Morgunblaðið - 28.11.2002, Side 50

MINNINGAR
50 FIMMTUDAGUR 28. NÓVEMBER 2002 MORGUNBLAÐIÐ
Sími 562 0200
Erfisdrykkjur
Horfinn er nú dreng-
ur góður og mikil bind-
indishetja yfir landa-
mærin miklu, 101 árs
að aldri.
Gunnar Árnason átti að baki
glæstan feril innan Góðtemplara-
reglunnar. Hann varð templar 1926,
gekk þá í stúkuna Framtíðina nr.
173, þá ungur maður 25 ára að aldri
og hans norska kona Olga ári
seinna.
Gunnar gegndi ýmsum trúnaðar-
störfum innan Reglunnar. Hann var
GUNNAR
ÁRNASON
✝ Gunnar Árnasonfæddist á Gunn-
arsstöðum í Þistilfirði
15. júní 1901. Hann
lést á öldrunardeild
Landspítalans í Foss-
vogi 17. nóvember
síðastliðinn og var út-
för hans gerð frá
Dómkirkjunni 27.
nóvember.
í fjölmörg ár umboðs-
maður stórtemplars í
st. Framtíðinni. Þá
hafði hann einnig um-
sjón með barnastúk-
unni Svövu nr. 23.
Eg kynntist Gunn-
ari fyrst er eg gekk í
stúkuna Framtíðina
árið 1956. Seinna
kynntist eg honum
enn betur.
Ljúf voru öll sam-
skipti við hinn heil-
steypta og trausta
dreng og hans ágætu
konu.
Tíminn líður oft harla fljótt – það
sem er – er orðið það sem var – áður
en minnst varir.
Mér finnst t.d. ekki langt um liðið
frá því að eg, eins og af tilviljun, sá
þennan þá níræða öldung á göngu
og var eins og þar færi ungur maður
og sprækur, svo voru rösklegar
hreyfingar hans allar svo eg dáðist
að mikillega. Undravel hélt hann at-
gervi sínu öllu til æviloka.
Gunnar var heiðursfélagi í st.
Framtíðinni og hann var einnig
heiðursfélagi Stórstúku Íslands.
Nú þegar komið er að leiðarlok-
um vil eg láta í ljós þakklæti mitt
fyrir störf bróður Gunnars Árna-
sonar í stúkunni Framtíðinni og veit
að þar mæli eg einnig fyrir munn
annarra Framtíðarfélaga.
Þá skal honum einnig þakkað fyr-
ir störf hans í heild innan Reglunn-
ar, en henni var hann trúr félagi – í
hvorki meira né minna en 76 ár.
Eg samhryggist innilega afkom-
endum og frændliði Gunnars Árna-
sonar.
Björn G. Eiríksson.
Þá er nú langri lífsgöngu lokið hjá
honum afa mínum, og hvíld og friður
taka við ásamt nýrri og bjartari til-
vist.
Mig langar með þessum fátæk-
legu orðum, að kveðja elsku afa
minn og þakka honum fyrir allar
þær yndislegu stundir sem ég og
síðar fjölskylda mín höfum notið í
návist hans. Já, heimili Gunnars afa
og Olgu ömmu á Grundarstíg 8 var
sem mitt annað heimili allan minn
uppvöxt.
Samgangur var mikill innan fjöl-
skyldunnar og bjuggu afi og amma
það vel að iðulega var margt um
manninn hjá þeim, og alltaf krásir í
að narta og höfðinglega veitt.
Grundarstígurinn var nefninlega
svona ekta fjölskylduhús, þ.e. á fjór-
um hæðum og íbúð á hverri hæð.
Byrjuðu flest börn þeirra afa og
ömmu og jafnvel barnabörn sinn bú-
skap þar. Hver fjölskylda hafði sér-
íbúð á hverri hæð fyrir sig. Oft var
nú fjör á þessu stóra heimili þegar
mikið stóð til eins og um jólin,
páskana, afmæli og flesta tyllidaga,
og ekki var minna en hlaðið veislu-
borð að hætti ömmu við hvert tæki-
færi.
Bjuggu afi og amma mestallan
sinn búskap á Grundarstígnum, og
eftir að amma lést árið 1981 bjó afi
þar áfram á 2. hæðinni og sá um sig
sjálfur af myndarbrag nánast fram
á 101. aldursárið.
Mér eru minnisstæðar berjaferð-
irnar sem voru ófáar farnar með afa
og ömmu. Þá var sko farið í útilegur
yfir helgi þrjár kynslóðir saman, og
heldur betur gaman hjá okkur
frændsystkinunum. Jafnvel farið
vestur í Dali og gist í tjöldum. Við
heimkomuna unnu svo allir saman
við að hreinsa og hjálpa til við sultu-
og saftgerð. Amma var svo mikil bú-
kona að allt sem hægt var að gera
var unnið á heimilinu. Það tilheyrði
líka fjölskyldusamvinnu að fara suð-
ur í „Stykki“, en það hét sumarbú-
staður afa og ömmu sem var við
Digranesheiði í Kópavogi. Þar unnu
háir og smáir saman við að pota nið-
ur kartöflum á vorin, og í upptöku á
haustin. Möndlukartöflurnar þótti
okkur krökkunum svakalega snið-
ugar. Merkilegustu kartöflur í
heimi. Svo var líka árlegur siður að
fjölskyldan tæki öll þátt í slátur-
gerðinni á haustin. Þá unnu allir
sem vettlingi gátu valdið saman við
sláturgerðina og svo var haldin slát-
urveisla í lokin. Alltaf hlakkaði mað-
ur til þessara samverustunda enda
oft kátt í kotinu.
Já, ótalmargar góðar minningar á
ég af afa og ömmu á „Grund“ eins og
við krakkarnir kölluðum þau alltaf,
og of langt væri að telja þær allar
upp hér.
Þau heiðurshjón voru höfðingjar
heim að sækja, sem ég og síðar fjöl-
skylda mín fengum að njóta.
Við biðjum góðan Guð að taka vel
á móti þér, elsku afi, og vottum
börnum þínum, Árna (pabba),
Helgu, Sólveigu og Gunnari ásamt
börnum, barnabörnum og barna-
barnabörnum einlæga hluttekningu.
Blessuð sé minning þín og ömmu.
Hafið þökk fyrir allt.
Elín Birna Árnadóttir,
og fjölskyldan, Ómar,
Valgeir, Aníta og
Bjarki Dagur.
Það eru margar minningar sem
skjótast í gegnum huga minn þegar
ég minnist hans afa míns. Minning-
ar sem sjá spegilmynd sjálfsins og
vöknuðu í gegnum gleðina sem
skein úr augunum þegar hann tók á
móti barnabörnum sínum. Minning-
ar frá því þegar ég var lítill strákur í
heimsókn hjá afa og ömmu. Minn-
ingin þegar við gengum hönd í hönd
upp á Skólavörðuholt og lásum sam-
an á öll götuskiltin eða sátum og
sögðum ekki neitt.
Hendur þínar voru stórar, en
hjartað helmingi stærra.
Guð geymi þig og varðveiti.
Kristján Þór Árnason
og fjölskylda.
Kveðja frá Útivist
Útivist kveður í dag
einn af félögum sínum
Pál Ólafsson, mætan
mann og góðan. Hann
var afbragðs góður félagi sem und-
anfarin ár var jafnan potturinn og
pannan á höfuðbóli félagsins í Bás-
um. Ferðir Palla í Bása voru ótelj-
andi og staðurinn ber víða vitni um
handbragð hans. Hann var óvenju
hugmyndaríkur og einkar fylginn
sér. Þegar slíkir kostir fara saman,
þá gerist margt skemmtilegt og
óvenjulegt. Engum öðrum en Palla
datt í hug að virkja Básalækinn.
Hann barðist eins og ljón fyrir að
mega ráðast í virkjunina sem þótti
bæði dýr og tvísýn framkvæmd.
Flestir töldu lækinn alltof vatnslít-
inn og að auki var lágsjávað í sjóð-
um félagsins á þeim árum. Palli var
athafnaskáld og barðist fyrir sinni
virkjun eins og þjóðskáldið Einar
Benediktsson forðum. Á endanum
létum við úrtölumenn í minni pok-
ann og hann lét þegar hendur
standa fram úr ermum og hreif fólk
með sér í virkjunarvinnu og það
varð ljós. Básabína, eins og virkj-
unin er nefnd, fór að mala og fram-
leiða rafmagn sem æ síðan hefur
lýst upp staðinn á einkar notalegan
hátt. Hógvær og þægilegur vitn-
isburður um dugnað og einurð Páls
Ólafssonar.
Páll beitti sér fyrir mörgum öðr-
um verkum, öllum góðum, sem
horfðu til hagsbóta fyrir gesti í
Básum. Það var sammerkt öllum
framkvæmdum, sem hann réðst í,
PÁLL
ÓLAFSSON
✝ Páll Ólafssonfæddist í Kefla-
vík hinn 27. septem-
ber 1938. Hann lést á
Heilbrigðisstofnun
Suðurnesja 19. nóv-
ember síðastliðinn
og var útför hans
gerð frá Keflavíkur-
kirkju 27. nóvember.
að fyrst var teiknað og
reiknað, enda var hann
með afbrigðum drátt-
hagur, og svo var haf-
ist handa.
