Morgunblaðið - 18.10.2002, Side 47

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 18. OKTÓBER 2002 47
✝ Jónatan Krist-leifsson var
fæddur 15. maí 1919.
Hann lést á Landspít-
alanum við Hring-
braut 9. október síð-
astliðinn. Foreldrar
hans voru Kristleifur
Jónatansson og
Soffía Árnadóttir á
Efri-Hrísum í Fróð-
árhreppi. Systkini
hans voru 7, Hall-
dóra, Leó, Arndís og
Hansína sem öll eru
látin og Guðmundur,
Leifur og Ólína.
Jónatan kvæntist Málfríði Guð-
mundsdóttur árið 1955 þau slitu
samvistum. Börn þeirra eru: 1)
Helga, f. 1955, maki Björgvin Þór-
isson, börn þeirra eru Hermann
og Ingibjörg. Fyrri maður Helgu
var Valdimar Pálsson en hann lést
1981, dóttir þeirra er Ragnheiður.
2) Kolbrún, f. 1957, maki Árni
Leósson, dóttir þeirra er Linda
Björk. 3) Gunnar, f. 1962, maki
hans var Katrín
Sveinsdóttir, þau
slitu samvistum,
börn þeirra eru
Berglind og Óli Þór.
Fyrir átti Jónatan
Ásmund, f. 1953,
sem er látinn. Maki
hans var Sína Þórð-
ardóttir og börn
þeirra eru Þórður og
Jóna María. Jónatan
kvæntist Sigríði
Kjartansdóttur
sjúkraliða árið 1972,
hún lést árið 1999.
Barnabarnabörn
Jónatans eru tvö.
Jónatan og Sigríður bjuggu á
Hrafnistu í Hafnarfirði frá árinu
1986. Jónatan starfaði lengst af
við sjómennsku en eftir að hann
kom í land starfaði hann við sund-
laugarnar í Reykjavík, lengst af í
Sundlaug Vesturbæjar.
Útför Jónatans verður gerð frá
Fossvogskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.30.
Það er með miklum söknuði sem
við kveðjum minn ástkæra afa og
langar mig að minnast hans með
nokkrum fátæklegum orðum.
Fyrstu minningarnar um hann
afa minn eru frá því ég var 4 ára,
þegar hann fór með mér á áramóta-
brennu og skaut upp flugeldum fyr-
ir mig við mikla kátínu. Þegar ég
varð eldri minnist ég ófárra strætó-
ferðanna úr Breiðholtinu til afa
Tana og Siggu í vesturbænum eða í
Vesturbæjarlaugina, þar sem afi
vann. Þar tók afi alltaf glaður á móti
mér og bauð mér í sund, en ekki
sakaði þegar hann bauð upp á pylsu
eða ís á eftir. Við afi nutum hverrar
stundar saman, sem við gátum.
Einnig kemur upp í hugann þegar
ég gisti hjá afa og ömmu Siggu, en á
á heimili þeirra var alltaf gott að
vera. Fyrir 16 árum fluttust þau svo
á Hrafnistu í Hafnarfirði og bjuggu
þar til æviloka í góðu yfirlæti. Á
Hrafnistu tók afi sér margt fyrir
hendur en hann var laghentur og
undi sér m.a. við keramikgerð,
teppagerð og gerð listmuna úr gleri.
Eftir skilur hann marga fallega
hluti, sem prýða heimili ættingja og
vina og þessa hluti mun ég ávallt
varðveita til minningar um hann afa.
Þegar fjölskyldan kom saman tók
ég oft að mér að sækja hann og
koma á milli staða og alltaf var hann
svo þakklátur fyrir það.
Það var óvænt og mikið áfall þeg-
ar afi veiktist skyndilega nú fyrir
skömmu og lést stuttu síðar, en
hann hafði alltaf verið svo heilsu-
hraustur, hress og sprækur. En
enginn veit ævina fyrr en öll er og
eftir situr hafsjór af góðum minn-
ingum um yndislegan afa og þakk-
læti fyrir skemmtilegar samveru-
stundir.
Linda Björk.
JÓNATAN
KRISTLEIFSSON
✝ Berta Hannes-dóttir fæddist á
Vaðstakksheiði í
Neshreppi utan Enn-
is á Snæfellsnesi 6.
júní 1919. Hún lést á
Grensásdeild Land-
spítalans 10. okt. síð-
astliðinn. Foreldrar
hennar voru hjónin
Hannes Elísson frá
Berserkseyri í Eyr-
arsveit, bóndi og
verslunarmaður, og
Guðrún Guðbjörns-
dóttir frá Sveinsstöð-
um í Neshreppi.
Systkini Bertu eru: Helga, f. 17.4.
1914, Elís, f. 4.9. 1917, d. 9.10.
1954, Reynar, f. 26.2. 1922, Hall-
veig, f. 3.10. 1927, og Richard, f.
9.4. 1932. Berta giftist 8. maí 1943
Garðari H. Guðmundssyni frá
Þverdal í Aðalvík, f. 13.8. 1917, d.
28. 7. 1971. Börn þeirra eru:
1) Edda Gerður, f. 20.8. 1943,
maki Jón Waage, f. 18.2. 1943, þau
áttu tvö börn. 2) Guðmundur
Snorri, f. 30.9. 1946,
hann á sjö börn og
fimmtán barnabörn.
3) Hannes, f. 26.12.
1950, maki Dagný
Þorfinnsdóttir, f.
1.10. 1950, þau eiga
þrjú börn og tvö
barnabörn. 4) Guð-
rún Elsa, f. 11.6.
1954, maki Jan Ingi-
mundarson, f. 13.5.
1946, þau eiga þrjú
börn. 5) Erla Gígja,
f. 1.4. 1960, maki
Stefán E. Petersen,
f. 3.5. 1961, þau eiga
eitt barn.
Berta lauk kennaraprófi 1942
og stundaði kennslu um hríð á
Akranesi. Lengst af sinnti hún
húsmóðurstörfum en tók við starfi
húsvarðar í Laugalækjarskóla eft-
ir að Garðar maður hennar féll frá
1971. Hún lét af störfum þar 1989.
Útför Bertu verður gerð frá
Dómkirkjunni í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.30.
Tengdamóðir mín, sem við kveðj-
um í dag, var kjarkmikil og dugleg
kona. Létt í skapi en bar ekki tilfinn-
ingar sínar á torg.
Ég var ungur maður þegar ég kom
fyrst inn á heimili Bertu og Garðars
og þar var mér mjög vel tekið frá
fyrstu tíð.
Ómetanleg er hjálpin sem þau
hjón veittu okkur með drenginn okk-
ar, hann Garðar Berg. Hann var
mjög hændur að ömmu sinni sem
kunni svo sannarlega að leika og
sprella við hann.
Kjarkur Bertu kom vel í ljós þegar
hún missti manninn sinn frá fimm
börnum, þar af voru þrjú ennþá í for-
eldrahúsum. Hún lagði svo sannar-
lega ekki árar í bát, dreif sig í að taka
bílpróf þá rúmlega fimmtug, tók við
starfi manns síns sem var húsvarð-
arstaða í Laugalækjarskóla. Það var
mikil vinna sem hún sinnti af sam-
viskusemi og hlífði sér hvergi.
Berta hafði mjög gaman af því að
ferðast og hafði siglt um heimsins
höf, fyrst með manni sínum en síðar
eftir að hún var orðin ein hafði hún
mikið yndi af sólarlandaferðum og
fór hún að minnsta kosti tvisvar á
ári, vor og haust. Ekki lét hún það
stoppa sig þótt hún hefði enga sam-
fylgd, hún fór þá bara einsömul, og
þessu hélt hún áfram eins lengi og
heilsan leyfði.
Berta var svo lánsöm að vera alla
tíð mjög heilsuhraust en fyrir tæpu
ári veiktist hún hastarlega og var
ekki söm og áður.
Ég votta öllum aðstandendum
samúð mína.
Ég kveð þig, hugann heillar minning blíð
hjartans þakkir fyrir liðna tíð.
Lifðu sæl á ljóssins friðarströnd,
leiði sjálfur Drottinn þig við hönd.
(Guðrún Jóhannsdóttir.)
Berta mín, far þú í friði og friður
Guðs þig blessi.
Jón Waage.
Þegar ég hafði mig í að setjast nið-
ur og „stinga niður stílvopni“ til að
minnast ástkærrar tengdamóður,
kom ekkert annað til greina, en að
reyna skapa þá stemningu, sem hún
ein kunni að framkalla við ólíkar að-
stæður. Ég sit einn við borð að nóttu
til með logandi kertaljós, spilastokk
og annað tilheyrandi fyrir framan
mig. Loginn er stór og flöktir mikið.
