Morgunblaðið - 03.03.2002, Blaðsíða 40

MINNINGAR
40 SUNNUDAGUR 3. MARS 2002 MORGUNBLAÐIÐ
Blómastofa Friðfinns,
Suðurlandsbraut 10,
sími 553 1099, fax 568 4499.
Opið til kl. 19 öll kvöld
Kransar • Krossar • Kistuskreytingar
Útfararþjónustan ehf.
Stofnuð 1990
Rúnar Geirmundsson
útfararstjóri
Traust persónuleg
alhliða útfararþjónusta.
Áratuga reynsla.
Símar 567 9110 & 893 8638
utfarir.is
arinsdóttir, Dóa frænka, kvaddi
þessa veröld aðfaranótt 20. febrúar
og var jarðsett í kyrrþey.
Dóa var einhver skemmtilegasta
kona sem við höfum átt samleið með
gegnum lífið. Hún var ekki ólík
frænku sinni, Önnu Árnadóttur að
þessu leyti, en amma Dóu og nafna,
Þuríður Þórarinsdóttir, var systir
séra Árna Þórarinssonar, föður
Önnu.
Það þýddi ekkert að heimsækja
Dóu og byrja á að spyrja hvernig
heilsan væri: ,,Elskan mín! Í guð-
anna bænum farðu ekki að tala um
veikindi! Þá nenni ég ekkert að fá
þig í heimsókn!“ sagði hún hlæjandi.
Hún hafði lífsviðhorf Pollýönnu; sá
alltaf það jákvæða í öllu og öllum. Ef
aðstæður voru erfiðar var ekkert lyf
betra en leita til Dóu frænku og
hlusta á hana. Hún átti ráð við ótrú-
legustu aðstæðum; jafnvel þeim,
sem hún hafði aldrei upplifað sjálf.
Hún var lífsreynd kona sem hafði
fengið brotsjói yfir sig í lífinu en hún
tókst á við þá af æðruleysi. Það var
mannbætandi að vera nálægt Dóu.
Dóa frænka átti bestu börn í
heimi og fallegustu dætur í heimi.
Þau bera þess öll merki, að kærleik-
urinn er það sem skiptir mestu í
uppeldi barna. Dóa elskaði barna-
börnin sín meira en allt annað og
hvaða ömmu hitti maður til dæmis
úti á myndbandaleigu á Vesturgöt-
unni að leigja ,,Tarzan“, klædd í síða
kápu yfir náttkjólinn seint á köldu
vetrarkvöldi? Enga nema Dóu. Þá
höfðu hún og Edda, dótturdóttir
hennar, átt notalegt kvöld undir
sæng að horfa á vídeó og Dóa var að
tryggja að þær gætu vakað fram-
eftir!
Dóa kenndi þeim sem henni
kynntust mörg holl ráð til að takast
á við lífið – og sorgina. Hún sagði að
þegar fólk færi að eldast, væri best
að hugsa lítið og hlæja mikið. Hún
kenndi manni jafn einfalda hluti og
þá, að ef spennandi bók væri á heim-
ilinu sem tveir vildu lesa í einu, ætti
sá sem byrjaði bara að rífa úr þær
blaðsíður sem hann hefði lesið og
rétta hinum!
Fyrir svona fimmtán árum gaf
Dóa móður minni fallega veggplatta
með jólasveinamyndum sem hún
hafði saumað út. ,,Þetta máttu eiga,“
sagði hún. ,,Hún Dóa heitin saumaði
þetta út!“ Um fimmtán jól hafa
þessar fallegu skreytingar prýtt
veggina á heimilinu á Ránargötu,
plattarnir, sem hún ,,Dóa heitin“
saumaði. Og um öll jól framtíðarinn-
ar munu þeir skipa veglegan sess á
heimilinu.
En við þurfum enga hluti til að
muna alltaf eftir Dóu frænku. Við
munum alltaf öll ráðin sem hún gaf
okkur, alla hlýjuna sem frá henni
streymdi, alla hógværðina og æðru-
leysið. Og enginn, sem kynntist
Dóu, mun nokkurn tíma gleyma því
að hún bar það, sem kallað er feg-
ursta blóm jarðarinnar, brosið.
