Morgunblaðið - 23.04.2002, Side 46

MINNINGAR
46 ÞRIÐJUDAGUR 23. APRÍL 2002 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Sólrún Þorgeirs-dóttir fæddist á
Patreksfirði 28. des-
ember 1945. Hún
varð bráðkvödd á
heimili sínu, Trönu-
hjalla 17 í Kópavogi,
12. apríl síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru Ingimundur
Þorgeir Þórarins-
son, f. í Kollsvík í
Rauðasandshreppi
11. apríl 1916, d. 25.
ágúst 1982, og Svava
Gísladóttir, f. í
Rauðseyjum á
Breiðafirði, 11. september 1922, d.
16. desember 1997. Systkini Sól-
rúnar eru Gísli Þór Þorgeirsson, f.
30. september 1944, og Dagný
Björk Þorgeirsdóttir, f. 20. maí
1947.
Fyrri eiginmaður Sólrúnar var
Sigþór Ingólfsson, f. 27. janúar
1944. Þau gengu í hjónaband 19.
desember 1964, en slitu samvistum
árið 1976. Foreldrar Sigþórs voru
Ingólfur Guðmundsson, f. 15. febr-
úar 1907, d. 27. ágúst 1983, og Þór-
ey Sigurðardóttir, f. 30. júní 1907,
d. 20. janúar 1997. 3. september
1994 giftist Sólrún Ólafi Vigni Sig-
urðssyni, f. 9. júlí 1947. Foreldrar
hans eru Sigurður Ólafsson f. 5.
mars 1920, d. 12. júlí 1962, og Guð-
björg Ólafsdóttir, f. 18. ágúst 1927.
Sólrún og Ólafur slitu samvistum
árið 1997. Börn Sólrúnar og Sig-
þór slitu samvistum árið 1976 og
fluttist hún þá til Reykjavíkur
ásamt börnum sínum. Eftir kom-
una til Reykjavíkur starfaði Sól-
rún um skeið á skrifstofu Verk-
fræðingafélags Íslands, en síðan
við símavörslu hjá Vörubílstjór-
afélaginu Þrótti. Meðfram vinnu
hóf hún sjúkraliðanám, lauk for-
skóla sjúkraliða hjá Námsflokkum
Reykjavíkur 1980 og útskrifaðist
sem sjúkraliði frá Sjúkraliðaskóla
Íslands 1981. Árið 1997 lauk hún
sérnámi sjúkraliða í endurhæfingu
langveikra í Fjölbrautaskólanum
við Ármúla. Sólrún sótti fjölda
námskeiða og fyrirlestra sem
tengdust starfinu og lauk einnig
námskeiðum í höfuðbeina- og
spjaldhryggjarmeðferð árið 2000.
Sólrún starfaði sem sjúkraliði í
um það bil 20 ár, fyrst á Landspít-
alanum við Hringbraut og síðar á
Kristnesspítala við Eyjafjörð, Víf-
ilsstaðaspítala, Hjúkrunarheim-
ilinu Ási í Hveragerði og dagvist-
un fyrir minnissjúka í Hlíðabæ. Í
janúar síðastliðnum hóf hún svo
störf á hjúkrunarheimilinu Víði-
nesi.
Sólrún var alla tíð mjög fé-
lagslynd og virk í félagsmálum.
Hún var trúnaðarmaður sjúkra-
liða á Vífilsstöðum og hjúkrunar-
heimilinu Ási, og var í stjórn
Reykjavíkurdeildar SLFÍ og or-
lofsnefnd SLFÍ. Í gegnum tíðina
starfaði hún jafnframt í mörgum
nefndum innan Sjúkraliðafélags-
ins. Einnig var hún um árabil virk-
ur meðlimur innan Junior Chamb-
er-hreyfingarinnar.
Útför Sólrúnar Þorgeirsdóttur
fer fram frá Háteigskirkju í dag
og hefst athöfnin klukkan 13.30.
þórs eru: 1) Jósef
Gunnar Sigþórsson, f.
5. maí 1964. Sambýlis-
kona hans er Elsa
Dögg Gunnarsdóttir,
f. 13. mars 1969. For-
eldrar hennar eru
Gunnar Haraldur
Hauksson, f. 29. októ-
ber 1946, og Áslaug
Jóhanna Guðjónsdótt-
ir, f. 10. júní 1950.
Sonur Jósefs Gunnars
og Elsu Daggar er
Guðjón Þór, f. 18. júní
2000; 2) Þórey Sig-
þórsdóttir, f. 25. nóv-
ember 1965. Sambýlismaður henn-
ar er Hilmar Oddsson, f. 19. janúar
1957. Foreldrar hans eru Oddur
Björnsson, f. 25. október 1932 og
Borghildur Thors, f. 27. maí 1933.
Börn Þóreyjar og Hilmars eru
Hera, f. 27. desember 1988 og
Oddur Sigþór, f. 7. september
2001.
Sólrún Þorgeirsdóttir ólst upp á
Patreksfirði og lauk gagnfræða-
prófi frá Héraðsskólanum að Núpi
í Dýrafirði 1961. Árið 1962 kynnt-
ist hún fyrri eiginmanni sínum,
Sigþóri Ingólfssyni, og stofnuðu
þau heimili á Patreksfirði. Á með-
an Sólrún bjó á Patreksfirði vann
hún lengi á símstöðinni og síðar
við verslunarstörf. Þau hjónin
voru bæði virk í félagslífi staðarins
og starfaði Sólrún til dæmis mikið
innan leikfélagsins. Sólrún og Sig-
Þetta ljóð rákumst við systkinin á
í fórum mömmu. Það er eins og talað
út úr hennar hjarta. Við birtum það í
minningu hennar, sem alltaf bar
með sér gleði og kveikti hana hjá
öðrum:
Hve ég elska þig, gleði, með geislana þína,
– án gleði er ég aumlega stödd –,
þá sólbros þitt skín inn í sálina mína,
þar syngur hver einasta rödd!
Þú opnar það besta sem eðli mitt geymir
og uppljómar dimmustu göng,
svo ljósið og hitinn að hjarta mér streymir
og hugurinn fyllist með söng.
Og þá vil ég öllu því lifandi líkna
og lofa því gleðina að sjá.
Allt mannkyn vil ég af misgjörðum sýkna
og mildinni konungdóm fá.
Því ég elska þig, gleði, með andlitið bjarta,
sem áhugann kveikir og þor.
þinn bústað sem oftast mér hafðu í hjarta,
þú, huga míns „syngjandi vor“!
(Ólöf Sigurðardóttir frá Hlöðum.)
Elsku mamma, hafðu þökk fyrir
allt. Blessuð sé minning þín.
Þórey og Gunnar.
Tengdamóðir mín var engin
venjuleg kona. Hera, dótturdóttir
hennar, sagði að hún væri engill í
dulargervi og það var hún svo sann-
arlega, blíðari og brosmildari mann-
eskju hef ég aldrei þekkt. Ég kynnt-
ist henni um haustið 1987 þegar ég
fór að vera með Gunnari syni henn-
ar, en þá bjó hún á Kristnesi í Eyja-
firði. Á milli þeirra mæðgina var
mjög fallegt samband og þau voru
alveg einstaklega náin. Ég spurði
Gunna oft í gamni að því hvort hann
væri búin að hringja í mömmu sína
og bjóða henni góða nótt, því þau
töluðu saman á hverjum degi hvort
sem þau höfðu eitthvað sérstakt að
segja eða ekki. Sólrún var afskap-
lega stolt af börnunum sínum og öllu
því sem þau tóku sér fyrir hendur.
Það rifjast upp fyrir mér dagar eins
og þegar Gunni útskrifaðist úr Há-
skólanum, þegar Þórey var fjallkona
á 17. júní, svo að ég tali nú ekki um
þegar Sólrún eignaðist barnabörnin
sín. En þá var henni mikið í mun að
þau líktust sér á einhvern hátt, hún
gróf upp gamla mynd af sér frá því
hún var tæplega eins árs og reyndi
að finna svip með sér og þeim. Guð-
jón sonur minn fékk spékopp eins og
hún var með og hún benti fólki
reglulega á það. En mér er mest í
mun að hann Guðjón minn verði eins
hjartahlýr og góður og hún Sól-
amma.
Sólrún var mikil félagsvera og
vildi alltaf hafa fólk í kringum sig.
Hún átti marga vini sem hún passaði
upp á að vera alltaf í sambandi við.
Hún var oft í hlutverki sálusorgara
fyrir bæði vini og skjólstæðinga
sína, sem áttu af einhverjum ástæð-
um erfitt. Hún talaði oft um að hana
langaði í djáknanám og það starf
hefði örugglega hentað henni vel.
Eins og ég sagði í upphafi þá var
Sólrún engin venjuleg kona og þar
af leiðandi engin venjuleg tengda-
mamma. Samband okkar var alla tíð
mjög gott og ég gat alltaf leitað til
hennar. Hún grét með mér á sorg-
arstundum og hló með mér á gleði-
stundum. Hún hélt mjög fallega
ræðu þegar ég útskrifaðist sem
stúdent og á þeirri stundu var ég
mjög stolt af því að geta sýnt vinum
mínum og fjölskyldu hversu gott
samband var á milli okkar. Ég er
mjög þakklát fyrir að hafa fengið að
kynnast Sólrúnu, því hún kenndi
mér svo margt. Hennar lífsmottó
var að horfa alltaf á björtu hliðarnar
og hugsa ekki um það leiðinlega.
Að lokum langar mig að minnast
hennar með bæn sem Sólrún ætlaði
að kenna Guðjóni syni mínum, en við
Gunni munum gera það í staðinn í
minningu hennar:
Dýrðarríkasti drottinn minn,
dásemdar láttu kraftinn þinn
anda minn styrkja og efla þrótt
yfir mér vaka dag og nótt.
Elsku Gunni, Þórey, Hera, Björk
og Gísli, Guð geymi minningu um
fallega og hjartahlýja konu.
Elsa Dögg Gunnarsdóttir.
Sumt fólk stendur manni svo
nærri, er svo sjálfsagður hluti af lífi
manns, að manni hættir til að taka
því sem gefnum hlut, einhvers konar
náttúrulögmáli, jafnvel landslagi
sem maður dáir en gefur svo sem
engan sérstakan gaum dags dag-
lega, því fallegt landslag sem umlyk-
ur mann og fóstrar fer ekkert, og
jörðin breytist bara hægt og rólega.
Þannig jörð, þannig landslag var
Sólrún Þorgeirsdóttir, tengdamóðir
mín. Svo allt í einu, því jörðin breyt-
ist ekki alltaf hægt og rólega, heldur
einnig hratt og ógnvænlega, hrynur
veröldin, fallega landslagið í kring-
um mann, og ekkert er samt. Þetta
gerðist ekki. Jú, þetta gerðist.
Sólrún varð bráðkvödd á heimili
sínu. Við höldum að það hafi verið
skömmu eftir miðnætti aðfaranótt
föstudagsins 12. apríl. Við höldum
það, vitum það ekki alveg, því það
var enginn hjá henni nema englarnir
sem biðu hennar. Hún var nýkomin
heim til sín frá heimili mínu þar sem
hún hafði gætt sjö mánaða sonar
míns. Hún var alltaf að passa barna-
börnin, alltaf þegar hún gat og
örugglega miklu oftar. Börnin mín
tvö hafa aldrei kynnst öðrum
barnapíum en ömmum sínum, ef
undan eru skilin afi og nánustu
frændsystkini. Sólamma var
barnapía númer eitt. Hún var yngri
og hraustari (að því er við best viss-
um) en hin amman og átti þar að
auki bíl. Dóttir mín dáði hana sem
aðra móður og snáðinn minn sjö
mánaða, sem ennþá beitir fremur
frumstæðum tjáskiptum, var vanur
að taka fjörkipp þegar hún birtist,
brosa brosinu sína breiða og klappa
saman lófunum. Klappa fyrir bestu
ömmu sem hægt er að hugsa sér.
Sólrún var stór hluti af lífi okkar.
Stundum fullstór, fannst mér, sem
ekki er vanur jafnmiklum stórfjöl-
skyldusamskiptum og konan mín.
Sólrún var mjög hreinskiptin og
hafði skoðanir á flestu sem tengdist
uppeldi barnabarnanna.
Hún reyndi stundum að liggja á
þeim, því hún vissi að þær voru mis-
vinsælar hjá foreldrum sem voru
bæði yngri og óreyndari, en yfirleitt
gat hún ekki stillt sig, enda amma af
ástríðu og ömmur eiga og mega hafa
skoðanir. Og foreldrar mega vera
ósammála.
Þegar stór hluti af lífi manns
hverfur skyndilega, skilur hann eftir
sig stórt skarð. Það hleypur enginn í
skarðið, og það tekur tíma að fylla
upp í það; þeir sem eru eldri og
reyndari vita að það tekst aldrei,
skakkaföll sem sigrar eru nefnilega
það sem mótar okkur, sífellt, allt
æviskeiðið á enda og gerir okkur öll
að einstökum manneskjum. Þannig
er það bara. Og lífið heldur áfram –
alla vega enn um sinn.
