Morgunblaðið - 28.11.2002, Side 51

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 28. NÓVEMBER 2002 51
✝ Haukur Guð-mundsson fædd-
ist í Reykjavík 29.
desember 1921.
Hann lést á Hjúkr-
unarheimilinu Sól-
túni 21. nóvember
síðastliðinn. Hann
var sonur hjónanna
Sigríðar Grímsdótt-
ur, f. 17. apr. 1892,
d. 2. sept. 1973, og
Guðmundar Ólafs-
sonar hæstaréttar-
lögmanns, f. 5. júní
1881, d. 22. maí
1935. Þau hjónin
eignuðust þrjá syni.
Haukur kvæntist 23. feb. 1946
Sigurbjörgu Eiríksdóttur, f. 29.
ág. 1924. Foreldrar hennar voru
Guðrún Eiríksdóttir og Eiríkur
Eiríksson skipstjóri. Haukur og
Sigurbjörg eignuðust sjö börn,
þau eru: 1) Sigríður fóstra, f. 9.
júní 1946, gift Hafliða Alberts-
syni og eiga þau tvo syni og tvö
barnabörn. 2) Sveinbarn, f. 21.
apr. 1951, d. 1. sept. 1951. 3)
Guðrún lyfjafræðingur, f. 9. jan.
1953, maki María Thors. Guðrún
á eina dóttur. 4) Guðmundur
Ólafur sölumaður, f. 2. des.
1954, kvæntur Hall-
dóru Svövu Sigfús-
dóttur og eiga þau
tvö börn og tvö
barnabörn. 5)
Gunnar Eiríkur,
sóknarprestur í
Stykkishólmi, f. 2.
júní 1957, kvæntur
Birgittu Bragadótt-
ur og eiga þau þrjú
börn. 6) Þór, sókn-
arprestur í Árbæj-
arprestakalli, f. 29.
maí 1959, kvæntur
Magnhildi Sigur-
björnsdóttur og
eiga þau þrjá syni. 7) Ragnar
verkfræðingur, f. 10. mars 1961,
maki Esther Þórhallsdóttir og
eiga þau tvö börn.
Haukur ólst upp í Reykjavík
og bjó þar mestan hluta ævi
sinnar en á árunum 1955–1963
bjó hann ásamt fjölskyldu sinni í
Ólafsvík. Hann vann lengst af
hjá Reykjavíkurborg, hjá Raf-
magnsveitu Reykjavíkur, á
launadeild Borgarspítalans og
launadeild Reykjavíkurborgar.
Útför Hauks verður gerð frá
Fríkirkjunni í Reykjavík í dag
og hefst athöfnin klukkan 13.30.
Eitt sinn hitti ég Hauk, tengda-
föður minn, á förnum vegi. Við
námum staðar og spjölluðum um
stund. Allt í einu gekk maður fram
hjá okkur og heilsaði Hauki kump-
ánlega. Haukur brosti og tók
hressilega undir kveðjuna en um
leið og maðurinn var farinn hjá leit
hann aftur á mig, yppti öxlum og
sagði: „Ég hef barasta ekki hug-
mynd um hver þetta er.“ Ég komst
að því síðar að hann var alltaf að
lenda í því að bláókunnugt fólk
heilsaði honum og hann hafði ein-
faldlega tamið sér að heilsa á móti
og jafnvel spjalla við fólk smá-
stund.
Haukur var maður sem tekið var
eftir á götu, kannski var það þess
vegna sem svo margir héldu að
þeir þekktu hann. Hann var hár og
grannur, eilítið hnarreistur, með
mikið hár, sterkan augnsvip og
skarpt nef.
Hann var maður með ákveðnar
skoðanir á hlutunum og ef hann
beit eitthvað í sig varð honum ekki
haggað. Þannig hnussaði skemmti-
lega í honum alla tíð þegar hann
heyrði minnst á framsóknarmenn.
Þegar hann bjó á Seltjarnarnesi,
fyrir opnu hafi, fullyrti hann að
hvergi á landinu væri meiri veð-
ursæld en þar og þau ár sem hann
átti Trabantinn var sá bíll eini bíll-
inn sem vit var í að eiga. Einn
morguninn var hann á leið í vinnu á
Trabantinum. Í aftursætinu sat
yngsti sonurinn og sagði svolítið
hæðnislega við föður sinn: „Ég er
viss um að þú kemur þessum bíl
ekki upp fyrir 40.“ Haukur steig
bensínið í botn og það var eins og
við manninn mælt, sírenuhljóð og
blikkljós og hann var tekinn fyrir
of hraðan akstur, í eina skiptið á
ævinni að því er ég best veit.