Við kveðjum elskulega frænku og
vinkonu með þakklæti fyrir allt það
góða sem hún færði inn í heiminn.
Við erum þakklátar fyrir að hafa
fengið að vera hluti af hennar lífi.
Dætrum hennar, syni, tengdabörn-
um, barnabörnum og öllum þeim
sem sakna þessarar yndislegu konu
færum við hlýjar kveðjur.
Hið sanna er eilíft. Hið rétta er eilíft. Hið
fagra er eilíft.
(E. Tegnér.)
Elín Kristjáns, Lízella
og Anna Kristine.
„Það hlýtur að bíða manns eitt-
hvert „overraskelse“, ég trúi ekki
öðru,“ sagði Dóa við mig nokkrum
dögum áður en hún dó. Það kom
svolítið á mig að heyra hana tala um
dauðann eða hvað biði sín, enda var
það ekki í hennar stíl, hún Dóa var
ekki í neinu grufli. Hún lifði í núinu
og tók lífinu eins og það lá fyrir
hverju sinni. En með þessum orðum
fannst mér að hún væri að segja
mér að hún væri tilbúin að fara,
tilbúin að takast á við ný ævintýri
sem biðu hennar.
Dóa fór hún ekki varhluta af erf-
iðleikum í lífinu og þurfti oft að beita
sig hörku til að brotna ekki saman.
Ef til vill var það líka ákveðin afneit-
un sem kom henni til hjálpar, hún
var t.d. ekki búin að meðtaka að
frumburðurinn Þórarinn væri horf-
inn og að augasteinninn hennar
Steina væri orðin mikið veik. Það
var einfaldlega of sárt.
Dóa og Mummi, móðurbróðir
minn, voru mjög samrýnd hjón. Eft-
ir að Mummi dó talaði Dóa oft um
hann og ég skynjaði óendanlega
væntumþykju og hversu skotin þau
voru, hann Mummi bar af í hennar
huga. Hún átti bágt með að fyr-
irgefa honum að skilja sig eftir enda
voru þau ótrúlega mikil eining. Sem
lítilli stelpu fannst mér heimilislífið
hjá þeim mjög frábrugðið því sem
ég hafði kynnst. T.d. mátti maður
heima hjá Dóu vera í fötum upp í
rúmi og lesa dönsku blöðin og það er
sterk myndin sem kemur upp í hug-
ann þegar Mummi og Dóa lásu jafn-
vel sama reifarann á síðkvöldum í
hjónarúminu, annað byrjaði og síðan
voru blaðsíðurnar einfaldlega rifnar
frá kilinum og réttar yfir. Þau létu
ekki fastákveðnar reglur og siði
gamla vesturbæjarins hamla sér í
því að breyta að sínu lagi ef þeim
þótti eitthvað huggulegra og voru í
raun frumkvöðlar í ákveðnu frjáls-
lyndi. Þau fundu t.d. upp á að hafa
sunnudagsmatinn á laugardags-
kvöldum og eitt laugardagskvöld
var hringt í foreldra mína og þeim
boðið í rjúpur og það voru ekki einu
sinni jólin.
Fyrsti vísir að komu jólanna var í
byrjun desember í litla rauða húsinu
þeirra „á móti“. Þá voru rúður hvítt-
aðar og spegilfægðar, börnin send
niður í VBK eftir pípuhreinsurum
og kreppappír í öllum heimsins lit-
um.
Síðan urðu til ævintýri á ólíkleg-
ustu stöðum með jólasveinum á
harðakani niður bómullarbrekkur
og allt í glimmeri og fínheitum. Dóu
tókst að sveipa það sem hún tók sér
fyrir hendur töfraljóma enda var
ekkert hálfkák í alúðinni, þá skipti
ekki máli hvort viðfangsefnið var
bróderí, hvers kyns listframleiðsla
eða matargerð.
Þær eru margar minningarnar
sem koma upp í hugann þau sl. 10 ár
sem við Dóa höfum verið nágrannar.
Eitt sinn horfðum við á tenórana í
sjónvarpinu og vorum hjartanlega
sammála um að Pavarotti væri
þeirra flottastur. Þá sagði Dóa:
„Svenný mín, myndir þú ekki vilja
raða upp á diskinn hans?“ Dóu hefði
nefnilega aldrei dottið í hug að
slengja fati og öðru meðlæti í að-
skiljanlegum skálum fyrir framan
hann Mumma sinn.
Nei, Dóa raðaði kjötinu til vinstri
og síðan brúnuðum til hægri, græn-
metinu niðri við vinstra horn og
sultutaui í efra hægra hornið, sósan
var svo dreifð fallega yfir diskinn og
útkoman varð listræn og lystug!
Samneytið við Dóu hefur gefið mér
og mínum ótrúlega mikið undanfar-
in ár. Hún hafði þann eiginleika að
manni leið alltaf vel í hennar af-
slöppuðu návist. Ef ég fór til hennar
lítil í hjarta púrraði hún mig alltaf
upp þannig að ég fór upplitsdjarfari
af hennar fundi, beinni í baki og
lukkulegri. „Auðvitað bölvar hann,“
sagði hún einu sinni þegar ég barm-
aði mér undan orðsöfnuði einkason-
arins. Allir almennilegir strákar
bölva og mér fannst það strax í stak-
asta lagi af því að Dóa sagði það.
Hún sparaði líka ekki hrósyrðin en
orðalagið varð aldrei klént; auga-
brúnir urðu ekki einungis vel rækt-
aðar heldur líka bogadregnar og
hversdagslegur sloppur varð ómót-
stæðilegur af hennar vörum. Oft
ræddum við liðna daga, hún hafði
yndi af að segja mér frá gamla tím-
anum og allt varð svo ljóslifandi og
leiftrandi í hennar frásögn. Síðustu
vikurnar dró mjög af henni líkam-
lega og andlega, samt vantaði ekki
glimtið í augun síðasta skiptið sem
við hittumst. Dóa var alltaf á leiðinni
heim, heim á Vesturgötuna þar sem
henni leið best og þar sem hún lifði
mestan sinn aldur. Dóa elskaði íbúð-
ina sína, útsýnið út á litlu smábáta-
bryggjuna, Esjuna, gömlu húsin og
iðandi mannlífið. Ég á eftir að sakna
hennar mikið og finnst ekki sami
sjarminn yfir blokkinni minni þegar
hún er farin burt. Við móðir mín,
börn og barnabarn þökkum hjart-
anlega samfylgdina og flytjum af-
komendum hennar okkar einlæg-
ustu samúðarkveðjur.
Sveindís Þórisdóttir.
ÞURÍÐUR INGIBJÖRG
(DÓA)
ÞÓRARINSDÓTTIR
✝ SvanlaugurÓlafsson fæddist
í Lyngholti í Glerár-
þorpi 30. ágúst 1929.
Hann lést á Fjórð-
ungssjúkrahúsinu á
Akureyri 25. febrúar
síðastliðinn. Foreldr-
ar hans voru Hulda
Svanlaugsdóttir og
Ólafur Aðalsteins-
son. Þau eru bæði lát-
in. Systir Svanlaugs
er Kristbjörg Rúna,
búsett á Akureyri.
Hinn 15. mars 1952
kvæntist Svanlaugur
eftirlifandi eiginkonu sinni, Önnu
Freyju Guðmundsdóttur. Synir
þeirra eru: 1) Ólafur, eiginkona
hans Jóna Frímannsdóttir, er lát-
in, synir þeirra eru Svanlaugur,
Dofri og Hrannar. Svanlaugur á
dótturina Huldu. 2) Guðmundur
Stefán, eiginkona hans er Sigríð-
ur Kristín Sigtryggsdóttir, börn
þeirra eru Birgir, Guðmundur og
Anna Freyja. 3) Aðalbjörn Rúnar,
eiginkona hans er Margrét Vest-
mann, börn þeirra eru Aðalsteinn,
Aníta og Almar.
