Morgunblaðið - 21.09.2002, Qupperneq 42

Morgunblaðið - 21.09.2002, Qupperneq 42
MINNINGAR 42 LAUGARDAGUR 21. SEPTEMBER 2002 MORGUNBLAÐIÐ Elsku amma Leifa. Þá er komið að kveðju- stund. Nú hefur þú kvatt þennan heim. Hin langa þraut er liðin og loksins hlaustu friðinn og allt er orð- ið rótt. Nú ertu komin til afa og arm- ur hans nær til þín og þið munuð varðveita hvort annað. Við verðum alltaf þakklát fyrir að hafa fengið að kveðja þig áður en þú yfirgafst þenn- an heim. Eftir sitja margar góðar minningar um ánægjulegar sam- verustundir sem við munum ávallt varðveita, þar á meðal þær ánægju- stundir sem ég átti með ykkur afa vestur á Sandi og þær ánægjustund- ir sem ég, Sjöfn, Aron Freyr og Elín Helga áttum með þér í bænum. Við kveðjum þig með söknuði elsku amma Leifa. Margs er að minnast, margt er hér að þakka. Guði sé lof fyrir liðna tíð. Margs er að minnast, margs er að sakna. Guð þerri tregatárin stríð. Far þú í friði, friður Guðs þig blessi, hafðu þökk fyrir allt og allt. Gekkst þú með Guði, Guð þér nú fylgi, hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt. (V. Briem.) Þín Lárus Brynjar, Sjöfn, Aron Freyr og Elín Helga. Það er margs að minnast við and- lát ömmu minnar, Gunnleifar, og hugur minn leitar niður á Snorra- braut þar sem hún bjó til margra ára. Samband okkar ömmu var mjög GUNNLEIF ÞÓRUNN BÁRÐARDÓTTIR ✝ Gunnleif ÞórunnBárðardóttir fæddist á Skarði í Neshreppi utan Enn- is 29. júní 1919. Hún lést á Dvalar- og hjúkrunarheimilinu í Holtsbúð í Garðabæ mánudaginn 9. sept- ember síðastliðinn og var útför hennar gerð frá Ingjalds- hólskirkju 17. sept- ember. sérstakt, ég var ekki bara barnabarn hennar og nafna, ég var einnig eins og dóttir hennar. Ég hugsaði um hana eins og góðar dætur gera og hún hugsaði um mig eins og mæður gera. Ég er svo þakklát fyrir allan þennan tíma sem við áttum saman. Ég gat hlegið með henni, grátið og hlustað á sögurnar hennar um Þorstein lækni sem hún átti til að tala oft um. Það var ómetanlegt að eiga ömmu að þegar ég átti mitt fyrsta barn, ég var einstæð móðir og hún gerði allt til að hjálpa mér ef mig vantaði eitthvað. Hún vildi að Stef- anía Agnes, dóttir mín, fengi allt sem börn þurfa að fá, ekki vantaði gjaf- mildina hjá henni. Ég gleymi ekki verslunarferð okk- ar til Glasgow þegar ég var 11 ára. Við vorum saman í herbergi og okk- ur þótti gaman að vaka og tala sam- an. Hún bað mig að hella upp á kaffi og gefa sér smá Bailey’s í glas, sem ég gerði. Ég skreið svo upp í rúm til hennar og hún leit á mig og spurði hvort ég ætlaði ekki að fá mér smá. Við sprungum auðvitað úr hlátri. Amma mín var mjög stolt af nafni sínu og þoldi ekki að vera kölluð Guð- leif, hún bara ansaði því ekki þótt hún vissi að það væri verið að kalla á sig. Hún var sérstaklega stolt af því að við vorum bara tvær á landinu sem hétum þessu nafni og lét hún fólk heyra það oftar en einu sinni að við værum bara tvær Gunnleifarnar. Nú er bara ein Gunnleif eftir og verð ég að vera duglegri að nota það nafn og vera stolt af því eins og hún var. Ég elskaði hana ömmu mína af- skaplega mikið og það er erfitt að hugsa til þess að geta ekki talað við hana lengur og deilt með henni öllum mínum helstu málum. Ég vona bara að afi minn, Tryggvi, hafi tekið á móti henni því hún sakn- aði hans mikið. Ég mun aldrei gleyma henni ömmu minni, þessari fallegu konu sem bar höfuðið hátt og var ein glæsilegasta kona sem ég hef kynnst. Leyf mér að hvílast, mér líður svo vel, ljósið það dofnar, nú svefni ég stel, samt er svo margt sem þarf að gera, margt sem þarf að sjá, leyf mér að leggjast og hvíldina löngu fá. (Eyjólfur Kristjánsson.) Gunnleif Sandra Lárusdóttir. Í huga okkar ríkir hvorutveggja sorg og léttir er við kveðjum elsku- lega móðurömmu okkar, Gunnleifu Bárðardóttur, Leifu ömmu. Sorg og söknuður eftir yndislegri ömmu sem lék svo stórt hlutverk í uppeldi okkar systkinanna og jafnframt léttir yfir því að hún skuli nú hafa fengið hvíld frá þjáningunum, en síðustu árin hafa verið henni afar erfið. Það eru mikil forréttindi að fá að alast upp í návist, ekki einungis foreldra sinna, heldur einnig móður og föðurfor- eldra. Leifa amma og Tryggvi afi bjuggu í húsinu við hliðina á okkur og föðurforeldrarnir steinsnar frá. Því var samgangur á milli heimil- anna mikill sem og þáttaka þeirra í uppeldi okkar. Yngstu börn Leifu ömmu og Tryggva afa, þau Bári og Sigga, eru á líkum aldri og við bræð- urnir og voru okkar bestu leikfélag- ar. Oft var hamagangur og fyrirferð í okkur en aldrei minnumst við þess að amma hafi hvesst sig við okkur, en við minnumst þess heldur ekki að hafa nokkurn tímann óhlýðnast henni, hún fékk einfaldlega sínu framgengt með gæsku sinni og ákveðni. Annað sem einkenndi ömmu var hversu orðvör hún var og spar á gífuryrðin. Engu að síður kom hún vel orðum að því sem segja þurfti og dró þá ekkert undan, á sama tíma og ekkert var ofsagt var heldur ekkert ósagt. Glaðvær var hún alla tíð þótt heldur lengdist í brosið hin síðustu ár í kjölfar erfiðra veikinda. Amma og afi bjuggu lengst af á Hellissandi en fljótlega eftir að afi lést árið 1979, langt um aldur fram, flutti hún til Reykjavíkur þar sem hún bjó upp frá því og vann á Land- spítalum fram yfir sjötugt. Þar átti amma góða vinnufélaga og undi hag sínum vel, talaði hún ávallt um „deildina sína“, 12G, af mikilli virð- ingu og hlýhug. Amma vann lengst af á kvöldvöktum enda kvöldin og næt- urnar hennar tími. Ef eitthvað mikið stóð til, s.s. stórhreingerningar eða jólabakstur, var jafnvel byrjað um tíuleytið og síðan verið að fram á morgun. Leifa amma lagði mikið upp úr því að líta vel út og oftar en ekki sat hún við eldhúsborðið og lakkaði á sér neglurnar með rúllur í hárinu og alltaf var hún vel til fara. Snyrti- mennskan var hluti af hennar sjálfs- virðingu og leiddist henni mjög allra síðustu árin að hafa ekki þrek og heilsu til að punta sig. Það var gott að eiga ömmu að þeg- ar við fórum eitt af öðru til náms í höfuðborginni. Það skipti engu máli hvort maður kom til hennar þrisvar á dag eða hvort langur tími liði á milli heimsókna, alltaf voru móttökurnar eins, sama ástúðin og hlýjan. Oftar en ekki var slegið í pönnukökur eða steiktar heimsins bestu fiskibollur. Hafði hún mikinn metnað í öllu sem hún tók sér fyrir hendur sem og fyrir hönd afkomenda sinna. Einhverju sinni kom eitt undirritaðra til hennar með nokkur ýsuflök, sem verið höfðu ansi lengi í frystikistunni enda við- komandi lítið fyrir eldamennsku á þessum árum, og bað hana að gera úr þeim fiskibollur sem hann hugðist eiga til síðari tíma. Amma hélt nú ekki, hún færi ekki að gera bollur úr einhverju gömlu og uppþornuðu drasli, það gæti komið óorði á hennar rómuðu matseld. Amma var næstelst 6 afar sam- rýmdra systkina sem öll lifa hana. Mikill kærleikur hefur alla tíð ein- kennt samband þeirra og samskipti en einungis 8 ár skilja það elsta og yngsta að í aldri. Við kveðjum Leifu ömmu með hlýjum huga og þakklæti fyrir alla hennar gæsku og leiðsögn í lífinu. Ásbjörn, Tryggvi Leifur og Júníana Björg Óttarsbörn. Elsku amma, við þökkum þér fyrir öll árin sem við fengum að vera með þér. Það var alltaf mikil tilhlökkun að fara vestur á Sand og svo var líka gott að koma til þín og kúra hjá þér í hlýju rúminu. Svo fluttir þú til Reykjavíkur og þá fékk ég að með þér í vinnuna upp á Landspítala og vera með þér í býtibúrinu og færa sjúklingunum matinn og svo gefa kaffi á eftir. Það var nú gaman fyrir litla tátu að taka þátt í svona ábyrgð- armiklu starfi með ömmu sinni og svo þegar vinnan var búin hjá okkur þá leiddumst við hönd í hönd niður á Snorrabraut sælar og glaðar eftir góðan vinnudag. Elsku amma, við Örn Steinar kveðjum þig og vitum að núna ertu búin að hitta Tryggva afa sem misst- ir alltof snemma og saknaðir svo mikið. Við felum þig Guði, en minningu þína munum við systkinin geyma í hjarta okkar. Af eilífðar ljósi bjarma ber, sem brautina þungu greiðir. Vort líf, sem svo stutt og stopult er, það stefnir á æðri leiðir. Og upphiminn fegri’ en auga sér mót öllum oss faðminn breiðir. (Einar Benediktsson.) Saknaðarkveðjur, Sigríður Björk og Örn Steinar. Það var á haustdögum 1986 sem við undirritaðar hittum Leifu fyrst. Þá hófum við nám í hjúkrunarfræði við Háskóla Íslands og var það þar, nánast á fyrsta degi, sem við kynnt- umst henni Siggu dóttur Leifu. Þau kynni þróuðust fljótlega upp í mikla og djúpa vináttu með nánast dagleg- um samvistum og kom þá Leifa mik- ið við sögu því á þessum árum bjuggu þær tvær saman mæðgurn- ar. Það var mikil ánægja að fá að kynnast þessari stórbrotnu konu sem Leifa var, þó að hún hafi þarna ekki verið ung kona í árum talið þá var hún svo ótrúlega ung í anda. Hún vissi alltaf nákvæmlega hvað klukk- an sló. Margt og mikið brölluðum við vin- konurnar næstu fjögur árin og var þá „Snorrabrautin“ oftar en ekki við- komustaður, hvort sem var á nóttu eða degi. Mannkostir Leifu komu þá berlega í ljós. Það er okkur vinkonunum sér- staklega minnisstætt hversu vel hún tók alltaf á móti okkur. Gott dæmi um það var þegar við komum á „Snorrabrautina“ eitt sinn eftir dansleik um hánótt, þá bauð Leifa upp á heita kjötsúpu og fannst ekk- ert sjálfsagðara en við fengjum okk- ur nú vel að borða fyrir svefninn. Einnig átti hún það til að breiða yfir okkur heita sæng ef svo bar undir. Oft var setið löngum stundum í eldhúsinu hennar Leifu, drukkið kaffi og spjallað og fengum við þar oftar en ekki góð ráð fyrir framtíð- ina. Fátt virtist koma henni úr jafn- vægi og var hún ávallt sérlega hlý og notaleg við okkur vinkonurnar. Lífsgildi og mannkostir þessarar konu lifa áfram í börnum hennar og ber hún Sigga vinkona þess glöggt merki. En handan við fjöllin og handan við áttirnar og nóttina Elsku Charlotta mín, ég trúi því vart að ég sitji hér og skrifi til þín hinstu kveðju. Ég sat áðan og talaði við vinkonu mína og sagði henni hvað mér þætti undarlegt að þú hefðir ekki komið á stefnumótið okkar á Café Paris í síðustu viku. Ég var CHARLOTTA M. HJALTADÓTTIR ✝ Charlotta MaríaHjaltadóttir fæddist í Reykjavík 24. ágúst 1932. Hún lést á heimili sínu á Seltjarnarnesi mið- vikudaginn 11. sept- ember og var sálu- messa hennar í Landakotskirkju 17. september. með samviskubit yfir því að hafa ekki farið heim til þín þá til að at- huga hvort allt væri með felldu, eins og ég hafði svo oft gert. Nokkrum mínútum síðar fékk ég símtal þar sem mér var til- kynnt fráfall þitt. Það var langt síðan við höfðum hist og ég hlakkaði mikið til að sjá þig. Því miður hafði ég verið erlendis dag- inn sem þú varðst sjö- tug og því ekki náð að kasta á þig kveðju. En nú er það of seint og afmælisgjöfin er enn í aft- ursætinu á bílnum mínum. Þegar svona hlutir gerast reikar hugurinn aftur. Ég man að þú vakt- ir strax athygli mína þegar ég byrj- aði að vinna í ráðuneytinu. Ég hugs- aði með mér: Voðalega er hún sérstök þessi stóra mikla kona með gráa síða hárið, dimmu röddina og dökku sólgleraugun (inni um há- bjartan dag!). Mig langaði að kynn- ast þér frekar og varð þess aðnjót- andi. Við náðum strax vel saman og líkaði mér afskaplega vel hárbeittur húmorinn. Það var eitthvað sem tengdi okkur og þau tengsl urðu sterkari eftir því sem á leið. Margir furðuðu sig á því af hverju við vær- um svona góðar vinkonur, ég hálfþrítug og þú rétt að verða sjö- tug. En aldur er afstæður. Vinkona mín sagði einu sinni við mig án þess að hafa séð þig eða vita hvað þú værir gömul: „Björg, af hverju tek- urðu ekki hana Charlottu vinkonu þína með okkur út á lífið?“ Ég sagði þér frá þessu og við hlógum dátt. Stuttu eftir að þessi góðu kynni okkar tókust fluttist ég til New York og alltaf héldum við sambandi. Fyrstu jólin mín úti sendir þú mér lítið olíumálverk alla leið frá Íslandi, sem þú hafðir keypt í París 1953. Mér þótti svo vænt um það að ég fékk tár í augun. Í kortinu sem fylgdi sagðir þú mér að þetta mál- verk hefði hangið uppi á vegg í „íbúðinni okkar“ sem ég nú bjó í en þú hafðir búið í nokkrum árum áð- ur. Það var margt sem við brölluðum saman, fórum í bíó eða í leikhús, út að borða eða sátum saman úti í sól- stofunni þinni úti á Nesi yfir rauð- vínsglasi og spjölluðum um heima og geima, ekki síst ástina. Var oft mikið hlegið. Um daginn þegar ég hringdi í þig í nýju vinnuna varstu svo hress og hljóðið í þér svo gott. Þú sagðist hafa fengið vítamín- sprautu við að skipta um vettvang og hefðir áttað þig á því að allt í einu værir þú farin að gera hluti heima fyrir en ekki bara sitja og stara út í loftið. Tilhugsunin um það gleður mig í sorginni. (Sagðir mér að þú hefðir meira að segja orðið ástfangin í vor sem leið.) Ég geri mér grein fyrir því þó svo að þú segðir mér ekki frá því í smá- atriðum að lífið fór ekki alltaf um þig ljúfum höndum, elsku vinkona. Ég veit líka að það fór margt á ann- an veg en þú helst hefðir kosið. Ég á svo margar minningar en ég held ég láti staðar numið hér. Mér finnst ég lukkunnar pamfíll að hafa fengið að kynnast svona stórbrot- inni konu og fæ það seint fullþakk- að. Elsku Charlie mín, eins og ég sagði svo oft, ég vona að þér líði vel hjá Guði og öllum englunum. Fal- lega hringinn sem þú gafst mér passa ég eins og sjáaldur auga míns. Sjáumst síðar og takk fyrir allt. Þín Björg Sæmundsdóttir. Vegferðin á lífsins leið er um margt sérstök. Lífið er eins og óskráð framhaldssaga full af fyrir- heitum og óráðnum atvikum. Sumir kaflarnir verða langir, aðrir stuttir, og innihaldið misjafnt eins og geng- ur og gerist. Sögupersónurnar hafa mismikið vægi og mismikil áhrif á líf manns og gildir þá einu hvort þær eru hluti af daglegu lífi eða líða hjá eitt andartak. Koma og fara. Þannig gleymast sumir en aðrir eignast hlutdeild í hjarta manns og huga ævilangt. Þannig kom Charl- otta María Hjaltadóttir inn í líf mitt, óvænt og eftirminnilega, fyrir tæp- um þremur árum. Með einu símtali stimplaði hún sig inn og var komin til að vera. Samskipti okkar urðu ekki tíð en þeim mun áhrifameiri. Það leyndi sér ekki að þarna var á ferð merkileg kona. Rík réttlætis- kennd og áhugi á að standa vörð um grundvallarstoðir þjóðfélagsins tengdu okkur saman. Að styðja þá sem minna mega sín eða verða fyrir áföllum í lífinu og þurfa m.a. að þola óréttlæti og svívirðingar siðblindra manna. Að hefja sig yfir hversdags- leg gildi markaðshyggjunnar þar sem veraldlegur gróði ræður ríkjum og setja önnur gildi jafnfætis. Kær- leika, réttlæti, siðferði, fegurð. Og hún lagði ríkulega sitt af mörkum. Lengst af starfaði Charlotta í ut- anríkisþjónustunni. Bjó hún lengi og starfaði erlendis og gaf það henni sérstakt yfirbragð. Hún talaði fjölmörg tungumál og var heims- borgari í allri framkomu og hugsun. Í sumar bauð Charlotta til kvöld- verðar á heimili sínu. Nokkrar kon- ur úr ólíkum áttum voru komnar til að eiga saman kvöldstund. Þetta var eftirminnileg og ógleymanleg stund. Charlotta var glæsileg þetta kvöld og ljómaði af gleði og hamingju. Yf- ir henni var ungæðislegur blær sem ég hafði ekki tekið eftir áður. Hún var um það bil að hætta störfum í utanríkisráðuneytinu en settist ekki í helgan stein. Eftir henni var sóst vegna kunnáttu hennar og hæfni og var hún ráðin til starfa á skrifstofu kaþólska biskupsins á Íslandi. Þótt ég hafi ekki þekkt þessa sér-   (  -, 0  :3" 1+) " /  '   - )     #0% & ' 1       ! ;*7$    

x

Morgunblaðið

Direct Links

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.