Morgunblaðið - 02.07.2002, Side 39

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 2. JÚLÍ 2002 39
✝ Guðríður Krist-jánsdóttir Breið-
dal fæddist í Mikla-
holti í Miklaholts-
hreppi 6. sept. 1918.
Hún lést á dvalar-
heimilinu Seljahlíð
23. júní síðastliðinn.
Hún var dóttir
Theodóru Sigurðar-
dóttur í Miklaholti
og Kristjáns Breið-
dal, lengi bónda á
Jörfa. Hálfbræður
Guðríðar eru Gissur
Breiðdal, vinnuvél-
stjóri í Kópavogi, f.
3. sept. 1922, kvæntur Jennýju
Þ. Skarphéðinsdóttur, og Njáll
Breiðdal, f. 3. sept. 1922, búsett-
ur í Svíþjóð, kvæntur Anne Mar-
ie Breiðdal. Guðríður giftist 19.
okt. 1947 Bjarna Helgasyni
blikksmið, f. 3. jan. 1916, d. 6.
okt. 2001. Dætur þeirra eru: 1)
Sesselja Dóra, f. 17.1. 1948,
maki Jón Guðmundsson mjólk-
urfræðingur. Börn: Bjarni R.
tannsmiður í Hafnarfirði, f. 18.
júní 1966, sambýliskona Anna
Katrín Kristmundsdóttir og eiga
þau tvo syni. Sigrún tannfræði-
nemi í Danmörku, f.
19. ágúst 1971,
maki Gylfi Þór
Bragason rafvirki
og eiga þau tvö
börn. Birgitta, f. 5.
okt. 1972 banka-
starfsmaður sem á
eitt barn; Jón Ingi
Jónsson nemi, f. 4.
mars 1983. 2) Ingi-
björg, f. 5. júní
1955, maki Ævar
Guðmundsson
framkv.stj. Börn: a)
Sigurbjörg Linda, f.
8. nóv. 1975, sam-
býlismaður Haraldur Bjarnason
sölumaður og eiga þau eitt barn.
b) Edda Guðríður bókari, f. 8.
nóv. 1975. c) Dóra Birna, f. 29.
sept. 1978, sambýlismaður Davíð
Stefánsson.
Guðríður vann lengi á sauma-
stofu Dýrleifar Ármanns og við
framreiðslustörf. Hún veitti Fé-
lagsheimili tannlækna forstöðu
þar til hún lét af störfum vegna
aldurs.
Útför Guðríðar fer fram frá
Dómkirkjunni í dag og hefst at-
höfnin klukkan 15.
Elsku amma Gauja, ég skrifa þér
smá kveðjuorð, þar sem við náðum
ekki að hittast og kveðjast.
Þú varst búin að bíða svo lengi eft-
ir að ég, Gylfi Þór og krakkarnir
kæmum heim frá Danmörku í sum-
arfrí. Ég tala nú ekki um hvað við
vorum orðin spennt og það fyrsta
sem ég ætlaði að gera var að heim-
sækja þig, amma, það vissir þú al-
veg. Það var aðeins vika í að við
kæmum, en kallið kom of fljótt.
Þegar ég hugsa til baka er margs
að minnast en það sem stendur hæst
uppúr er þegar þú komst til okkar til
Danmerkur um hvítasunnuna í
fyrra. Þú komst með mömmu og
pabba og varst hjá okkur í viku, það
var ógleymanlegur tími og við höfð-
um það virkilega gott saman. Þar sá
maður að það var ekki neitt sem
stoppaði þig þó að þú værir komin í
hjólastól.
Elsku amma, tárin falla, þetta er
svo erfitt, þú ert og verður alltaf í
huga mínum.
Öll þín fallega handavinna sem ég
og krakkarnir eigum eftir þig gerir
það að verkum að þú munt aldrei
fara langt frá okkur.
Elsku amma mín, ég elska þig og
sakna þín sárt en ég þakka þér fyrir
allt sem við áttum og gerðum saman.
Guð styrkir mömmu, Ibbý og alla
aðra aðstandendur í þessari sorg.
Þúsund kossar, þín
Sigrún.
Við Guðríður rifjuðum oft upp
okkar fyrstu kynni sem báru upp á 1.
febrúar 1978 og voru með þeim hætti
að ég réðst inn í ríki hennar, þar sem
hún hafði verið ráðandi og eini
starfsmaður Tannlæknafélags Ís-
lands um árabil. Nú hafði ég verið
ráðin til að setja á fót skrifstofu fyrir
félagið og var að koma til vinnu hinn
fyrsta dag. Þegar ég nálgaðist húsa-
kynni félagsins var hurðinni svipt
upp og í dyrunum stóð reffileg kona í
svörtum kjól, með hvíta svuntu og
nýlagt hár, bauð mig velkomna með
rödd þess sem valdið hefur og spurði
höst hvað ég ætti eiginlega þarna að
gera. Mér leist ekki meira en svo á
blikuna, því eiginlega átti ég ekki
svar við spurningunni. Fljótlega
kom þó í ljós að beygur minn var
