Morgunblaðið - 12.06.2002, Page 34

MINNINGAR
34 MIÐVIKUDAGUR 12. JÚNÍ 2002 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Jóhanna Rann-veig Skaftadóttir
fæddist í Reykjavík
25. apríl 1962. Hún
lést á Landspítalan-
um við Hringbraut
aðfaranótt 5. júní síð-
astliðins. Foreldrar
hennar eru Magga
Alda Árnadóttir, f.
21.4. 1936, frá
Bræðraminni á Bíldu-
dal, og Skafti Svavar
Skúlason, f. 5.3. 1939.
Fósturfaðir hennar
er Þorvaldur Sigur-
jónsson, f. 1.10. 1929,
frá Núpakoti undir Eyjafjöllum.
Systur Jóhönnu sammæðra eru
Hafdís Þorvaldsdóttir, f. 2.12.
1968, og Guðlaug Þorvaldsdóttir,
f. 25.9. 1972. Systkini Jóhönnu
samfeðra eru Lilja, f. 1.12. 1959,
Skúli, f. 21.8. 1967, Svava, f. 21.2.
1973, Dýrunn Pála, f. 15.11. 1974,
og Sverrir Þór, f.
12.3. 1983. Jóhanna
ólst upp á Bíldudal
og síðar á Núpakoti
undir Eyjafjöllum.
Eftir nám í héraðs-
skólanum á Skógum
og málaskóla í Bret-
landi vann hún ýmis
sumarstörf og síðar í
Landsbanka Íslands.
Síðustu árin starfaði
Jóhanna Rannveig á
barnaheimilinu Arn-
arborg í Breiðholti.
Jóhanna Rannveig
giftist Ævari Hjart-
arsyni, f. 25.12. 1960. Þau skildu.
Börn þeirra eru Lára Guðrún, f.
14.10. 1983, Vigdís Hlíf, f. 8.5.
1992, og Jón Sigmar, f. 10.12. 1994.
Jóhanna Rannveig verður jarð-
sungin frá Seljakirkju í Breiðholti í
dag og hefst athöfnin klukkan
13.30.
Elsku mamma mín og besta vin-
kona. Ég kveð þig með söknuð í
hjarta. Þegar ég hugsa um síðast-
liðið ár verð ég alltaf jafn stolt af þér
hversu bjartsýn þú varst í þessari
erfiðu baráttu þinni við krabbamein-
ið. Þú hélst höfðinu hátt allt til
dauðadags. Við gengum í gegnum
svo margt saman, bæði gott og
slæmt, þetta góða mun samt alltaf
yfirgnæfa það slæma.
Alltaf tókst þér að líta á björtu
hliðarnar á lífinu og mun ég aldrei
gleyma því þegar þú sagðir að ég
skyldi búa mig undir það versta en
vona það besta. Nú hefur þú fengið
líkn frá þjáningum þínum og veit ég
að nú ert þú komin á betri stað. Ég
man ekki eftir þér öðruvísi en bros-
andi og útgeislunin sem þú hafðir
snerti alla sem þú hittir á lífsleið
þinni. Þegar þú gekkst inn í herbergi
fylltir þú alla af jákvæði og hlýju með
fallega brosinu þínu. Þegar ég sagði
við þig nýlega að ég vildi ekki missa
þig frá mér sagðir þú mér að hafa
engar áhyggjur, þú myndir ávallt
fylgja mér. Veit ég það nú fyrir víst
að þú munt gera það því ég finn þú
fylgir mér hvert sem ég fer. Það
skipti engu máli hversu veik þú
varst, alltaf hafðir þú áhyggjur af öll-
um í kringum þig og passaðir svo vel
upp á að allir hefðu það gott. Við
skemmtum okkur vel saman. Allar
þessar góðu stundir er við töluðum
saman fram á rauða nótt um lífið og
tilveruna. Þú hugsaðir svo fallega til
allra og vildir öllum vel. Við töluðum
um gleði okkar og sorgir. Alltaf tókst
þér að koma mér í gott skap og í raun
varst þú eina manneskjan sem tókst
að halda mér á jörðinni þegar hug-
myndaflug mitt var komið út fyrir
heimsins mörk. Þú varst skynsöm og
ávallt með það á hreinu hvernig best
væri að gera hlutina.
Þú varst mér, Jóni Sigmari og
Vigdísi Hlíf ómetanlega góð móðir
og ert þú okkur mikill missir. Hafðu
samt engar áhyggjur, það verður vel
hugsað um litlu börnin þín. Þegar við
fórum saman í bústaðinn hjá Björgu
frænku sagðist þú hafa fengið flugu í
höfuðið. Það var þessi kolsvarti húm-
or þinn sem talaði þá en það var eftir
að þú fréttir að krabbameinið væri
komið í heilann. En með þessari
flugu meintir þú að þú hefðir ákveðið
að gera allt sem í þínu valdi stæði til
að fara með okkur börnin í utan-
landsferðina sem þig hafði dreymt
um. Það sýndi sig og sannaði hversu
gott fólk þú hafðir í kringum þig því
það gerði okkur mögulegt að fara til
útlanda um miðjan júní. Nú munum
við þó fara í þessa ferð án þín en ég
lofa þér því að ég mun sjá allt sem þú
talaðir um að sjá og gera allt sem þú
talaðir um að gera í ferðinni okkar.
Síðustu mánuðirnir sem við áttum
saman eru mér ómetanlegir því ég
náði að segja þér á hverjum degi
hversu mikið mér þætti vænt um þig.
Það sem einkenndi þig var einstök
hógværð og sakleysi. Þú máttir ekk-
ert illt sjá. Við vorum ekki aðeins
mæðgur, heldur líka sálufélagar og
við börðumst í sameiningu gegn
sjúkdómi þínum.
Ég kveð með söknuði. Þú varst
mikilvægasta manneskjan í lífi mínu
og munt halda áfram að vera það. Ég
held minningu þinni í hjarta mínu.
Ég vil einnig senda þakkir til Auð-
bjargar Ingvarsdóttur, Krabba-
meinsfélagsins, allra á 11-E og
geisladeildinni og sérstakar þakkir
vil ég senda Óskari Þóri Jóhannes-
syni lækni fyrir að gefa okkur ein-
staka hlýju og góða umönnun, þú
gafst mömmu minni mikinn styrk.
Elsku mamma, örlög þín eru ráðin
og ég bið Guð um að gefa mér styrk
þinn, bjartsýni, óendanlega þraut-
seigju, hetjuskap og umfram allt
þetta tæra og saklausa hjarta þitt
sem fyllti líf mitt af hlýju, kærleik og
gleði, við systkinin munum sakna þín
sárlega.
„Ástin þekkir ekki dýpi sitt fyrr en
á skilnaðarstundinni, og árin, sem þú
varst hjá okkur, verða að minningu.“
(Kahlil Gibran)
Þín dóttir
Lára Guðrún.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinirnir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
(V. Briem.)
Í dag kveðjum við Jóhönnu Rann-
veigu systurdóttur mína hinstu
kveðju. Minningar mínar um Jó-
hönnu ná allt aftur til þess tíma þeg-
ar hún lá í vöggunni sinni vestur á
Bíldudal og horfði á skara af frænk-
um og frændum stórum rannsakandi
augum. Jóhanna varð strax auga-
steinn allra og þó sérstaklega afa
síns og ömmu. Margar stundir sat
hún á hné afa síns sem söng barna-
gælur fyrir hana og blés í hálsakotið
þangað til hún skellihló sínum dill-
andi hlátri og spékopparnir hennar
fallegu komu í ljós. Bernskuárin liðu
áhyggjulaus fyrir vestan og síðan á
Núpakoti undir Eyjafjöllum í örugg-
um höndum hjá móður og fósturföð-
ur sem reyndist henni hinn besti fað-
ir alla tíð. Ég minnist Jóhönnu
Rannveigar sem ungrar og ham-
ingjusamrar móður með börnin sín
þrjú og síðan sem þroskaðrar konu
með mikla lífsreynslu að baki að tak-
ast á við erfiðleika sem margir teldu
ofraun fyrir eina manneskju. Jó-
hanna hafði það lífsviðhorf að ekki
væri lagt meira á nokkurn mann en
hann gæti borið og þetta viðhorf
hennar hefur eflaust fleytt henni
áfram þessi síðustu ár. Hugrekki
hennar og æðruleysi sem hún hefur
sýnt yfir örlögum sínum hefur verið
aðdáunarvert og okkur hinum um-
hugsunarefni um það hvað það er
sem raunverulega skiptir máli.
