Morgunblaðið - 02.07.2002, Qupperneq 37

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 2. JÚLÍ 2002 37
%
 
 
  








) ,+)+,9*.
* 

.  " $ :
 
     
 2 
'  "
   !   ) $
 
6 " 7

 $
  
5

 &'  
) 
   )1 0 "  $
 

 
   "" 1 ()1 /1 $$
 
& &' "& & & (
% 
 

 
&




;<;6
8-**  " =>
 
  
4
5

4


&


 6 
)  '

3

01 

 

) /1 
"1 " / 
< / ) /  6 " 74( # $
 

) / 
"  1 )1 /1 $$
 
 # $1 ) /$
  5 " 
?& "
"&' ") /$
  ) $
"& &' (
✝ Ólafur Árnasonfæddist í Hlíð í
Þorskafirði í Reyk-
hólasveit í Austur-
Barðastrandarsýslu
18. nóvember 1906.
Hann lést á hjúkrun-
arheimilinu Skjóli
26. júní síðastliðinn.
Foreldrar hans voru
Guðbjörg Loftsdóttir
húsfreyja, f. 17.
október 1878, d. 16.
desember 1960, og
Árni Ólafsson bóndi,
f. 3. október 1855, d.
25. júlí 1930. Ólafur
var 8. í röð 15 systkina, en þau eru:
Steingrímur, f. 31. maí 1895, d. 29.
nóvember 1973, Guðrún, f. 10. júní
1898, d. 3. maí 1975, Kjartan, f. 16.
júní 1899, d. 28. janúar 1985 , Ingi-
björg, f. 1. ágúst 1900, d. 26. júní
1996, Bergþór, f. 13. september
1901, d. 20. ágúst 1936, Jóhanna, f.
4. janúar 1903, d. 11. janúar 1903,
Pétur, f. 18. júní 1905, d. 8. júní
1942, Ólafur, f. 18. nóvember 1906,
d. 26. júní 2002, Sólveig, f. 7. októ-
ber 1908, d. 11. desember 1932,
Eyjólfur, f. 20. janúar 1910, d. 25.
mars 1987, Guðný, f. 10. júní 1910,
d. 21. febrúar 1977, Karl, f. 20.
ágúst 1911, Hrólfur, f. 26. apríl
1911, d. 15. júlí 1970, Loftur, f. 4.
úar 1942. Maður hennar er Hjör-
leifur Ólafsson, starfsmaður Vega-
gerðarinnar, f. 18. júní 1936. Synir
þeirra eru: a) Ólafur Kristinn lög-
fræðingur, f. 16. janúar 1971,
kvæntur Vilborgu Áslaugu Sig-
urðardóttur skrifstofustjóra f. 13.
júní 1970. Sonur þeirra: Hjörleifur
Smári, f. 13. mars 2000. Fyrir átti
Vilborg Sigurbjörgu Lilju Krist-
jánsdóttur, f. 3. nóvember 1989, og
Sigurð Friðrik Kristjánsson, f. 28.
febrúar 1994. b) Jóhann Óskar
hljóðfæraleikari, f. 11. maí 1973,
sambýliskona Eyrún María Ing-
ólfsdóttir, f. 16. september 1972.
Sonur þeirra er Hjalti Hjörleifur,
f. 18. mars 1994.
Ólafur ólst upp í Reykhólasveit í
Austur-Barðastrandarsýslu. Fór
17 ára að Hólum í Hjaltadal og
starfaði við bú Hólaskóla um tíma.
Flutti 19 ára með foreldrum sínum
til Reykjavíkur. Vann ýmis verka-
mannastörf í fyrstu en gerðist
vörubílstjóri 1928. Ók vörubílum í
eigu vinnuveitanda síns í fyrstu og
síðan eigin vörubílum. Starfaði hjá
Bifreiðaeinkasölu ríkisins í tvö ár
og önnur tvö ár sem forstöðumað-
ur bifreiðaverkstæðis Landsím-
ans. Hóf störf hjá Almennum
tryggingum hf. árið 1946 og starf-
aði þar og hjá Sjóvá-Almennum
eftir sameiningu tryggingafélag-
anna uns hann lét af störum fyrir
aldurs sakir í árslok 1989, þá 83
ára að aldri.
Útför Ólafs verður gerð frá
Fossvogskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 15.
júní 1914, d. 29. októ-
ber 1975, og Hákon, f.
11. janúar 1920. Ólaf-
ur kvæntist Kristínu
Benjamínsdóttur, f. á
Akureyri 14. apríl
1911, d. 29. janúar
1971. Foreldrar henn-
ar voru Benjamín
Benjamínsson járn-
smiður, f. í Eyjafirði
21. desember 1875, d.
29 mars 1926, og
Ragnheiður Jónsdótt-
ir, f. í Reykhólasveit
18. apríl 1875, d. 29.
janúar 1962. Dætur
Ólafs og Kristínar eru tvær: 1) Sól-
veig, f. 4. ágúst 1932, d. 15. mars
1957. Maður hennar var Þorsteinn
L. Þorsteinsson, f. 27. júlí 1932.
Dóttir þeirra er Laufey Elsa Sól-
veigardóttir húsmóðir, f. 5. ágúst
1955. Fyrri maður hennar var
Helgi H. Gestsson, f. 21. desember
1951, sonur þeirra er Þorsteinn
nemi, f. 9. ágúst 1978. Seinni mað-
ur Laufeyjar Elsu er Friðrik Frið-
riksson lögfræðingur, f. 14. janúar
1951. Börn þeirra eru: Friðrik Sig-
urbjörn, f. 21. september 1986,
Ólafur Árni, f. 1. desember 1988,
Sólveig Ásta, f. 28. júlí 1991, og
Halldór Kristinn, f. 29. maí 1992.
2) Ragnheiður Benney, f. 30. jan-
Með sorg í hjarta kveð ég elsku-
legan tengdaföður minn, Ólaf Árna-
son, sem lést á 96. aldursári á
hjúkrunarheimilinu Skjóli hinn 26.
júní sl. Ólafur var einstakur maður.
Hann var ljúfur í viðmóti og reyndi
ávallt að koma fram til góðs. Segja
má að allt hans líf hafi einkennst af
vilja til að að auðvelda samferða-
fólkinu lífsgönguna. Hann var gjaf-
mildur og rausnarlegur, hagsmunir
annarra voru ávallt í fyrirrúmi. Eig-
in hagsmunir er hugtak sem mér
fannst ekki rúmast í hans huga.
Eftir að kona Ólafs, Kristín
Benjamínsdóttir tengdamóðir mín,
andaðist árið 1971 höfum við hjónin
og hann, ásamt sonum okkar, lengst
af búið í sama húsi og að nokkru
leyti haft sameiginlegt heimili í um
30 ár. Ég þurfti að öðlast þó nokk-
urn þroska til að læra að andæfa því
að Ólafur bæri okkur bókstaflega á
höndum sér eins og sagt er. Það var
gæfa okkar hjóna að búa í návist
hans og hann tók verulegan þátt í
uppeldi sona okkar. Ólafur var
sannkallaður öðlingur sem laðaði
alla að sér með góðvild sinni. Þrátt
fyrir það, sem áður er sagt, var
hann ákveðinn og gat verið fastur
fyrir og hann fylgdi sinni sannfær-
ingu. Í starfi sínu við tjónamat í
áratugi hjá Almennum tryggingum
hf. reyndi að sjálfsögðu mjög á lip-
urð og jákvæða afstöðu til við-
skiptavina fyrirtækisins og er mér
kunnugt um að sjaldgæft var að
hann næði ekki samkomulagi við
tjónauppgjör sem báðir aðilar voru
sáttir við.
Ólafur kunni að gleðjast á góðri
stund og var þá oft hrókur alls fagn-
aðar þegar hann kastaði fram tæki-
færisvísum, sem hann átti einkar
létt með. Hann var vel lesinn og vel
að sér í Íslendingasögunum sem
hann vitnaði gjarnan í og þuldi þá
stundum upp heilu kaflana blaða-
laust.
Ólafur Árnason var fæddur að
Hlíð í Þorskafirði í Reykhólasveit í
Austur-Barðastrandarsýslu hinn
11. nóvember 1906, sonur hjónanna
Árna Ólafssonar bónda þar og Guð-
bjargar Loftsdóttur húsmóður og
var hann 8. í röð 15 systkina og hálf-
systkina. Foreldrar Ólafs bjuggu á
nokkrum bæjum í Reykhólasveit og
þar ólst hann upp við þeirra tíma
sveitastörf. Afar fróðlegt var að
heyra frásagnir hans af hjásetum
og því hvernig lífið gekk fyrir sig í
gömlu torfbæjunum þar sem þröngt
var búið.
Ólafur fór að Hólum í Hjaltadal
til Þórarins Árnasonar bústjóra við
Bændaskólann og gerðist þar vetr-
armaður. Þar vann hann hin ýmsu
bústörf og meðal þeirra var flutn-
ingur á síld á hestasleðum frá Hofs-
ósi að Hólum, sem var notuð í
skepnufóður. Fróðlegt og skemmti-
legt var að heyra hann segja frá líf-
inu á þessum tímum. Á Hólum
kynntist hann Hesta-Bjarna og var
oft með honum þegar hann var að
temja og lærði þá af honum tamn-
ingar. Ávallt síðan hafði hann yndi
af hestum, átti oft hesta og kunni
með þá að fara. Þórarinn bauð Ólafi
aðstoð við að stunda nám við Hóla-
skóla veturinn eftir, yrði hann hjá
honum um sumarið. Af þessu varð
þó ekki þar sem Árni faðir hans
veiktist og þurfti á hjálp að halda
við búskapinn.
Tveimur árum síðar flutti Ólafur
til Reykjavíkur með foreldrum sín-
um. Næstu árin var hann við ýmis
störf. Vann hjá útgerðarfélaginu
Alliance, var í kaupavinnu á Stóra-
Ási í Borgarfirði, vann í Járnsmiðju
Kristjáns Gíslasonar í Reykjavík og
var á hans vegum meðal annars við
tankasmíði á Ísafirði veturinn 1928.
Þegar Ólafur hafði tekið bílpróf
árið 1928 bauðst honum vinna hjá
Kornelíusi Sigmundssyni, sem var
stórvirkur byggingameistari á þeim
tíma og byggði mörg stórhýsi í
Reykjavík. Ólafur vann sem vöru-
bílstjóri í nokkur ár. Fyrst við akst-
ur vörubíla í eigu vinnuveitandans
og síðar á eigin vörubílum. Annaðist
hann aðallega steypuefnisflutninga
og aðra aðdrætti fyrir byggingar
þær sem Kornelíus byggði. Á þess-
um tíma þurfti að handmoka öllu
steypuefni á vörubílana svo að
flutningur efnis var mjög erfitt
starf. Meðal bygginga, sem hann
tók þátt í að reisa á þessum tíma,
voru hús Marteins Einarssonar við
Laugaveg þar sem nú er Biskups-
stofa, Mjólkurfélagshúsið við Hafn-
arstræti, Þjóðleikhúsið og verka-
mannabústaðir við Brávallagötu.
Í nokkur ár annaðist Ólafur kjöt-
flutninga á haustin fyrir Sláturfélag
Suðurlands frá Vík í Mýrdal og
Kirkjubæjarklaustri til Reykjavík-
ur. Á þessum árum, um 1940, voru
vegir með öðrum hætti og bifreiðar
ófullkomnari en nú gerist. Þá lá
vegurinn austan Víkur yfir Höfða-
brekkuheiði, sem stundum var erfið
yfirferðar. Voru þessar ferðir því
oft á tíðum hin mesta þrekraun.
Næstu fjögur ár vann hann svo hjá
Bifreiðaeinkasölu ríkisins og sem
yfirmaður bifreiðaverkstæðis Land-
símans.
Lengstan hluta starfsævinnar
vann hann hjá Almennum trygging-
um hf. og Sjóvá-Almennum eftir
sameiningu félaganna. Hann hóf
störf þar hinn 1. ágúst árið 1946 og
starfaði óslitið uns hann lét af störf-
um fyrir aldurs sakir árið 1989, þá
83 ára gamall og var starfsævin orð-
in æði löng.
Hjá Tryggingunum fólust störf
Ólafs aðallega, eins og áður sagði, í
því að meta tjón og gera upp tjón.
Hann eignaðist þar góða vini, sem
hann mat mikils.
Eftir að Ólafur lét af störfum not-
aði hann aukinn frítíma til að
ferðast víða um heim. Heima fyrir
sat hann ekki auðum höndum. Tóku
nú við garðyrkjustörf og einnig
annaðist hann nauðsynlegan snjó-
mokstur fram á 94. aldursár. Síð-
ustu fjóra mánuði dvaldi hann á
hjúkrunarheimilinu Skjóli við góða
aðhlynningu starfsfólks. Hann hafði
fótavist og stundaði sínar morgun-