ástæðulaus. Fljótt komu margir góð-
ir eiginleikar Guðríðar í ljós og átt-
um við eftir að vinna þarna saman í
15 ár án þess að skuggi félli á. Betri
og hollari samstarfsmann var ekki
hægt að fá.
Guðríður hafði með heimilis-
rekstri sínum og barnauppeldi unnið
mörg ár við framreiðslustörf á ýms-
um stöðum. Hún var eftirsóttur
starfsmaður vegna heiðarleika,
dugnaðar og samviskusemi. Það var
því mikið happ fyrir Tannlækna-
félagið að fá hana til starfa árið 1972.
Félagið hafði nýlokið við að koma
upp glæsilegu félagsheimili í Síðu-
múla 35 en vantaði góðan starfs-
mann til að hafa umsjón með staðn-
um. Guðríður var vensluð tannlækni
í byggingarnefnd sem kom að máli
við hana og bauð henni starfið fyrir
hönd félagsins. Hún afþakkaði og
kvaðst vera í góðu og öruggu starfi í
veitingahúsinu Glaumbæ. Haldið var
áfram að ganga á eftir henni. Örlög-
in höguðu því svo að Glaumbær
brann til ösku og Guðríður stóð at-
vinnulaus eftir. Samningar tókust
því eftir brunann. Lengi var haft í
flimtingum að tannlæknar hefðu
kveikt í Glaumbæ til að hreppa Guð-
ríði. Ekki var Guðríður oft frá vinnu
þau ár sem við unnum saman.
Starfsþrek hennar var mikið, drifið
áfram af áhuga og umhyggju fyrir
hag félagsins og viðskiptavina. Hún
gat staðið við framreiðslustörf fram
á rauðanótt og mætt snemma næsta
dag til að undirbúa og stjórna næstu
veislu. Mikið var um brúðkaupsveisl-
ur í salnum á þessum árum og var
fólki umhugað um að hafa allt glæsi-
legt og fullkomið. Kunnugir lysthaf-
ar spurðu gjarna fyrst hvort sama
umsjónarkonan væri þarna ekki enn,
henni væri svo vel treystandi, færi
allt vel úr hendi og í góðum anda.
Það var því ekki síst Guðríði að
þakka að aðsókn var góð og rekstur
öruggur. Hún setti ákveðnar reglur
um samkomuhald, því henni var
annt um reksturinn. Ef útaf þeim
var brugðið reyndist Guðríður ætíð
sannspá. Hún lagði metnað í starfið
og uppskar eftir því.
Rúmlega sjötug lét Guðríður af
störfum hjá Tannlæknafélaginu. Þá
voru breyttir tímar og félagið ákvað
að leigja veislusalina út til eins aðila.
Þegar Guðríður var kvödd af tann-
læknum fékk hún að gjöf málverk
eftir Braga Ásgeirsson. Á silfur-
skjöld var letrað þakklæti frá fé-
lagsmönnum. Mat hún þennan þakk-
lætisvott mikils. Guðríður hafði þá
enn mikið starfsþrek, var mikil
hannyrðakona og lék allt í höndum
hennar og hún starfaði við kjóla-
saum um hríð.
Guðríður var félagslega sinnuð,
vinföst, frændrækin og gestrisin og
kunni að standa fyrir mannfagnaði.
Ég minnist fjölmenns 80 ára afmælis
hennar sem haldið var á heimili Ingi-
bjargar dóttur hennar og Ævars
tengdasonar. Þar skein sól í heiði,
fagnaður og sköll fylltu hús og garð
og Guðríður lék á als oddi þrátt fyrir
undanfarin veikindi. Þarna var hún
veitandi í faðmi fjölskyldu og vina,
kunni að láta gestum sínum líða vel.
Reisn var yfir þeim hjónum
Bjarna og Guðríði. Bjarni átti við
erfið veikindi að stríða síðustu ævi-
árin. Hann var stoð hennar og stytta
í hennar starfi fyrir Tannlækna-
félagið. Það var ekki alltaf sjálfsagt
að kalla á viðgerðarmenn eða annað
hjálparlið þegar eitthvað fór úr lagi í
húsakynnum Tannlæknafélagsins.
Þá var heldur kallað í Bjarna sem
ávallt var sjálfboðinn til hjálpar,
enda handlaginn svo af bar.
Guðríður og Bjarni eignuðust
tvær dætur, Sesselju Dóru og Ingi-
björgu. Sjaldan hef ég kynnst ein-
lægari vináttu eins og var þeirra á
milli og er óhætt að segja að dæt-
urnar og þeirra fjölskyldur hafi bor-
ið hana á höndum sér, ekki síst þeg-
ar halla tók undan fæti. Hún var
stolt af afkomendum sínum og
tengdafólki og hafði ástæðu til að
vera það.
Guðríðar átti síðustu árin fallegt
heimili á dvalarheimilinu Seljahlíð
og leið þar vel við gott atlæti. Hún
tók ríkan þátt í félagslífinu þar, en
undi sér líka vel við útsaum. Eftir
hana liggja mörg falleg verk sem
hún gaf jafnóðum vinum og afkom-
endum sínum.
Guðríður var einstaklega vel gerð
kona. Það var alltaf gaman í fé-
lagsskap hennar og engin lognmolla
þar, því hún kunni vel að koma fyrir
sig orði og var hnittin í tilsvörum.
Hún var jákvæð og var sein til að
kvarta þegar á bjátaði og heilsan fór
að gefa sig. Samstarfskonurnar fyrr-
verandi, Gróa Magnúsdóttir og við
Guðríður, vorum búnar að ráðgera
að hittast núna í júní til árlegs sam-
fagnaðar. Var það reyndar Guðríður
sem átti frumkvæðið að því eins og
svo oft áður. Það varð ekki af því
vegna skyndilegra veikinda Guðríð-
ar. Við söknum nú góðrar vinkonu.
Ég minnist Guðríðar með þakk-
læti nú þegar leiðir skilja. Því miður
get ég ekki fylgt henni til grafar
vegna fjarveru, en hugurinn verður
hjá henni. Við hjónin vottum fjöl-
skyldu Guðríðar innilega samúð.
Blessuð sé minning Guðríðar.
Sigríður Dagbjartsdóttir.
Gauja vinkona mín er öll. Hún lést
hinn 23. júní sl. eftir langvarandi
vanheilsu. Í hvert skipti sem ég
spurði hana um líðanina vildi hún
ekkert úr því gera, heldur ræða um
„eitthvað skemmtilegt“. Það var
hennar háttur, því Gauja átti bók-
staflega lífið – og naut þess að gefa
öðrum hlutdeild með sér. Frá henni
streymdi kraftur, birta og velvilji.
Þessir eiginleikar gerðu það að verk-
um að hún laðaði fólk að sér, enginn
komst upp með vol og víl, manni var
kippt inn á sviðið og varð strax og
umsvifalaust þátttakandi í ævintýr-
inu. Ekki svo að skilja að hún hafi
fæðst með silfurskeið í munni, held-
ur þurfti hún að takast á við lífið eins
og flestir – en þessi eiginleiki í fari
hennar, að sjá alltaf og alls staðar
björtu hliðarnar, var hennar akkeri
sem aldrei brást.
Lánið var Gauju minni hliðhollt.
Ekki er hægt að hugsa sér frábærari
lífsförunaut en Bjarna Helgason.
Þau voru að vísu mjög ólík, en þó
samtaka í öllu, sem sýnir vel styrk
þeirra. Andrúmsloftið á heimili
þeirra hafði mikið aðdráttarafl og
var gestkvæmt löngum og þótt ekki
væri komið langt að, bara rétt yfir
ganginn, var manni fagnað. Það var
sannarlega ekki langt að fara til að
lyfta huganum í þá daga. Hvergi leið
mér betur en í borðkróknum í eld-
húsinu þeirra. Maður var ekki fyrr
kominn inn fyrir þröskuldinn en
Gauja var búin að hlaða á borðið góð-
gæti og Bjarni fann í rólegheitunum
einhverja úrvals plötu á fóninn, oft-
ast góða kóra. Hann var söngunn-
andi og góður söngmaður. Enn
meira var á borð borið. Bjarni var
mikill útivistarmaður og flestum frí-
stundum sínum, hvenær sem hann
mátti því við koma, varði hann til að
kynna sér og njóta auðlegðar og
undra náttúrunnar og engan þekki
ég sem kunni á því betri skil og var
hann óþreytandi að fræða fólk um
þau hugðarefni sín.
Dæturnar tvær og fjölskyldur
þeirra hafa svo sannarlega fetað í
fotspor foreldranna og halda uppi
merkinu. Ég tel það mikið lán fyrir
mig og fjölskyldu mína að hafa eign-
ast einlæga vináttu Gauju, Bjarna og
dætranna. Góðu minningarnar mást
ekki heldur eru viðvarandi og ylja
manni og eiga sinn sess. Óteljandi
heimsóknir og símtöl á báða bóga
eftir að við fluttum brúuðu bilið og
góðu árin í Fellsmúlanum minna á
sig og leita á hugann æ oftar.
Guð blessi minningu Guðríðar og
Bjarna.
Ragnheiður Jónsdóttir.
GUÐRÍÐUR
KRISTJÁNSDÓTTIR
BREIÐDAL
 Fleiri minningargreinar um Guð-
ríði Kristjánsdóttur Breiðdal bíða
birtingar og munu birtast í blaðinu
næstu daga.
#