Fyrir rúmum þremur vikum kom
síðasta reiðarslagið, hún var að ljúka
erfiðri meðferð vegna krabbameins
þegar í ljós kom að enn hafði sjúk-
dómurinn tekið sig upp og að þessu
sinni var ljóst að baráttan var von-
laus. Helgina sem í hönd fór mun ég
ávallt geyma í huga mér sem dýr-
mæta og lærdómsríka minningu. Í
næði og ró uppi í sveit í sumarbústað
okkar fór Jóhanna ásamt Láru Guð-
rúnu dóttur sinni að skipuleggja þá
framtíð barnanna sem hún sá fyrir
sér. Jóhanna vissi nú að hennar tími
með börnum sínum var naumur og
að það sem máli skipti var að reyna
að tryggja framtíð ungra barna
sinna með öllum mögulegum ráðum.
Velferð barnanna var í hennar huga
ofar öllu og allt annað skyldi lagt til
hliðar svo þau nytu tryggrar fram-
tíðar. Þessa einlægu ósk hennar
verðum við öll, aðstandendur hennar
og allir hennar góðu og tryggu vinir,
að virða.
Jóhanna hafði til að bera mikla
hjartahlýju og manngæsku sem hún
miðlaði af til allra sem henni kynnt-
ust. Hún eignaðist fjölmarga vini á
lífsleiðinni og fólk laðaðist að henni
þar sem persónuleiki hennar var
slíkur að öllum leið vel í návist henn-
ar. Á 40 ára afmælisdegi hennar 25.
apríl sl. héldu vinir hennar og ætt-
ingjar fyrir hana afmælisveislu.
Lára Guðrún vissi að móður hennar
langaði að safna saman vinum sínum
og ættingjum en hafði ekki bolmagn
eða getu til þess. Það þurfti ekki
nema eitt símtal og allir lögðust á
eitt að gera henni þennan dag eft-
irminnilegan. Jóhanna naut þessarar
stundar þrátt fyrir að hún væri þrot-
in að kröftum. Lára Guðrún hefur á
undanförnum árum þurft að taka á
sig meiri ábyrgð en gengur og gerist,
hún hefur ekki aðeins hjúkrað móður
sinni í veikindum hennar af þvílíkri
ást og umhyggju að snert hefur alla,
heldur hefur hún einnig verið sem
faðir og móðir Jóns Sigmars og Vig-
dísar systkina sinna. Öllu því góða
fólki sem hefur aðstoðað Jóhönnu og
börnin hennar vil ég fyrir hönd ætt-
ingja hennar senda okkar innileg-
ustu þakkir. Á það jafnt við um
lækna, hjúkrunarfólk og aðra starfs-
menn Landspítalans sem og elsku-
lega og trygga vini sem hafa tekið
börnin hennar að sér þegar mikið
hefur legið við. Einnig sendum við
öllum þeim sem vildu greiða götu
hennar til þess að uppfylla hennar
hinstu ósk, að komast með börnin sín
í frí, hjartans þakkir. Þessi ósk henn-
ar rættist því miður ekki en vonandi
munu börnin hennar geta notið þess
þótt síðar verði.
Börnunum hennar þremur bið ég
blessunar Guðs um alla framtíð og
þau mega vita að faðmur fjölskyld-
unnar er stór og þangað mega þau
leita hvenær sem þau þurfa á að
halda. Ég bið Guð að styrkja líka
móður hennar og fósturföður í þeirra
veikindum og sorg.
Blessuð sé minning Jóhönnu
Rannveigar.
Björg.
Jóhanna frænka og ég vorum
fæddar sama ár með fimm daga
millibili. Fyrstu fimm árin bjó Jó-
hanna með móður sinni í Bræðra-
minni á Bíldudal. Þær bjuggu þar í
sama húsi og amma og afi og var ég
svo heppin að koma oft í heimsókn
þangað og eyddum við Jóhanna
miklum tíma saman. Við lékum okk-
ur þar uppi í fjalli í búi sem mæður
okkar og systkini þeirra höfðu gert
sér þegar þau voru börn. Þar vorum
við með dýrabein og alls kyns skeljar
úr fjörunni sem okkar ímynduðu dýr
sem við heyjuðum fyrir og hugsuð-
um um sem lifandi væru. Reka þurfti
beljurnar í haga og sækja þær aftur.
Reka kindur á fjall eftir sauðburð og
smala aftur á haustin. Svo yndisleg-
ar eru þessar minningar af okkur Jó-
hönnu og Grímu frænku okkar á
Bíldudal hjá afa og ömmu að enginn
staður finnst mér fallegri á jörðu.
Þegar Jóhanna var fimm ára flutti
hún með móður sinni að Núpakoti
undir Eyjafjöllum þar sem móðir
hennar giftist Þorvaldi sem var
bóndi þar á bæ. Þar tók við nýtt æv-
intýratímabil að mér þótti. Mér þótti
ævintýri að hafa öll þessi dýr, hunda
og ketti og hænur í litlu húsi þar sem
hægt var að ná sér í egg og þurfti
ekki að fara út í búð eftir þeim. Svo
var náttúrulega allur bústofninn að
sjálfsögðu. Það var ekki amalegt að
hafa nú alvöru kýr til að reka eftir
kjálkakýrnar úr búinu á Bíldudal.
Það var gaman að koma að Núpakoti
í heimsókn. Voru það samantekin
ráð heimilisfólksins að plata inn á
okkur kettling í hvert sinn sem við
komum í heimsókn. Sérstaklega var
Valdi, pabbi Jóhönnu, lunkinn við
þetta og sagði að annars færu þeir í
lækinn. Þetta hreif á pabba minn,
sem betur fer, og áttum við nokkra
gæðaketti ættaða frá Núpakoti. Hélt
ég lengi að þetta væri sérstakt katta-
kyn komið þaðan sem malaði svona
hátt og var sérstaklega húsbónda-
hollt.
Þegar unglingsárin tóku við höfð-
um við Jóhanna mikið samband,
bæði bréflega og einnig heimsóttum
við hvor aðra. Af tilviljun fann ég öll
bréfin frá henni fyrir rúmum mánuði
og las þau og minnti hana á innihald-
ið í kringum fertugsafmælin okkar
og hlógum við mikið. Bréfaskriftirn-
ar voru mjög tíðar á milli okkar því
ekki þýddi að tala um leyndarmálin í
sveitasímann þar sem hver sem var
úr sveitinni gat verið að hlusta.
Nokkrum sinnum bauð Jóhanna mér
á árshátíð í Skógaskóla og lofaði
miklu fjöri, sem kom á daginn. Þar
eignuðumst við marga sameiginlega
vini. Jóhanna kom líka oft í bæinn og
gisti hjá mér. Þá skemmtum við okk-
ur með vinkonum mínum sem einnig
urðu hennar vinkonur. Á haustin
kom Jóhanna yfirleitt í bæinn eftir
sláturtíð með fulla vasa fjár af
lambapeningum til að kaupa sér föt
fyrir veturinn. Það var í þá tíð sem
ég taldi bændur vera ríkustu stétt
landsins.