æfingar þar til heilsan gaf sig fyrir
hálfum mánuði.
Að leiðarlokum kveð ég kæran
tengdaföður minn og þakka honum
fyrir hve mjög hann auðgaði líf mitt
og fjölskyldunnar með kærleika sín-
um og veglyndi.
Hjörleifur Ólafsson.
Þá hefur ástkær afi minn, Ólafur
Árnason, lokið sinni lífsgöngu á 96.
aldursári.
Hann var fæddur árið 1906 og
upplifði því þær byltingarkenndu
breytingar sem urðu á högum þjóð-
arinnar og heiminum öllum á nýlið-
inni öld. Var enda fróðlegt að heyra
hann lýsa aðstæðum og aðbúnaði í
uppvexti sínum á tímum sem virð-
ast ungu fólki í dag svo miklu fjær
en sem nemur einni mannsævi, svo
sem lífinu í torfbæjum. Gaman þyk-
ir mér að setja lífshlaup hans í sam-
hengi við sögulega atburði sem
virðast okkur fjarri í dag, t.d. var
hann giftur tveggja barna faðir á
sínu 39. aldursári við lok síðari
heimsstyrjaldarinnar árið 1945.
En manngildið er ekki mælt í ár-
um, heldur því hvernig lífinu er var-
ið, og víst er að á þeirri vog vegur
ævi afa þungt. Góðvild, hjálpsemi
og örlæti eru þeir mannkostir sem
koma manni fyrst í hug þegar hugs-
að er til afa. Þannig var honum allt-
af umhugað um að veita öðrum lið á
hvern þann hátt sem hann gæti,
hvort sem um var að ræða skyld-
menni, vini eða aðra samferðamenn,
hvernig sem hans eigin aðstæður
voru. Líf hans einkenndist ekki síð-
ur af miklum dugnaðu og ósérhlífni,
enda féll honum ekki verk úr hendi.
Aðgerðarleysi þoldi hann illa, sér-
staklega ef hann vissi af óunnu
verki.
Afi var gáfaður maður sem hafði
yndi af lestri. Hann var vel hag-
mæltur og átti auðvelt með að kasta
fram vísum á góðum stundum. Þá
bjó hann yfir mikilli leikni í mann-
legum samskiptum sem nýttist hon-
um vel, ekki síst í áratuga löngu
starfi hans hjá Almennum trygg-
ingum. Fólk laðaðist að honum
strax við fyrstu kynni og skipti þar
aldur engu máli. Afi átti fjölmarga
góða vini og er mér minnisstætt úr
æsku hvað það fyllti mig miklu
stolti að sjá hve mörgu fólki þótti
augljóslega mjög vænt um hann.
Það var mér mikil gæfa að fá að
alast upp undir sama þaki og afi.
Alltaf gat ég leitað til hans ef eitt-
hvað bjátaði á og ekki fór ég var-
hluta af örlæti hans. Hann studdi
mig í hverju því sem ég tók mér fyr-
ir hendur og aðstoðaði eins og hann
gat. Það er erfitt að hugsa sér betri
fyrirmynd og er mér til efs að ég
eigi eftir að kynnast öðrum eins
manni.
Elsku afi, þín er sárt saknað. Hvíl
í friði.
Ólafur Kr. Hjörleifsson.
Það var árið 1992 sem ég kynnt-
ist Ólafi Árnasyni.
Þá voru ég og Jóhann, dótturson-
ur hans, í tilhugalífinu og urðu kom-
ur mínar æ tíðari í Seljugerðið þar
sem Jóhann bjó ásamt foreldrum
sínum, eldri bróður og afa Ólafi.
Okkur Ólafi varð strax vel til
vina, hann var ákaflega hlýr og góð-
ur maður sem ég hændist strax að
enda sóttist maður eftir návist
hans.
Um mitt árið 1993 varð ég svo
ófrísk af syni okkar Jóhanns og um
þær mundir var ég nánast sest að í
Seljugerðinu, ef svo má að orði
komast. Þar var gott að vera. Þær
voru ófáar stundirnar sem ég dvaldi
á neðri hæðinni að spjalla við gamla
