Morgunblaðið - 20.07.2002, Blaðsíða 46

46 LAUGARDAGUR 20. JÚLÍ 2002 MORGUNBLAÐIÐ






 
 

 

 

 



 




 
BRÉF
TIL BLAÐSINS
Kringlunni 1 103 Reykjavík  Sími 569 1100
 Símbréf 569 1329  Netfang bref@mbl.is
Allt efni sem birtist í Morgunblaðinu og Lesbók er varðveitt í upplýsinga-
safni þess. Morgunblaðið áskilur sér rétt t i l að ráðstafa efninu þaðan, hvort
sem er með endurbirtingu eða á annan hátt. Þeir sem afhenda blaðinu efni
ti l birtingar teljast samþykkja þetta, ef ekki fylgir fyrirvari hér að lútandi.
FYRIR nokkrum misserum birtist
mynd í fjölmiðlum af palestínsku ung-
barni klæddu í skæruliðabúning og
með sprengjubelti. Ekki þarf að taka
fram að áróðursvél ísraelskra stjórn-
valda er fullfær að falsa mun meira en
einfalda ljósmynd. Hins vegar var at-
hyglin sem þessi mynd fékk í fjölmiðl-
um heimsins óskiljanleg. Velunnarar
Ísraelsríkis úti um allan heim gengu
af göflunum og töluðu um að Palest-
ínumenn eldu börn sín á hatri. Þeir
þvinguðu Hvíta húsið til að krefjast
svara en eins og alltaf var Palestínu-
mönnum ekki gefið tækifæri til að
koma með svör. Ísraelar hins vegar
fengu nóg af tækifærum í sjónvarpi
og dagblöðum til að koma með alls
kyns ásakanir á hendur Palestínu-
mönnum. Í rauninni var birting
myndarinnar ekki annað en óþverra-
bragð af hálfu Ísraelsmanna. Þessi
mynd hefði alveg eins getað verið
fölsuð af sérfræðingum Ísraelshers.
Ef ekki, þá gæti hún endurspeglað
viðhorf fárra einstaklinga en ekki
allra palestínskra foreldra.
Fáir þeirra sem hafa hneykslast á
myndinni hafa spurt sig að því hvað í
fjáranum var hópur ísraelskra her-
manna að gera á einkaheimili í
ókunnri borg, eyðileggjandi húsgögn,
hræðandi börn og skoða síðan fjöl-
skyldualbúm um miðja nótt? Voru
þeir ekki annars að leita að hryðju-
verkamönnum?
En jafnvel þótt maður sjái ekki í
gegnum áróðurinn þá má bera saman
myndir.
Ísraelskir landræningjar (land-
nemar) taka oft myndir af sínum
börnum haldandi á sjálfvirkum riffl-
um, halda síðan á myndunum stoltir.
Auðvitað valda slíkar myndir sjaldan
uppnámi eða þá að þær fái talsmann
Hvíta hússins til að krefjast skýringa.
Ísraelar kenna sínum börnum ofbeldi,
það gera landræningjarnir með því að
flytja með fjölskyldur sínar á átaka-
svæði og búa á landi sem þeir eiga
ekki.
Palestínsk börn læra vopnaða upp-
reisn á unga aldri bara með því að
horfa upp á daglegar hörmungar sem
stafa af hernáminu. Hernámsríkið
hefur þá endanlegt val. Ísraelar geta
bundið enda á átökin einfaldlega með
því að draga hernámsliðið burt frá
Vesturbakkanum og Gaza, rífa niður
landránsbyggðirnar og veita Palest-
ínumönnum réttindi sem hafa verið
svívirt í áratugi. Palestínumenn hafa
aðeins eitt val, uppreisn. Það er ekki
nema eðlilegt að verjast.
Þegar aftökusveitir Ísraelsmanna
taka af lífi Palestínumenn (undir
hvaða ásökunum sem er) þá gildir
einu hvort hinir dauðadæmdu séu