Eftir að Jóhanna lauk námi í
Skógaskóla kom hún suður til
Reykjavíkur til náms. Þegar við vor-
um 17 ára var okkur treyst til að búa
tveimur saman í íbúð þar sem for-
eldrar mínir voru tímabundið búsett-
ir úti á landi. Við bjuggum í íbúð for-
eldra minna í Hafnarfirði og gengum
í Flensborgarskóla. Það var nú frek-
ar skrautlegur búskapur. Við kunn-
um nú mest lítið að elda og lifðum að-
allega á brauðtertum með rækjum
sem Jóhanna útbjó af mikilli snilld
og skreytti og var þetta oft borðað í
öll mál. Við fórum í Hollywood um
helgar og ef við hefðum stundað
skólann jafnvel hefðu einkunnir okk-
ar líklega orðið ívið betri. En skólinn
var misvel sóttur og sjaldan þegar
rigndi. Þá bara lágum við heima og
spiluðum og mösuðum og er ég
þakklát fyrir þessa rigningardaga
núna því annars ætti ég ekki þessar
minningar frá þeim.
Jóhanna fór til Ólafsvíkur 1979
tímabundið til að vinna og bjó þá hjá
foreldrum mínum. Þar kynntist hún
mörgu fólki á þessum stutta tíma og
vissi fljótlega hverjir allir voru. Það
lýsir henni rétt því hún var einstak-
lega fljót að kynnast fólki og átti vini
úr öllum áttum. Eins og sást í nýaf-
stöðnu fertugsafmæli hennar þar
sem allar hennar góðu vinkonur tóku
höndum saman og héldu glæsilega
veislu fyrir hana.
Eftir Ólafsvíkurdvölina skellti hún
sér í enskunám til Englands og kom
síðan heim og hóf störf í Landsbank-
anum. Þar starfaði hún þegar hún
kynntist fyrrverandi manni sínum.
Með honum eignaðist hún þrjú börn,
Láru Guðrúnu, Vigdísi Hlíf og Jón
Sigmar. Jóhanna var heimavinnandi
eftir að Vigdís og Jón Sigmar fædd-
ust. Tók skilnaður við eiginmanninn
mjög á Jóhönnu en eftir hann hóf Jó-
hanna að starfa á leikskólanum Arn-
arborg. Það starf átti einkar vel við
hana því hún var mjög barngóð.
Jóhanna var dugleg að heimsækja
mig hvar sem ég bjó. Hún kom til
Parísar með Láru Guðrúnu og til
Stokkhólms með Vigdísi en til Hels-
inki kom hún ein vorið 1999. Voru
það samantekin ráð hjá okkur að
reyna að hittast án barna svo við
gætum haft það eins og í gamla daga
og talað saman út í eitt í ró og næði.
Mér þótti óendanlega vænt um að
hún skyldi sjá sér fært að heimsækja
frænku sína hvar sem ég var búsett.
Í lok ársins 2000 greindist Jó-
hanna með krabbamein í brjósti og
gekkst undir aðgerð vegna þess. Ári
seinna hafði meinið tekið sig upp aft-
ur og virtist sama hvað gert var,
meinið varð ekki stöðvað. Hún stóð
sig eins og hetja í þessum veikindum
og kvartaði aldrei og alltaf var allt
gott að frétta hjá henni og hennar
þegar við töluðum saman. Alltaf
mundi hún eftir að spyrja eftir
hvernig mínir hefðu það og mundi
eftir öllu, hversu smávægilegt sem
það var. Ég skildi ekki hvaðan hún
fékk allan þennan styrk til að takast
á við allt sem á gekk. Föstudaginn
14. júní ætlaði Jóhanna með börnin
sín til Portúgals, Vigdísi og Jón Sig-
mar dreymdi um að koma til sólar-
landa og vildi hún uppfylla þá ósk og
gefa þeim góða minningu um síðasta
sumarið þeirra saman. Við ætluðum
að hittast þar og eyða þessu fríi sam-
an með fjölskyldum okkar. Við vor-
um búnar að ræða fram og til baka
allt sem átti að gera og hvað við
mundum hafa það gott. Ég held að
tilhlökkunin um þetta frí hafi fyllt
síðustu daga hennar mikilli gleði.
