Morgunblaðið - 20.07.2002, Blaðsíða 41

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 20. JÚLÍ 2002 41
✝ Þórsteinn Sigur-geirsson var
fæddur á Húsavík
26. mars 1932. Hann
lést að heimili sínu,
Gautlöndum í Mý-
vatnssveit, 9. júlí
síðastliðinn. For-
eldrar hans voru
Sigurgeir Þorsteins-
son, húsasmiður, f.
11. mars 1886 á
Geiteyjarströnd í
Mývatnssveit, d. 1.4.
1958, og kona hans
Aðalbjörg Stefáns-
dóttir, f. 19. apríl
1898 á Snartarstöðum í Prest-
hólahreppi, d. 20. jan 1933. Þau
bjuggu á Húsavík. Systur Þór-
steins eru: Álfdís, f. 15.11. 1925,
búsett í Helluhrauni 6 í Mý-
vatnssveit, og Kristín, f. 18.1.
1930, maki Stefán Axelsson, f.
28.2. 1923, búsett í Ytri-Nes-
löndum. Fyrir átti Aðalbjörg
tvær dætur, Hilmu og Friðnýju.
Árið 1933 missti Þórsteinn
móður sína og flutt-
ist þá með föður
sínum og systrum
að Geiteyjarströnd í
Mývatnssveit. Þar
ólst hann upp hjá
föðurömmu sinni
Ingibjörgu Mar-
teinsdóttur og föð-
ur sínum fram á ní-
unda aldursár en þá
fluttist Þórsteinn til
föðursystur sinnar
Rósu Þorsteinsdótt-
ur húsfreyju á
Bjarnarstöðum í
Mývatnssveit.
Haustið 1955 fluttist Þór-
steinn í Gautlönd til Hildar Guð-
nýjar Ásvaldsdóttur og Böðvars
Jónssonar og þar varð heimili
hans og aðalstarfsvettvangur í
47 ár. Einnig starfaði hann við
sláturhúsið á Húsavík í fjölda-
mörg haust.
Útför Þórsteins verður gerð
frá Skútustaðakirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 14.
Jæja Mannsi minn, þann sem öllu
ræður hefur greinilega vantað góðan
ráðsmann, því kall hans kom alltof
snemma. Þú sem nýlega varst búinn
að halda veglega veislu þar sem þú og
fjölmargir vinir fögnuðu sjötugasta
aldursári þínu. Hvað mér viðvíkur þá
mun það taka mig nokkurn tíma að
kynnast Gautlöndum í Mývatnssveit
án þín, svo samofinn varstu staðnum.
Ég fór að hugsa um það eftir að
fréttin barst af andláti þínu, að líklega
hef ég aldrei svo komið í Gautlönd,
sem ég hef iðulega gert síðustu rúma
fjóra áratugina, að þú hafir ekki verið
á staðnum og verið einn sá fyrsti sem
ég heilsaði. Frændfólk mitt þar var
oft af bæ en þú stóðst ávallt þína vakt
í fjósi og fjárhúsi. Og aldrei man ég
eftir því öll þessi ár, að hafa séð þig
veikan nema í síðasta skiptið er ég
kom til ykkar sem var tæpri viku fyrir
andlát þitt. Ég var að færa þér
myndaalbúm úr afmælisveislunni. Þú
hafðir verið með flensu og sast fyrir í
þínum þægilega stól sem var meðal
afmælisgjafanna. Mannsi sitjandi í
hægindastól í herberginu sínu og það
um miðjan dag! Þá sjón hafði ég aldr-
ei séð áður, slík var iðjusemin og
atorkan. Ég á eftir að sakna þess þeg-
ar ég kem í Gautlönd að fara ekki með
þér niður í fjárhús og ræða þar á mis-
alvarlegum nótum um búskapinn og
horfurnar í landsmálum. En þessu
verður víst ekki breytt. Böðvar, synir,
tengdadætur, barnabörn og aðrir að-
standendur. Ég færi ykkur mínar
dýpstu hluttekningu því ég veit að
missir ykkar er mikill.
Mannsi átti fáa sína líka.
Jón Gauti Jónsson.
Ég þekkti Þórstein Sigurgeirsson –
Mannsa á Gautlöndum – frá því hann
á barnsaldri fluttist með föður sínum
að bernskuheimili hans í Mývatns-
sveit og síðar til föðursystur sinnar á
Bjarnarstöðum í sömu sveit, þar sem
hann ólst upp og dvaldi til fullorðins-
ára.
Milli Bjarnarstaða og Gautlanda,
þáverandi heimilis míns, var talsvert
löng bæjarleið en býsna fjölfarin
vegna vinfengis heimilisfólks og bú-
skaparhátta. Mannsi átti þannig tíðar
sendiferðir í Gautlönd, er hann eltist.
Við systkinin bundum við hann vin-
áttu og hlýddum á drauma hans og
langanir varðandi lífið og tilveruna.
Ekki sýndust mér öll hugsvif hans
sérlega raunhæf þá, en þó hafa bless-
unarlega mörg þeirra gengið honum í
vil í áranna rás. Það þakka ég sterkt
mótaðri og óhvikulli skapgerð hans.
Skömmu eftir 1950 breyttust heim-
ilishagir á Bjarnarstöðum. Rósa, föð-
ursystir og fóstra Mannsa, og Friðjón
maður hennar brugðu búi og fluttu til
dóttur sinnar. Mannsi var því á laus-
um kili um stundarsakir en ákvað svo
árið 1955, þá 23 ára, að gerast heim-
ilismaður á Gautlöndum hjá föður
mínum en þó fyrst og fremst hjá vini
sínum Böðvari og Hildi Guðnýju konu
hans, er varð hollvinur Mannsa og
sáluhjálp meðan henni entist líf og
heilsa. Ég er þess fullviss að þessi
gjörningur Mannsa var lán og gæfa
hans og allra sem að honum stóðu.
Hann eignaðist nýja fjölskyldu og
fjölskyldan eignaðist hann og sam-
búðin einkenndist af gagnkvæmu
trausti og kærleika.
Ég fór alfarin frá Gautlöndum
skömmu eftir að Mannsi fluttist þang-
að, en ég fylgdist jafnan vel með því
sem þar gerðist. Þroska- og þróunar-
ferill Mannsa varð mér og öðrum að-
standendum hans sífelldur gleðigjafi:
Hvernig persónuleiki hans óx, mót-
aðist og dafnaði honum til vegs og
virðingar. – Hvernig honum lærðist
að njóta lífsins við störf og hugðarefni
og sjá þá ýmsa fyrrum drauma sína
verða að veruleika. – Hvernig hann
öðlaðist starfs- og verkkunnáttu á
hinum ýmsu sviðum og leysti hvert
starf af hendi með þeirri fullkomnu
trúmennsku, sem aldrei verður of
hátt metin. – Hvernig hann með að-
alsmerki sínu, iðni, trúmennsku og
trausti, ávann sér almenna tiltrú og
virðingu og bjó sér þann sess í heimili
sínu og samfélagi, sem ekki haggast
þótt ásýnd hverfi. Mér finnst Mannsi
hafa staðfest með lífi sínu og atferli
þann forna sígilda boðskap: „Vertu
trúr yfir litlu, yfir mikið mun ég setja
þig.“
Fyrir hönd okkar sem þekktum
Mannsa og áttum með honum langa
eða skamma samleið kveð ég hann
hér og nú með söknuði og þökk fyirr
samfylgdina og gjafir hennar. Bless-
uð sé og veri minning hans með okkur
öllum.
Ásgerður Jónsdóttir.
Elsku Mannsi.
Aðeins örfá kveðjuorð frá okkur
Sigga og börnunum, til að þakka þér
fyrir samveruna. Mislanga samveru,
eðli málsins samkvæmt, Siggi fékk
lengstan tíma með þér, við hin
skemmri. Gautlandaheimilið átti
hauk í horni þar sem þú varst, allt frá
árinu 1955 er þú fluttist í Gautlönd.
Þú varst alltaf nálægur, alltaf hægt að
treysta á þig og iðjusemi þína sem var
með eindæmum. Annað sérkenni þitt,
Mannsi minn, var takmarkalaus gjaf-
mildi þín. Við Gautlandatengdadætur
eigum orðið dágott safn af fallegum
munum sem þú gafst okkur á liðnum
árum. Þú varst jafnan með augun op-
in fyrir fallegum hlutum sem þú gætir
gefið í jóla- og afmælisgjafir. Einnig
áttir þú það til að koma færandi hendi
frá Húsavík, þá hafðir þú fengið auga-
stað á einhverju í Smiðjunni, nú
Húsasmiðjunni, og festir kaup á því,
væri það á því verði sem þér var þókn-
anlegt, en þú hafðir mjög ákveðnar
skoðanir á verðmyndun hjá þessum
vinum þínum á Húsavík. Síðast í vor
færðir þú okkur Sigga forkunnar bök-
unarvél, sem hafði fangað athygli þína
síðastliðið haust. Þér fannst hún held-
ur dýr en þú fylgdist með henni í vet-
ur og svo þegar hún komst á útsölu í
vor varst þú ekki lengi að festa kaup á
vélinni og varst bara býsna rogginn
með þig! Þú varst mikill dýravinur og
dýrin þekktu þig og virtu enda var
ævistarf þitt með þeim. Þú varst einn-
ig trúr starfsmaður sláturhússins á
Húsavík, hafðir unnið þar í fjölda-
mörg haust og ætlaðir að sjálfsögðu
einnig í haust. Þú hafðir gaman af
veislum, ekki síst þínum eigin, og
sannaðir það best í vor þegar þú hélst
upp á 70 ára afmælið þitt með pomp
og prakt.
Morguninn sem þú kvaddir hitt-
umst við í eldhúsinu. Þú varst hress í
bragði en kvartaðir þó yfir kuldanum
og tíðarfarinu. Ekki hefði mér dottið í
hug að þú yrðir allur innan tveggja
tíma enda búinn að fá fína læknis-
skoðun á Húsavík daginn áður. Þegar
við biðum eftir sjúkrabílnum var eins
og allt héldi niðri í sér andanum,
kýrnar bauluðu ekki og hvorki heyrð-
ist kindajarm né fuglakvak. Allt var
svo hljótt, það var eins og gervallt
umhverfið skynjaði að kær vinur
hafði kvatt.
Hafðu heila þökk, elsku Mannsi,
fyrir allt.
Margrét, Sigurður,
Ragnhildur og Valur.
Mannsi okkar er látinn. För hans
bar skjótt að og eftir sitja margir sem
eiga erfitt með að átta sig á að Mannsi
– sem alltaf hefur verið – er farinn.
Hann hefur líklega fundið á sér að
ekki væri allt í lagi, því hann brá sér
til læknis daginn fyrir andlát sitt.
Gerðar voru ýmsar rannsóknir, blóð-
prufur og myndir teknar. Allt leit vel
út og Mannsi fór ánægður heim, taldi
að ekkert væri að honum. Um kvöldið
voru gestir á Gautlöndum eins og oft
áður og margt spjallað í stóra eldhús-
inu og hann sýndi glaður myndir úr
sjötugsafmæli sínu frá því í vor.
Morguninn eftir fór hann í fjós eins og
venjulega og fór svo út í hús að gefa
lömbunum og kálfunum. Örlögin urðu
ekki umflúin – snögglega var Mannsi
hrifinn á brott. Það er táknrænt að
hann skyldi fara við bústörfin í sínu
ríki innan um hey og skepnur.
Bústörfin voru honum hugleikin og
stundaði hann þau af áhuga og kunnri
iðjusemi.
Mannsi var heimilis- og ráðsmaður
á Gautlöndum, æskuheimili mannsins
míns, og ég man að þegar ég kynntist
tengdafjölskyldu minni fyrir nær 30
árum þá skipti það ekki síst máli
hvernig Mannsa litist á tengdadótt-
urina og sama held ég að hafi átt við
um hinar tengdadætur bræðranna á
Gautlöndum. Þegar ljóst var að við
Ásgeir myndum rugla saman reytum
fengum við margar góðar gjafir í búið
frá Mannsa, t.d. hnífaparasett,
mokkabolla, tertuspaða og skeiðar.
Alla tíð reyndist hann okkur svo vel
og hann hafði mikil áhrif á börnin
okkar og kenndi þeim margt. Við
söknum hans öll.
Mannsi var minnisstæður maður,
næmur, orðheppinn með skemmtileg-
an húmor og ákveðnar skoðanir, gest-
risinn og gjafmildur. Hann átti kistu
eina sem hann fékk í afmælisgjöf þeg-
ar hann varð fimmtugur en hún hafði
að geyma góðgæti, konfekt og guða-
veigar. Ég veit að margir minnast
skemmtilegra stunda þegar gesti bar
að garði og hann veitti úr kistunni.
Mannsi var vinmargur og átti oft
samræður, ekki síst við vinkonur, um
sín hjartans mál, mannlífið í Mývatns-
sveitinni, bílinn og nú síðast ferðalög.
Margar voru sögurnar úr sláturhús-
inu á Húsavík þar sem hann vann á
hverju hausti störf sín af alúð svo eftir
var tekið. Það kom ekki á óvart hvað
það var gaman í afmælisveislunni í
vor sem hann hélt af miklum rausn-
arskap fyrir vini sína, ættingja og
sveitunga. Eins og hann vildi var mik-
ið sungið að Mývetninga sið og að
sjálfsögðu voru ræður haldnar honum
til heiðurs.
Mannsi hafði síðasta árið ferðast
um landið með eldri borgurum í Þing-
eyjarsýslu og hafði nýverið komið úr
ferð á Snæfellsnes. Hann var ánægð-
ur eftir ferðina en fannst verst að hafa
ekki séð Snæfellsjökulinn vegna þoku
en sagðist þá bara sjá jökulinn næst.
Það verður líklega bið á því – og þó –
hver veit nema það sjáist í jökulinn
þar sem hann er nú.
Blessuð sé minning Mannsa á
Gautlöndum.
Ólöf Ásta Ólafsdóttir.
ÞÓRSTEINN
SIGURGEIRSSON
<

 - "*  '

  '
 
  "$
DE//;-
D
)- 

+ 1 "#C

6' %
 @) ## 
 *:   

#@)  
># 3)## 

! @) ## 
 *  

(  ("
(  (  ("
(  (  (  ("%
( 
 -  

   $
 -
 

'
 
 
  
 
 "$ "$    
 "$  "
"


"
>
--

@
DE
D-

7-

)$ '
4$#*  '!*%
!    -     ""   
 


!

  1    0"* " /5 
$



: >* ## 
 
# & 

3)4 >* ## 
@ #!
I 3) 

/4  5>* ## 
 /+ 

: # 6 >*  

 ("
   ("      ("%
.$


 '
 
  '   
    "$   



 "$    

 "$  "
"
D--
 -
%@/-

7-

6 ?  AM

'6! 46%
!    -  

    
 " 
 *

 

4  
 ## 

@! # #  
D%
## 

 @%#  
! N /  60 

 4 # ## 
/0   

 ("    ( %
8 5   




    
 

 

  
G- +D
DE 

I   AO

'6! 46


   /  $   
  




 =       

 " (  
   >* "

 

 2= 
++3
    # 4:%
 

 # 4## 
!"#
*)  

> !"6# 4## 

  :# 4 

# 4
*) ! #  

 P! # ## 

 0 
4 ! # ## 

 4 > ## 

 
65 %
<

 - "*  '

  '
 
  "$  



"$   
 "$  
>-+G

7- ),  

G 1 ( #A

@ 46%
!   -    ""
  7 ( /   "

 ! 
  
 

(
 7*  $
  


    0   ## 

>#0 > ## 

>   >  
   46## 

4 /%> ## 
'
/ 0
'

 0 > ## 
" G  %