Sólrún var einstaklega lifandi
manneskja. Oftast geislaði hún af
fjöri og lífsgleði, og alltaf geislaði
hún af hlýju og umhyggju fyrir nán-
asta umhverfi. Auðvitað átti hún sín-
ar erfiðu stundir, við vissum ekki
alltaf af þeim, vorum vafalítið of
upptekin af eigin vandamálum. Við
vissum þó að hún hafði verið að taka
til í lífi sínu að undanförnu, koma
reglu á veraldarmálin. Hún var
þreytt en hamingjusöm, ég er viss
um það, því það var vor í lofti, bjart
framundan. Hvaða skugga getur þá
borið á líf þess sem á tvö heilbrigð
uppkomin börn og þrjú yndisleg
barnabörn og hefur þar að auki
leyst verstu veraldarflækjurnar? Ég
sakna Sólrúnar Þorgeirsdóttur sárt.
Það hljóta allir að gera sem hana
þekktu.
Hilmar Oddsson.
Elsku Sól amma mín.
Vertu eins og blóm, sem breiðir blöð sín móti
himni og sól.
Vertu hönd, sem haltan leiðir, hæli þeim, sem
vantar skjól.
Vertu ljós þeim villtu og hrjáðu, vinur þeirra
er flestir smá.
Allt með björtum augum sjáðu, auðnan við þér
brosir þá.
(M.S.)
Þetta ljóð lastu fyrir mig upp úr
fermingarkorti til mín frá þér, í
fermingunni minni hinn 1. apríl síð-
astliðinn. Þú hafðir geymt það í
nokkur ár til þess að gefa mér þegar
ég myndi fermast, því þér þótti það
svo fallegt. En þó að ljóðið hafi verið
til mín, var það í rauninni um leið
lýsing á þér, því þú varst alltaf
þarna til staðar fyrir alla, vinur
þeirra er þurftu á vini að halda og
sást allt með björtum augum. Ég
mun reyna að uppfylla þessa ósk
þína í ljóðinu eins og ég get.
Þú varst mér eins og önnur móðir,
við eyddum ótrúlega miklum tíma
saman. Þó að gistingunum heima
hjá þér hafi kannski fækkað upp á
síðkastið, þá hitti ég þig eiginlega á
hverjum degi. Alltaf tilbúin, ef þú
mögulega gast, til þess að keyra mig
milli staða, sama hvort um var að
ræða sellótíma eða jazzballet, svo
dæmi séu nefnd. Svo sá ég þig líka
oft þegar þú varst að passa Odd
bróður, hjálpa mömmu með eitthvað
og einfaldlega bara þegar þú komst í
heimsókn.
Margir hafa sagt við mig núna,
þegar þú ert farin, að ég hafi verið
svo heppin að hafa þekkt þig svona
lengi, miðað við t.d. Guðjón Þór sem
hafði þekkt þig í tæp tvö ár, og Odd
Sigþór sem var aðeins búinn að
þekkja þig í rúmlega sjö mánuði. Ég
er sammála því. Ég fékk þó þrettán
ár og er mjög þakklát fyrir það. En
þrátt fyrir að strákarnir hafi þekkt
þig í svona stuttan tíma, þekktu þeir
þig vel, og vonandi mun sú minning
sem þeir áttu um þig, og við öll sem
þekktum þig, vara að eilífu.
Ég mun sakna þín alla tíð, en
minningarnar munu hjálpa mér að
halda áfram í lífinu og líta á lífið sem
bjartan veg framundan þó að þú
verðir ekki hjá mér í persónu. Nokk-
urn veginn eins og þú baðst mig
um… sjá allt með björtum augum.
Þín
Hera Hilmarsdóttir.
Vertu nú yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni.
Sitji Guðs englar saman í hring
sænginni yfir minni.
Nú legg ég augun aftur,
ó Guð, þinn náðarkraftur
mér veri vörn í nótt.
Æ, virzt mig að þér taka
mér yfir láttu vaka
þinn engil,
svo ég sofi rótt.
Amen
og góða nótt.
Guð geymi þig
elsku Sól’amma
Guðjón þór og Oddur Sigþór.
Mánudaginn 1. apríl s.l., á annan í
páskum, fylgdust tvær stoltar ömm-
ur með fermingu barnabarns þeirra
í Háteigskirkju. Það var einmitt eft-
ir fæðingu þessa barnabarns okkar
sem ég hitti Sólrúnu Þorgeirsdóttur
fyrst.
Þetta var fyrsta barnabarn okkar
beggja, dóttir sonar míns og dóttur
hennar. Í þessi þrettán ár sem liðin
eru frá fæðingu þessa barnabarns
okkar hafa samskipti okkar Sólrún-
ar verið mikil og góð. Hún var ákaf-
lega gefandi og kærleiksrík kona,
stórglæsileg og greind, og mér
fannst ég vera miklu ríkari eftir að
hafa kynnst henni.
Í september s.l. höfðum við aftur
tækifæri til að gleðjast sameiginlega
við fæðingu annars barnabarns okk-
ar. Lítill drengur fæddist börnunum
okkar.
