Morgunblaðið - 19.05.2002, Side 40

MINNINGAR
40 SUNNUDAGUR 19. MAÍ 2002 MORGUNBLAÐIÐ
Blómastofa Friðfinns,
Suðurlandsbraut 10,
sími 553 1099, fax 568 4499.
Opið til kl. 19 öll kvöld
Kransar • Krossar • Kistuskreytingar
Það var ómetanlegt
að fá að alast upp með
ömmu á heimilinu. Hún
var alltaf til staðar fyrir
mig hvort sem það var til að spjalla
um daginn og veginn eða til að leita
ráða hjá. Það var svo gott að leita til
ömmu Rósu, hún hafði alltaf tíma fyr-
ir mig og sýndi því sem ég var að gera
einskæran áhuga. Hún stjanaði í
kringum okkur systkinin og hreinlega
ofdekraði okkur. Þar sem herbergið
hennar var við hliðina á mínu settist
ég oft inn til hennar á kvöldin áður en
við fórum að sofa. Það var svo nota-
legt að setjast niður í herberginu hjá
henni þar sem allt var svo snyrtilegt,
svo var dreginn upp konfektkassinn
eða brjóstsykurpokinn á meðan
spjallað var. Hjá ömmu var allt á sín-
um stað. Ef þurfti að ná í fyrir hana
einhvern hlut vissi hún nákvæmlega
hvar hann var niðurkominn, enda of-
bauð henni stundum þegar hún kíkti
inn í herbergið mitt og reyndi hún oft
að innprenta þessa snyrtimennsku í
mig.
Þegar amma flutti aftur norður á
Skagaströnd var mjög erfitt að sjá á
eftir henni en ég vissi að henni leið vel
þar og við spjölluðum oft saman í
síma. Fyrstu nóttina hennar ömmu á
Sæborg svaf ég hjá henni á dýnu á
gólfinu. Við gátum oft hlegið að því
eftir á, þar sem amma braut eina af
reglum staðarins um leið og hún
flutti, þ.e. að engir næturgestir væru
leyfðir. Á sumrin var það fasti punkt-
urinn að fara norður til ömmu. Hel-
enu litlu leiddist ekki að heimsækja
langömmu sína þar sem fullur kassi af
dóti var á sínum stað og svo lumaði
amma líka alltaf á smá nammi handa
henni.
Elsku amma, nú er komið að
kveðjustund en ég veit að þú tekur vel
á móti mér þegar við hittumst á ný.
Ég mun geyma minninguna um þig í
hjarta mér, amma mín.
Þín
Aðalheiður.
Í dag kveðjum við Rósu ömmu
hinsta sinni. Þessi fjöruga og lífsglaða
kona er nú fallin frá níræð að aldri.
Við systur kynntumst ömmu fyrst
fyrir alvöru eftir að hún settist að á
dvalarheimilinu Sæborg á Skaga-
strönd. Fram að þeim tíma var hún
RÓSA
PÁLSDÓTTIR
✝ Rósa Pálsdóttirfæddist 1. sept-
ember 1911 á Spá-
konufelli í Vindhæl-
ishreppi í A-Hún.
Hún lést á Heilbrigð-
isstofnuninni á
Blönduósi 1. maí síð-
astliðinn og var útför
hennar gerð frá
Hólaneskirkju á
Skagaströnd 11. maí.
einfaldlega „fína amma í
Reykjavík“ – kona sem
við hittum sjaldan en
bárum mikla virðingu
fyrir. Við frekari kynni
jókst sú virðing og
væntumþykja, enda var
amma hlý og yndisleg
kona sem breiddi sig út
yfir fjölskylduna. Þrátt
fyrir mikinn fjölda af-
komenda kom það aldr-
ei fyrir að amma
gleymdi afmælum eða
öðrum merkisatburðum
í lífi þeirra, öll áttum við
sérstakan stað í hennar
stóra hjarta.
Amma var einstaklega gestrisin og
góð heim að sækja. Fátt þótti henni
skemmtilegra en að taka á móti gest-
um og veita þeim vel í mat og drykk.
Á Sæborg svignaði borðið jafnan und-
an kaffi, lagkökum og öðrum kræs-
ingum, að ógleymdu konfektinu sem
amma átti ævinlega til í dunkavís.
Fyrir yngstu kynslóðina lumaði Rósa
amma svo á forláta dótakassa sem gat
fangað athygli barna svo tímunum
skipti. Það var ávallt glatt á hjalla í
þessum heimsóknum og Rósa amma
hrókur alls fagnaðar.
Jákvæðni var ömmu í blóð borin.