umkringdir börnum sínum. Aftöku-
sveitirnar hafa oft í aðgerðum sínum
myrt börn. Síðan er því haldið fram að
Palestínumenn kenni börnum sínum
ofbeldi.
Hvers vegna ættu palestínsk börn
ekki að læra ofbeldi þegar þau verða
vitni að fjöldaaftökum gegn nágrönn-
um sínum, kennurum og foreldrum?
Eða þegar þau eru stöðugt elt, áreitt,
barin og niðurlægð af hernámsliðinu?
Palestínsk börn vaxa hratt úr grasi,
og með þeim sársauki og kvalir. Þau
verða fullorðin á unga aldri, eða þegar
þau standa frammi fyrir að þurfa að
grafa lík foreldra sinna úr rústum
heimila sem hernámsliðið hefur jafn-
að við jörðu og því miður allt of oft
verða þessi börn síðar meir tilbúin í að
sækja sína hefnd og hvað gera þau
þá?
SIGURÐUR ÞÓRARINSSON,
Selvogsgrunni 22, Reykjavík.
Berum saman
myndir
Frá Sigurði Þórarinssyni:
ÞÓTT mikill mannfagnaður sé að
þeim framförum sem ótrauðar tölvur
hafa hrundið úr stað, þá blöskrar
mörgum hugsandi löndum vorum sú
orðasmíð sem komið hefur í kjölfar
þeirra. Nú er keppst við að líma sam-
an hvers konar orðstofna í því skyni
að auðkenna nýjungar sem eiga betra
skilið. Sí og æ er talað um „disklinga“,
„diskettur“ og önnur örverpi sem eiga
hvergi heima í íslenskri tungu. Hvað
skal taka til bragðs?
Fyrir nokkrum árum lagði ég til að
orðið speðill væri langtum betur fallið
til að gegna því hlutverki sem „disk-
ettu“ væri ætlað, enda minnir það
bæði á „spaða“ og einnig þá „spatúlu“
sem góðir tannlæknar beita af al-
kunnri snilld. Ég reyndi að fá í lið með
mér einn af helstu menntamönnum
þjóðarinnar til að styðja framgang
„speðils“, en hann þverskallaðist við,
enda var brátt farið að ræða um aðra
hluti sem varða íslenska menningu.
Þá nefndi snillingur merkilegt atriði
og ég glopraði út úr mér spurdaga:
„Ætti ekki að geyma þetta í Speðla-
banka Háskólans?“ Þá sagði speking-
ur: „Nú rataðist þér satt orð á munn
og þar með hefur speðill eignast
öruggan tilverurétt í tungunni.“ Síðar
datt mér í hug að þetta væri sennilega
helsti alvarlegt orð til að nota hvers-
daglega og stakk upp á orðinu pjara í
staðinn, en enginn hefur orðið til að
styðja „pjöruna“ mína að neinu ráði.
Orðtakið „rafbréf“ um þau skilaboð
sem ganga úr einni tölvu í aðra er
bæði ljótt og illa hugsað. Fyrir
nokkru endurvakti ég orðið þura til að
nota í þvílíku skyni og um undanfarna
mánuði hef ég beitt því umsvifalaust
og nú hafa nokkrir vinir mínir sætt
sig við það. Ég læt mig dreyma um að
þura muni eiga glæsilega framtíð fyr-
ir höndum, ekki síður en orðið sími
sem forðum þótti verr til fallið en
bæði fónn og firðtal. Nú skal þess
minnst um þuru sem forðum merkti
„ör“ að orðið er skylt sögninni að
þyrja, sem merkti „að æða áfram,
fara hratt“; yfirleitt er mikill asi á
þeim þurum sem skotið er úr einni
tölvu í aðra.
HERMANN PÁLSSON
14 Royal Terrace Mews,
Edinborg, Skotlandi.
Af pjörum og þurum
Frá Hermanni Pálssyni: