Morgunblaðið - 23.04.2002, Qupperneq 44

MINNINGAR
44 ÞRIÐJUDAGUR 23. APRÍL 2002 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Sigurður Hall-dórsson fæddist í
Borgarnesi 25. maí
1946. Hann lést á
hjúkrunarheimilinu
Eir 16. apríl síðast-
liðinn. Foreldrar
hans eru Sigríður
Sigurðardóttir, f. á
Hvammstanga 27.9.
1912, og Halldór Sig-
urðsson, sparisjóðs-
stjóri í Borgarnesi, f.
á Geirmundarstöð-
um í Skagafirði 29.9.
1902. Systkini Sig-
urðar eru Hreinn, f. 29.7. 1934,
og Björk, f. 15.4. 1939.
Eftirlifandi kona Sigurðar er
Guðrún Ásgeirsdóttir lyfjatækn-
ir, f. 6.9. 1946. Þau gengu í hjóna-
band árið 1966. Sig-
urður stundaði nám
við Samvinnuskól-
ann á Bifröst og út-
skrifaðist þaðan ár-
ið 1966. Stúdents-
prófi lauk hann frá
Samvinnuskólanum
árið 1977. Síðar
stundaði Sigurður
nám við háskólann í
Stirling í Skotlandi
og lauk þaðan námi
í hagfræði árið
1982.
Sigurður starfaði
lengst af sem fjármálastjóri hjá
Smjörlíki-Sól hf.
Útför Sigurðar fer fram frá
Lágafellskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.30.
Mig langar að skrifa til þín nokkur
orð vegna þess að ég er núna svo
óralangt í burtu. Ég er þakklát fyrir
að hafa átt stund með þér og hvatt
þig áður en ég fór, þá fannst mér að
allt gæti gerst og við sæjumst
kannski ekki aftur er ég kæmi til
baka, þú varst svo mikið veikur þá.
Reyndar hefur það áður verið svo
en nú var ég að fara svo langt frá
þér, ég reyndi að segja svo margt
fallegt við þig og ég held að þú hafir
heyrt það allt, þú brostir. Fyrsta
morgun minn á ítalíu hringdi Guðrún
og þá vissi ég hvað var.
Þú hefur staðið þig eins og hetja
öll árin sem þú hefur verið veikur, ég
efast um að nokkur maður hafi heyrt
þig kvarta eða látið eitthvað fara í
taugarnar á þér, það er ótrúlegt. Þú
hefur verið geðprýðin sjálf alla tíð og
það hefur hjálpað öllum sem þurftu
að annast þig í veikindunum, ekki
síst henni Guðrúnu þinni sem hefur
gert það af slíkri snilld og alúð að
enginn gæti gert betur, það vita allir
sem til þekkja. Ég vil þakka Guð-
rúnu af öllu hjarta fyrir allt.
Þegar þú varst táningur dóu for-
eldrar okkar og ég ung og nýgift tók
að sjálfsögðu ábyrgð á drengnum, en
það var aldrei neitt vandamál. Svo
kynntist þú Guðrúnu þinni og þið
giftuð ykkur ung og þá sá ég að þú
varst í öruggum höndum og hefur
verið síðan. Þið áttuð sem betur fer
mörg góð og yndisleg ár áður en þú
veiktist.
Ég veit að ykkur þótti innilega
vænt hvoru um annað og þú vildir oft
segja henni að þú elskaðir hana.
Elsku Siggi minn, það er hægt að
skrifa svo margt um þig skemmtilegt
frá þínum yngri árum, frá tónlistinni
og mörgu fleiru, en ég ætla bara að
hugsa það með sjálfri mér og geyma
það.
Ég kveð þig með söknuði og bið
guð að leiða þig og gefa Guðrúnu
styrk til að takast á við lífið.
Með þökk fyrir allt.
Þín systir,
Björk Halldórsdóttir.
Sigurður Halldórsson, mágur
minn og vinur, lést að morgni þriðju-
dagsins 16. apríl. Siggi var aðeins 55
ára gamall og búinn að berjast við
sinn erfiða sjúkdóm í rúma tvo ára-
tugi. Í öll þessi ár heyrði ég hann
aldrei kvarta að öðru leyti en því að
hann sagði stundum þegar hann var
spurður hvernig honum liði, að hon-
um væri illt í mjöðminni. Ekkert
annað amaði að honum.
Siggi var einstakt ljúfmenni og
mikill húmoristi sem alltaf var gam-
an að hitta. Fyrir stuttu hitti ég á
hann svo einstaklega kátan og glað-
an og við hlógum og gerðum að
gamni okkar og hann hafði sitt
gamla blik í augunum.
Þegar við vorum yngri átti Siggi
það til að segja okkur gamansögur
sem fengu okkur til að veltast um af
hlátri. Sérstaklega voru margar góð-
ar frá æskuárunum í Borgarnesi
þegar hann og Bubbi voru ýmislegt
að bralla. Þær fjölluðu um næpu-
þjófnað úr görðum grannanna og
byssuleiki með alvöruvopn og margt
fleira skondið sem ekki er vert að
hafa eftir hér. Ég held að sögurnar
hafi allar verið sannar og lítt krydd-
aðar en Siggi sagði þannig frá að
þær urðu óborganlegar.
Siggi var mikill tónlistarmaður.
Hann spilaði á gítar og þótti frábær
gítarleikari. Hann spilaði í mörgum
hljómsveitum og m.a. spilaði hann
lengi í hljómsveit í Borgarnesi sem
hét Straumar. Á þessum árum gekk
hann með svört, ferköntuð Shadows-
gleraugu og þegar hann spilaði sló
hann ævinlega taktinn með öðrum
fætinum svo eftir var tekið. Seinna
færðist tónlistaráhuginn yfir í klass-
íska tónlist, hann söng lengi með
Pólýfónkórnum og hafði yndi af að
hlusta á fallega tónlist. En tóneyrað
nýttist Sigga líka þegar við tókum
einu sinni upp á því að fara í dans-
skóla. Siggi og Guðrún, ég og Óli og
Guðmundur og Þórunn. Þá var það
þannig að kennararnir prófuðu okk-
ur öðru hverju í því að þekkja hvaða
dans ætti nú að dansa við lagið sem
sett var á fóninn. Þetta vafðist fyrir
mörgum en fljótlega áttaði hópurinn
sig á því að einfaldast var að bíða að-
eins og athuga þegar Siggi sveif af
stað með Guðrúnu, hvað þau væru að
dansa og gera svo bara eins. Þetta
brást aldrei.
Hjónaband þeirra Guðrúnar og
Sigga var einstakt og aldrei fór þeim
styggðaryrði á milli. Guðrún hefur
undanfarinn áratug annast Sigga í
veikindum hans og í raun vakað yfir
honum nótt og dag. Þau eru í mínum
huga hetjur sem hafa tekið því sem
að höndum bar af aðdáunarverðu
æðruleysi. Ég er þakklát Sigga fyrir
samfylgdina og mun geyma dýrmæt-
ar minningar um góðan dreng.
Ingibjörg.
Við Siggi vorum báðir innfæddir
Borgnesingar og ólumst upp í þessu
litla þorpi þar sem allir þekktu alla.
Móðir mín, Jóhanna Runólfsdóttir,
þekkti Sigríði og Halldór foreldra
Sigga og talar um þau af mikilli hlýju
og virðingu. Þau reyndust henni afar
vel þegar hún átti erfiðan tím í lífi
sínu. Þau dóu bæði þegar Siggi var á
unglingsárum og eftir það bjó Siggi
hjá systur sinni Björk og manni
hennar Friðjóni Sveinbjörnssyni
sparisjóðsstjóra.
Aldursmunur á okkur Sigga
nægði til þess að við kynntumst ekki
fyrr en við vorum orðnir fullorðnir
menn og svo vildi til að við giftumst
systrum. Þegar ég hugsa um Sigga
er mér efst í huga hvað hann var allt-
af í góðu skapi, alltaf jákvæður og
gamansamur og alltaf gat hann gert
grín að sjálfum sér og spunnið upp
sögur útfrá minnsta óhappi sem
hann lenti í. Aldrei heyrði ég hann
tala illa um nokkurn mann og alltaf
var kímnin hans góðlátleg.
Við fórum oft saman á handbolta-
leiki og æstum okkur upp yfir spenn-
andi leikjum og ræddum á eftir um
hvernig leikmennirnir hefðu átt að
spila leikinn en það vissum við alltaf
betur en þeir sem stjórnuðu leikn-
um.
Á meðan tengdaforeldrar okkar,
Sigrún og Ásgeir, bjuggu enn í Borg-
arnesi, kom fjölskyldan oft öll saman
á Helgugötunni um jólin og þá minn-
ist ég sérstaklega kvölda þegar við
Siggi, tengdamóðir okkar Sigrún og
svo Ingibjörg sátum frameftir og
spiluðum vist. Þá ríkti mikil kátína
og spilað var af krafti og sjaldan
þótti ástæða til að segja pass.
Siggi var einn af þessum góðu,
heiðarlegu mönnum sem gott var að
vera í návist við.
Eftir að Siggi veiktist hefur Guð-
rún hugsað um hann og gert allt fyr-
ir hann sem í mannlegu valdi stóð.
Hún á skilið aðdáun og virðingu og
ég votta henni mína dýpstu samúð.
Sömuleiðis samhryggist ég systkin-
um hans, Björk og Hreini.
Ólafur Ágúst.
Ég stóð á tröppum Samvinnuskól-
ans að Bifröst haustið 1964 ásamt
hópi nemenda, sem höfðu komið með
Norðurleiðarrútunni, þegar hús-
freyja staðarins vék sér að mér og
sagði líkt og maðurinn forðum:
„Fylg þú mér“. Ég tók í skyndi tvo
pinkla og skeiðaði á eftir henni inn
og upp á heimavistargang. Hún
stoppaði við næstinnstu dyrnar, opn-
aði þær og sagði: „Ég set þig með
pilti úr Borgarnesi,“ síðan snerist
hún á hæli og skundaði fram gang-
inn. Ég losaði mig við pinklana og
hraðaði mér á eftir henni, náði henni
í dagstofunni, þar sem hún nam stað-
ar hjá hópi fólks, sem var í hróka-
samræðum og sagði hátt og skírt:
„Sigurður! Ég setti mann inn til
þín.“ Innan úr þvögunni birtist ljós
hrokkinhærður haus með dökk gler-
augu, sem horfði augnablik á hús-
freyjuna og sagði „Jaá“ og hvarf óð-
ara aftur í þvöguna. Ég sótti þá
föggur mínar og bar þær upp á her-
bergið, sem ekki var ýkja stórt. En
hvar átti ég að setja mitt dót? Her-
bergið var næstum fullt af eigum
þessa væntanlega herbergisfélaga
míns. Ég virti fyrir mér það sem
þarna var; stærðar gítartaska, tveir
magnarar með hátölurum, annar
ekki lítill, útvarp, segulband, plötu-
spilari, fullur pappakassi af plötum,
ferðatöskur og pinklar. Hann var úr
Borgarnesi þessi piltur, örstutt frá,
þurfti hann þetta allt, eða var hann
fluttur að heiman fyrir fullt og allt?
Hvaða plötur voru í kassanum? Á
hvað hlustar hann? Átti það fyrir
mér að liggja að þurfa að hlusta á
einhvern hrylling? Við athugun á
plötusafninu kom í ljós að þarna var
mikið af jazzplötum, gítartónlist, að
sjálfsögðu Hank Marvin, og margt
fleira. Þetta lofaði að minnsta kosti
góðu. Ekki varð þessi Borgarnespilt-
ur á vegi mínum þegar ég fór í vett-
vangskannanir um skólann þennan
fyrsta dag og það var ekki fyrr en
heimavistinni hafði verið læst um
kvöldið að við hittumst inni á her-
berginu. Við kynntum okkur, hann
hét Sigurður Halldórsson og átti
heima í Borgarnesi, nei, hann var
ekki fluttur að heiman, það voru að-
eins nauðsynlegustu hlutirnir sem
hann hafði tekið með sér núna, hann
átti von á meiru á morgun.
Við hófumst fljótlega handa við að
ganga frá föggum okkar og á meðan
töluðum við um alla heima og geima,
tengdum plötuspilarann og létum
Hank létta okkur störfin. Eftir því
sem okkur miðaði varð mér ljóst að
ég hefði líklega verið heppinn að
hafa fylgt húsmóðurinni og hafa ver-
ið settur inn hjá piltinum úr Borg-
arnesi. Í ljós kom að hann hafði ein-
staka kímnigáfu og létta lund. Hann
virtist ekki taka hlutina allt of alvar-
lega, sagðist ekki hafa neinn sérstak-
an metnað viðvíkjandi náminu en
vildi að strax yrði stofnuð hljómsveit
í skólanum til að leika fyrir dansi.
Hann hefði verið að kanna hverjir af
nemendum annars bekkjar væru lík-
legir til að vera með í væntanlegri
hljómsveit og svo þyrfti að athuga
með fyrstubekkjarnemana.
Þegar á Bifrastarárunum hafði
Sigurður fellt hug til Guðrúnar Ás-
geirsdóttur, sýslumannsdóttur úr
Borgarnesi. Fyrri veturinn sem
hann var á Bifröst var hún námsmey
á Húsmæðraskólanum að Varma-
landi. En seinni veturinn sat hún í
festum í Borgarnesi meðan hann var
í strangri gæslu Guðmundar skóla-
meistara á Bifröst. Voru nú góð ráð
dýr. Hagur okkar Sigurðar hafði nú
heldur vænkast frá fyrra árinu, við
komnir í stærra herbergi við þriðja
mann, Jón Bjarna, og mikill samhug-
ur hjá okkur herbergisfélögunum.
Var ólíklegustu brögðum beitt svo
koma mætti á samfundum þeirra
hjónaleysanna um helgar. Það tókst
með aðstoð góðra manna.
Árin tvö liðu hratt, tónlistin og
Guðrún áttu hug hans allan og er
ekki að orðlengja það, „fátæki frum-
bókarmaðurinn og sýslumannsdótt-
irin“ giftu sig sumarið eftir.
Kynni okkar fjögurra hófust fyrir
alvöru með tveggja mánaða ferða-
lagi um Evrópu sumarið ’68. Þetta ár
voru stúdentaóeirðir víða um álfuna
og hippatímabilið stóð sem hæst.
Eiginlega má segja að þetta ferðalag
hafi verið hálfgerður kommúnubú-
skapur. Bíllinn, tvö tjöld, gaseldavél
og skurðarhnífur fyrir „franskar“
voru lykilatriði í þessari ferð. Far-
angurinn var skorinn við nögl og þá
máttu sáttir sannarlega þröngt sitja.
Fyrstu búskaparárin bjuggu Siggi
og Guðrún í Borgarnesi. En eftir að
hafa verið í nokkur ár ráðsett hjón í
Reykjavík, ákvað Sigurður Hall-
dórsson að gerast skólapiltur á nýj-
an leik. Eftir stúdentspróf hér heima
og frábæran námsárangur með verð-
launum fyrir ólíklegustu fög, jafnvel
þýsku, sem hann taldi ekki beint til
sinna uppáhaldsfaga, skyldi haldið á
vit ævintýranna. Þau tóku sig þá upp
„unglingarnir“, rétt eins og farfugl-
arnir og fóru til Skotlands, þar sem
Sigurður hóf nám í hagfræði við há-
skólann í Stirling. Margar góðar
sögur rötuðu hér heim á Frón bæði
af fjölþjóðlegu samfélagi stúdenta-
garðanna og ekki síður af tilraunum
Sigurðar til útskýringa á íslenskri
hagfræði fyrir skoskum prófessor-
um, en það telst varla neitt áhlaupa-
verk.
Að námi loknu kom Sigurður þó
ekki aðeins heim með háskóla-
gráðuna, heldur líka „Emmessinn“.
Þessi Emmess er skrýtin skepna og
óútreiknanleg og einmitt af því hvað
hún er óútreiknanleg, ákváðum við
strax að taka ekkert mark á henni.
Svo hún fékk ekki aðgang að okkar
samverustundum og vináttu.
En, þessi saga er saga um sigur
andans yfir efninu. Samband Sigga
og Guðrúnar var einstakt. Siggi bar
Guðrúnu á höndum sér, hann dáði
hana og var henni svo góður og þau
hvort öðru, að það var unun að vera
með þeim. Þessi aðdáun Sigga hélst
til síðustu stundar og var ríkulega
endurgoldin. Guðrún gerði líf Sigga
svo ríkt og ljúft og það var bara svo
gaman að vera til.
Kæri vinur, við þökkum þér allar
ánægjustundirnar og ykkur báðum,
við komum alltaf ríkari af ykkar
fundi allt til síðasta dags, þið eruð
órjúfanleg heild og þannig vildir þú
hafa það. Far í friði.
Guðmundur og Þórunn
„frænka þín“.
Kær vinur er fallinn frá og við er-
um slegin þegar við fáum fréttina.
Jafnt þótt hún komi ekki á óvart eftir
áralanga erfiða sjúkdómsbaráttu. Að
okkur sest sár söknuður og hugurinn
fer yfir sviðið eftir ævilöng kynni.
Vinir sem hafa þekkst frá fæðingu
eiga margbreytilegar minningar
sem oft voru færðar í skrautlegan
búning og koma upp í hugann.
Sagnameistarinn Sigurður gat gert
minnstu tilvik að skemmtisögum.
Það voru iðulega rifjuð upp atvik frá
fyrstu skólaárunum í Borgarnesi.
Þeir vinirnir sátu að sjálfsögðu sam-
an öll skólaárin og gerðu allt eins.