Hún átti auðvelt með að sjá hinar
bjartari hliðar lífsins og kvartaði
sjaldan þótt hún hefði upplifað ýmsa
erfiðleika á langri ævi. Hún var
ákveðin og hreinskilin en jafnframt
hjálpsöm og hjartahlý. Hið síðast-
nefnda kom ekki hvað síst fram í sam-
skiptum hennar við Svövu, móður-
ömmu okkar. Þær bjuggu báðar á
Sæborg og með þeim tókst innileg
vinátta sem stóð allt þar til Svava lést
fyrir nokkrum mánuðum. Síðustu ár-
in naut Svava amma mikillar aðstoðar
frá Rósu í veikindum sínum, hún vitj-
aði Svövu á hverjum degi og veitti
henni alla þá hjálp sem hún kunni.
Þetta var einkennandi fyrir Rósu
ömmu, hún hugsaði ætíð meira um
aðra en sjálfa sig.
Það er alltaf erfitt að sjá á eftir
þeim sem manni þykir vænt um, en
efst er okkur þó í huga þakklæti fyrir
þau ár sem við nutum samvista við
Rósu ömmu. Minningarnar ylja okk-
ur um hjartarætur og gera kveðju-
stundina léttbærari.
Hvíl í friði, elsku amma, þín barna-
börn
Svava og Inga Lára.
Elsku Rósa amma hefur kvatt
þennan heim og minningarnar
streyma fram í hugann. Þær fyrstu
frá þeim tíma þegar ég barnung
dvaldi hjá ömmu þegar foreldrar mín-
ir þurftu að fara á vertíð. Þótt ung
væri þá, man ég þann tíma vel, amma
kenndi mér margar góðar reglurnar
og það sem hún kenndi, gleymdist
ekki. Á kvöldin fórum við ávallt með
faðirvorið saman og síðan sagði hún
mér langa og góða sögu, ég beið ávallt
spennt eftir þeim.
Eftir að amma flutti suður kom hún
oft norður á sumrin í heimsókn og var
það ógleymanlegur tími. Amma var
alltaf svo hress og glaðleg þegar hún
sagði okkur systkinunum frá æsku
sinni og ævi sem hafði ekki verið
neinn dans á rósum og þegar mér
finnst allt ómögulegt hjá mér, hugsa
ég til ömmu minnar og þá verða
vandamálin mín smávægileg.
Ég varð þess aðnjótandi að hafa
hana ömmu mína hér á Skagaströnd
hjá mér síðustu árin hennar og var
ávallt gaman að heimsækja hana á
dvalarheimilið, þótt hún væri orðin ní-
ræð var hún létt á fæti að hamast við
að leggja á borð kökur og annað góð-
gæti og fylgdi því vel eftir að allir
borðuðu. Mest var gaman þegar ég
fór á kvöldin til hennar að spjalla, sem
ég vildi að ég hefði gert oftar því hún
hafði svo gaman af því, að spjalla í
næði eins og hún orðaði það, þá sagði
hún margar sögurnar og var mikið
hlegið. Hlátur ömmu var svo bjartur
og smitandi að allir fylltust kæti við að
heyra hann. Hún var hlýleg kona með
ákveðnar skoðanir, með hlutina á
hreinu. Ég gæti skrifað endalaust um
þessa stórmerku konu, ömmu mína,
en læt hér við sitja og vil þakka henni
fyrir allt sem hún var mér, Valda og
börnunum mínum.
Elsku besta amma mín, þakka þér
fyrir bjarta hláturinn þinn, góðu ráðin
og góðu sögurnar, alla mjúku pakk-
ana og mjúku faðmlögin þín. Ég mun
ávallt geyma þig í hjarta mínu.
Agnes Sævarsdóttir.
Elsku amma mín, nú þegar þú hef-
ur kvatt okkur koma upp í huga mér
margar góðar minningar.
Þegar ég var lítil hlakkaði ég alltaf
svo til þegar ég vissi að hún væri að
koma norður í heimsókn, þá sagði hún
mér sögur og ég fékk að skoða alla
fínu skartgripina hennar. Amma var
góð og gjafmild kona en líka ákveðin
og hafði vissar reglur sem maður fór
alltaf eftir, og hafði gott af. Hún var
ótrúlega minnug, mundi alla afmæl-
isdaga barnabarna og barnabarna-
barna, þótt hún væri orðin níræð.
Strákunum mínum var hún mjög góð
og fannst þeim alltaf gott að koma til
Rósu ömmu og þar var alltaf fullt
borð af kræsingum.