Eiga þeir sem sáu til þess að hún gat
séð sér fært að fara miklar þakkir
skilið.
Hlýja, traust og góðmennska eru
orð sem einkenndu Jóhönnu. Aldrei
talaði hún illa um nokkurn mann og
mundi ávallt eftir veikindum og erf-
iðleikum annarra en gerði lítið úr
sínum eigin.
Með trega kveð ég Jóhönnu
frænku mína en er um leið óendan-
lega þakklát fyrir allar góðu minn-
ingarnar. Við deildum saman fyrst
og fremst gleði en einnig sorg í fjöru-
tíu ár. Sem betur fer voru gleði-
stundirnar mun fleiri.
Elsku Lára Guðrún, þú hefur
staðið þig svo vel í veikindum
mömmu þinnar og eins og hún sagði
hefur þú verið mamma, pabbi og
stóra systir fyrir litlu systkini þín
meðan á þessu stóð. Elsku Vigdís og
Jón Sigmar, þið hafið verið svo dug-
leg og sterk. Við Hannes, Heimir,
Jóna og Sólon Björn vottum okkar
dýpstu samúð.
Guðrún Sólonsdóttir.
Í dag kveðjum við elskulega
frænku okkar, Jóhönnu Rannveigu
Skaftadóttur.
Hver minning dýrmæt perla að liðnum
lífsins degi,
hin ljúfu og góðu kynni af alhug þakka hér.
Þinn kærleikur í verki var gjöf,
sem gleymist eigi,
og gæfa var það öllum, er fengu að kynnast
þér.
(Ingibj. Sig.)
Elsku Lára Guðrún, Vigdís Hlíf,
Jón Sigmar og fjölskylda, við send-
um ykkur innilegustu samúðar-
kveðjur okkar. Guð blessi minningu
Jóhönnu Rannveigar.
Árni Valur Sólonsson,
Svanlaug Ida Þráinsdóttir,
Sólon Kristinn Árnason.
Að setjast niður að skrifa minn-
ingargrein um Jóhönnu frænku
mína og vinkonu er eitt það erfiðasta
sem ég hef gert.
Margs er að minnast. Ég man að
ég hlakkaði mikið til þegar ég frétti
að hún ætlaði að flytja í heimasveit-
ina sína, undir Fjöllin eins og svo
margir tala um. Það er í þessu tilfelli
undir A-Eyjafjöll, en þar hafði ég bú-
ið frá 1980, á Skógum. Að fá að hitta
og kynnast frænku minni þarna fyrir
austan var mjög gaman og tengd-
umst við tryggum og traustum vin-
áttuböndum sem héldust alla tíð og
aldrei bar skugga á. Jóhanna var
mikil bjartsýnismanneskja að eðlis-
fari og mjög bros- og hláturmild og
bjartsýnin kom vel fram í veikindum
hennar núna sem stóðu yfir í 16 mán-
uði og voru mjög erfið. Hún ætlaði
sér að sigra en því miður varð hún að
láta í minni pokann.
Eftir að hún flutti í sveitina sína
fyrir austan hittumst við mjög reglu-
lega og fórum í gönguferðir, vorum
saman í saumaklúbb og gerðum
fleira skemmtilegt. Ofarlega í huga
mínum er ferð sem við nokkrar
frænkur fórum til Keflavíkur í haust
að heimsækja frænku okkar sem býr
þar. Tilhlökkun Jóhönnu var mikil,
JÓHANNA
RANNVEIG
SKAFTADÓTTIR