Morgunblaðið - 22.06.2002, Síða 50

MINNINGAR
50 LAUGARDAGUR 22. JÚNÍ 2002 MORGUNBLAÐIÐ




 


 
  






 
  
 


  



  
 

!" 
# 
 
 

$ % $
 !"  !!
#""#
$%! !!

 
 !!  #&" #"' ( 
) !  &
 !! ! # "& ( 
 
  (  * !!
(#% %+ $




 
   
$   
 





*,- ./0

!1  ' ' 1'234
" 


&   # 

' $ 
 
(
 
!"
#
# 
 
 

$ % $

&
#
 " !&+'*' ( 
 * # !!
5" !&+'*' (  !0( !!
0(& "" !&+'*' (  "' 6 !!
*& " !&+'*'!! /'
 ( 
*&7" !&+'*' (  "'8 9! !!
" " !&+'*' (   :!(  

" !&+'
  % %+ (#% % %+ $

 
&

 
  & 




9
;<:= >99 &?>8@"
 # #A
*& &'


)
*&  

+  
 
,
 
!" 
 -
 <#8 !"' "  (  <  #" !!
:# 8 "' "  (  1 #  !!
% %+ (#% % %+ $
./
&

 
  &


 < *
;>99 ?#" B
?'"!1  *# # !5!CC
" 


#   #  
+
0 
1 0/
 
,
 
2 #"

 
 
 
3& 


4 $
%  

 
 
55,
*") !? !!
#8 ) !? !!
< "#) !? !!
*#) !? !!
D?) !? ( 
 ) !? ( 
! #%+ (#% %+ $

 




    



