Morgunblaðið - 02.08.2002, Síða 36

MINNINGAR
36 FÖSTUDAGUR 2. ÁGÚST 2002 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Ragnar Ed-vardsson var
fæddur í Reykjavík
24. júní 1922. Hann
lést 25. júlí síðastlið-
inn. Foreldrar hans
voru Sigurlaug
Guðnadóttir, hús-
móðir, f. 31.10.
1901, d. 8.7. 1986,
og Edvard Bjarna-
son, bakarameistari,
f. 2.6. 1901, d. 15.6.
1969. Systir Ragn-
ars var Guðrún, f.
21.5. 1921, d. 26.7.
1995.
Ragnar kvæntist 1942 Jónínu
R. Þorfinnsdóttur, síðar kenn-
ara, f. 16.9. 1921, d. 10.4. 1992.
Börn þeirra eru: 1) Ómar Þor-
finnur, f. 16.9. 1940. Maki hans
er Helga Jóhannsdóttir og hafa
þau eignast sjö börn og sautján
barnabörn. 2) Edvard Sigurður,
f. 4.8. 1943. Maki hans er Jó-
hanna Magnúsdóttir og eiga þau
fimm börn og tvö barnabörn.
Maki Edvards í fyrra hjónabandi
var Þorbjörg Jónsdóttir og eiga
þau þrjú börn og þrjú barna-
börn. 3) Jón Rúnar, f. 12.1. 1945.
Maki hans er Petra
Baldursdóttir og
eiga þau þrjú börn
og níu barnabörn.
4) Ólöf, f. 16.6.
1948. Maki hennar
er Ólafur Jóhann
Sigurðsson og eiga
þau þrjú börn. 5)
Guðlaug, f. 20.8.
1951. Maki hennar
er Sigurjón Leifs-
son og eiga þau níu
börn og eitt barna-
barn. 6) Sigurlaug
Þuríður, f. 17.7.
1964. Sambýlismað-
ur hennar er Jóhann Vilhjálms-
son og eiga þau tvö börn. Fyrri
sambýlismaður hennar var
Hrafn Magnússon og eiga þau
tvö börn og eitt barnabarn.
Ragnar var vörubílstjóri
1940–1947, en nam bakaraiðn
1947–1950 og stofnsetti og rak
bakarí 1950–1954. Hann var
vörubílstjóri 1954–1976 og ör-
yggisfulltrúi hjá Reykjavíkur-
borg 1976–1992.
Útför Ragnars fer fram frá
Grafarvogskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 13.30.
Nú skil ég stráin, sem fönnin felur,
og fann þeirra vetrarkvíða.
Þeir vita best, sem vin sinn þrá,
hve vorsins er langt að bíða.
En svo fór loksins að líða að vori
og leysir mjallir og klaka.
Ég fann, að þú varst að hugsa heim
og hlaust að koma til baka.
Þú hlýtur að vera á heimleið og koma
með heita og rjóða vanga,
því sólin guðar á gluggann minn,
og grasið er farið að anga.
(Davíð Stef.)
Þú minn sálufélagi, þú minn
elsku pabbi. Lánsemi mín var að
eiga þig, þú áttir hug minn og
hjarta. Glöð að hafa fengið að vera
hjá þér og rugga þér inn í svefninn
langa. Að hugga þig, að biðja með
þér og hvísla þér orð í eyra.
Orðin áttum við, þú og ég, allt
sem við þráðum að heyra. Síðasta
stundin var þrungin gleði og sorg,
hún situr nú við hjartarætur. Nótt-
in svo fögur, rétt eins og þú, í húmi
langrar nætur.
Ég kúrði hjá þér, þína síðustu
nótt, það eitt gefur mikið til kynna.
Ég varð eftir en þú, elsku pabbi
minn, þú varðst að fara til himna.
Að lokum vil ég fara með ferm-
ingarbænina þína sem þér þótti svo
vænt um:
Vertu Guð faðir, faðir minn
í frelsarans Jesú nafni,
hönd þín leiði mig út og inn,
svo allri synd ég hafni.
(Hallgr. Pét.)
Ég kveð þig að sinni, við hittumst
aftur, elsku hjartans pabbi minn.
Nú kúrir þú hjá mömmu. Ég bið
fyrir kveðju til hennar. Megi algóð-
ur Guð vaka yfir ykkur.
