Morgunblaðið - 18.10.2002, Qupperneq 56

56 FÖSTUDAGUR 18. OKTÓBER 2002 MORGUNBLAÐIÐ






 



 

  


 

 
 
! 
"#"$% 
BRÉF
TIL BLAÐSINS
Kringlunni 1 103 Reykjavík  Sími 569 1100
 Símbréf 569 1329  Netfang bref@mbl.is
Allt efni sem birtist í Morgunblaðinu og Lesbók er varðveitt í upplýsinga-
safni þess. Morgunblaðið áskilur sér rétt t i l að ráðstafa efninu þaðan, hvort
sem er með endurbirtingu eða á annan hátt. Þeir sem afhenda blaðinu efni
ti l birtingar teljast samþykkja þetta, ef ekki fylgir fyrirvari hér að lútandi.
PÁLL P. Daníelsson skrifar smá-
grein í Mbl. miðvikudag 16.10. 2002,
„Um orkusparnað“ til stuðnings
Kárahnjúkavirkjun og álframleiðslu
á Íslandi. Telur hann að framlag Ís-
lands til áliðnaðarins sé ómetanlegt
því það stuðli að minni kolanotkun í
heimsframleiðslunni og því sé bar-
átta andstæðinga virkjunarinnar
sem hann nefnir „græningja“ hálf-
gerður hrepparígur hvernig sem það
svo má vera! Nýverið var sagt frá að
á einhverjum „hádegisverðarfundi“
hefðu erlendir spekingar sagt að ál
væri framtíðin og að byggja þyrfti 3
risaálver árlega til að fullnægja vax-
andi þörf (og e.t.v. að úrelda einhver
önnur). Af því má e.t.v. meta hið
„ómetanlega“ framlag Íslands í
þessu sambandi.
Auðlindir eru af ýmsu tagi en allar
eru þær því marki brenndar að íbúar
svæðisins lifa að meira eða minna
leyti af að þær sé nytjaðar. Því má
segja að ef meta á þetta framlag Ís-
lands þannig þá verði að hafa í huga
að við erum e.t.v. að eyðileggja af-
komumöguleika hjá hópi fólks sem
sennilega býr við mun lakari lífskjör
með okkar innleggi í baráttuna!
Væri nær að Íslendingar legðu því
lið að bæta mengunarvarnir í eldri
álverum en að breyta því sem Páll
kallar „auðnir sem sáralitlu máli
skipta“ í uppistöðulón. Í heimi sem
er að fyllast af fólki og mannvirkjum
eru „auðnir“ ekki lítil verðmæti og
óþarfi að mæra Friðrik Sophusson
fyrir góðan hug til náttúruverndar
þegar hann, ásamt öðrum forkólfum
virkjana og álvera, vill fórna m.a.
landi og mengunarkvóta án endur-
gjalds þegar þjóðin virðist vera í vel-
megunarrúsi og nánast allir eru með
kaupæði. Þetta væri afsakanlegt ef
við værum öll á hungurmörkunum
en svo er ekki og jafnvel öryrkjar og
eldri borgarar hafa enn að éta, a.m.k.
þeir sem taka slátur!
Að lokum Páll – hvaða orkusparn-
að ertu að tala um í sambandi við
Kárahnjúkavirkjun og álver – léttari
torfærujeppa úr áli? Mér sýnist
þveröfugt að þetta stuðli að enn
meira bruðli á orku til einskisverðra
hluta – það má jafnvel segja að þetta
sé lóð á vogarskálar offituvandans
sem nú hrjáir hinn vestræna heim í
vaxandi mæli!
Væri nær að við reyndum að nýta
orkulindir okkar á hærra fram-
leiðslustigi en til að bræða grjót því
það er fyrirsjáanlegt að ekki björg-
um við heiminum með Kárahnjúka-
virkjun eða með að sökkva Þjórsár-
verum og samkvæmt umsögnum
vitrustu manna (Geirs, Guðna og
Davíðs!) siglir þjóðarskútan í lygn-
um sjó, afgangur á fjárlögum, styrk
stjórn og sátt um flesta hluti, jafnvel
þvergirðingar!
RAGNAR EIRÍKSSON,
Lindargötu 15, Sauðárkróki.
Auðnir eru líka
verðmæti
Frá Ragnari Eiríkssyni:
NÁTTTRÖLLIÐ rumskar. Á yfir-
standandi kirkjuþingi horfast pre-
látarnir loksins í augu við þá stað-
reynd að tveir þriðju hlutar
landsmanna hafa lengi viljað fullan
aðskilnað ríkis og kirkju.
Biskup sagði að ríki og kirkja
væru skilin að borði og sæng og
bauð undirmönnum sínum að búa
sig undir lögskilnað. En líkt og í öðr-
um skilnaðarmálum verður greini-
lega deilt um skiptingu eigna. Í
ræðu dóms- og kirkjumálaráðherra
á þinginu kom fram að ríkið hefur
boðið þjóðkirkjunni 84 prestssetur
og prestssetursjarðir „til fullrar
eignar og umráða ásamt verulegri
meðgjöf“ en kirkjunnar menn
brettu upp á nefið. Mætti almenn-
ingur, sem aðili að þessum skilnaði,
fá að vita hversu rífleg sú meðgjöf
átti að vera og hvaða jarðir voru
boðnar?
Auðvitað er sorglegt hvað kirkjan
hefur alla tíð verið frek á fé þótt fag-
urt sé galað um fugla himinsins og
liljur vallarins. En þegar biskup vék
að sjálfboðastarfi innan kirkjunnar
sagði hann: „Við verðum að læra að
gefa, þjónandi kirkja er gjafmild
kirkja og örlát.“ Á það ekki við í
skilnaði? Og þegar biskup vék að
barnafræðslu kirkjunnar sagði hann
að hvetja ætti börnin til að leggja
sitt af mörkum með því að safna fé í
hverri barnasamveru „til að minna
þau á að „sælla er að gefa en
þiggja““.
Ef maður á tvo kirtla hefur mér
skilist að hann eigi að gefa annan fá-
tækum. Sjá kirkjunnar menn enga
bágstadda á Íslandi eða er kirkjan
sjálf ekki aflögufær? Hún fær þrjú
þúsund milljónir á ári í eigin rekstur
en betlar það fé þó af almenningi
sem hún gefur til baka. Eignaðist
kirkjan ekki bróðurpartinn af jörð-
um á Íslandi þegar hún átti að
gegna hlutverki velferðarkerfisins?
Af hverju gekk arðurinn ekki til
fólksins? Af hverju eru jarðirnar
ekki eign fólksins eða núverandi vel-
ferðarkerfis, ríkisins?
Ég vil enda þennan pistil á að
spyrða saman tvær málsgreinar úr
ræðu biskups í þeirri von að hans
eigin orð geti orðið honum og öðrum
umhugsunarefni. Svo mælti biskup:
„Kirkjusóknir hafa varið gífurlegum
fjárhæðum í orgel á undanförnum
áratug eða svo. Íslenska þjóðkirkjan
er í fremstu röð í heiminum hvað
þetta varðar. Við erum stolt af því.“
„Boðandi kirkja á að vera spámann-
leg í boðun sinni, spámannleg í kær-
leika, og hún á að vera sjálfsgagn-
rýnin í kærleika. Það verður að fara
saman, svo boðun hennar verði ekki
dægurmálaspjall eða yfirborðsleg
vandlætingarsemi, hljómandi málm-
ur og hvellandi bjalla.“
REYNIR HARÐARSON,
Holtsbúð 14, Garðabæ.
Dýrt er Drottins orð
Frá Reyni Harðarsyni: