Morgunblaðið - 23.04.2002, Side 45

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 23. APRÍL 2002 45
Sími 562 0200
Erfisdrykkjur
Blómastofa Friðfinns,
Suðurlandsbraut 10,
sími 553 1099, fax 568 4499.
Opið til kl. 19 öll kvöld
Kransar • Krossar • Kistuskreytingar
frá Borgarnesi, sem við kveðjum
með trega hinstu kveðju í dag, tæp-
um 36 árum eftir téðan tímamóta- og
gleðidag. Óhætt er að fullyrða að
Sigurður Halldórsson hafi í flestu
verið fremstur meðal jafninga í þess-
um hópi. Hann hafði meðal annars,
þegar hér var komið sögu, heitbund-
ist glæsilegri stúlku, Guðrúnu Ás-
geirsdóttur, sem átti eftir að verða
lífsförunautur hans. Þessi ráðahagur
var okkur hinum félögunum öfund-
arefni, þar sem við sáum þá slíka
forfrömun fyrir okkar parta, aðeins
sem í draumi hillinga, Nirvana eins
og ástkær lærifaðir okkar og skóla-
meistari í Bifröst sr. Guðmundur
Sveinsson hefði e.t.v. orðað ástandið.
Eiginleikar þess samfélags sem
verður til þegar nokkrir tugir ung-
menna koma saman úr ýmsum átt-
um, til heimavistar og náms í skóla
eins og Samvinnuskólinn var á þeim
tímum, koma kannski best í ljós þeg-
ar frá líður. Þá átta menn sig á því að
þar hafa þeir eignast sína bestu vini
til lífstíðar. Ástæðan kann að vera sú
að í fámenninu reynir öllu jafnan
meira á einstaklinginn, þar sem
þörfin fyrir alla krafta er knýjandi. Í
slíku samfélagi ganga heldur engir
hæfileikamenn lengi um sali án þess
að guðsgáfur þeirra séu gjörnýttar í
þágu heildarinnar. Það leið því ekki á
löngu þar til menn höfðu uppgötvað
að Sigurður Halldórsson var ekki
einungis frábær námsmaður og fé-
lagi, heldur var hann afburða tónlist-
armaður. Hæfileikar sem ekki að-
eins áttu eftir að verða burðarás
annars frábærs félagslífs innan skól-
ans næstu tvö árin, heldur áttu hann
og félagar hans í rokksveitinni
Straumum eftir að öðlast miklar vin-
sældir og landsfrægð, sem á tímabili
leit út fyrir að gæti orðið útflutnings-
vara.
,,Svo liðu dægrin, leyndum harmi
bundin“ er hending úr ljóði Hann-
esar Sigfússonar, Dymbilvöku, sem
flutt var af hópi nemenda á árshátið
skólans um árið, við undirleik Sig-
urðar Halldórssonar á gítar. Það má
með sanni segja að svo hafi verið
meðal okkar skólafélaga, að dægrin
hafi silast áfram í örmum gleði og
harma til skiptis, eins og hjá öðru
fólki í lífinu. Mikill harmur var kveð-
inn að Sigurði vini okkar, eiginkonu
hans og fjölskyldu, þegar hann í
blóma lífsins greindist með þann vá-
gest sem nú hefur lagt hann að velli.
Saga sem verður ekki rakin hér.
Við skólafélagar Sigurðar og vinir
höfum í öll þau ár sem harðvítug
barátta hans við hinn illvíga sjúkdóm
stóð yfir, ekki bara dáðst að æðru-
leysi hans og hugrekki heldur líka
undrast ólýsanlegan viljastyrk og
bjartsýni þeirra hjóna í þessum erf-
iðleikum. Sameiginlega tóku þau
þessum örlagadómi af dæmafárri
þrautseigju og æðruleysi sem fáum
er gefið. Þar komu ekki síst í ljós
hinir miklu mannkostir Guðrúnar,
sem stóð ávallt við hlið manns síns af
slíkri festu að til fádæma má telja. Sá
sem notið hefur ástar og umhyggju
slíkrar manneskju, hlýtur þrátt fyrir
allt að teljast maður mikillar gæfu.
Við félagarnir frá Bifröst kveðjum
nú góðan og hæfileikaríkan dreng
sem við erum þakklát fyrir að hafa
kynnst og átt að vini.
Útskriftarárgangur 1966.
Mig langar til að kveðja vin minn
Sigurð Halldórsson sem ég annaðist
í veikindum hans undanfarin ár. Ég
minnist þess hvers broshýr og kátur
Sigurður var og langar að kveðja
hann með þessum ljóðlínum.
Þótt kveðji vinur einn og einn
og aðrir týnist mér,
ég á þann vin, sem ekki bregst
og aldrei burtu fer.
Þó styttist dagur, daprist ljós
og dimmi meir og meir,
ég þekki ljós sem logar skært,
það ljós, er aldrei deyr.
Þótt hverfi árin, líði líf,
við líkam skilji önd,
ég veit, að yfir dauðans djúp
mig Drottins leiði hönd.
(Margrét Jónsd.)
Blessuð sé minning hans.
Ása Þorsteinsdóttir.
✝ Margrét Péturs-dóttir var fædd
að Holti í Ásum í
Austur-Húnavatns-
sýslu 5. desember
1912. Hún lést á
Fjórðungssjúkra-
húsinu á Akureyri
15. apríl síðastlið-
inn. Foreldrar henn-
ar voru Guðrún
Bogadóttir, húsmóð-
ir, f. 3.október 1876,
d. 23.desember
1938, og Pétur Guð-
mundsson, bóndi og
verkamaður frá
Hnjúkum við Blönduós, f. 17. júní
1875, d. 6.ágúst 1955. Systkini
Margrétar voru: Guðmundur, f.
16.apríl 1910, d. 1978, Ögn, f.
11.október 1914, d. 1988, og
Böðvar, f. 25. desember 1925, d.
1999.
Eiginmaður Margrétar var
Þorvaldur Stefánsson frá Akur-
eyri, f. 24. maí 1914. Þau gengu í
hjónaband á þrítugsafmæli Mar-
grétar, 5. desember 1942. Þor-
valdur var starfsmaður Rafveitu
Akureyrar. Hann lést 16. júní
1967. Margrét og Þorvaldur
eignuðust þrjú börn. 1)Þór, f. 7.
október 1939, prentari á Akur-
eyri. Eiginkona hans er Eydís
Sigursteinsdóttir. Þau eiga fimm
dætur, a) Margrét Þóra, f. 1961,
b) Helga Sigríður, f. 1963, c)
Ingibjörg Ebba, f. 1965, d) Hjör-
dís Vala, f. 1974 , e) Steinunn
María, f. 1975. 2) Þyri, f. 10. des-
ember 1940, sjúkraliði á Krist-
nesspítala og búsett á Kristnesi.
Hún á þrjú börn, a) Þorvaldur
Böðvar, f. 1961, b) Elís Þór, f.
1965, c) Jóna, f. 1967. 3) Ása, f.
31. ágúst 1947, starfsmaður á
Kristnesspítala, býr á Akureyri.
Eiginmaður hennar er Sigurður
Sigfússon. Þau eiga fjögur börn,
a) Valur Þór, f. 1966, b) Guðrún
Margrét, f. 1969, c) Þorvaldur, f.
1975, d) Sigurður Brynjar, f.
1982. Barnabarna-
börn Margrétar eru
17 að tölu.
Margrét ólst upp
á Holti fyrstu æviár
sín en fjölskyldan
flutti þaðan til
Blönduóss. Snemma
hóf Margrét að
vinna fyrir sér og
var í vist og vinnu-
mennsku víða um
land. Hún stundaði
nám við Kvenna-
skólann á Blönduósi
veturinn 1932–’33.
Margrét flutti til
Akureyrar árið 1939 og bjó þar
alla tíð síðan. Jafnframt því sem
hún sinnti heimilisstörfum aflaði
hún fjölskyldunni tekna með því
að fara í hús og þvo þvotta fyrir
fólk. Einnig tók hún að sér ræst-
ingar í fyrirtækjum. Þegar börn-
in voru komin á legg hóf hún
störf hjá verksmiðjunni Öl og gos
og síðan hjá Efnaverksmiðjunni
Flóru þar sem hennar starfsvett-
vangur var fram yfir sjötugt.
Hún tók virkan þátt í starfsemi
Félags eldri borgara á Akureyri
þegar hún lét af störfum, tóm-
stundastarfi af ýmsu tagi og átti
fast sæti í ferðalögum félagsins
um landið. Hún stundaði alla tíð
nokkuð umfangsmikla kartöflu-
rækt og þá hafði hún mikla unun
af því að fara til berja. Ástríða
hennar á þeim vettvangi var
mikil og þótt heilsunni hrakaði
með árunum var hún ætíð mætt í
Kollugerðismóa um miðjan ágúst
að huga að berjum. Margrét
ferðaðist mikið um landið, eink-
um með stéttarfélagi sínu Iðju og
Félagi eldri borgara. Í þeim ferð-
um orti hún mikið af lausavísum
og var yrkisefnið gjarnan það
sem fyrir augu bar sem og gam-
anmál tengd ferðafélögunum.
Útför Margrétar fer fram frá
Akureyrarkirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 13.30.
„Púkka á tíur! Hverslags eigin-
lega spilamennska er þetta,“ segir
amman við borðsendann og fussar
dálítið og sveiar yfir barnaskap ný-
liðanna um leið og smávaxin höndin
í hvítu gollunni sópar til sín eldspýt-
unum og kemur fyrir í ört vaxandi
haug við hlið sér. Svo á að rekja. Af
kappi. Engin lognmolla liðin við
spilaborðið þar sem Magga P. er við
stjórnvölinn.
Margrét var lágvaxin, nett kona og
kvik á fæti. Hárið silfurgrátt, dökk-
ar augabrúnir yfir fremur litlum
augunum, svipmikið nefið og var-
irnar eilítið þunnar. Hugurinn var
skýr og hún lá ekki á skoðunum sín-
um. Hvort heldur hún deildi með
viðstöddum áliti sínu á ómögulegri
ríkisstjórn, eða hvatti menn til að
kaupa norðlenskar vörur.
Hún var, svo vitnað sé í þekktan
slagara, af þessum gamla skóla,
hörkutóla. Kenndi sér sjaldan
meins og var hörð af sér. Hennar
hlutskipti framan af var erfiðis-
vinna, við búskapinn heima í Holti, í
vist og vinnumennsku, við þvotta og
ræstingar utan heimilis meðfram
heimilishaldinu. Lengst af starfaði
hún hjá Efnaverksmiðjunni Flóru í
Grófargilinu. Vann þar fram yfir
sjötugt og þótti súrt í broti að
hverfa af vinnumarkaði. Bjó þá
enda enn við góða heilsu.
Kjörin voru kröpp framan af æv-
inni. Ráðdeild og sparsemi voru rík-
ur þáttur í fari hennar. Það á ekki
að bruðla með fé. Allra sinna ferða
fór hún fótgangandi. Lét sig ekki
muna um að arka utan úr Glerár-
hverfi og niður í bæ og heim aftur á
níræðisaldri. Jafnvel að hlaupa við
fót niður á her að skanna úrvalið frá
síðasta flóamarkaði. Óþarfi að eyða
fé í strætómiða, og gilti þá einu þó
fengjust með afslætti fyrir elli sak-
ir. Ekki á meðan báðir fætur eru
jafnlangir. Þótti líka mesta firra að
panta sjúkrabíl eftir sér fótbrotinni
í Kollugerðismóum eitt haustið. Það
hlyti einhver annar að geta ekið sér
undir læknishendur. Eflaust hefur
hún notað tímann og týnt drjúga
botnfylli í mæjónesdósina meðan
beðið var aðstoðar.
Heilsunni fór ört hrakandi á síð-
asta ári. Þrekið þvarr eftir því sem
á leið, en gamla seiglan var enn til
staðar. Hún hélt út í gönguferðir,
en ýtti nú á undan sér þar til gerðri
göngugrind á hjólum. Margrét
kunni heilsuleysi sínu illa, enda
henni nánast óþekkt á nær 90 ára
æviskeiði. Þrotin að kröftum kvaddi
hún, södd lífdaga nú þegar vorið er
handan hornsins og hefur þá ef til
vill verið hugsað til Ásanna heima í
Húnaþingi. Hún hugsaði heim á á
æskustöðvarnar á vorin.
Spilinu er lokið. Hjartadrottning,
kóngur, ás og trekki…
Margrét Þóra Þórsdóttir.
Þótt kveðji vinir einn og einn
og aðrir týnist mér,
ég á þann vin sem aldrei bregst
og aldrei burtu fer.
(Margrét Jónsdóttir.)
Þessi orð gætu átt við hana
ömmu, því eins og hún sagði sjálf
ekki fyrir löngu: „Það fara allir á
undan mér.“ En nú er hún amma
farin á fund afa, eftir 36 ára aðskiln-
að. Ég vissi eins og allir að að því
kæmi og undir það síðasta stóð ég
mig oft að því að óska þess að nú
væri hennar stund komin. Þegar sú
stund kom vildi ég helst að hún gæti
verið með okkur bara pínulítið leng-
ur.
Ég man fyrst eftir mér hjá
ömmu, því þar átti ég heima fyrstu
sjö árin mín. Fyrsta alvöru minn-
ingin er við eldhúsbekkinn í Skarðs-
hlíð 40. Þar erum við Valur bróðir
að snúa kleinum, síðan við að borða
kleinur, ristað brauð og síðast en
ekki síst að drekka kaffi.
Uppáhaldsiðja ömmu var berja-
tínsla, kartöflurækt og blómarækt.
Hún passaði okkur systkinin mikið
og gerði það vel. Ég veit og man að
hún vann mikið, en einhvern veginn
finnst mér hún alltaf hafa verið
heima. Síðustu árin var heilsan far-
in að gefa sig, en í berjamó fórum
við samt og lét hún sig ekki þó að
halda þyrfti á henni niður síðustu
móana að bílnum. Þetta lýsir ömmu
best.
Síðustu daga spurði hún mig oft
af hverju hún fengi ekki bara að
sofna og mitt svar var ætíð á þá leið
að hennar tími væri ekki komin
ennþá. Hann kom svo 15. apríl
síðastliðinn. Pabbi kom og sagði
mér að þú hefðir veikst þá um
morguninn. Mamma var að vinna,
svo ég dreif mig til þín. Þú svafst
svo vært. Nú vissi ég að þinn tími
var kominn. Helginni hafðir þú var-
ið heima í hinsta sinn. Þetta var
stundin. Ég sat við rúmið þitt ásamt
Lodda frænda, Þyri frænku og
mömmu þegar svefninn langi tók
við.
Elsku hjartans amma. Hafðu
þakklæti fyrir allt. Ég veit að bræð-
ur mínir vilja líka þakka þér fyrir
allt sem þú gerðir fyrir okkur. Við
systkinin viljum þakka starfsfólki á
lyfjadeild FSA fyrir umönnunina
sem var einstök.
Mig langar að kveðja þig með
bæn sem þú kenndir mér pínulítilli,
reyndar einni af mörgum
Vertu yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni.
Sitji guðs englar saman í hring
sænginni yfir minni.
(Sig. Jónsson.)
Þín dótturdóttir
Guðrún Margrét.
Hún „langa amma“ eins og við
kölluðum ömmu Möggu er sofnuð
svefninum langa. Okkur systkinin
langar að þakka þér allar stundirn-
ar sem við áttum með þér. Við vor-
um rík að eiga svona góða lang-
ömmu. Aldrei vorum við vettlinga-
eða sokkalaus. Það var þitt verk að
sjá um að allir væru vel búnir og
engum yrði kalt. Þú gladdist þegar
við fæddumst og nú síðast þegar
Marinó Snær kom í heiminn. Hann
segir að nú sé „langa í Lindó“ hátt
uppi í geim hjá Jesú í leikskólanum
sínum. Við viljum trúa því.
Elsku langamma, sofðu rótt
svefninum langa.
Faðir vor, þú sem ert á himnum.
Helgist þitt nafn,
til komi þitt ríki, verði þinn vilji, svo á jörðu
sem á himni.
Gef oss í dag vort daglegt brauð.
Fyrirgef oss vorar skuldir, svo sem vér og
fyrirgefum vorum skuldunautum.
Eigi leið þú oss í freistni, heldur frelsa oss
frá illu.
Því að þitt er ríkið, mátturinn og dýrðin að
eilífu, amen.
Ása Rut, Valþór Atli
og Marinó Snær.
Margrét, langamma mín, fæddist
í torfbæ í Húnavatnssýslu og ólst
þar upp á öðrum áratug síðustu ald-
ar. Síðasta haust gekk ég á hennar
fund heima í Lindasíðu og bað hana
að segja mér frá æsku sinni og
hvernig lífið gekk fyrir sig á þessum
tíma, en ég var þá að vinna verkefni
í félagsfræði sem nefndist „Rætur“.
Torfbærinn sem hún bjó í sam-
anstóð af þremur bæjum og bjó fjöl-
skylda hennar í nyrsta húsinu. Ekki
höfðu börnin mikið úrval leikfanga,
en leggir, sviðakjammar og önnur
bein af dýrum voru brúkuð til leiks
og þá töldust skeljar einnig til leik-
fanga þess tíma. Þær voru raunar
fátíðar á þessum slóðum, fjarri sjáv-
arsíðunni og þótti hinn mesti fengur
að eignast þær. Börn byrjuðu
snemma að vinna, en gengu í léttari
verk á yngri árum. Margrét var þar
engin undantekning, en hún sagði
mér að sér hefði fallið betur í geð að
sinna útiverkum og þeim störfum
sem karlmenn frekar gengdu frem-
ur en hefðbundnum störfum kvenna
innandyra. Hún fór snemma að sitja
yfir kindum og aðstoða föður sinn
við bókhaldið í fjárhúsunum.
Skemmtanir voru fátíðar, það var
helst að menn brugðu sér á milli
bæja sér til upplyftingar frá amstri
dagsins og eitthvað var gripið í spil
heimavið.
Margrét varð vitni að þeim gíf-
urlegu breytingum sem urðu á ís-
lenska þjóðfélaginu á síðustu öld.
Torfbærinn var hennar æskuheim-
ili, um miðja öldina, eftir seinna
stríð bjó hún með fjölskyldu sinni í
hermannabragga á Gleráreyrum,
en komin á miðjan aldur flutti hún í
nýtt fjölbýlishús. Síðustu æviár sín
bjó hún innan um „jafnaldra“ sína í
7 hæða fjölbýlishúsi með öllum nú-
tímaþægindum.
Eyþór Helgi.
MARGRÉT
PÉTURSDÓTTIR