Morgunblaðið - 19.05.2002, Blaðsíða 36
MINNINGAR
36 SUNNUDAGUR 19. MAÍ 2002 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Páll Sigurbergs-son fæddist í
Haukatungu í Kol-
beinsstaðahreppi 10.
apríl 1937. Hann lést
á heimili sínu 10. maí
síðastliðinn. Foreldr-
ar hans voru Sigur-
bergur Dagfinnsson,
stýrimaður og bóndi
í Haukatungu, f. 27.
júní 1899 á Eyjólfs-
stöðum við Suður-
götu í Reykjavík, d.
24. október 1954 í
Haukatungu, og Val-
gerður Pálsdóttir
húsfreyja, f. 8. júlí 1901 í Hauka-
tungu, d. 25. febrúar 1959 í
Reykjavík. Systir Páls er Jó-
hanna Guðríður, f. 19. september
1933, og uppeldissystir Guðríður
Ásta, f. 29. apríl 1930.
Eftirlifandi eiginkona Páls er
Ólöf Brynjúlfsdóttir, f. 7. júní
1938. Foreldrar hennar voru
Brynjúlfur Eiríksson, bifreiða-
stjóri og bóndi á Brúarlandi, f.
21. desember 1910, d. 12. janúar
1976, og Halldóra Guðbrands-
dóttir húsfreyja, f. 15. maí 1911,
d. 7. desember 2000. Börn Páls
og Ólafar eru: 1) Brynjar Hall-
dór, f. 6. júní 1958, kvæntur
Birnu Guðrúnu Konráðsdóttur, f.
20. janúar 1958, og börn þeirra
eru a) Konráð Jó-
hann, f. 1979, b)
Ólöf María, f. 1980,
barn hennar er
Brynjar Halldór
Sævarsson, f. 2000,
c) Margrét, f. 1986,
og d) Eiríkur Ágúst,
f. 1990, 2) Sigur-
bergur Dagfinnur, f.
2. nóvember 1962,
kvæntur Ólöfu Sess-
elju Sumarliðadótt-
ur, f. 12. mars 1961,
og börn þeirra eru:
a) Drífa Mjöll, f.
1984, b) Jóhanna
Lóa, f. 1986, og c) Sumarliði Páll,
f. 1996, 3) Ásbjörn Kjartan, f. 28.
nóvember 1963, kvæntur Helgu
Jóhannsdóttur, f. 31. júlí 1964 og
börn þeirra eru: a) Þráinn, f.
1986, b) Arnar, f. 1990, og c) Guð-
rún Sara, f. 1993, 4) Ólafur, f. 30.
nóvember 1967, 5) Valgerður
Solveig, f. 26. mars 1971, barn
hennar er Katla Rún Káradóttir,
f. 2000. 6) Halldóra Ágústa, f. 29.
september 1972.
Páll var alla tíð bóndi í Hauka-
tungu, tók við búi við fráfall föð-
ur síns 17 ára gamall árið 1954
og gerði búið að félagsbúi með
sonum sínum árið 1980.
Útför Páls fór fram í kyrrþey
að ósk hins látna.
Elsku pabbi minn, að kveðja þig
nú er mér afar erfitt. Ekki átti ég von
á að ég myndi spjalla við þig í síðasta
skipti þegar ég kom heim í sauðburð-
inn á uppstigningardag. Og varð mér
mjög brugðið þegar mamma hringdi
í mig daginn eftir og sagði mér að þú
værir dáinn. Að missa pabba sinn er
eitthvað sem maður á ekki von á
svona fljótt. Þú varst sterkur ein-
staklingur og komst til dyranna eins
og þú varst klæddur og vissi maður
alltaf að hverju maður gekk með þig.
Þú ákveðinn maður og það hef ég
fengið frá þér og oft gátum við rök-
rætt hlutina lengi án þess að geta
sannfært hvort annað um ágæti okk-
ar málstaðar. En oft höfum við
örugglega verið sammála án þess að
geta viðurkennt það hvort fyrir öðru.
Heimakær varstu, vildir bara vera
hérna heima og hvergi annars stað-
ar, enda er Haukatungan okkar
himnaríki á jörð og það vitum við
bæði. Þegar ég skrifa þessi fátæk-
legu orð til þín elsku pabbi fljúga all-
ar minningarnar um hugann í einni
flækju og er mér orða vant á þessari
stundu. Ætla ég að láta þær minn-
ingar sem ég á um þig og okkur sam-
an vaka í huga mínum og minnist þín
sem einstaks manns og góðs pabba
sem vildir allt fyrir okkur fjölskyld-
una þína gera. Þú sagðir mér fyrir
stuttu að ef þú vildir gera eitthvað
fyrir sjálfan þig gerðir þú það með
því að reyna að gleðja okkur. Er
þetta lýsandi fyrir þig, pabbi minn,
þú hugsaðir alltaf fyrst um okkur og
síðan þig sjálfan.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinirnir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðasta blund.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
(V. Briem.)
Elsku pabbi, ég er og verð alltaf
litla stelpan ykkar mömmu og veit ég
að þú heldur áfram að fylgjast með
mér og mun ég hugga mig við það í
framtíðinni fyrst ég fæ ekki að hafa
þig lengur hjá mér. Ég mun gera allt
sem ég get til að styrkja og styðja
mömmu í þessum mikla missi okkar.
Pabbi minn, hafðu þökk fyrir allt og
allt.
Þín
Halldóra Ágústa (Pitta litla).
Hvert örstutt spor var auðnuspor með þér,
– hvert andartak er tafðir þú hjá mér
var sólskinsstund og sæludraumur hár,
minn sáttmáli við Guð um þúsund ár.
Hvað jafnast á við andardráttinn þinn?
Hve öll sú gleði’ er fyrr naut hugur minn
er orðin hljómlaus, utangátta’ og tóm
hjá undrinu að heyra þennan róm,
hjá undri því, að líta lítinn fót
í litlum skóm, og vita’ að heimsins grjót
svo hart og sárt er honum fjarri enn,
og heimsins ráð sem brugga vondir menn,
já vita eitthvað anda hér á jörð
er ofar standi minni þakkargjörð
í stundareilífð eina sumarnótt.
Ó, alheimsljós, ó, mynd sem hverfur skjótt.
(Halldór Kiljan Laxness.)
Elsku pabbi, nú þegar leiðir skilja
langar mig að þakka þér fyrir allt og
allt á liðnum árum. Ekkert okkar er
tilbúið að sætta sig við að þú fórst
svo snöggt frá okkur en við erum viss
um að þú hefðir hvergi annars staðar
vilja kveðja okkur öll en heima í
Haukatungu. Þar var þitt líf, þín fjöl-
skylda, tilvera og hamingja, þín jörð
og skepnur, sem þú lifðir fyrir alla tíð
með ömmu og afa, Jóhönnu systur
þinni, með mömmu sem var þér allt-
af við hlið og síðan okkur systkinun-
um öllum, þó mismikið eftir því sem
árin liðu. Við vitum hversu erfitt það
var fyrir þig að missa heilsuna svona
ungur og oft varst þú afar ósáttur við
það. En alla tíð bjóst þú í Hauka-
tungu sem þú unnir svo mjög.
Nú þegar við skiljum að sinni vil
ég þakka fyrir mig og mína, elsku
pabbi. Við lofum þér því að gæta
mömmu sem var þín stoð og stytta í
gegnum árin og okkar allra fyrir þig
um alla tíð.
Þinn sonur,
Sigurbergur Dagfinnur.
Kæri Palli. Dauðinn er alltaf
þungbær og einhvern veginn er eng-
inn tilbúinn þegar hann ber að dyr-
um. En þegar einhver verður bráð-
kvaddur, eins og þú varst 10. maí sl.,
verður höggið enn þyngra. Sérstak-
lega þegar sá sem kveður er ekki
gamall á nútíma mælikvarða. Þegar
ég horfi til baka og hugsa um þann
mann sem þú hafðir að geyma kemur
fyrst í hugann bóndinn með stóra
hjartað. Þú unnir sveit þinni og vildir
hag hennar sem mestan enda varst
þú einn af þeim sem jókst á grænan
lit hennar. Nokkrir bændur í Kol-
beinsstaðahreppi réðust í það stór-
virki að græða upp örfoka mela, þar
varst þú á meðal. Þar eru nú iðagræn
tún. Fyrir margan bóndann skipti
þetta megin máli þar sem tún voru
lítil því „melatúninu“ var skipt á milli
bæja. Þetta voru líka yfirleitt þau
tún sem voru fyrst slegin og heyjuð í
Haukatungu og taðan bundin í
bagga, á meðan sú verkun var notuð.
Var þá oft hamagangur mikill og líf í
tuskunum. Var þá líka eins gott að
ekki færi að draga upp á „jökulinn“,
þá varð bóndinn í Haukatungu ekki
mönnum sinnandi, því þetta vissi á
rigningu innan tíðar.
Í Haukatungu var til margra ára
símstöð, áður en sjálfvirki síminn
kom. Oft fórst þú með símvirkjum til
viðgerða eða viðhalds, það þótti sjálf-
sagt. Þið systkinin, Jóhanna og þú,
sáuð um rekstur hennar fyrst í stað
og síðar þegar þið Olla rugluðuð
saman reytum, var það oftast hennar
hlutverk að vera við símann. Sveit-
ungar komu á tíðum utan opnunar-
tíma til að hringja, það var meira en
velkomið. Líka var ósjaldan hringt í
Haukatungu til að vita um veður og
skyggni, fyrir flugmenn. Þeir voru
einnig oft sóttir á melana eftir lend-
ingu þar, og aldrei talið eftir.
Ef einhvers staðar var bágt í búi
eða hafði orðið slys varst þú farinn
þangað eða sendir einhvern í þinn
stað. Hvergi máttir þú aumt sjá, vild-
ir hvers manns böl bæta. Við nutum
þess í ríkum mæli er næst þér stóð-
um. Ég man eftir því að laumað var í
lófa eða inn á reikning í bankanum
þegar hart var í búi. Og aldrei haft
um það orð, bara framkvæmt.
Haukatunga var höfuðból að fornu
og þar bættir þú við. Stórhuga
bændur bjuggu þar fyrr og þann eig-
inleika erfðir þú. Tún voru ræktuð og
nytin jókst í skepnum. Búið var vel
rekið. Hróðugur getur þú því horft
yfir ævistarfið. Fáa veit ég eins lagna
við að hjálpa kind þegar sauðburður
var í gangi. Þú áttir gott með að vaka
á nóttunni og áttir yfirleitt nætur-
vaktina. Ef þú gast ekki hjálpað var
fátt til bjargar. Þennan eiginleika
hafa synir þínir fengið í föðurarf.
Enda munu þeir halda merki þínu á
lofti. Og ekki má gleyma Ollu. Jó-
hanna systir þín sagði oft að hún
hefði verið svo glöð yfir því hvað
hann Palli hefði náð sér í góða konu.
Það eru sannarlega orð að sönnu.
„Ekki verður bókvit í askana lát-
ið,“ er málsháttur sem mér finnst
hæfa þér vel. Þú varst ekki lang-
skólagenginn en mjög vel heima í
flestu og sannarlega hefur þú ávaxt-
að þitt pund vel og allt þitt fólk haft
vel til hnífs og skeiðar og ríflega það.
En þó að ekki stæði þér að baki löng
skólaganga þá lastu mjög mikið. Oft
voru fleiri en ein og fleiri en tvær
bækur á náttborðinu þínu. Ævisögur
og bækur um menn og málefni voru
þér hugstæðar og gaman að heyra
þig segja frá, því allt virtist festast
inni sem þú last. Þegar var verið að
velja jólagjafirnar handa ykkur Ollu
var gjarnan eitthvað nytsamt handa
henni og bók handa þér.
Við höfum gengið saman götuna
um langan tíma. Ég er „elsta“
tengdadóttir þín, hef verið í fjöl-
skyldunni yfir 25 ár. Við áttum okkar
tíma saman, bæði súran og sætan, en
bárum virðingu hvort fyrir öðru og
áttum pláss hvort í annars hjarta.
Eintal áttum við oft, sérstaklega fyrr
á árum. Þessi samtöl gerðu okkur
báðum gott, held ég. Við kynntumst
nánar og skildum hvort annað betur,
eftir en áður. Mjög margt áttum við
sameiginlegt, mun meira en við gerð-
um okkur grein fyrir fyrst. Það kom
allt með auknum þroska. Að leita til
þín var gott og það var tíðum hlut-
skipti mitt að leita í þinn banka, þú
hafðir minni þörf fyrir að leita til
mín, enda eldri og reyndari.
Kæri vinur. Minningar mínar um
þig geymi ég og ylja mér við á erf-
iðum stundum. Eins og þegar þú og
Halli komuð í Krummahólana í
fyrsta sinn og ég gekk með frumburð
minn undir belti. Þá var, að sjálf-
sögðu, karamellukaka borin fram af
vankunnáttu minni. Karamellan var
seig og mikið hlegið vegna þess að
sumir höfðu falskar tennur og gekk
illa að vinna á dásemdinni. En bragð-
ið var gott, sagðir þú, og því trúði ég.
Ég þakka þér einnig fyrir þau
spor sem við gengum samhliða. Þau
hefðu kannski mátt vera fleiri, en
það er gott sem var. Mig langar til að
kveðja þig með nokkrum hendingum
úr ljóði sem mér finnst passa við þitt
ævistig.
Með stáli plógsins reist þú þína rún.
Þú ræktaðir þitt land, þín föðurtún.
Til verka þinna viljans máttur knúði
þá vinarhönd sem ungum gróðri hlúði.
Frá ystu nöf að efstu hlíðarbrún
Bjóst óðal hjartans grænu sumarskrúði.
Er vetur kom og blés um bæjarhól,
Þá beið þín undir þaki hvíld og skjól.
Þar sást þú móður miðla góðum börnum,
er moldin hlúði sínum jurtakjörnum,
er garður ykkar gerðist höfuðból,
sem gróðri vafið skein mót sól og stjörnum.
(Davíð Stef.)
Hafðu þökk fyrir yndisleg kynni.
Vertu kært kvaddur og hafðu góða
heimkomu.
Birna.
Lífið geymir leyndarmál,
sem lærist engum manni,
fyrr en skilur skel frá sál,
sem skín frá himins ranni.
Margt er það í heimi hér,
sem hugnast okkur eigi.
En þannig lífsins leiðin er,
líkust sveitavegi.
Minningarnar fylgja mér,
af manni sem ég unni.
Með söknuði, afi, sendi þér
smá úr mínum brunni.
(K.J.B.)
Með þessum orðum kveð ég afa
minn í sveitinni og ég veit að hann
heldur áfram að fylgjast með, þótt
það sé út um annan glugga.
Konráð J. Brynjarsson.
Elsku afi, ég var búin að leita að
þér út um allt, ég fór inn í herbergið
ykkar ömmu en þar var enginn afi,
þangað kíkti ég oft til þín og við lék-
um okkur saman, ég kom og prílaði
upp á bumbuna þína og við töluðum
og sungum saman. Ég gat tekið í
puttann þinn og látið þig koma með
mér út um allt, bæði til að skoða allt í
sveitinni og til að sýna þér allt heima
hjá okkur mömmu. Svo alltaf þegar
við vorum að borða kvöldmatinn í
sveitinni þá sýndum við öllum hvað
við vorum stór og svo klöppuðum við
saman lófunum og hlógum að því
hvað við værum sniðug. Núna er ég
búin að finna þig, þú ert farinn að
„lúlla“ og ég fékk að syngja fyrir þig
og kyssti þig bless og nú ætla engl-
arnir hans Guðs að passa þig og þú
hjálpar þeim að passa mig.
Elsku afi minn, takk fyrir allt sem
við gerðum saman, við vorum svo
góðir vinir.
Elsku afi, þakka þér fyrir allt.
Þín
Katla Rún.
Komdu, litli ljúfur,
labbi, pabba stúfur,
látum draumsins dúfur
dvelja inni um sinn,
– heiður er himinninn.
Blærinn faðmar bæinn
býður út í daginn.
Komdu, kalli minn.
Hér bjó afi og amma
eins og pabbi og mamma.
Eina ævi og skamma
eignast hver um sig,
– stundum þröngan stig.
En þú átt að muna,
alla tilveruna,
að þetta land á þig.
Göngum langar leiðir,
landið faðminn breiðir.
Allar götur greiðir
gamla landið mitt,
sýnir hjarta sitt.
Mundu mömmu ljúfur,
mundu pabba stúfur,
að þetta er landið þitt.
(Guðmundur Böðvarsson.)
Elsku afi, núna ertu farinn frá
okkur og það er svo erfitt að skilja.
En við vitum að þér líður betur núna.
Þú varst alltaf svo hress og skemmti-
legur. Svo ótal minningar koma upp í
hugann þegar við hugsum um þig.
Það var alltaf svo gaman að koma í
sveitina til ykkar ömmu. Þú spurðir
okkur alltaf á veturna hvort við
kæmum ekki í vinnu til þín á sumrin
og það fannst okkur svo fyndið af því
við vissum að það var mesta vinnan
fyrir ykkur ömmu að passa okkur
litlu mýslurnar ykkar eins og þið
voruð vön að kalla okkur. Þegar við
fórum svo heim þá stóðstu alltaf í
dyrunum eða úti á hlaði og veifaðir til
okkar þangað til við vorum komin
langt í burtu. Það var svo fyndið þeg-
ar Lóa fékk brjálæðiskast þegar þú
lést ferhyrnda hrútinn hennar í slát-
urhús og sástu þá mikið eftir þeirri
ákvörðun því þú vildir allt fyrir okk-
ur gera. Mér (Lóu) fannst svo gott að
þú vissir að þú gætir treyst mér til að
fara með strákunum í leitirnar og
reyndi ég að standa vel undir því
trausti sem þú sýndir mér. Svo gafst
þú mér (Drífu) nýtt úr af því ég týndi
hinu um verslunarmannahelgina á
Eldborg, ég varð svo ánægð og lofaði
að passa það rosalega vel og fara
ekki með það á neina verslunar-
mannahelgi eftir það.
Við dýrkuðum körfubolta og þú
sagðir alltaf við okkur að þú hefðir
þjálfað Michael Jordan. Og það voru
ófáar ferðirnar sem þið nafnarnir
fóruð í frystikistuna og funduð eitt-
hvað sem Summa Palla fannst mjög
gott. Summi Palli skilur samt ekki al-
veg að þú sért farinn en við ætlum
alltaf að passa það að hann gleymi
þér ekki því við eigum svo margar
dýrmætar minningar um þig sem við
munum aldrei gleyma.
Elsku afi, það er svo margt sem
við gætum skrifað en það þyrfti heila
bók til þess. Við vitum að langamma,
Gústi og allir hinir eiga eftir að passa
þig fyrir okkur á þeim góða stað sem
þú ert núna. Við skulum alltaf passa
ömmu fyrir þig og við vitum að þú
munt vaka yfir okkur systkinunum.
Takk fyrir allt sem þú hefur gefið
okkur og allar þær góðu stundir sem
við höfum átt saman. Við elskum þig
af öllu hjarta, hvíl þú í friði.
Þín barnabörn,
Drífa Mjöll, Jóhanna Lóa
og Sumarliði Páll.
Elsku afi. Nú sit ég hér og reyni að
átta mig á þeirri staðreynd að þú
sért farinn, ekki nema sextíu og
fimm ára. Samviskubitið nagar mig
því ég hef, eins og þú veist, ekki verið
sú duglegasta að heimsækja ykkur
ömmu. Ég hélt alltaf mikið upp á þig,
þú varst jú bara einu sinni þú. Sein-
unninn en þegar maður komst inn
PÁLL
SIGURBERGSSON
Kransar - krossar
Kistuskeytingar • Samúðarvendir
Heimsendingarþjónusta
Eldriborgara afsláttur
Opið sun.-mið. til kl. 21
fim.-lau. til kl. 22