Þín einlæg „mússa“
Sigurlaug.
Afi minn var sérstakur afi. Hann
varð ungur faðir og eignaðist sex
mannvænleg börn, þar á meðal föð-
ur minn, sem var hans fyrsta barn,
en hann eignaðist afi þegar hann
var 18 ára. Það skiptust á skin og
skúrir í hjónabandi afa og ömmu og
þó að þau hafi skilið á efri árum veit
ég að hugur þeirra var ávallt hvort
hjá öðru. Tíu ár eru síðan amma dó
og nú hvíla þau hlið við hlið í hinni
hinstu hvílu.
Æskuminningar mínar af afa ein-
skorðast af hlýju og þakklæti því
hann tók alltaf vel á móti manni og
gaf sér tíma til að tala við mann. Afi
var hafsjór af sögum og talaði oft út
í eitt og sjaldan kjaftstopp og var
alltaf hrókur alls fagnaðar hvar
sem hann kom. Hann var einstak-
lega vel lesinn maður þótt ekki hafi
hann haft tækifæri til að mennta
sig vegna þess hve ungur hann hóf
fjölskyldulíf. Hann dýrkaði Halldór
Laxness og ljóð voru honum ein-
staklega hugleikin. Það var ótrú-
legt hve mikið af ljóðum hann kunni
og gat farið með.
Yngsta systir pabba fæddist
tveimur árum á eftir mér og þar
sem við gengum í sama skóla var ég
oft á heimili þeirra sem barn. Ég
minnist þess úr Stórholtinu að afi
eldaði matinn, oftast kjöt með
sméri, sprellaði í okkur krökkun-
um, lét okkur hjálpa sér við að
blístra og sýndi okkur galdur með
puttunum og þóttist taka hann af.
Hann keyrði líka á þeim tíma um á
vörubíl sem gaman var að fá að sitja
í.
Þegar afi lagðist á sjúkrahús fyr-
ir fimmtán árum til að freista þess
að fá hnéð í lag lánaði hann mér
íbúðina sína á meðan, þar sem ég
var milli íbúða á þeim tíma. Ég var
nýbúin að eignast eldri dóttur
mína, Auði, og betri stað fyrir ung-
barn var ekki hægt að fá. Innan um
allar bækurnar hans afa var rólegt
og gott að vera og skondið að hugsa
til þess að Auður hefur alltaf verið
mjög ljóðelsk og hver veit nema
hún hafi fengið það með móður-
mjólkinni úr stofunni hans afa. Er
ég afa eilíflega þakklát fyrir þessa
aðstoð hans.
Hnéaðgerðin sem átti að gera afa
að nýjum túskildingi dró aldeilis
dilk á eftir sér og segja má að frá
þeim tíma hafi hann verið sjúkling-
ur. Margt hjúkrunarfólk og læknar
sem önnuðust afa sögðu að afi væri
besti sjúklingurinn þeirra því alltaf
gat hann spaugað og létt öðrum
sjúklingum lundina. Hann gerði
óspart grín að sjálfum sér og sagði
svo skemmtilega frá því sem á dag-
ana hafði drifið.
Afi var góður maður og sást það
best á því hve ræktarsamur hann
var við Ödda bróður minn, sem er í
hjólastól. Afi hafði yndi af því að
hitta Ödda og tefla við hann eða
bara borða með honum og spjalla.
Öddi bróðir er því ekki bara að
missa afa sinn, heldur einnig besta
vin sinn.
Afi var mjög stoltur af fjölskyldu
sinni og hann má líka vera það því
fjölskylda hans er sannkölluð stór-
fjölskylda; sex börn, 34 barnabörn
og 31 barnabarnabarn eða alls 71
afkomandi og þó var afi bara 80 ára
gamall þegar hann dó.
Það er stutt síðan fjölskyldan
hittist til að samgleðjast afa með
áttræðisafmælið og er gott til þess
að hugsa að hann hafi hitt alla fjöl-
skylduna og vini sína svo stuttu fyr-
ir andlát sitt.
Já, afi minn var sérstakur afi,
hann gantaðist fram í rauðan dauð-
ann. „Rallið er ekki búið fyrr en það
er búið,“ sagði hann og átti þar við
sjálfan sig og dauðastríð sitt. Það
fór þó svo að lokum að rallinu lauk
og hann fór í mark. Eftir verðum
við í fjölskyldunni fátækari. Ég bið
Guð að vaka yfir fjölskyldu afa og
vinum.
Jónína Ómarsdóttir.
Hann afi er dáinn. Eftir þó-
nokkra baráttu við manninn með
ljáinn andaðist hann á hjúkrunar-
heimilinu Eiri síðastliðinn fimmtu-
dag. Afi var hress karl, sem kunni
margar góðar sögur sem hann
þreyttist aldrei á að segja okkur.
Hann var mikill húmoristi og kunni
mörg skemmtileg ljóð og ýmsa
frasa sem seint munu gleymast
okkur. Sem dæmi má nefna orða-
tiltækið ,,eins létt og að drekka
hland með nefinu“ og önnur í þeim
dúr. Afi kom oft á æskuheimili
okkar á gulum Renault sem hann
kallaði Túttí frúttí. Þá var farið í
rússíbanabílferð um bæinn þar sem
við hentumst til og frá aftur í bíln-
um og skemmtum okkur konung-
lega. Stundum sat hann tímunum
saman og tefldi við bræður okkar.
Alltaf var gaman að hlusta á hann
þegar hann lét gamminn geisa til að
reyna að blekkja andstæðing sinn í
skákinni. Þá fór hann með vísur og
gamanmál og mikið var hlegið. Ein
vísa sem hann fór svo oft með er í
nokkru uppáhaldi hjá okkur systr-
um en hún er svona:
Nú er ég hissa!
Koppurinn minn er kominn í tvennt.
Hvar á ég nú að pissa?
Ekki erum við nú vissar um að
um alvöruvísu sé að ræða eða eftir
hvern hún er en mikið óskaplega
fannst okkur hún fyndin.
Margt annað brallaði hann afi í
gegnum tíðina og aldrei var logn-
molla í kringum hann. Hans verður
sárt saknað.
Lára, Iðunn og Alma.
Elsku afi minn, alltaf svo jákvæð-
ur og hress. Þú varst mér mikil
hvatning í knattspyrnunni og dug-
legur að fylgjast með hvernig mér
og mínu liði gengi. Þegar þú komst
á leiki varstu duglegur að kalla
hvatningarorð í minn garð og var
nærvera þín einstök. Þegar ég fór í
knattspyrnuferðir til útlanda hafði
ég það fyrir sið að senda þér nokk-
ur orð í korti, því ég vissi að þau
myndu gleðja þig svo mikið.
Ósjaldan sagðir þú mér ýmsar
sögur sem glöddu eyru mín. Þeirra
á ég eftir að sakna sárt. Á æskuár-
um mínum var alltaf svo gaman
þegar þú, afi sprelló, komst blístr-
andi upp stigann á heimili okkar,
tilbúinn að gantast í okkur systk-
inunum.
Þú varst einstakur afi sem ég
sakna sárt.
Þín fótboltastelpa,
Margrét Rannveig.
Mig langar til að minnast afa
míns, Ragnars Edvardssonar, eða
afa Ragga eins og ég kallaði hann
alltaf.
Ég man fyrst eftir honum þegar
ég var í pössun hjá honum lítill
strákur. Hann passaði alltaf upp á
að maður fengi hafragraut á
morgnana. Oftar en ekki gengum
við svo frá Stórholtinu og niður að
Tjörn til að gefa öndunum. Reynd-
ar gat þessi ganga tekið drjúgan
tíma, að mér fannst þá, ekki nema
þriggja til fjögurra ára, því að hann
heilsaði öllum sem við mættum og
spjallaði við þá flesta. Þetta er
kannski eitt af aðaleinkennum
hans, hvað hann átti auðvelt með að
tala við fólk.
Þegar ég var kominn á unglings-
árin tók hann mig og Rúnar frænda
með sér í billjarð. Þar komu hæfi-
leikar hans í þeirri íþrótt fram og
máttum við hafa okkur alla við að
halda í við afa Ragga því að hann
sýndi oft mikla takta þar sem hann
hafði spilað biljarð þegar hann var
ungur. Öllum brögðum var beitt og
reyndi hann meðal annars að tala
okkur í óstuð og oftar en ekki tókst
honum það.
Á seinni árum skrapp ég stund-
um í heimsókn til hans í Árskógana.
Hann var ætíð hress og kátur og þá
var oft nóg að segja bara já og nei
því að hann hélt uppi samræðum
fyrir okkur báða og vel það.
Þú ert besti afi í heimi. Ég kem
til með að sakna þín en ég veit að þú
ert kominn á góðan stað. Ég kveð
þig með söknuði.
Sigurður Ólafsson.
Ég vildi ég gæti andað yl
inn í þig, vinur minn.
Ég vildi ég gæti klappað og kysst
kjark í svipinn þinn.
Ég vildi ég gæti sungið sól
í særða hjarta þitt,
sem að gæti gefið þér
guðdómsaflið sitt.
Ég vildi ég gæti vakið upp
vonir í þinni sál,
og látið óma, enn á ný,
allt þitt hjartans mál.
Ég vildi ég gæti gert þig barn,
sem gréti brot sín lágt,
og vaggað þér í væran svefn,
ég veit, hvað þú átt bágt.
Á meðan gæti ég sagt þér sögu,
– en sagan er á þá leið,
að til er sá Guð, sem gleymir engum,
en gætir vor bezt í neyð.
Ég hlýt að vitja þín, vinur minn,
og verma þinn hjarta stað,
af því ég veit, að enginn maður
annar gerir það.
(Jóhannes úr Kötlum.)
Ég bið algóðan Guð um að passa
tásurnar þínar eins og þú gerðir við
mínar.
Ég elska þig, elsku besti afi
minn.
Þín elskandi dótturdóttir,
Ollý Anna.
Elsku afi minn. Ég geymi þitt
hjarta í sálinni minni. Mig dreymir
þig. Þú bauðst mér alltaf gotterí og
knúsaðir mig. Þú sagðir alltaf
brandara og söngst fyrir mig.
Elsku afi minn, það var svo gam-
an að þekkja þig. Þú varst svo mikil
krúsidúlla.
Kveðja.
Þín
Sonja Ríkey.
Elsku afi minn. Nú veit ég að þú
keyrir um á „Spræk“, léttur í lund
eins og alltaf, að ná þér í „kjúlla“
sem er örugglega betri þar sem þú
ert núna.
Guð veri með þér.
Þinn einlægur,
Magnús Már.
Afi minn. Þú varst svo kátur, í
hjólastól. Þinn hlátur sem sól, svo
sæll og indæll.
Þú varst besti vinur minn.
Þinn
Sindri.
Það var úti í Lundi á Skáni, af öll-
um stöðum, sem ég sá Ragnar
fyrst. Hann var í heimsókn hjá
yngstu dóttur sinni, Sillu, og henn-
ar fjölskyldu. Ég sá mikinn mann
sitjandi í hjólastól, með annan fót-
inn beint út í loftið. Það glampaði á
fægðan skallann og bjórflöskuna.
Skánska sólin skein sem aldrei fyrr.
Það var mikið og stórt bros undir
ræktarlegu yfirskegginu. Einhvern
veginn fannst mér að þessi maður
hefði heiminn allan á sínu valdi.
Hann bauð mér sæti í sólinni
sænsku og eins og íslendinga er sið-
ur spurði hann frétta úr fortíðinni.
Það sem honum þótti merkilegast
var að ég hafði unnið hjá Eimskip á
árum áður. Mér fannst ég nú hafa
afrekað ýmislegt merkara en það
en svona var kallinn, hafði þann
hæfileika að sjá lífið og tilveruna
frá öðru sjónarhorni en flestir sam-
ferðamenn hans.
Mörgum sólardögum eyddum við
í að rifja upp aldna vörubílstjóra og
kynlega kvisti sem höfðu haft sitt
lifibrauð á Eyrinni. Og þeir eru
margir sem þar hafa ekið vörubíl-
um eða púlað í lestum.
Þá félaga, Fats Waller og Louis
Armstrong, bar einnig á góma og
Ragnar hafði með sér tónlistar-
snældur sem ég fékk að hlýða á
meðan taflmenn voru færðir til eftir
kúnstarinnar reglum. Og alltaf tal-
aði kallinn og aldrei meir en þegar
ég átti leikinn. Þegar drottning eða
hrókur stóðu í uppnámi skullu sög-
urnar á hlustunum sem aldrei fyrr.
Og það eru þær sem ég man, ekki
hvor okkar vann skákina. Þetta
voru góðir dagar.
Vafalaust hefur Louis sungið á
stórtónleikum og Fats hamrað pí-
anóið þegar nýr gestur af Jörðu
labbaði inn í hinn stóra tónleikasal;
I see trees of green, red roses too,
oh what a wonderful world.
Elsku Silla. Guð geymi þig og
þína og blessi minningu Ragnars.
Guðni Már Henningsson.
Fundum okkar Ragnars Ed-
vardssonar bar fyrst saman á
sjúkrahúsi þar sem við vorum í
lamasessi á sömu stofu. Ári seinna
vorum við svo saman á öðru sjúkra-
húsi og vináttan þar með í höfn. Það
var engin lognmolla í kringum
Ragnar, eiginlega geisuðu frá hon-
um andlegir stormar í allar áttir.
Hann var sérlega skrafhreifinn og
málefnalegur og lá ekki á liði sínu
við að upplýsa hvern sem var um
hvað sem var og þar var ekki komið
að tómum kofunum. Hann var eins
og alfræðiorðabók og fullkomnari
að því leytinu að hann kom fyrr
með svarið. Orðaforði hans var með
ólíkindum og skrautlegur eftir því,
sérstaklega það sem hann hafði
endurbætt, eða gerði á staðnum.
Hann endursagði heilu kaflana úr
sögum sem hann hafði lesið eða var
að lesa. Þegar við Ragnar hvíldum
okkur saman á sjúkrastofum naut
ég tilsagnar hans í lífsspeki milli
þess sem hann las fyrir mig úr bók-
um. Oft sofnaði ég frá lestrinum og
vaknaði svo inn í hann nokkrum
köflum aftar, því Ragnar hélt sínu
striki og var ótrauður í að lyfta líf-
inu á hærra plan. Einhverju sinni
varð mér á að draga frásögn hans í
efa og þá kom þetta: „Albert minn,
þú veist að ég lýg aldrei, nema ég
komi ekki öðru við.“ Já, ég átti að
vita betur sagði hann og hélt áfram
að fræða mig um lífið og tilveruna.
Ragnar hafði fyrir nokkrum árum
lagt til að við færum í Dalakofann
vestur í Saurbæ í Dölum og nytum
þar saman eins af fegurstu fjalla-
sölum sem gerast á Íslandi. Versn-
andi heilsa hans kom í veg fyrir
það, en ekki að gangur lífsins héldi
áfram hjá eldhuganum sem ekkert
mannlegt var óviðkomandi.
Blessuð sé minning þessa góða
drengs.
Albert Jensen.
Kynni mín af Ragnari Edvards-
syni hafa staðið í mörg ár. Hann
leitaði til mín vegna sjúkdóms, sem
auðvelt var að lækna, þó að tvær
aðgerðir þyrfti til.
En Ragnar kom síðan aftur á
Landspítalann, þegar gert var við
hnéliðinn. Fékk sýkingu og átti
mörg ár í erfiðleikum þess vegna.
Ragnar var alltaf glaðlyndur og
kunni vel að segja sögur.
Fyrir nokkrum árum flutti Ragn-
ar í háhýsi Árskóga 6 sem byggt
var fyrir Félag eldri borgara af
Byggingarfélagi Gunnars og Gylfa
með miklum ágætum. Þarna hitti
ég Ragnar og var ánægjulegt að
ræða við hann um landsins gagn og
nauðsynjar, því Ragnar fylgdist vel
með og hafði ákveðnar skoðanir á
málunum sem fóru oftast saman hjá
okkur. Ég man ennþá eftir hve
glaður hann var þegar börn hans
buðu honum í sólarlandaferð þrátt
fyrir bæklun hans. Sú gleði var
fölskvalaus og einlæg.
Þegar dvöl Ragnars er lokið hér
óska ég honum góðrar ferðar til
„sólarlands“ um leið og ég færi að-
standendum samúðarkveðjur.
Páll Gíslason.
RAGNAR
EDVARDSSON
 Fleiri minningargreinar
um Ragnar Edvardsson bíða birt-
ingar og munu birtast í blaðinu
næstu daga.