Morgunblaðið - 22.05.2002, Qupperneq 46

MINNINGAR
46 MIÐVIKUDAGUR 22. MAÍ 2002 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Sigurveig Sigríð-ur Árnadóttir
fæddist á Þverá í
Svarfaðardal 24.
september 1919.
Hún lést á dvalar-
heimilinu Hlíð 13.
maí síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru hjónin Dórot-
hea Friðrika Þórð-
ardóttir, húsmóðir
frá Syðra-Garðs-
horni í Svarfaðardal,
og Árni Jónsson,
bóndi frá Sökku í
Svarfaðardal. Systk-
ini Sigurveigar voru í aldursröð,
Lovísa Guðrún, húsmóðir á Ak-
ureyri, f. 1908, látin, Jón Magn-
ús, verksmiðjustjóri í Krossanesi,
f. 1911, látinn, og Elín Sigur-
björg, húsmóðir á Ísafirði, f.
1914. Sigurveig kynntist eigin-
manni sínum á Akureyri, Jóni H.
Oddssyni, húsgagnameistara og
iðnrekanda frá Hlíð í Kollafirði á
Ströndum, f. 24.7. 1912, d. 30.8.
1986, og gengu þau í hjónaband í
desember 1939. Þau bjuggu alla
sína tíð á Akureyri. Börn þeirra
eru þrjú: Árni, f. 27.9. 1940, lést
aðeins rúmlega 1½ árs gamall.
Árni Sævar kenn-
ari, f. 20.4. 1943,
kvæntur Ólínu
Steindórsdóttir, þau
eiga fjögur börn og
sjö barnabörn. Sig-
ríður forstöðu-
læknaritari, f. 16.2.
1947, kvænt Magn-
úsi Lyngdal Stef-
ánssyni, Sigríður á
tvo syni af fyrra
hjónabandi og fimm
fósturbörn sem eru
börn Magnúsar af
fyrra hjónabandi.
Sigríður og Árni
eru bæði búsett á Akureyri.
Sigurveig Sigríður ólst upp til
10 ára aldurs á Þverá, en rúm-
lega fjögurra ára gömul missti
hún föður sinn. Árið 1930 brá
móðir hennar búi og flutti til Ak-
ureyrar, en hún hafði til þess
tíma rekið búið ásamt eldri börn-
um sínum. Sigurveig lauk venju-
legu skyldunámi á Akureyri,
stundaði þar ýmis störf og settist
í Húsmæðraskólann Ósk á Ísa-
firði.
Útför Sigurveigar verður gerð
frá Akureyrarkirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 13.30.
Ég var ekki gamall þegar ég vissi
af tilvist Sigurveigar frænku minn-
ar á Akureyri. Af systkinunum fjór-
um frá Þverá var móðir mín sú eina
sem flutti burt úr Eyjafirði – alla
leið til Ísafjarðar. Á þeim tíma var
það mikil vegalengd – miklu lengri
en nútímafólk ímyndar sér. Á
hverjum jólum bárust spennandi
jólapakkar frá Sigurveigu og þótt
ég hefði ekki séð hana vissi ég að
þarna ætti ég náinn ættingja – ætt-
ingja sem mér fór smám saman að
þykja vænt um vegna þessarar
hugulsemi í minn garð. Löngu síð-
ar, þegar leið mín lá í Menntaskól-
ann á Akureyri hitti ég frænku
mína – ekki í fyrsta sinn en í fyrsta
sinn sem ég mundi eftir. Eftir
stutta veru í heimavist skólans
flutti ég til hennar og bjó hjá þeim
Jóni þar til ég lauk skólanámi rúm-
um þremur árum síðar.
Sigurveig var einstök manneskja
og sá ættingi minn í móðurlegg,
sem ég tók mestu ástfóstri við. Þá
vetur sem ég bjó hjá þeim hjónum
get ég sagt að ég hafi á sinn hátt
litið á hana sem mína aðra móður.
Á milli okkar var trúnaðarsam-
band. Hún var glaðsinna, alltaf já-
kvæð og hafði ánægju af að um-
gangast fólk. Hún var hlý
manneskja, opinská og tilfinninga-
næm, hjálpsöm og lét öll mannleg
samskipi sig miklu skipta. Hún
gætti þess vel að rækta sambandið
við frændfólk sitt og vini og enga
manneskju hef ég fyrirhitt sem
gerði jafn mikið af því. Má með
sanni segja að heimili þeirra Jóns
hafi verið eins konar krossgötur
fyrir ættfólk þeirra beggja. Á þess-
um árum hitti ég líklega fyrir fleiri
ættmenni mín í móðurætt á heimili
þeirra en ég hef síðan hitt á þeim
tæplega 40 árum sem liðin eru.
Sagt er að manneskjan þroskist
við mótlætið. Á lífsleiðinni mátti
Sigurveig þola margt slíkt. Fyrsta
barn sitt, Árna, misstu þau Jón eins
og hálfs árs úr heilahimnubólgu.
Það varð henni mikill harmur. Síð-
ar á lífsleiðinni, á miðjum aldri,
þurfti frænka mín tvívegis að gang-
ast undir miklar aðgerðir vegna
krabbameins og er ég ekki í neinum
vafa um að þetta mótaði hana mik-
ið. Með þessa lífsreynslu að baki
hughreysti hún margra, sem báru
harm í hjarta eða áttu við sjúkdóma
að stríða, fólk sem hún þekkti e.t.v.
ekki mikið en vissi deili á. Hún gaf
af sjálfri sér, stappaði stáli í fólk og
miðlaði hlýju og styrk til þeirra
sem þess þurftu með. Ég hef stund-
um spurt mig þeirrar spurningar,
þegar ég hugsa til baka, hvernig
hún gat þetta og af svo miklu æðru-
leysi. Svarið, sem ég hef komist
næst er, að sumir séu svo vel af
Guði gerðir að það er þeim auðvelt
sem öðrum er ómögulegt.
Jón missti hún árið 1986, eftir
mikla og erfiða skurðaðgerð. Sig-
urveig var hjá honum þegar hann
lést á gjörgæsludeild. Hún hringdi í
mig fljótt á eftir og vildi að ég
kæmi til að kveðja vin minn. Það
var ekki mín sterka hlið, að koma
að dánarbeði, þótt ég harkaði af
mér þarna. Þegar frænka mín
leiddi mig inn á sjúkrastofuna og
umgekkst látinn eiginmann sinn á
svo eðlilegan og nærfærinn hátt,
eins og hann væri sofandi, jók það
styrk minn og hugrekki og þarna
lærði ég ýmislegt.
Ég á margt að þakka Sigurveigu
og Jóni. Á árum mínum hjá þeim
gerðist margt skemmtilegt eins og
gerist hjá ungu fólki á milli 17 og 20
ára aldurs. Þau tóku þátt í ýmsum
þeim atburðum og urðu á sinn hátt
örlagavaldar hjá mér. Er ég þeim
ævarandi þakklátur fyrir. Samband
okkar var náið og fylgdust þau allt-
af með okkur Steinunni eins og þau
ættu í okkur hvert bein. Frænku
minni þakka ég að leiðarlokum þá
hugulsemi, sem hún sýndi mér alla
tíð. Síðustu fjögur árin voru henni
erfið. Stöðugt dró af henni og enda
þótt hún hresstist nokkrum sinnum
var fyrir séð að hverju stefndi. Hún
naut góðrar umönnunar síðustu ár-
in á dvalarheimilinu Hlíð á Akur-
eyri og einnig annaðist Sigríður,
dóttir hennar, móður sína af mikilli
hugulsemi og nærgætni. Börnum
hennar og ættingjum sendi ég sam-
úðarkveðju okkar Steinunnar.
Halldór Guðbjarnason.
Á langri lífsleið eignast menn
góða vini sem þeir standa í þakk-
arskuld við. Meðal slíkra vina okkar
hjóna er Sigurveig Árnadóttir, sem
nú er kvödd hinstu kveðju, og henni
er ætlaður hvílustaður við hlið eig-
inmanns síns, Jóns Oddssonar, í
kirkjugarðinum á Akureyri. Þar
sem þau fóru, Jón og Veiga, hittist
fyrir sannmenntað ráðdeildarfólk.
Þar skorti ekkert á um jafnræði
svarfdælskrar bóndadóttur og
bóndasonar af Ströndum vestur.
Þau fengu ekki auð fjár að heim-
anbúnaði, en þeim mun meira af
langræktaðri siðmenningu sem óx
og dafnaði í framsæknu samfélagi
Akureyrar á nýliðinni öld, þar sem
saman fór félagshyggja og heilbrigt
einstaklingsframtak heimamanna
sjálfra og stuðlaði að hvers kyns
framförum og góðum bæjarbrag.
Sigurveig Árnadóttir var vel
gerð kona, skynsöm og margfróð
og eftir því viðræðugóð. Ef svarf-
dælskt tungutak er til – sem ég veit
að er til – var þetta heiða skýrmæli
samgróið Veigu og engin tilgerð.
Þau þrjátíu ár sem við hjón átt-
um heima á Akureyri var traust og
hald í vináttunni við Veigu og Jón.
Þau gerðu sér margt ómakið okkar
vegna. Skal það nú þakkað sem
vert er. Minning Sigurveigar Árna-
dóttur er okkur afar kær.
Ingvar Gíslason.
SIGURVEIG SIGRÍÐ-
UR ÁRNADÓTTIR
Jón Magnússon frá
Skuld í Hafnarfirði er
látinn í hárri elli að
loknu farsælu ævi-
starfi. Fyrir hönd
Skógræktarfélags Hafnarfjarðar
viljum við minnast hans með nokkr-
um orðum. Jón var einn af stofn-
endum Skógræktarfélags Hafnar-
fjarðar, en það var stofnað 25.
október 1946. Á stofnfundinum var
hann kosinn í stjórn félagsins og sat
í stjórn þess óslitið til 1986. Jón
starfaði af brennandi áhuga að mál-
efnum félagsins. Þegar félagið var
JÓN
MAGNÚSSON
✝ Jón Magnússonfæddist í Skuld í
Hafnarfirði 19. sept-
ember 1902. Hann
lést á Hjúkrunar-
heimilinu Sólvangi í
Hafnarfirði 10. maí
síðastliðinn og var
útför hans gerð frá
Hafnarfjarðarkirkju
21. maí.
nýstofnað, átti hann
manna drýgstan þátt í
að afla félagsmanna og
var árangurinn slíkur,
að örfáum mánuðum,
eftir að félagið var
stofnað, voru félagarn-
ir orðnir ríflega 400
eða um 10% allra bæj-
arbúa. Þó að hann væri
mjög ötull skógrækt-
armaður, gerði hann
mjög lítið úr eigin
starfi, en var sífellt að
hvetja fólk til dáða í
skógræktarstarfi. Í
viðurkenningarskyni
fyrir störf sín í þágu Skógræktar-
félags Hafnarfjarðar var Jón út-
nefndur heiðursfélagi þess á 40 ára
afmæli félagsins 1986, og var hann
fyrsti heiðursfélagi þess.
Jón rak í áratugi gróðrarstöð, þar
sem Hafnfirðingar og aðrir keyptu
trjáplöntur. Sú starfsemi stuðlaði
að aukinni trjárækt í görðum Hafn-
firðinga. Var stöðin þekkt fyrir góð-
ar plöntur, einkum birki. Oft gaf
Jón skógræktarfélaginu trjáplöntur
til gróðursetningar í skógræktar-
girðingum þess. Þegar skógræktar-
félagið kom á fót eigin gróðrarstöð
fyrir um aldarfjórðungi, lagði hann
sig fram um að miðla starfsfólki
þess af þekkingu sinni og reynslu
varðandi vinnubrögð við sáningu
trjáfræs og uppeldi trjáplantna.
Um líkt leyti og skógræktarfélag-
ið var stofnað, byggði Jón sumarbú-
stað í Smalaskála skammt frá Kald-
árseli. Þar stundaði hann skógrækt
af mikilli atorku, svo að þar sem áð-
ur voru urðir og blásin börð, hefur
síðustu áratugi verið sannkallaður
unaðsreitur.
Jón var ljóðelskur, kunni mikið af
ættjarðarljóðum og mikill söng-
maður. Hann tók oft lagið í hópi
skógræktarmanna og annarra
kunningja, og hélt hann þeim sið al-
veg fram á síðustu mánuði ævi sinn-
ar.
Við kveðjum Jón með virðingu,
þökkum samfylgdina og vináttuna
og biðjum honum og ástvinum hans
guðs blessunar.
Fyrir hönd Skógræktarfélags
Hafnarfjarðar,
Hólmfríður Finnbogadótt-
ir, Svanur Pálsson.
#

 ! 


   
 !   

   
%+1

% 
 2)F4
@ 6(# 
%"! ! 
.!


 
"#.!
!



  (*
)++

' #%!& 

(=! %! (!  
& 
  "! %!&  # ) "! 
!  %!& 
1 )
%' #%!&  +)(!  4&
5 56 5 5 56 *




 ! 

 
6  
 
..+%.0%
$ ! G
!
"#
.!

 
  
" 8

. 
   ()
**+
@
&#*%& 
 * 
?%& 
=* 
# *% (!  *
& 
#
(&  !2%!  

(;)
@ ! !H( 4
      456 *

 

!   
     


 2+2

". 
!
9 
,"
1
 

 %

-


  6

,



@6 ( 2*
&


 
 ! 

 

 
  

1,-+,.-@
0/
00. !(# 
%! II
!
 

 
" 8

. 
 

 
(*
**+
  #   )&   @6  
%! )&  % !2
 5  * ) (!  '*; #4& 
'  A
!&
  6
& *

! 



/@
80%,,+/
001 # D

 (4 
2  () !

# !
2@ !  
.!

 
  
" $ 

  ()
)++
      /  (  2*
:



@E1JJ1+ 
&" (! 4  ! 
 & 
 "$,
   
$  
".  

-


  6

        <2J!H *