið þér vin og bróður.
Litli drengur, sem lékst þér í kringum bæinn,
á leik þinn ég horfði klökkur og raunamóður.
Ég horfði á leikinn og hreifst með af gleði
þinni,
og hefði viljað fylgjast með honum lengur,
því hlátur þinn var sem bergmál frá bernsku
minni,
og björtum vonum, sem fölnuðu eins og
gengur.
Loksins kom að því, að leiðast þér tók að
hanga
hjá litlu blómi – allan guðslangan daginn,
því leikbróðir þinn var fastur og fékk ei að
ganga,
fylgjast með þér eða hlaupa í kringum bæinn.
Þá sleistu upp blómið og reifst hina römmu
hlekki,
rætur, sem lágu djúpt oní skauti jarðar.
Þú varst lítill drengur og líklega skildirdu
ekki
lögmálið eina, sem blómin á jörðu varðar.
Og nú gastu hoppað og hlaupið í kringum
bæinn
og haldið á blómi, sem jarðbundið var ei
lengur.
Barnslegi hláturinn ómaði allan daginn,
ósköp var gaman að lifa og vera – drengur.
En svo er það jafnan, að skuggarnir fylgja
skini,
og skjótt tóku enda hamingjustundir þínar.
Um kvöldið hélstu á líki af látnum vini,
– litlu blómi, sem misst hafði rætur sínar.
Þú grést þig í svefn. Það var grátur, sem
huggað fékk enginn
Þín gleði var horfin og dimmt á
framtíðarvegi.
Svo er á enda sagan um blómið og drenginn,
en samt er hún ennþá að gerast á hverjum
degi.
Því seg mér að lokum: Eru ei sífellt svona
sorgleg þau örlög, er mennirnir verða að
bera,
að flest sem þeir elska og blóm sinna bestu
vona
brjóta þeir niður og vita ei hvað þeir gera?
Við sjáumst.
Þinn ferðafélagi og vinur,
Ævar Harðarson,
Suðureyri.