Síðustu ár ömmu áttum við margar
góðar stundir saman og alltaf stutt í
hláturinn. Ég á eftir að sakna þeirra
stunda er við sátum saman t.d. að
skrifa jólakort, pakka inn eða skreyta
herbergið hennar, eins símtölunum
sem við áttum í hverri viku og er ég
ákaflega þakklát fyrir þennan tíma.
Amma reyndist mér ákaflega vel
og það var alltaf svo gott að vita af
henni hér rétt hjá mér.
Elsku amma mín ég kveð þig með
miklum söknuði og þakklæti fyrir
þann tíma sem við áttum saman. Þú
verður ávallt geymd í hjarta mínu.
Inga Rós Sævarsdóttir.
Elsku Ingvi, ég skrifa þetta með
sorg í hjarta. Mig langar að þakka
allt sem þú hefur veitt okkur af þínu
stóra hjarta, sem ekkert aumt mátti
sjá. Þú varst alltaf tilbúinn að rétta
út hjálparhönd og gæfusamir eru
þeir sem fengu að kynnast þér.
Við áttum góðar stundir, sem ég
geymi í huga mínum. Þú varst vel
greindur og víðlesinn, last mikið af
ljóðum og öðrum skáldverkum. Mér
er minnisstætt hve vel var tekið á
móti okkur, með bros í hjarta og
hlýja lund, þegar við mæðgurnar
komum til þín og fjölskyldu þinnar.
Mamma þín bauð okkur kökur og
kaffi af stakri snilld og þú stjanaðir
við okkur eins og við værum prins-
essur, og það var séð til þess að við
færum ekki svangar heim eftir nótt-
ina sem við sváfum í þínum foreldra-
húsum. Þegar við fórum suður dag-
inn eftir var færðin mjög slæm. Þú
keyrðir þá á undan okkur ásamt föð-
ur þínum og þegar við komust upp á
Fróðárheiðina varð allt stop, en þú
varst ekki lengi að redda því. Þannig
INGVI HAFÞÓR
EGGERTSSON
✝ Ingvi HafþórEggertsson
fæddist á Hellissandi
3. janúar 1967. Hann
lést 30. apríl síðast-
liðinn. Foreldrar
hans eru Jóhanna S.
Sigtryggsdóttir og
Eggert G. Ingimund-
arson. Systkini Ingv-
ars eru Sigrún Fjóla,
dóttir hennar er Jó-
hanna G. Arnardótt-
ir og Karl Sigtrygg-
ur.
Ingvi vann við
fiskvinnslu á Rifi.
Útför Ingva var gerð frá Ingj-
aldshólskirkju 11. maí.
varst þú Ingvi minn.
En við ráðum ekki okk-
ar lífsgöngu, þó við
gjarnan vildum. Þeir
kaflar komu í vinasam-
band okkar, sem áttu
ekki að ske.
Ég kveð þig með
sálmi Matthíasar. Guð
blessi þig.
Ó, þá náð að eiga Jesú
einkavin í hverri þraut.
Ó, þá heill að halla mega
höfði sínu’ í Drottins
skaut.
Ó, það slys því hnossi’
að hafna,
hvílíkt fár á þinni braut,
ef þú blindur vilt ei varpa
von og sorg í Drottins skaut.
Eigir þú við böl að búa,
bíðir freistni, sorg og þraut,
óttast ekki, bænin ber oss
beina leið í Drottins skaut.
Hver á betri hjálp í nauðum?
Hver á slíkan vin á braut,
hjartans vin, sem hjartað þekkir?
Höllum oss í Drottins skaut.
Ef vér berum harm í hjarta,
hryggilega dauðans þraut,
þá hvað helzt er Herrann Jesús
hjartans fró og líknar skaut.
Vilji bregðast vinir þínir,
verðirðu’ einn á kaldri braut,
flýt þér þá að halla’ og hneigja
höfuð þreytt í Drottins skaut.
(M. Joch.)
Við sendum fjölskyldu Ingvars
innilegar samúðarkveðjur. Megi guð
styrkja þau í þeirra miklu sorg, en
minningin um góðan dreng mun ætíð
lifa.
Ólöf Jónsdóttir, Ásdís
Magnea og Aldís Ósk.
Fjölhæfur, duglegur
og traustur maður er
genginn. Mannlífið er
fátækara. Guðbrandur
lifir í minni minningu sem hrein-
skiptinn og góður maður. Ég man
eftir Guðbrandi úr Háteigshverf-
inu, en ég bjó um tíma rétt við Há-
teigskirku, en kynntist honum og
hans ágætu konu ekki fyrr en hann
löngu síðar hóf störf hjá menning-
arstofnun Bandaríkjanna vestur á
✝ GuðbrandurÁgúst Þorkels-
son fæddist á Furu-
brekku í Staðarsveit
á Snæfellsnesi 13.
janúar 1916. Hann
lést á líknardeild
Landakotsspítala 29.
apríl síðastliðinn og
var útför hans gerð
frá Fossvogskirkju
10. maí.
Neshaga við öryggis-
og móttökustörf.
Það má segja að það
hafi verið sérstaklega
tekið eftir þeim breyt-
ingum sem urðu þegar
þeir félagarnir Þórður
Kárason og Guðbrand-
ur Ágúst komu til
starfa í afgreiðslu
Menningarstofnunar.
Stofnunin fékk að
nokkru þjóðlegt ís-
lenskt yfirbragð. Á
svipuðum tíma var
einnig hætt að hafa
bandaríska landgöngu-
liða við öryggisgæzlu í Sendiráðinu
sjálfu á Laufásvegi og þau störf fal-
in Íslendingum.
Guðbrandur hafði frá mörgu að
segja en var auðvitað orðvar og
sagði það sem mátti segja frá en lét
annað liggja á milli hluta.
Hann átti þess kost að vera við-
staddur Ólýmpíuleikana í Berlín ár-
ið 1936 og bar umræðu um þá
nokkrum sinum á góma. Spurði ég
hann eðlilega um það hvort hann
hefði séð Foringjann þýzka og hans
menn. Þá færðist yfir Guðbrand
kímið og kankvíst bros, enda hafði
hann eflaust fengið þá spurningu
alloft áður.
„Jú, ég sá þá alla og Hermann
Göring meira að segja á hverjum
degi og var hann sallafínn, alltaf í
nýjum uníformum, stífpressuðum
og brosandi út að eyrum.“ Það er
mikil lífsreynsla ungum mönnum
að hitta sér eldri menn sem hafa
lifað einhverja þá þætti af sögu-
grunni þeim sem við byggjum þjóð-
félag okkar á í dag og skyldu menn
varðveita öll tækifæri vel sem bjóð-
ast til samskipta við eldri kynslóð-
ina.
Allt fram á síðustu ár hitti ég
Guðbrand á förnum vegi, stæltan
og mikinn á velli og stutt í kímnina.
Beztu þakkir fyrir dýrmæt
augnablik og eftirlifandi eiginkonu
og fjölskyldu hans votta ég samúð
mína og hluttekningu í sorginni.
Friðrik Ásmundsson
Brekkan.
GUÐBRANDUR
ÁGÚST ÞORKELSSON
Það eru tíu ár síðan
ég kom fyrst inn á
heimili Sigurðar Hall-
dórssonar. Hann var
þá kominn í hjólastól
og átti ég að hjálpa til
með að sinna honum. Tíu ár eru
drjúgur tími í ævi manns sem varð
bara 55 ára og kynntist ég þá manni
og eiginkonu hans Guðrúnu sem
munu verða mér ógleymanleg um
aldur og ævi. Því þrátt fyrir erfiðan
sjúkdóm kom ég aldrei þarna inn án
þess að finna fyrir einskærri útgeisl-
un, elsku og gleði, og fór út í hvert
skipti sterkari og bjartsýnni á lífið
SIGURÐUR
HALLDÓRSSON
✝ Sigurður Hall-dórsson fæddist í
Borgarnesi 25. maí
1946. Hann lést á
hjúkrunarheimilinu
Eiri 16. apríl síðast-
liðinn og var útför
hans gerð frá Lága-
fellskirkju 23. apríl.
og tilveruna. Á þessu
heimili fann ég geisla-
brot frá sjálfum
Drottni.
Blessuð sé minning
Sigurðar Halldórsson-
ar.
Hlógum við á heiði,
himin glaðnaði
fagur á fjalla brún.
Alls yndi
þótti mér ekki vera
utan voru lífi lifa.
– – –
Háa skilur hnetti
himingeimur,
blað skilur bakka og egg.
En anda sem unnast
fær aldregi
eilífð að skilið.
(Jónas Hallgrímsson.)
Elsku Guðrún mín, sár er nú sökn-
uður þinn og megi Guð og góðar
minningar gefa þér styrk.
Guðrún Eiðsdóttir.
ÆSKILEGT er að minningar-
greinum fylgi á sérblaði upplýs-
ingar um hvar og hvenær sá, sem
fjallað er um, er fæddur, hvar og
hvenær dáinn, um foreldra hans,
systkini, maka og börn, skóla-
göngu og störf og loks hvaðan út-
för hans fer fram. Ætlast er til að
þessar upplýsingar komi aðeins
fram í formálanum, sem er feit-
letraður, en ekki í greinunum
sjálfum.
Formáli minningargreina