Þeir fengu t.d. báðir 20 á fyrsta
reikningsprófinu og héldu að þeir
hefðu sprengt skalann. Oft er búið að
skemmta sér yfir veiðisögum um
gæsaveiði og meðhöndlun bráðar-
innar, sem ekki var sérlega kunn-
áttusamleg og rjúpum sem enginn
matur var í, af því að þeir skutu báðir
sömu rjúpuna.
Við munum lengi ylja okkur við
minningar frá samveru okkar og
Sigga og Guðrúnar í gengum árin.
Frá þessum yndislegu tímum þegar
umræðurnar heilu kvöldin snerust
um það hvað Bítlarnir væru nú að
meina með nýjustu plötunni sinni og
alltaf var verið að „skemmta sér“.
Síðan þegar þau voru flutt suður
komu heimsóknir stuttar eða langar
sem gátu jafnast á við bestu
skemmtanir. Hæst rís þó ferðin með
þeim til Sterling í Skotlandi, þar sem
Sigurður var við hagfræðinám. Þá
fengum við að njóta með þeim og
kynnast mörgu því sem Sigurður
hafði mest dálæti á. Hann undi sér
þar sérlega vel og Skotar og Skot-
land átti alltaf stóran hlut í hjarta
hans.
Sigurður hafði mikla tónlistar-
hæfileika og var farinn að spila í
hljómsveit fimmtán ára gamall.
Hljómsveitin Straumar er minnis-
stæðust. Hún var hin borgfirska
Shadows þess tíma og átti sér marga
áhangendur sem fylgdu henni hvert
sem hún fór. Hann var snillingur á
gítar og gat gripið í flest hljóðfæri.
Þó lærði hann ekki nótur fyrr en
hann fór að syngja með Pólýfón-
kórnum mörgum árum seinna.
Það eru forréttindi að hafa átt
mann eins og Sigurð Halldórsson að
vini. Hann var alltaf jákvæður og
tilbúinn að styrkja aðra, svo var
hann bara svo einstaklega skemmti-
legur maður, sérlega glaðlyndur og
gefandi. Og ekki spillti svo hún Guð-
rún hans fyrir. Það var alltaf endur-
nærandi að vera nálægt þeim, þar
sem ríkti þetta yndislega andrúms-
loft glettni og hlýju.
Það er stundum sagt að ástarsam-
bönd unglinga endist illa, haldi sjald-
an ævina út. Guðrún kom ný í annan
bekk í unglingaskóla í Borgarnesi.
Ástin blossaði fljótlega og Sigurður
þurfti síðan ráðherraundanþágu til
að gifta sig tvítugur. Þetta samband
virtist aðeins styrkjast þessa fjóra
áratugi sem það varði og var þó und-
ir lokin meira á það lagt en venjulegt
er.
Við kveðjum þennan vin okkar
með innilegu þakklæti fyrir sam-
fylgdina og flytjum henni Guðrúnu
hans hjartans samúðarkveðjur.
Anna Ólafsdóttir,
Björn Jónsson.
Kveðja frá skólafélögum
á Bifröst
Þaðvar glaðvær og bjartsýnn hóp-
ur ungmenna sem hélt út í lífið, vel
nestaður af lærdómi og hugsjónaeldi
frá Samvinnuskólanum á Bifröst, út-
skriftardaginn vorið 1966. Í þessum
hópi var var Sigurður Halldórsson
SIGURÐUR
HALLDÓRSSON
Allt er nú orðið
svo undarlega hljótt.
Ég bið minn Guð að gefa
þér
góða draumanótt.
(Hugrún.)
SÓLEY
INGVARSDÓTTIR
✝ Sóley Ingvars-dóttir fæddist á
Landspítalanum við
Hringbraut hinn 1.
nóvember árið
2000. Hún lést á
barnadeild Land-
spítalans hinn 10.
apríl síðastliðinn og
var útför hennar
gerð frá Bústaða-
kirkju 18. apríl.
Elsku litla Sóley
okkar. Nú er hetju-
legri baráttu þinni við
illvígan sjúkdóm lokið.
Þegar líf þitt var rétt
að hefjast tók Guð í
taumana og kallaði þig
til sín. Við sem eftir
stöndum skiljum ekki
tilganginn, en Sóley
okkar, við trúum því að
Guð hafi þurft á litlum,
sætum og skemmtileg-
um engli að halda.
Elsku Sæunn, Ingv-
ar og fjölskyldur. Megi
Guð styrkja ykkur í
þessum mikla og sára missi.
Vinarkveðja.
Sigurbirna (Sibba) og Kjartan.