Svanlaugur hlaut hefðbundna
barnaskólamenntun, lauk prófi
frá Gagnfræðaskólanum á Akur-
eyri 1946. Hann hóf störf á BSA
strax að loknum gagnfræðaskóla,
fyrst á smurstöð en hóf síðan nám
í bifvélavikjun þar árið 1948.
Lauk sveinsprófi 1952 og fékk
meistararéttindi
1957. Hann starfaði
við bifvélavirkjun
allt til í október síð-
astliðnum, og var
allan sinn starfstíma
á BSA, lengst af sem
verkstjóri. Svan-
laugur kenndi á
meiraprófsnám-
skeiðum frá 1967 til
1986, kenndi fag-
greinar bifvélavirkj-
unar, með hléum, frá
1980 til 1986, fyrst í
Iðnskólanum á Ak-
ureyri og síðar í
Verkmenntaskólanum á Akur-
eyri. Hann var einnig prófdómari
í sveinsprófum bifvélavirkja.
Svanlaugur var um tíma í stjórn
Bílgreinasambandins. Svanlaugur
starfaði mikið fyrir Flugbjörgun-
arsveitina á Akureyri og mikinn
átti þátt í því að Flugbjörgunar-
sveitin eignaðist bifreiðir og snjó-
bíl. Hann sá um viðhald og breyt-
ingar bifreiðanna um langan tíma
og var heiðraður fyrir störf í þágu
Flugbjörgunarsveitarinnar. Svan-
laugur var um tíma í Lions-klúbbi
á Akureyri en frá 1979 var hann í
Oddfellow-stúkunni Sjöfn á Akur-
eyri og starfaði þar nær óslitið til
dauðadags.
Útför Svanlaugs fer fram frá
Akureyrarkirkju á morgun,
mánudaginn 4. mars, og hefst at-
höfnin klukkan 13.30.
Jæja, kallinn minn, þá ertu farinn.
Ég vissi að þér var farið að leiðast
þófið; skrokkurinn farinn að gefa
sig, en hugurinn enn við efnið, tilbú-
inn til stórátaka. Þegar þannig er
komið er gott að fá frelsi til stærri
verka, þótt kveðjustundin sé sár.
Svanlaugur Ólafsson tók á móti
mér þegar ég kom á mölina, sveita-
strákurinn úr Skagafirðinum, til að
læra að lækna bíla. Ég var ekki
burðugur þegar ég mætti þessum
umtalaða manni, verkstjóranum á
verkstæði Bílasölunnar hf., sem áður
var á vegum Bifreiðarstöðvar Akur-
eyrar – BSA – og gekk almennt und-
ir því nafni og gerir enn. Hann var
hár, sterklegur, reistur og fram-
gangan þannig, að það var alveg
ljóst að þessi maður taldi sig ekki
hafa neitt til að skammast sín fyrir.
Fjallmyndarlegur hefði verið sagt í
minni sveit. Ég lítillátur að skag-
firskum sið, en hafði mig þó í að
rétta fram höndina og kynna mig.
Sjarmörinn þreif með þykkum
hrammi í handfangið á sveitamann-
inum og kreisti að, fastar og fastar.
Ég finn enn sársaukann, sem leiddi
alveg upp í öxl. Brátt fór ég að finna
fyrir náladofa í tánum! Þetta var
eins og skrúfstykki. Hann horfði
beint í augun á mér á meðan og hvik-
aði hvergi. Ég var hins vegar farinn
að sjá stjörnur. Loks sleppti karlinn.
Ég var marga daga að jafna mig, en
mannaði mig upp í að spyrja, mörg-
um árum síðar: Svanlaugur, hvers
vegna gerðir þú mér þetta? Ég vildi
prófa hvað þú þyldir, var svarið.
Eftir þessa þolraun var ég tekinn í
samfélag BSA-manna, sem var nú
ekki nein kotungahersing í þá daga,
og það gekk á ýmsu. Enda kom það
eins og af sjálfu sér þegar verkstæð-
ið var flutt í nýtt húsnæði, að gamla
húsinu var breytt í vínstofu og
skemmtistað! Annað kom ekki til
greina. Svanlaugur hafði meira að
segja á orði, að nýi staðurinn þyrfti
ekki vínveitingaleyfi; það væri kom-
in hefð á vínveitingar í húsinu! Þarna
gekk Svanlaugur vinur minn um eins
og herforingi meðal liðsmanna sinna.
Hann var stórbotinn; tók í nefið svo
um munaði; það hurfu hálfu dósirnar
SVANLAUGUR
ÓLAFSSON
Elskuleg frænka
mín, Erna Eggerz,
hefur fengið frelsi frá
þreyttum jarðneskum
líkama sínum. Hún
hafði lifað langa, far-
sæla ævi. Erna var
vammlaus kona sem
skipti marga miklu
máli.
Þegar ég fæddist bjuggu foreldr-
ar mínir við Suðurgötu, í næsta
húsi við Ernu og Sólveigu móður
hennar. Sigrún systir mín, tveimur
árum eldri en ég, var þar daglegur
aufúsugestur og í miklum metum
hjá þeim mæðgum. Sólveig var
besta vinkona Sigrúnar og eins
konar „verndari“ fram á fullorð-
insár. Sigrún var kotroskin, stillt
og prúð og því lítil fyrirhöfn af
ERNA
EGGERZ
✝ Erna Eggerzfæddist 2. apríl
1909 í Vík í Mýrdal.
Hún lést 6. janúar
síðastliðinn og fór
útför hennar fram
frá Dómkirkjunni 2.
mars.
henni. Ég aftur á móti
óx fljótt úr vöggunni
og var snemma komin
á fleygiferð, upp um
allt og handóðari en
margur annar. Þá tók
Erna frænka ábyrgð á
mér svo ég fékk
stundum að taka þátt í
„unaðssemdum lífs-
ins“.
Síðan fluttum við
fjölskyldan inn í Voga-
hverfi, en Erna og
Sólveig á Suðurgöt-
unni voru enn sem áð-
ur sterkur þáttur í lífi
okkar.
Í garðinum þeirra var eina tréð í
allri Reykjavík sem ég mátti klifra
í.
Í litlu stofunni hennar Ernu und-
ir súðinni var grammófónn sem
hún spilaði fyrir okkur plötur á.
Þeir voru nú ekki í hvurs manns
húsum í þá daga.
Þegar við Sigrún systir vorum
börn og unglingar, fór Erna
frænka með okkur á sinfóníutón-
leika, í leikhús og á fleiri menning-
arviðburði og lagði þar drjúgan
skerf til uppeldis okkar.
Erna vann lengst af í Útvegs-
bankanum við Lækjartorg og man
ég vel eftir jólatrésskemmtunum
þar sem hún bauð okkur á.
Fyrir daga sjónvarpsins var að-
fangadagur flestum börnum löng
bið eftir helgi jólanna, jólamatnum
og gjöfunum. Þetta þekktum við
systkinin ekki, því um hádegi var
farið í jólabaðið og sparifötin og
síðan mætt í jólaboð hjá þeim
mæðgum ásamt fleiri börnum úr
fjölskyldunni klukkan 3. Þar var
búið að tendra ljósin á jólatrénu
fagurlega skreyttu og allt svo fínt
og fallegt. Erna dansaði með okkur
kringum tréð og svo fengum við að
opna fyrsta pakkann, frá Ernu og
Sólveigu, og frænka hafði einstakt
lag á að vita hvað myndi gleðja litl-
ar sálir, eins og hún læsi huga
manns. Síðan var dúkað borð með
alls kyns kræsingum, kökum og
heitu súkkulaði með rjóma. Loks
kom svo jólasveinn í heimsókn og
það var ósvikinn jólasveinn beint
ofan af fjöllum, sem Erna frænka
hafði gert samning við. Hann hét
Sokkasveinn og gaf okkur oftast
prjónaleista. En þegar við stelp-
urnar vorum orðnar táningar
breyttust prjónaleistarnir í nælon-
sokka og síðar sokkabuxur. Merki-
lega flinkur jólasveinn sem fram-