Við áttum samleið í
Útivist. Þegar mér var
falin ábyrgð á fjármál-
um félagsins var Páll
farinn að taka virkan
þátt í framkvæmd fjöl-
margra mála. Óhjá-
kvæmilega kom upp
ágreiningur milli hins
varfærna gjaldkera og
hins kappsama fram-
kvæmdamanns og
stundum neistaði á milli en svo
fundum við taktinn og í kjölfarið
varð samstarfið frjósamt og gott.
Páll var hörkuduglegur ferða-
maður, úrræðagóður og hjálpfús.
Hin síðustu ár, þegar veikindi voru
farin að setja honum skorður, fór
hann samt í Bása og víðar og komst
furðulangt á viljanum, skapinu og
jeppanum. Jeppinn var honum
tryggur förunautur enda haganlega
útbúinn og hugvitið hvergi sparað
til að gera vistina bærilegri og
ferðalögin möguleg.
Minning um einstakan mann mun
geymast í huga okkar sem fengum
að njóta samvista við hann. Útivist
sendir ættingjum Páls Ólafssonar
innilegar samúðarkveðjur.
Árni Jóhannsson,
formaður Útvistar.
Það er komið að kveðjustund eft-
ir löng og góð kynni. Við vissum að
hverju stefndi og í raun ættum við
að vera þakklát fyrir að stundin
kom sem sleit á lífið. Við erum þó
mun fátækari eftir fráfalls Páls eða
Palla eins og hann var kallaður.
Hann lést úr krabbameini sem
hann hafði gengið með í nokkur ár.
Sjúkdóm sinn bar hann með mikilli
karlmennsku. Seinni konu sína,
Arngunni, missti hann úr sama
sjúkdómi fyrir átta árum. Það var
honum og einkadóttur þeirra mikil
sorg. Söknuðurinn var sár og lang-
ur. Þau áttu glaða og góða samveru.
Í veikindum Arngunnar annaðist
Palli konu sína af meiri ástúð og
natni en venjulegt getur talist. Ver-
aldleg gæði skiptu þau litlu máli en
lögðu því meira inn á þann banka
sem mestu varðar. Það er mikill
söknuður að fráfalli þessara sam-
hentu hjóna.
Palli var einstaklega listrænn og
hagur. Hann hefði náð langt í mál-
aralist hefði hann snúið sér að
henni af alvöru. Aðstæður leyfðu
það ekki. Hann lætur eftir sig mörg
listaverk í ljósmyndun sem ekki
mega glatast. Náttúruunnandi var
hann í meira lagi. Það var honum
nautn að vera með félögum sínum í
Útivist og njóta alls þess sem land-
ið hefur upp á að bjóða. Þórsmörkin
fannst mér vera hans annað heimili
og hafði ég á orði við hann að skipta
um lögheimili. Samferðamenn hans
úr Útivistinni munu sakna hans
mikið, fyrst og fremst sem góðs og
skemmtilegs félaga en einnig fyrir
öll þau störf sem hann vann af mikl-
um dugnaði og elju í þágu Útivist-
ar.
Það er ógleymanlegt að heyra
Palla segja frá öllu því skemmtilega
sem fyrir kom á þessum ferðalög-
um. Palli og Arngunnur, með Maríu
Erlu dóttur þeirra, voru einnig búin
að ferðast mikið um landið og var
hreint ævintýri að hlusta á þau
segja frá. Já, minningarnar eru
margar og góðar. Ég kveð Palla og
þakka fyrir allt. Innilegar samúðar-
kveðjur, elsku María Erla, einnig
til Svölu og Guðnýjar dætra hans
og Árna og Gunnars bræðra hans.
Guðbjörg Þórhallsdóttir.
Palli eins og hann var alltaf kall-
aður var stórhuga og margbrotinn
persónuleiki. Honum var ótrúlega
margt til lista lagt, það lék nánast
allt í höndum hans og útsjónarsem-
in var ótrúleg.
Árið 1994 átti Palli um sárt að
binda eftir að hafa misst eiginkonu
sína úr sama sjúkdómi og varð hon-
um sjálfum að aldurtila. Að áeggjan
eins vinnufélaga síns ákvað hann að
reyna að vinna sig út úr sorginni
með því að hella sér út í ferða-
mennsku og gekk í Ferðafélag Ís-
lands. Fyrir tilviljun og eigin fljót-
færni endaði hann í ferðafélaginu
Útivist og má með sanni segja að
það hafi verið mikil gæfa bæði fyrir
hann og félagið. Básar á Goðalandi
eignuðust hug hans allan og hann
lagði mikið af mörkum í uppbygg-
ingu á svæðinu þar sem hæfileikar
hans og útsjónarsemi fengu notið
sín.