Berta Hannesdóttir var tignarleg
kona, staðföst og ákveðin. Skoðanir
hennar voru fastmótaðar og skipti
það hana engu hvað öðrum fannst
um þær. Hún var alltaf sjálfri sér
samkvæm og reyndi aldrei að líkjast
annarri manneskju, né að móta aðr-
ar manneskjur eftir sínu fari.
Berta var sterk manneskja og stóð
jafnan í báða fætur þegar ágjafir og
erfiðleikar sóttu að. Berta slapp
ekki, frekar en svo margar aðrar
manneskjur, við ágjafir lífsins. Hún
missti mann sinn langt um aldur
fram. Ein stóð hún eftir fimm barna
móðir og þrjú enn þá heima. Höfuðið
bar hún hátt, tók við starfi eiginmans
síns og fleytti heimili sínu áfram með
myndarbrag. Ágjafir lífsins brutu
ekki niður ytri varnargarð hennar,
hún stóðst allar ágjafir, en hvað hún
bar í brjósti fyrir innan varnargarð-
inn var ekki ætlað öðrum.
Það var hugsun Bertu og vilji að
sérhver manneskja stæðist sínar
ágjafir og sigraðist á erfiðleikum. En
þegar á reyndi var enginn ákveðnari
og hjálplegri. Hún gekk þá fram full
af trausti og yfirveguð, rétti fram
hlýlega hjálparhönd. Skilaboðin
streymdu jákvæð og traustvekjandi
gegnum hönd hennar … Stattu þig
… þú getur … ég er hér … við erum
öll hér.
Þegar dóttir hennar kynnti mig
fyrir henni, tók hún mér varfæris-
lega en þó vel. Ég fann glöggt að hún
vildi vita strax hvern mann ég hafði
að geyma. Hún kom hreint fram og
ég stóðst prófið. Ég var velkominn.
Með árunum styrktist vinátta okkar
og tengsl.
Berta var kannski ekki hin hefð-
bundna amma sem lék og dekraði við
barnabörnin sín, en barnabörnin eru
orðin mörg. Hún var sú amma sem
óskaði þess að barnabörnin læsu vel í
spor lífsins og kæmust vel á legg.
Ósk hennar til þeirra var, verið
sterk, sjálfstæð og engum öðrum
háð. – Mótið ykkar eigið líf. – Hún
átti þó oft til að gefa tón gleðinnar og
kæti svo bæði börn og fullorðnir tóku
undir með fjöri og hlátri.
Kertaloginn minnkar en hann
flöktir samt enn. Spilabunkinn ligg-
ur óhreyfður á borðinu. Börnin mín
þrjú og tilvonandi tengdasonur minn
sátu við þetta sama borð í dag eftir
kistulagninguna og spiluðu í minn-
ingu hennar. Við þetta sama borð lék
Berta listir sínar í spilamennskunni.
Spilamennskan var hennar tóm-
stundagaman. Annað minningarbrot
er sterkt í huga mér – söngurinn. –
Hún var söngelsk manneskja og
söngurinn gleymdist ekki þótt margt
annað tapaðist í erfiðum veikindum
hennar. Það var unun að hlusta á
þegar hún stjórnaði dætrum sínum í
samsöng. Gleðin kom svo skýrt og
sterkt fram í gegnum tónaflóðið. „Ég
beið þín heim um helgi / á hljóðri aft-
an stund“… Eiginmaður hennar
Garðar Hannes Guðmundsson, var
mikill söngmaður og börn þeirra
bera getu til að fleyta þessari fögru
list áfram til næstu kynslóðar.
Yngsta dóttir þeirra, Erla Gígja
Garðarsdóttir, lærði söng á Ítalíu og
er afburðagóð söngkona.
Um leið og ég sendi öllum þeim
sem sárt sakna hlýjar samúðar-
kveðjur, vil ég minnast tengdamóður
minnar með þeim orðum, sem ein-
kenndu lífsstíl hennar. Verið glöð,
full af fjöri og skynsöm. Vertu sæl,
tengdamóðir, ég þakka fyrir mig.
Jan Agnar Ingimundarson.
Það var haustið 1977 sem ég sá
Bertu fyrst. Það var þegar ég byrj-
aði í Laugalækjarskóla þar sem hún
vann sem húsvörður. Strax veitti ég
því athygli hvað unglingarnir töluðu
mikið við hana en það hafði ekki tíðk-
ast í þeim skóla sem ég kom úr, að
unglingarnir væru að tala við hús-
vörðinn. Það var ekki fyrr en 16 ár-
um seinna þegar ég kynntist henni
sjálfur að ég komst að því hvað hún
var skemmtileg. Fyrrverandi nem-
endur úr skólanum buðu henni
stundum að koma í útskriftarafmæli
og það þáði hún, þótt hún væri orðin
áttræð, og skemmti hún sér mjög
vel. Berta var menntaður kennari og
líka tónmenntakennari. Hún hafði
einkum gaman af því að syngja og oft
tók hún lagið með dóttur sinni og
söng þá Berta röddunina. Þegar við
komum í heimsókn til hennar var
hún alltaf með heitt kaffi og meðlæti.
Við ræddum um hitt og þetta og oft
fórum við að tala um pólitík sem end-
aði alltaf með hlátri í lokin.
Ferðalög voru eitt af uppáhaldi
Bertu. Hún fór oft til sólarlanda og
skildi ég ekki alveg úthaldið stund-
um hjá henni, hvernig hún gat
ferðast svona mikið. Hún sagðist
vera með vestfirsku kraftana, en það
var orðatiltæki hjá henni.
Berta sagði mér frá einni sólar-
landaferðinni sem hún var í. Hún
hafði hitt gamlingjana sem voru þar í
eldriborgaraferð. Svo hló hún, því
sjálf fór hún alltaf á eigin vegum til
sólarlanda en þeir sem voru í eldri-
borgaraferðinni voru tuttugu árum
yngri. Ég minnist Bertu sem
skemmtilegrar og glaðlyndrar konu
sem hafði þá útgeislun að koma fólki
í gott skap. Dætrum og sonum Bertu
sem og barnabörnum öllum votta ég
mína innilegustu samúð.
Stefán E. Petersen.
Nú er komið að kveðjustund og
langar okkur systur að minnast
Bertu ömmu okkar með nokkrum
orðum. Það koma margar ljúfar
minningar upp í hugann þegar
ömmu er minnst. Berta amma var
ákaflega lífsglöð og hress kona, hún
var hnyttin og skemmtileg og sá oft-
ast skoplegu hliðina á málunum. Það
má eiginlega segja að hún hafi verið
svolítill prakkari í sér.
Fullyrða má að amma hafi alltaf
lifað lífinu til fulls og naut hún þess
sérstaklega að ferðast á suðrænar
slóðir og baða sig í sólinni. Maður
vissi aldrei hvort hún var að koma
eða fara því hún átti það til að fara
oftar en einu sinni á ári á sólar-
strönd. Við vorum svo lánsamar að
hafa ferðast til Spánar með henni og
fá að fylgjast með henni þar sem hún
naut sólarinnar og samverunnar
með fjölskyldunni. Þá var oftast spil-
aður kani öll kvöld, hlegið og sungið.
Ömmu þótti nefnilega ákaflega gam-
an að taka í spil og kom þá bersýni-
lega í ljós hversu mikil keppnis-
manneskja hún var, hún gaf aldrei
neitt eftir! Já amma hafði gaman af
því að ferðast og fylgdist hún ekki
síður með okkur þegar við ferðuð-
umst um heiminn og hringdi jafnan
og þakkaði fyrir póstkortin sem við
sendum henni. Amma sagði einhvern
tímann að við hefðum örugglega erft
ferðagenið hennar. En þrátt fyrir
fjöldann allan af barnabörnum fylgd-
ist hún vel með hvað hvert og eitt
okkar aðhafðist hverju sinni og aldr-
ei lét hún hjá líða að biðja Guð um að
blessa okkur þegar við kvöddumst
Elsku amma, nú biðjum við Guð um
að blessa þig og þökkum fyrir allar
skemmtilegu samverustundirnar .
Það hjálpar okkur í sorginni að vita
til þess að nú hefst nýtt ferðalag hjá
þér þar sem þú og Garðar afi sam-
einist á ný.
Margrét, Berta og Eva.
Elsku amma mín, núna ertu farin
til Garðars afa. Amma mín var bar-
áttukona, ótrúlega sterk. Þegar ég
sit hér og hugsa um þær stundir sem
við áttum saman, brosi ég því það er
ekki hægt að lýsa þér. Einu orðin
sem koma upp eru fyrst og fremst
prakkari, sjálfstæði, ákveðni, styrk-
ur og lífsreynsla. Það áttu fáir eins
ömmu og ég. Þú varst alltaf svo ung-
leg, ekki deginum eldri en „25 ára“.
Þú varst svo heppin að fá að gera
það sem flestir fá aldrei tækifæri til
eins og það að vera með þeim fyrstu
sem fóru í skemmtisiglingu, fórst í
Vatíkanið, hittir sjálfan páfann og
hefur ferðast um nær allan heim.
Ég gleymi því ekki að þegar Garð-
ar bróðir minn fékk sér mótorhjól
vildu fæstir í fjölskyldunni sitja aft-
an á því, en þú amma, þú hikaðir ekki
og fórst og hafðir gaman af. Eða þeg-
ar Garðar bróðir lét aflita hárið á sér
og skeggið. Það var alveg hræðilegt
enda gerði hann þetta til að hrekkja
fólkið sitt, svo fór ég með honum til
þín, þú opnaðir hurðina og ekkert,
það sást enginn svipur, meðan flestir
aðrir í ættinni öskruðu eða leið næst-
um yfir þá. En þú, – engin svipbrigði,
þú talaðir við okkur bara eins og
venjulega. Þetta er alveg týpísk
amma, mesti töffarinn. Amma var
alltaf hrókur alls fagnaðar, ekki bara
gullfalleg kona heldur var hún líka
mjög vel gefin og hafði mjög sérstak-
an og ákveðinn persónuleika.
Ég er mjög stolt af henni og þakk-
lát fyrir að hafa fengið að kynnast
henni. Hún er án efa ein sterkasta og
hugrakkasta kona sem ég hef hitt.
Þegar ég sit hér og skrifa, rifjast upp
mörg atvik þar sem hún var eitthvað
að prakkarast og ég get ekki annað
en hlegið. Þeir sem þekktu hana vel
eru eflaust að hugsa um svipuð atvik,
því þau eru mörg.
Vertu sæl amma mín. Takk fyrir
góðu stundirnar, þín
Berta Margrét Jansdóttir.
BERTA
HANNESDÓTTIR
MORGUNBLAÐIÐ birtir afmælis- og minningargreinar endurgjalds-
laust alla útgáfudagana, frá þriðjudegi til sunnudags. Greinunum er
hægt að skila í tölvupósti (netfangið er minning@mbl.is, svar er sent
sjálfvirkt um leið og grein hefur borist), á disklingi eða í vélrituðu
handriti. Ef greinin er á disklingi þarf útprentun að fylgja. Nauðsyn-
legt er að símanúmer höfundar og/eða sendanda (vinnusími og heima-
sími) fylgi með. Bréfsími fyrir afmælis- minningargreinar er 569 1115.
Tekið er á móti afmælis- og minningargreinum á 1. hæð í húsi Morg-
unblaðsins, Kringlunni 1 í Reykjavík, og á skrifstofu Morgunblaðsins
Kaupvangsstræti 1 á Akureyri. Ekki er tekið við handskrifuðum
greinum.
Minningargreinum þarf að fylgja formáli með upplýsingum um
hvar og hvenær sá sem fjallað er um er fæddur, hvar og hvenær dá-
inn, um foreldra hans, systkini, maka og börn og loks hvaðan útförin
verður gerð og klukkan hvað. Ætlast er til að þetta komi aðeins fram
í formálanum, sem er feitletraður, en ekki í greinunum sjálfum. Um
hvern látinn einstakling birtist ein aðalgrein af hæfilegri lengd á út-
farardegi, en aðrar greinar séu um 300 orð eða 1.500 slög (með bilum)
en það eru um 50 línur í blaðinu (17 dálksentimetrar). Tilvitnanir í
sálma eða ljóð takmarkast við eitt til þrjú erindi. Einnig er hægt að
senda örstutta kveðju, HINSTU KVEÐJU, 5–15 línur, og votta virð-
ingu án þess að það sé gert með langri grein. Greinarhöfundar eru
beðnir að hafa skírnarnöfn sín en ekki stuttnefni undir greinunum.
Birting afmælis- og
minningargreina