manninn þar sem hann var ótæm-
andi brunnur frásagna og ljóða en
mest vegna þess að af honum staf-
aði mikilli útgeislun og ró. Þar
skiptumst við á sögum af fólki og
ferðalögum þar sem hann var oftast
í aðalhlutverki því hann hafði mjög
gaman af því að ferðast og gerði
mikið af því hér á árum áður. Ólafur
var líka mjög vel að sér í ljóðum og
var fljótur að koma með stöku þeg-
ar gafst tilefni til.
Þegar sonur okkar Jóhanns,
hann Hjalti Hjörleifur, kom í heim-
inn tóku allir á móti barninu með
mikilli ástúð enda fyrsta barnabarn
foreldra minna og foreldra Jóhanns.
Það átti eftir að koma í ljós að
Ólafur bar höfuð og herðar yfir okk-
ur með ástúð sinni því slíka blíðu
sem hann sýndi Hjalta er fágæt.
Þegar fram liðu stundir bundust
mikil kærleiksbönd með þeim
tveimur. Það þekkja þeir sem sáu.
Það var líka erfitt að segja Hjalta
frá því að litli afi (sem hann var
kallaður hjá okkur) væri dáinn. Ég
hefði ekki trúað því hvað sorg átta
ára hnokka getur verið sterk. Það
segir hvað þeir voru miklir vinir.
Þegar ég og Jóhann fluttum í
fyrstu leiguíbúðina okkar vorum við
afskaplega félítil. Það leið ekki á
löngu þar til Ólafur tók að birtast á
tröppunum með fulla innkaupapoka
af mat þar sem hann hafði miklar
áhyggjur af því að við syltum sem
var nú reyndar ekki raunin. Við
þáðum matinn með þökkum því að
við vissum bæði að þetta var gert af
ást og væntumþykju en ekki
skyldurækni. Að neita hefði sært
stolt hans.
Árin liðu og því meira sem ég
kynntist Ólafi og fjölskyldu hans
komst ég að því hversu mikill
öðlingur og einstakt ljúfmenni hann
var. Ég var ein af þeim sem var svo
heppin að fá að vera í innsta hring
hjá honum. Ég hefði viljað hafa
hann hjá okkur miklu lengur og
gaman hefði verið ef hann hefði lif-
að til að sjá okkur Jóhann ganga
upp að altarinu.
Núna þegar hann er allur kemst
aðeins ein hugsun að hjá mér og
hún er sú, að ég vildi óska að ég
hefði heimsótt hann og talað við
hann oftar en ég gerði en nú er það
of seint. Ég trúði því ekki þegar
honum tók að hraka að hann færi
svona fljótt. Við Jóhann höfðum
lengi ætlað að bjóða honum í mat í
nýju íbúðinni okkar en af því varð
ekki. Þetta kenndi mér að það á
aldrei að slá einhverju á frest, því
tækifærið sem þú hafðir í dag er
farið á morgun. Þetta kenndi mér
líka að ástvinir eru það dýrmætasta
sem við eigum og að yrkja samband
sitt við þá gerir mann að því sem
maður er.
Við eigum eftir að sakna hans öll.
Það verður skrítið að hafa hann
ekki við næstu hátíðahöld, s.s. af-
mæli, jól eða bara að koma í mat til
tengdó og afa. Missirinn er mikill
hjá þessari litlu en samheldnu fjöl-
skyldu.
Ég varðveiti þig í minningunni
um hversu miklum manni þú skart-
aðir en fyrst og fremst vegna mann-
gæsku þinnar og hvað þú varst okk-
ur góður. Vertu sæll, elsku afi minn,
og líttu til með okkur öllum. Ef þú
gerir það veit ég að við höfum við
ekkert að óttast.
Eyrún María Ingólfsdóttir.
ÓLAFUR
ÁRNASON
 Fleiri minningargreinar um Ólaf
Árnason bíða birtingar og munu
birtast í blaðinu næstu daga.