 

.    
  
)  
 ;. 



 ,8

  # %
   (

 
 
  













, ,+.<*
8-** # % D-
'
 

     #
 &

 -,88
* $
6 " 0 
)
6 " 0$
   $
C"#0 
#1 6 " 0   )1 $
 
)1 
6 " 0  
5
$
 
5

#1 6 " 0  5 &' "01$
 
- #1 6 " 0  4$ "/1 $ $
 
"&' "6 " 0$
   " )1 
 

  6 " 0  1 1 '1$$
 
 6 " 0  

/$
 
 C " 1 6 " 0$
  - #1   
4&' 6 " 0  C " 1 6 " 0$
 
) )1 &' "6 " 0$
  * 1
"1 1 <   

"1 

 (
& &' & & &'
"& & & &' (
%.
 
+!+
+
    
   !  
  
&
 2 
01 1



 

8 "/ 
 1 (
% 
 
  







 




  



&




)+,@)@
8-** # %
 E "'11  
'
 

     *1
 &

 -,88
01 '




 !% $
  )1 /1 $1 5 # 
 !%   4 3%$
 

"1 #
!% $
  " *
/  (
% 

!*-<

.8F

.
"1&

C  $ <
  
6 & 1BG

 
  4
5

'
/ .
 &

 8 
01 

 

!     !  $
 
@ C $/ !   (