 *
; =
*+# 1'3


#  

 
,
 
*  "
 -
 $ 
#"
 # 1'") ! 0( !!
0(*# ( 
+# #"'!!
*& 1"*#!!
"<  ( 
#&8  *# (  8  #"'!!
*#*#!! 8"   ( 
&%+ (# #&%+ $
Hann Sigbergur er
dáinn. Ég kynntist
Sigbergi fyrir tæpum
30 árum er við byrj-
uðum að vinna saman á Háskóla-
bókasafni. Þegar við hittumst í
fyrsta sinn sagðist hann vera
frændi minn. Þar með hófst vinátta
sem hélst æ síðan. Hann var um
árabil minn helsti trúnaðarvinur,
vinur sem hægt var að treysta.
Hann gaf sér alltaf tíma til að
hlusta og gefa góð ráð sem vert var
að taka mark á. Ég greindist með
krabbamein fyrir fjórum árum,
skrifaði honum tölvupóst og lét
hann vita. Þegar ég mætti til vinnu
síðdegis beið hann mín til að lána
mér öxlina að gráta við og stappa í
mig stálinu. Hann vissi að krabba-
mein er algengt í ættinni. Hann
skrifaði mér í byrjun apríl og lét
mig vita um sitt mein. Hann var
bjartsýnn á framtíðina og ætlaði að
vera kominn til vinnu eftir nokkrar
vikur. Ég beið hans með kaffi þá
eftirmiðdaga sem ég var í vinnu í
Þjóðarbókhlöðunni, því hann ætlaði
að líta við þegar hann yrði rólfær.
Þegar við töluðumst við í síma fann
ég að ástandið var misgott, en trúði
samt að hann kæmi til baka. Ég
heimsótti hann síðastliðinn föstu-
dag, þá var mjög af honum dregið.
Samt brá mér illa þegar mér barst
fréttin um andlát hans.
Ég vil hvetja alla sem ættaðir eru
SIGBERGUR ELÍS
FRIÐRIKSSON
✝ Sigbergur ElísFriðriksson
fæddist í Hvammi í
Fáskrúðsfirði 7.
september 1949.
Hann lést á Land-
spítalanum við
Hringbraut hinn 8.
júní síðastliðinn og
var útför hans gerð
frá Grafarvogs-
kirkju 14. júní.
frá Eyri við Fáskrúðs-
fjörð til að fara í reglu-
legt eftirlit frá fertugu
svo við þurfum ekki að
horfa á bak svona
mörgum löngu fyrir
aldur fram.
Sigbergur var hæg-
ur og ljúfur maður.
Hann var ekki að eyða
orðum að óþörfu, en
kíminn og meinhæðinn
þegar þannig lá á hon-
um. Hann var einn að-
alskipuleggjandi flutn-
inga úr Háskólabóka-
safni þegar flutt var í
Þjóðarbókhlöðu og söfnin tvö, Há-
skólabókasafn og Landsbókasafn,
sameinuð. Flutningarnir hefðu
aldrei gengið svona snurðulaust og
án lokunar safnanna ef við hefðum
ekki átt svo færan skipuleggjanda
sem hann var. Hann var einn af
okkar færustu skrásetjurum og
leitað var til hans frá söfnum víðs
vegar að til að fá ráðleggingar á því
sviði. Þegar hann veiktist vann
hann að skipulagningu flutnings
gagna úr núverandi tölvukerfum
bókasafna yfir í sameiginlegt lands-
kerfi.
Skarð hans verður seint fyllt í
þessum efnum.
Fyrir utan faglegu hliðina var
hann þúsundþjalasmiður. Ef ráð-
leggingar vantaði við verklegar
framkvæmdir, svo sem smíðar og
þess háttar, hafði hann ráð undir
rifi hverju.
Elsku Margrét, Aðalheiður, Auð-
ur og Guðmundur, ég veit að missir
ykkar er mikill.
Ég votta ykkur innilega samúð á
þessari erfiðu stundu.
Jóhanna Júlíusdóttir.
Skyndilega er settur punktur aft-
an við kafla í starfi okkar. Eftir
stutta sjúkdómslegu er Sigbergur
Friðriksson allur. Leitun verður að
manni sem gat á jafn fumlausan
hátt unnið í völundarhúsi bókfræði-
legra gagna, svarað spurningum og
leyst vandamál þar að lútandi.
Hvað er það sem fær menn til að
leggja fyrir sig ævistarf á sviði
bókasafnsfræði og upplýsinga,
kunna einhverjir að spyrja? Ég veit
ekki hvað það var sem fékk ungan
dreng austan af fjörðum til að fara í
menntaskóla og síðar að læra þessi
fræði í háskóla. Sigbergur sagði
mér að hann hefði ætlað að verða
járnsmiður, en einhver hefur talið
að hæfileikar hans nýttust betur
annars staðar. Það er víst að við
fengum að njóta þeirrar ákvörðun-
ar, því Sigbergur sannaði það með
verkum sínum. Ég fékk síðar að sjá
sönnun þess að hann hefði einnig
vakið athygli með verkum sínum,
hefði hann lagt fyrir sig járnsmíðar.
Samstarfsmaður minn var ekki
margmáll maður, en lét verkin tala
því meir. Þó ekki bæri á honum á
vinnustað var honum treyst fyrir
verkum sem aðrir gátu ekki ráðið
við. Hann fékkst við innviði skrán-
ingargagna, sem eru flestum not-
endum hulinn leyndardómur, en
samt grundvöllurinn að því að hægt
sé að finna rit þegar til þess þarf að
taka. Þekking hans um þessi gögn
var aldrei þurr vitneskja, því alltaf
gat hann sett sig í spor notandans
og skýrt út hver hefði gagn af því
að hverjum upplýsingum yrði safn-
að. Áhugi hans á smíðum fékk því
útrás í því að smíða upplýsingar
sem gagnast fólki.
Hann var bakhjarl, sem ég greip
til hvort sem spurningarnar voru
um þessi gögn eða önnur mál, sem
komu inn á borð til mín. Ef spurn-
ingin var sérlega erfið, var eins víst
að Sigbergur væri sá eini sem gat
svarað henni. Hans verður sárt
saknað, bæði í stað vinar og sam-
starfsmanns. Ég færi aðstandend-
um og vinum samúðarkveðjur, ekki
einungis úr Landsbókasafni, heldur
einnig frá samstarfsfólki í Bristol
og London.
Sveinn Ólafsson.
Svala hefur lokið
erfiðri baráttu við
sjúkdóm sem lagði
hana að velli.
Þegar Svala ung
flutti til fósturforeldra sinna á
Drangsnesi fór ekki mikið fyrir
henni. Ég man barnslega forvitni að
hitta þessa nýju stelpu sem var svo
lítil og brothætt einhvern veginn og
gekk svo skringilega. Seinna komst
ég að því að Svala var bæði stór og
sterk hið innra. Svala þurfti að
glíma við ýmis veikindi frá unga
aldri, þó man ég aldrei eftir að hafa
heyrt hana kvarta undan einu eða
neinu. Við gengum báðar í Grunn-
skóla Drangsness og vorum tvær í
okkar árgangi og síðasta árið okkar
SVALA
ALBERTSDÓTTIR
✝ Svala Alberts-dóttir fæddist í
Reykjavík 23. des-
ember 1967. Hún
andaðist á Heilbrigð-
isstofnuninni á
Blönduósi 30. maí
síðastliðinn og var
útför hennar gerð
frá Blönduóskirkju
8. júní.
í Drangsnesskóla vor-
um við sex í öllum skól-
anum. Þannig var oft
lítið við að vera og man
ég eftir löngum dögum
í leikjum með dúkku-
lísur á Háafelli. Heima
hjá mér sátum við og
teiknuðum en Svölu
héldu engin bönd með
blýant í hendinni, hún
var óðara komin inn í
dimmustu frumskóga
með ljónum og öpum
eða inn í dramatísk
ástaratriði í indíána-
ættbálki þar sem hún
óf fólki örlög af fádæma sköpunar-
gleði. Teikningar Svölu bjuggu yfir
einhverju óútskýranlegu.
Eftir Drangsnesskóla fórum við
saman á Klúkuskóla í Bjarnarfirði,
þar sem við vorum herbergisfélagar
í tvo vetur. Í Klúkuskóla var skrítið
samfélag og helst eins og ein stór
fjölskylda. Þar man ég hvernig sam-
band okkar Svölu þróaðist úr leik-
félaga- í vinasamband. Alla tíð gát-
um við treyst hvor annarri fyrir
innstu leyndarmálum og í gegnum
tíðina með stopulu sambandi höfum
við alltaf náð saman á augabragði.
Skólagöngu Svölu lauk með grunn-
skólanum og við tók vinna. Svala
var í vist hjá frænkum sínum á
Drangsnesi og gekk í öll störf innan
heimilis af ósérhlífni sem og í frysti-
húsinu, þrátt fyrir líkamlega ann-
marka.
Á unglingsárum flytur Svala til
ömmu sinnar í Reykjavík og síðar til
Blönduóss þar sem hún hefur búið
síðan. Faðir hennar Albert og kona
hans voru henni til halds og trausts
er hún hóf sinn búskap ein og fjarri
heimabyggð. Keypti sér íbúð, bíl og
vann í rækjunni. Seinna kynntist
hún eftirlifandi eiginmanni sínum,
honum Palla. Það var mikil blessun
fyrir Svölu að kynnast honum og
fannst manni eins og Svala ætti það
inni hjá máttarvöldunum að eiga
góða ævi í góðu hjónabandi. Eftir að
börnin fæddust, þau Guðbjörg og
Albert Óli, var Svala heimavinnandi
og helgaði sig uppeldi og heimili.
Hún var afskaplega ánægð með það
starf og stolt af sinni litlu fjölskyldu.
En skjótt skipast veður í lofti og
skyndilega vofðu váleg ský yfir
sjálfsögðu lífinu í húsi á Blönduósi.
Svala greindist með krabbamein og
sjúkragangan hófst með sigrum og
ósigrum á víxl. Svala barðist af óbil-
andi hugprýði, ásamt því að sinna
börnum og búi, því það var hennar
akkeri þrátt fyrir minnkandi getu.
Við hittumst nokkrum sinnum á
þessari þrautagöngu og maður varð
undrandi á því hvaða seigla og
ákveðni fylgdu þessari konu og
ávallt barst talið að því hvað allir
aðrir en hún þyrftu að líða … En
Svala þarf ekki að líða meira. Ég
velti því fyrir mér hvort hún sé í æv-
intýraheimi indíána og frumskógar-
dýra, hvort hún hafi kattliðugan lík-
ama þar til að sveiflast í trjánum og
leika sér með hinum.
Takk fyrir samfylgdina Svala.
Palli, Guðbjörg og Albert Óli, mig
langar að votta ykkur samúð mína
sem og foreldrum, fósturforeldrum
og öðrum ættingjum.
Ásta Þórisdóttir.
EIGI minningargrein að birtast á útfarardegi (eða í sunnudagsblaði ef
útför er á mánudegi), er skilafrestur sem hér segir: Í sunnudags- og
þriðjudagsblað þarf grein að berast fyrir hádegi á föstudag. Í miðviku-
dags-, fimmtudags-, föstudags- og laugardagsblað þarf greinin að ber-
ast fyrir hádegi tveimur virkum dögum fyrir birtingardag. Berist grein
eftir að skilafrestur er útrunninn eða eftir að útför hefur farið fram, er
ekki unnt að lofa ákveðnum birtingardegi. Þar sem pláss er takmarkað
getur þurft að fresta birtingu greina, enda þótt þær berist innan hins til-
tekna skilafrests.
Skilafrestur
minningargreina