Þessi litli drengur fær því miður
ekki lengur að njóta elsku Sólrúnar
ömmu sinnar og fer hann þá mikils á
mis. Við sem eftir lifum munum hins
vegar segja þessum litla dreng, eftir
því sem hann öðlast vit og þroska,
frá Sól ömmu (því svo var Sólrún
kölluð af barnabörnum sínum) sem
var svo sérstök og umhyggjusöm
amma. Ég kem til með að sakna Sól-
rúnar mikið og mun geyma minn-
inguna um hana í hjarta mér. Börn-
um, tengdabörnum, barnabörnum,
systkinum og öðrum aðstandendum
Sólrúnar votta ég mína innilegustu
samúð.
Borghildur Thors
(Bogga amma).
„Guð gefi mér æðruleysi til að
sætta mig við það sem ég fæ ekki
breytt…“ Þessi setning úr æðru-
leysisbæninni hefur verið mér efst í
huga frá hinu ótímabæra andláti
bróðurdóttur, sem færði okkur svo
mikla gleði allt sitt líf. Hún sem allt-
af geislaði af lífi og var stöðugt
reiðubúin að hjálpa öllum og styðja.
Við þökkum Guði fyrir tilveru henn-
ar og biðjum hann að veita börnum
hennar og barnabörnum styrk í
þessum mikla missi.
Er sárasta sorg okkur mætir
og söknuður huga vorn grætir
þá líður sem leiftur úr skýjum
ljósgeisli af minningum hlýjum.
(Hallgr. Hallgr.)
Elsa og Guðbrandur.
Ástkær frænka mín, Sólrún Þor-
geirsdóttir, er dáin. Fráfall hennar
var óvænt og ótímabært. Lífsgleði,
jákvæði og létt lund voru hennar að-
alsmerki. Nærvera hennar var gef-
andi, hún var hlý manneskja, henni
var annt um aðra og reyndist öllum
vel. Þeim sem kynntust henni lærð-
ist fljótt að þykja vænt um hana.
Hún var manneskja sem skipti máli.
Á barnsaldri fór ég oft á sumrum
vestur á Patró með foreldrum mín-
um, sem þar eiga rætur. Þar var æv-
intýraheimur. Sólrún, sem þá var á
táningsaldri, var nokkurs konar
prinsessa í því ævintýri. Stóra
frænkan sem tók litla frænda upp á
sína arma, hampaði honum og dekr-
aði við hann í alla staði. Kitlaði hann
þar til hann var að springa úr hlátri
og hló svo hjartanlega með. Ég var
stoltur af þessari frænku. Hún var
ekki bara falleg og skemmtileg, hún
vann líka í ísbúð. Strákarnir í pláss-
inu áttu ekki svona frænku. Þeir
voru ófáir ísarnir sem frændinn
fékk fyrir lítið verð, einn koss og við
vorum kvitt. Á þessum árum var
grunnur lagður að gagnkvæmri
væntumþykju sem aldrei bar
skugga á.
Á bernskuheimili Sólrúnar var
kannski ekki hátt til lofts og vítt til
veggja. En þar ríkti gleði, umhyggja
og góður andi. Foreldrar hennar,
Geiri og Svava, voru einstök heim að
sækja. Sólrún og systkini hennar
þau Dagný Björk og Gísli Þór hafa
búið vel að þeim heimanmundi. Suð-
ur til Reykjavíkur komu þau annað
slagið og þá dvöldu þau gjarna hjá
foreldrum mínum. Þá var gaman og
glatt á hjalla. Í einni ferðinni kynnti
Sólrún til sögunnar Sigþór Ingólfs-
son, sem síðar var eiginmaður henn-
ar. Þótt þau hafi slitið samvistum
voru samskipti þeirra ávallt góð og
vinskapur ríkti við Sigþór og seinni
konu hans, Sólveigu Kristjánsdótt-
ur. Börn þeirra Sólrúnar og Sigþórs,
Jósef Gunnar og Þórey og fjölskyld-
ur þeirra, voru Sólrúnu einstaklega
mikils virði, ekki síst barnabörnin
þrjú. Missir þeirra allra er meiri en
orð fá lýst. Guð styrki þau í sorg
sinni.
Sólrún varð bráðkvödd á heimili
sínu. Hún hafði nýlega fest kaup á
íbúð, leit full tilhlökkunar til fram-
tíðar og þeir sem næstir henni stóðu
samglöddust með henni. Það er erf-
itt að sætta sig við brotthvarf henn-
SÓLRÚN
ÞORGEIRSDÓTTIR