Palli var lágvaxinn og stamaði en
það háði honum ekki. Hann gerði
grín að sjálfum sér og sagði margar
skemmtilegar sögur þar sem þessir
eiginleikar hans voru aðhlátursefn-
ið.
Einu sinni sem oftar sátum við
saman við eldhúsborðið heima þeg-
ar lítil frænka mín sem átti heima í
sama húsi kom í heimsókn. Hún
settist við borðið hjá okkur og
horfði opineyg á Palla sem var ný-
kominn úr áramótaferð í Bása með
Útivistarhattinn sinn á höfðinu og
hártagl sem hann hafði útbúið úr
uppröktum kaðli. Eftir smá stund
hljóp sú litla niður til mömmu sinn-
ar og sagði: „Þú verður að koma og
sjá. Það er alveg ýkt fyndinn kall
hjá henni Sigrúnu.“ Þetta kunni
Palli að meta.
Eitt sem var einkennandi fyrir
Palla var hjálpsemi. Hann hugsaði
alltaf fyrst um aðra. Jeppinn hans
var alltaf fullur af alls kyns tækjum
og tólum og ef eitthvað bilaði gat
Palli örugglega bjargað því. Mat-
arkassinn sem hann ferðaðist með
var af stærstu gerð og alltaf fullur
af alls kyns kræsingum sem fyrst
og fremst voru ætlaðar öðrum en
honum sjálfum.
Palli var heiðarlegur og traustur
vinur sem maður gat alltaf treyst.
Ég sendi ástvinum Palla innileg-
ar samúðarkveðjur og kveð minn
góða vin með söknuði.
Sigrún Ólafsdóttir.
Okkar ástkæri Útivistarfélagi,
Páll Ólafsson, verður til grafar bor-
inn í dag.
Fyrstu kynni okkar af Palla voru
í Básum, sem var hans kærasti
staður og hans annað heimili síð-
ustu árin. Hann var mjög fastheld-
inn maður og tjaldaði alltaf á sama
stað. Þar vildum við allir vinir hans
vera. Þar var glatt á hjalla og þar
naut hann sín. Hann var mikil til-
finningavera og alltaf var stutt í
gamanið og ekki síst að gera grín
að sjálfum sér.
Hann var eldhuginn sem hreif
fólk með sér. Ekkert verkefni var
of stórt eða flókið þegar Básar voru
annars vegar. Öll hans verk voru
listilega úthugsuð. Má þar nefna
rafvæðingu Bása þegar Básalæk-
urinn var virkjaður. Ljósin frá
Básabínu lýsa okkur í myrkrinu og
koma til með að minna okkur á
Palla.
Þrátt fyrir veikindi síðustu ára
var Palli fremstur í flokki í öllum
framkvæmdum í Básunum. Ef talið
barst að Básum var hann risinn upp
af sjúkrabeði og lagður af stað að
skipuleggja framkvæmdir og gætti
þess vel að allt væri gert eftir hans
höfði.
Palli var góður ferðafélagi hvort
sem var gangandi, á skíðum og ekki
síst í jeppaferðum.
Við kveðjum Palla með miklum
söknuði og minninguna um einstak-
an dreng geymum við í hjarta okk-
ar.
Við vottum dætrum hans, fjöl-
skyldu og aðstandendum okkar
innilegustu samúð.
Útivistarvinirnir.
Nú kveðjum við yndislegan
mann og góðan vin. Það eru marg-
ar minningar sem leita á hugann
þegar litið er til baka, en upp úr
stendur þó hlýhugur til mannsins
sem stóð eins og klettur við hlið
mömmu í gegnum lífið og var
henni stoð og stytta, ekki síst í erf-
iðum veikindum hennar. Við erum
öll mjög þakklát fyrir að hafa
kynnst jafn góðum og hjartahlýj-
um manni eins og Palli var og mun
hann eiga sérstakan stað í hjört-
um okkar um ókomna tíð. Megi
Guð styrkja fjölskyldu og vini
Palla í sorg þeirra. Elsku María
Erla og Hrafn, hugur okkar er hjá
ykkur.
Margrét, Steingrímur Jón
og fjölskyldur.
HINSTA KVEÐJA
Útför elskulegrar eiginkonu minnar,
HEIÐRÚNAR SIGURDÍSAR
SIGURÐARDÓTTUR,
Sturluflöt,
Fljótsdal,
sem lést 20. nóvember á sjúkrahúsinu á Egils-
stöðum, fer fram frá Valþjófsstaðakirkju laugar-
daginn 30. nóvember kl. 14.00.
Þeim sem vildu minnast hennar er bent á sjúkrahúsið á Egilsstöðum.
Fyrir hönd aðstandenda,
Sveinn Ingimarsson.