Morgunblaðið - 18.10.2002, Síða 50

MINNINGAR
50 FÖSTUDAGUR 18. OKTÓBER 2002 MORGUNBLAÐIÐ
Elsku Kiddý. Mig
langar að kveðja þig.
Það er sorgleg stað-
reynd að ég skuli ekki
fá að hitta þig aftur í
þessum heimi. Ég átti
alls ekki von á þeim fréttum 24. sept-
ember sl. að þú værir dáin. Þú fórst
svo fljótt. Ég sem var að fara að
hringja í þig. Ætlaði að spjalla við
þig um daginn og veginn og þakka
þér fyrir gjafirnar sem þú sendir
krökkunum. Þau voru mjög ánægð
eins og alltaf. Þú mundir alltaf eftir
afmælisdögunum þeirra og gladdir
þau alltaf á jólunum.
Mér finnst leiðinlegt að hafa ekki
náð að heimsækja þig á Flateyri en
þú varst ekki heima er við komum
við í fyrrasumar. Takk fyrir ánægju-
legar samverustundir í útlöndum,
við fórum saman í fimm utanlands-
ferðir, allar jafn einstakar og
skemmtilegar. Takk fyrir símtölin
og netpóstinn. Þú sýndir okkur um-
hyggju þegar Gissur yngri veiktist
og hafðir áhyggjur. Þér var ekki
sama. Þú sýndir það svo oft. Þó að
tengslin hafi rofnað hélst á milli okk-
ar gott samband. Fyrir það verð ég
þér ævinlega þakklát. Arnar heim-
sótti þig rétt áður en kallið kom.
Hann er þakklátur fyrir að hafa
fengið að hitta þig eftir svo langan
tíma og átt með þér góðan tíma.
Hann sagði mér að heimilið þitt
hefði verið fallegt og hlýlegt. Það
kom mér ekkert á óvart. Það var
alltaf svo snyrtilegt og fínt hjá þér.
Ég vona og veit að þér líður betur
þar sem þú ert í dag og bið Guð að
gæta þín.
Elsku Lúlla, Sóla, Bjössi og
Tinna. Guð styrki ykkur á þessum
erfiða tíma. Börnin mín syrgja
KRISTÍN G.
BJÖRNSDÓTTIR
✝ Kristín Gunn-björg Björns-
dóttir fæddist í
Stykkishólmi 3. maí
1947. Hún lést á Flat-
eyri 24. september
síðastliðinn og var
útför hennar gerð í
kyrrþey að ósk hinn-
ar látnu.
Kiddý-ömmu, ég syrgi
vin sem er farinn langt
fyrir aldur fram.
Nú legg ég augun aftur,
ó, Guð, þinn náðarkraftur
mín veri vörn í nótt.
Æ, virst mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil, svo ég sofi rótt.
(Þýð. Sveinbjörn Egilsson.)
Hvíl í friði, Kiddý
mín.
Hrefna
Gissurardóttir.
Elsku Kiddý amma. Þegar
mamma sagði okkur að þú værir dá-
in þá trúðum við henni ekki. Við
fáum aldrei aftur að sjá þig og það
þykur okkur svo sárt því þú varst
alltaf svo góð við okkur og okkur
þykir svo vænt um þig. Við erum oft
að skoða myndir af þér og okkur
þegar við fórum öll saman til Kanarí.
Við ætlum aldrei að gleyma því. Þá
var svo gaman. Það var líka svo
gaman á jólunum þegar þú fórst í
jólasveinabúninginn og þóttist vera
jólasveinn og við trúðum því alveg
þá. Gengum í kringum jólatréð og
sungum jólalög. Við urðum soldið
hrædd þegar þú fórst einu sinni í
tröllkonubúning, við vorum líka bara
fjögurra og sex ára þá. En gleymum
því aldrei. Gleymum aldrei góðu
stundunum. Þegar þú komst í heim-
sókn með vídeóvélina og tókst upp
þegar við vorum að leika okkur úti í
garði. Þú sendir okkur alltaf afmæl-
isgjafir og jólagjafir eftir að þú flutt-
ir frá Stykkishólmi. Við erum heppin
að hafa átt þig Kiddý amma. Þú
varst alltaf svo góð. Við vitum að þú
varst veik og vonum að þér líði betur
hjá guði. Við sendum þér bænina
okkar.
Vertu yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni,
sitji Guðs englar saman í hring
sænginni yfir minni.
(Sig. Jónsson frá Presthólum.)
Bless, Kiddý amma.
Hreiðar og Sunna Rós.
Kveðja frá
Landssamtökunum
Þroskahjálp
Fallinn er frá Krist-
ján Jónsson frá Ísafirði.
Kristján var á árunum 1981-1989
stjórnarmaður í Landssamtökunum
Þroskahjálp og hlaut gullmerki sam-
takanna árið 1991. Kristján var alla
tíð mikill baráttumaður fyrir bættum
hag fólks með þroskahömlun og afar
hreinskiptinn í allri þeirri baráttu.
Innan Þroskahjálpar eru þekkt um-
mæli hans þegar honum þótti hægt
miða að byggja upp þjónustu við fólk
með þroskahömlun og samherjar
sem og aðrir vildu ræða fullmikið um
hlutina. „Þegar hlutir eru komnir af
hönnunar- og könnunarstiginu tekur
við mas- og þrasstigið.“ Hvorugt
stigið þótti Kristjáni líklegt til að
leiða af sér þær framkvæmdir sem
þörf var á.
Undir svolítið hrjúfu yfirborði
Kristjáns var mikill mannvinur og
ekki skemmdi það fyrir að leiftrandi
kímni og góð frásagnagáfa var hon-
um eðlislæg. Undirritaður þakkar
Kristjáni góða vináttu. Þótt við vær-
um af sitthvorri kynslóðinni og deild-
um hvorki lífsreynslu eða skoðunum
bar aldrei skugga á okkar samskipti.
Kristján orðaði það gjarnan sjálfur
einhvern veginn þannig að sem betur
fer væri til gott fólk með allavega
skoðanir. Kristján hringdi gjarna eða
leit við á skrifstofu samtakanna til að
spyrjast fyrir um hvernig hlutirnir
gengju fyrir sig, þau samtöl voru
ávallt gefandi. Á síðast ári sá hann
sér fært að mæta á setningu 25 ára
afmælisþings samtakanna, þó ekki
gengi hann heill til skógar.
Landssamtökin Þroskahjálp votta
börnum Kristjáns og öðrum ættingj-
um sína dýpstu samúð.
Friðrik Sigurðsson,
framkvæmdastjóri.
Kristján J. Jónsson var mikill
dáðadrengur. Hann fæddist í Hnífs-
dal árið 1921 og eins og venja var á
þeim tíma hóf hann snemma að vinna
við sjóinn. Um fermingu var hann
farinn að beita og þótti alla tíð
afburða beitningamaður. Hann
stundaði sjóinn frá Hnífsdal í byrjun
en varð síðar skipstjóri á ýmsum
KRISTJÁN
JÓN JÓNSSON
✝ Kristján JónJónsson fæddist í
Hnífsdal 8. septem-
ber 1921. Hann lést á
Hrafnistu í Hafnar-
firði 8. október síð-
astliðinn og var útför
hans gerð frá Garða-
kirkju á Álftanesi 15.
október.
bátum frá Ísafirði.
Kristján var mikill
félagsmálamaður, var
m.a. formaður sjó-
mannadagsráðs til
fjölda ára og átti lengi
sæti í bæjarstjórn.
Kristján hóf störf
sem hafnsögumaður ár-
ið 1974 og gegndi því
starfi í hartnær 2 ára-
tugi við góðan orðstír.
Það var ætíð mikið fjör
í kringum Kristján
enda maðurinn áhuga-
samur um lífið í kring-
um sig og hafði skoðan-
ir á mönnum og málefnum líðandi
stundar. Samstarfsmenn hans á Ísa-
fjarðarhöfn þakka honum samstarfið
og allar góðu stundirnar og votta að-
standendum samúð sína.
Starfsmenn
Ísafjarðarhafnar.
Með fáum orðum vil ég minnast
míns góða vinar Kristjáns J. Jóns-
sonar um leið og ég þakka honum
samfylgdina. Kristján var eldhugi og
var þá sama hvort hann stóð í brúnni
sem skipstjóri, sem bæjarfulltrúi eða
eins og ég þekkti hann best; baráttu-
og hugsjónamann fyrir bættu og
betra lífi til handa fötluðum.
Þegar undirrituð kom að Styrkt-
arfélagi fatlaðra á Vestfjörðum um
miðjan áttunda áratuginn hitti ég
Kristján sem reyndist óþreytandi í
stuðningi sínum við þetta unga félag.
Hann gerði það með reynslu sinni,
sínu stóra hjarta og meðfæddum létt-
leika sem hreif okkur öll. Árum sam-
an unnum við, samhentur hópur, að
því að færa þjónustu við fatlaða heim
í hérað og það tókst ekki síst fyrir
harðfylgi Kristjáns.
Á þessum árum fékkst engin þjón-
usta við fatlaða á Vestfjörðum en
með nýjum lögum um málefni fatl-
aðra rofaði til þótt fjármagn væri af
skornum skammti þá eins og nú.
Stjórn Styrktarfélagsins ákvað á
þessum tíma að ganga til liðs við
stjórnvöld til að reyna að flýta fyrir
úrræðum í þessum efnum.
Kristján virkjaði m.a. Lionshreyf-
inguna á Ísafirði í róðra ár eftir ár til
fjáröflunar á m/b Guðnýju ÍS sem
var í eigu Sigurðar Sveinssonar á
Ísafirði. Styrktarfélagið, Lionshreyf-
ingin og mikill fjöldi velviljaðra fyr-
irtækja og einstaklinga lögðu okkur
lið og lögðu þar með grunninn að
þeirri góðu þjónustu sem fatlaðir
njóta nú á Vestfjörðum. Á þessum
tíma bar Bræðratungu hæst, þjón-
ustumiðstöð sem við vorum ákaflega
stolt af, heimili sem gerði brottflutt-
um Vestfirðingum kleift að flytja aft-
ur heim og veitti jafnframt þjónustu
við þá sem enga höfðu haft. Þá var
ekki verið að telja tímana, spá í dag-
peninga eða ferða- og fundakostnað,
þá var bara gengið í verkin og duldist
þá engum hver var kallinn í brúnni.
Kristján var árum saman fulltrúi
okkar í stjórn Þroskahjálpar og
heiðruðu samtökin hann fyrir störf
sín og gladdi það hann mjög.
Ég minnist Kristján líka úr pólitík-
inni á Ísafirði en hann var bæjar-
fulltrúi Sjálfstæðisflokksins í mörg
ár. Á þeim vettvangi skóf hann ekki
af skoðun sinni frekar en fyrri daginn
enda pólitíkin á Ísafirði kapítuli út af
fyrir sig í sögunni. Hann lét heldur
ekki sitt eftir liggja í flokksstarfinu
og ég get ekki annað en minnst á
sumarferðir kjördæmisráðs á þess-
um árum þegar Kristján var með
okkur ásamt Ingu konu sinni, lék á
als oddi, sneri derhúfunni öfugt og
tók lagið. Það er ógleymanlegt.
Ég og fjölskylda mín þökkum okk-
ar góða vini samstarf og vináttu lið-
inna ára og sendum börnum hans og
öðrum aðstandendum hugheilar
samúðarkveðjur.
Hildigunnur Lóa Högnadóttir.
Ég kynntist Kristjáni og fjöl-
skyldu hans í gegnum mægðir er ég
kvæntist dóttur hans, Maríu. Eld-
húskrókurinn á Fjarðarstræti 57
varð oft vettvangur heitra pólitískra
umræðna þar sem menn töluðu fyrir
sitt hvorri stjórnmálastefnunni. Þá
var gjarnan bornar á borð nýbakaðar
pönnukökur í boði húsfreyjunnar
Ingu, en heimili þeirra einkenndist af
gestrisni og höfðingsskap þar sem
allir fundu sig velkomna. Frá fyrstu
kynnum mínum við Kristján var eins
og milli okkar væru ósýnileg bönd,
sem lýstu sér í því að ég naut föð-
urlegrar umhyggju hans, sem væri
hann faðir minn en ekki bara tengda-
faðir. Annað var, að þegar sjósókn og
sjómennsku bar á góma varð Maríu
oft á orði að hún hefði það á tilfinn-
ingunni að ég og pabbi hennar vær-
um á sama aldri. Ég held hinsvegar
að það hafi verið af því að við áttum
margt sameiginlegt, s.s. byrjuðum
báðir ungir til sjós, vorum smávaxn-
ir, þurftum að sanna okkur við harð-
ar aðstæður og ekki var annað lifi-
brauð að hafa en að fara til sjós þótt
hugur stefndi til annars.
Vinur sem hverfur yfir móðuna
miklu verður ekki kvaddur án tára,
hins vegar verður Kristján ekki
kvaddur án þess að um leið og tárin
eru þerruð færist bros minninganna
yfir varir því slíkur gleðigjafi var
hann alla tíð. Já sögurnar hans Krist-
jáns voru einstakar og fullar af kímni
því hann átti auðvelt með að sjá
spaugilegu hliðarnar á lífinu og færa
í söguform. Ef orð ekki dugðu til brá
hann gjarnan á leik með húfuna sína
og var hrókur alls fagnaðar. Þannig
var Kristján en bak við kímnina var
alvarlegur guðhræddur og heiðar-
legur maður sem mátti hvergi aumt
sjá. Störf hans að líknarmálum og
pólitík voru fórnfús og gefandi.
Minnisstæð er þátttaka hans í stjórn
Þroskahjálpar og frumkvæði að upp-
byggingu Bræðratungu, sem varð
vistheimili fyrir þroskahefta á Vest-
fjörðum. Það voru ófáar sjóferðirnar
sem hann reri með Guðnýjuna á
gömlu miðin sín og kom að landi með
úrvinda Lions-félaga og vænlegan
afla til að leggja í uppbyggingu
Bræðratungu. Það verður ekki skilið
við minningu Kristjáns án þess að
geta efnahagslegrar nægjusemi hans
og iðkun kristilegs siðferðis. Það
voru forréttindi að kynnast honum
og eiga samleið.
Sæmundur, Svanur og fjölskylda,
María og börnin mín, Eyjólfur Vest-
mann, Kristján Snorri og Inga Kar-
en, megið þið sækja styrk í söknuði
og njóta gleði í minningum.
Ingólfur Vestmann Ingólfsson.
Ég vil með fáum orðum minnast
Kristjáns Jónssonar eða Stjána eins
hann var alltaf kallaður í minni fjöl-
skyldu. Á mínum uppvaxtarárum á
Ísafirði var kunningsskapur góður
milli fjölskyldu okkar og Stjána og
Ingu. Stjáni var afskaplega skemmti-
legur maður, léttur í lund, sem lét
spaugsyrðin oft fjúka en þó aldrei á
kostnað annarra. Honum varð oft tíð-
rætt um menn og málefni því í hans
starfi á Fagranesinu hitti hann
marga og upplifði eflaust margt
skemmtilegt sem á vegi hans varð.
Eftir að faðir minn varð ekkjumaður
og ég fór vestur í heimsóknir þá
brást það ekki að Stjáni datt inn í
heimsókn og upphófust þá mikil
hlátrasköll, þegar Stjáni lét móðan
mása og eins og alltaf var þetta á létt-
um nótum.
Á afliðnu hausti heimsótti ég
Stjána á Hrafnistu í Hafnarfirði. Það
var augjóst að heilsu hans hafði hrak-
að. Hann talaði mikið um árin á Ísa-
firði, einnig varð honum tíðrætt um
Ingu sína sem hann talaði um af mik-
illi hlýju, en einnig með söknuði. Ég
vil að leiðarlokum þakka Stjána góð
kynni og tryggð þá sem hann hefur
ávallt sýnt fjölskyldu minni.
Stefanía Finnbogadóttir.
Það er laugardagur-
inn 28. september og
ég er stödd í Prag.
Yndislegur dagur og
við hjónin förum í okkar eigin skoð-
unarferð. Göngum meðal annars í
gegnum stóran almenningsgarð. Ég
er alveg heilluð af öllum þessum
stóru trjám með þykka stofninn, og
segi við manninn minn að svona tré
eigum við ekki á Íslandi. Seinna
þennan sama dag fæ ég fréttir að
heiman, hann Nonni á Bakka er
sofnaður svefninum langa. Mig setur
hljóða. Hugurinn fer á flug. Ég var
14 ára þegar systir mín Olga, kynnt-
ist Bjarna sínum, einum af bræðr-
unum á Bakka. Frá þeim tíma hef ég
átt svolítið í „Bakkasveitinni“,og
margar góðar minningar svo sem
alla útreiðartúrana, heyskapinn,
veiðiferð fram á heiði svo ekki sé nú
minnst á réttirnar!
Þar sem ég sit þarna á hótelher-
berginu í Prag, fer hugurinn í fagra
sveit norður á Íslandi, Vatnsdalinn,
og þá rennur upp fyrir mér þetta
með stóru trén, eikina. Auðvitað eru
margar eikur á Íslandi og nú var enn
JÓN
BJARNASON
✝ Jón Bjarnasonfæddist í Skóla-
húsi Sveinsstaða-
hrepps, A-Hún., 18.
nóvember 1925.
Hann lést á Heil-
brigðisstofnuninni á
Blönduósi hinn 28.
september síðastlið-
inn og var útför hans
gerð frá Blönduós-
kirkju 5. október.
ein eikin horfin úr
mínu lífi. Nonni var
vinur vina sinna,
traustur, tryggur og
góðhjartaður. Og í
gegnum árin hafa
margir getað leitað á
Bakka í hlýju, skilning
og skjól. Hann var svo
heppinn að hreppa eina
heimasætuna úr daln-
um, og hafa þau verið
samstíga í rúm 50 ár.
Nú hin síðari ár hófust
þau heiðurshjón á
Bakka handa við að
rækta skóg, það er
táknrænt fyrir þau að auðga og
fegra dalinn sinn. Nonni var mikill
dýra- og náttúruunnandi en hann
barst ekki á í orðum, en verkin hans
töluðu sínu máli. En eikin hans
Nonna sú sem allan sinn aldur hefur
staðið í Vatnsdalnum, vaxið, dafnað,
blómgast og borið ávöxt er nú fallin,
en rætur hennar eru um allt land í
formi minninga sem allir þeir fjöl-
mörgu sem hann þekktu munu
geyma í hjörtum sér um ókomin ár.
Þetta var fallegur haustdagur í
Prag. En ekki var hann síðri viku
seinna norður í Húnavatnssýslu þeg-
ar Nonni á Bakka var til moldar bor-
inn. Meira segja móðir náttúra vott-
aði þessum aldna vini sínum
virðingu og skartaði sínu fegursta.
Elsku Didda mín, Lalli, Bjarni,
Kobbi, Svenni, Jonni og fjölskyldur.
Þið eruð greinarnar á stóra trénu,
megið þið blómstra og bera ávöxt.
Að liðnum vetri kemur aftur vor.
Kristín Erna Jónsdóttir.
Minningargreinum þarf að
fylgja formáli með upplýsing-
um um hvar og hvenær sá sem
fjallað er um er fæddur, hvar
og hvenær dáinn, um foreldra
hans, systkini, maka og börn og
loks hvaðan útförin verður gerð
og klukkan hvað. Ætlast er til
að þetta komi aðeins fram í for-
málanum, sem er feitletraður,
en ekki í greinunum sjálfum.
Formáli
minningar-
greina