Haukur var bæði fagurkeri og
sælkeri. Hann og Bagga bjuggu
sér fallegt heimili og voru samhent
í því að hafa þar allt snyrtilegt og
fínt. Þau voru góðir félagar og vin-
ir og stóðu saman í einu og öllu.
Fyrir nokkrum árum fór Haukur
að finna fyrir fyrstu einkennum
minnistaps og smátt og smátt
hvarf hann okkur inn í heim þess
sjúkdóms. Fram undir það síðasta
sást þó alltaf öðru hverju glettn-
isglampi í auga og brosið sem ein-
kenndi hann alla tíð og barnabörn-
in fengu alltaf ljúft bros frá afa
þegar þau komu í heimsókn til
hans í Sóltúnið.
Guð blessi minningu Hauks Guð-
mundssonar og gefi þeim styrk
sem sakna og syrgja.
Birgitta.
Mig langar með fáum orðum að
minnast tengdaföður míns Hauks
Guðmundssonar.
Ég kom inn í hans fjölskyldu
1978 þegar ég kynntist syni hans
Guðmundi sem síðar varð eigin-
maður minn. Haukur var vandaður
maður og hélt vel um sína fjöl-
skyldu. Það var aðdáunarvert hvað
þau Bagga og Haukur voru náin og
miklir félagar og vönduð í alla
staði. Ég og fjölskylda mín eigum
ótal góðar minningar um samveru-
stundir með þeim hjónum. Ég vil
þakka fyrir þau ár sem ég fékk að
njóta samvista þeirra.
Elsku Bagga mín, þú hefur misst
mikið. Við erum hjá þér.
Halldóra Sigfúsdóttir.
Elsku afi. Seinustu vikur hef ég
mikið verið að hugsa um þig, því að
alltaf leit út fyrir að þú værir að
kveðja þennan heim. Mér eru
minnisstæðar búðarferðirnar sem
við fórum oft fyrir ömmu þegar ég
og Kristbjörg komum í heimsókn
til ykkar ömmu í Hraunbæinn og
svo seinna í Æsufellið. Þegar þú
veiktist kom ég oft að heimsækja
þig á Landakot og alltaf var stutt í
frábæran húmorinn sem maður
getur endalaust hlegið að, en það
sem þú hafðir mestan áhuga á var
hvort við stelpurnar værum nú
ekki alveg örugglega komnar með
kærasta, það hlyti nú bara að vera.
Það er skrýtið að geta ekki leng-
ur farið og heimsótt þig í Sóltúnið
á leiðinni heim úr skólanum en það
var alveg sama hversu slæmur
dagurinn hafði verið, þú gast alltaf
bjargað honum með hlýlegu og
glettnislegu brosi. Það var sárt að
þurfa að horfa á þig veslast upp en
ég veit að þú hefur átt langa og
ánægjuríka ævi og líður betur á
þeim stað þar sem þú ert nú, þetta
er bara gangur lífsins. Elsku afi,
minninguna um þig mun ég geyma
að eilífu.
Sigrún.
Á endanum breytast allir í engla.
Það sagði mamma við okkur þegar
við vorum lítil. Okkur fannst það
skrýtin tilhugsun að ef til vill
myndi einhver sem okkur þætti
vænt um fara í burtu frá okkur og
breytast í engil. Nú hefur það
gerst að afi okkar er farinn.
Blendnar tilfinningar eru til
staðar, annars vegar söknuður og
tómleiki og hins vegar þakklæti
fyrir það að hafa verið svo heppin
að eiga svo góðan afa sem við feng-
um að hafa hjá okkur allan þennan
tíma.
Elsku afi, takk fyrir allar sam-
verustundirnar og allar ferðirnar
sem við fórum í saman. Öll jólin
sem við eyddum saman og síðast
en ekki síst að hafa verið svona
yndislegur við okkur eins og þú
varst.
Öllum þeim sem þótti vænt um
afa okkar sendum við samúðar-
kveðjur.
Hrund og Einar Helgi.
HAUKUR
GUÐMUNDSSON
✝ Jóhannes Egg-ertsson fæddist í
Reykjavík 31. maí
1915. Hann lést á
Hrafnistu í Reykja-
vík 20. nóvember síð-
astliðinn. Foreldrar
hans voru Eggert Kr.
Jóhannesson járn-
smiður og hljómlist-
armaður og kona
hans Halldóra Jóns-
dóttir. Jóhannes var
elstur fimm systkina
en þau eru: Pétur,
látinn, Guðbjörg, lát-
in, Einar og Margrét,
bæði búsett í Reykjavík.
Jóhannes kvæntist Steinunni G.
Kristinsdóttur, látin. Þau eignuð-
ust sex börn sem eru: Eggert,
maki Gabriele Jóhannesson; Hall-
dór, látinn; Halldóra; Þorvaldur,
maki Guðfinna Hjálmarsdóttir;
Pétur; Guðbjörg, maki Jón
Tryggvason. Seinna kvæntist Jó-
hannes Sigrúnu Ásgrímsdóttur,
látin. Dóttir þeirra er Guðbjörg.
Maki hennar er Árni Björnsson.
Barnabörn Jóhannesar eru 13 og
barnabarnabörnin 22.
Jóhannes ólst upp í Reykjavík.
Hann lærði hljóðfæraleik ungur
að árum. Fyrst lærði
hann á selló hjá Þór-
arni Kristjánssyni,
síðan hjá Hans
Stephanek og Qëge-
rëtz sem var þýskur
sellóleikari. Í Tón-
listarskóla Reykja-
víkur hóf hann nám
árið 1934, sem Ragn-
ar í Smára fjár-
magnaði fyrir hann
þar til hann lauk
prófi árið 1948.
Hann lék fyrst með
Hljómsveit Reykja-
víkur árið 1935 og
var einn af stofnendum Útvarps-
hljómsveitarinnar rétt eftir stríð.
Árið 1948 var Sinfóníuhljómsveit
FÍH stofnuð og var hann einn af
stofnfélögum hennar. Hún starf-
aði þar til Sinfóníuhljómsveit Ís-
lands var stofnuð og lék hann með
henni til ársins 1982. Í Lúðrasveit
Reykjavíkur lék hann á trommur
og á það hljóðfæri lék hann einnig
í mörgum danshljómsveitum. Þá
kenndi hann einnig á trommur og
selló um margra ára skeið.
Útför Jóhannesar verður gerð
frá Bústaðakirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 15.
Við fráfall Jóhannesar Eggertsson-
ar leita enn á hugann minningar frá
fyrstu starfsárum Sinfóníuhljóm-
sveitarinnar. Mætti þó ætla að þar
væri borið í bakkafullan lækinn, svo
skammt sem liðið er frá því að minnst
var hálfrar aldar afmælis hljómsveit-
arinnar.
Jóhannes var einn þeirra ungu
manna sem við erfiðar aðstæður á
krepputímum öfluðu sér þeirrar tón-
listarmenntunar sem hér var að hafa
á árunum fyrir síðari heimsstyrjöld-
ina. Það var ekki auðvelt fyrir fátæk-
an ungling. Hann vann fyrir sér í dag-
launavinnu og með hljóðfæraleik í
danshljómsveitum, þar sem hann lék
ýmist á slagverk, básúnu eða selló.
Jafnframt stundaði hann námið eftir
því sem aðstæður leyfðu og lauk burt-
fararprófi í sellóleik frá Tónlistarskól-
anum 1942.
Helstu atvinnumöguleikar ungra
hljóðfæraleikara og næstum eina leið-
in til að afla sér nokkurrar starfs-
reynslu á þessum árum var í dans-
hljómsveitunum. Þar var unnin kvöld-
og næturvinna sem ekki var í sjálfu
sér þroskavænleg og reyndist sumum
miður holl. Og síðan var það Útvarps-
hljómsveitin, en þar – og aðeins þar –
var um að ræða nokkur fastlaunuð
störf við hljóðfæraleik. Þangað réðst
Jóhannes snemma.
En þetta var hljómsveitarstarf með
nokkuð sérstökum hætti. Spilað var
beint í útvarpið oftast tvisvar á viku,
20–25 mínútur í senn.
Reglulegar æfingar voru ekki
haldnar, hvorki til að fága og fegra
samspilið né til þess að undirbúa
„túlkun“ viðfangsefnanna. Komið var
saman svo sem hálftíma áður en út-
sending átti að hefjast, efnið „spilað í
gegn“ einu sinni og síðan látið skeika
að sköpuðu.
Eitt af fyrstu verkefnum mínum
sem þetta skrifa við undirbúning að
stofnun Sinfóníuhljómsveitarinnar
var að semja við hljóðfæraleikara út-
varpshljómsveitarinnar um mjög
lengdan vinnutíma, sem fól í sér dag-
legar æfingar, án launahækkunar.
Þetta tókst aðeins fyrir skilning hljóð-
færaleikaranna sjálfra og áhuga á því
verkefni sem fyrir höndum var, að
byggja hér upp vísi að listrænni
hljómsveit. Þarna fékk kynslóð Jó-
hannesar Eggertssonar fyrst tæki-
færi til að taka út listrænan þroska og
sýna hvað í henni bjó. Langflestir
stóðust prófið með prýði, en einstaka
heltist úr lestinni eins og vænta mátti.
Við tók strangur skóli undir stjórn
þaulreyndra og kröfuharðra stjórn-
enda á borð við Olav Kielland, sem
lagði í raun grunninn að þeim starfs-
anda og metnaði sem alla tíð síðan
hefur verið aðalsmerki Sinfóníu-
hljómsveitarinnar og hefur verið að
skila vaxandi árangri í starfi hennar
allt fram á þennan dag.
En það er önnur saga.
Jóhannes Eggertsson var einn af
máttarstólpum þessa starfs frá fyrstu
tíð. Hann starfaði í hljómsveitinni
óslitið frá 1950–1980, er hann hætti
fyrir aldurssakir. Hann var virtur og
mikils metinn jafnt af félögum sínum
sem stjórnendum, lengi einn tveggja
til þriggja manna sem mynduðu
kjarna sellósveitarinnar, en þó ein-
stöku sinnum á fyrstu árunum fluttur
á slagverkið ef mikils þótti þar við
þurfa, enda afburðasnjall „sláttumað-
ur“. Hann var góður og skemmtilegur
félagi og á ég um hann margar hlýjar
og glaðar minningar frá gamalli tíð,
ekki síst úr tónleikaferðum hljóm-
sveitarinnar um landið á fyrstu árun-
um, sem margar voru langar og
strangar og stundum jafnvel dálítið
ævintýralegar.
Ég kveð Jóhannes Eggertsson með
söknuði og votta fjölskyldu hans ein-
læga samúð mína á skilnaðarstundu.
Jón Þórarinsson.
Elsku pabbi.
Nú þegar komið er að kveðjustund
streyma minningarnar fram í hug-
ann. Minningarnar þegar ég fór með
þér í útvarpið á jólunum þar sem þú
varst að spila og eins er þú varst að
spila með lúðrasveitinni við mörg
tækifæri. Ég man líka þegar þú varst
að æfa þig á sellóið í stofunni í Hólm-
garðinum. Þaðan eru margar minn-
ingar. Áfram gæti ég haldið en kveð
þig með þessum orðum:
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(Vald. Briem.)
Þín dóttir
Halldóra (Gógó).
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt.
Þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti,
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfin úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð.
Þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sig.)
Elsku pabbi, tengdapabbi. Far þú í
friði.
Guðbjörg og Jón.
Stöðvið allar klukkur, takið símana úr
sambandi.
Hindrið hundinn í að gelta með gómsætu
beini.
Þaggið niður í píanóunum og berið kistuna út
við veikan trumbuslátt.
Látið syrgjendurna koma.
Látið flugvélarnar hnita hringi
og krota skilaboð á himininn...
Hann er dáinn.
Setjið svartar slaufur á hvítar dúfurnar.
Látið umferðarlögregluna bera svarta
hanska.
Hann var suður mitt og norður, vestur mitt
og austur.
Vinnuvikan mín og sunnudagshvíld.
Hádegi mitt og miðnætti, tal mitt og söngur.
Ég hélt að slík ást entist að eilífu.
Mér skjátlaðist.
Stjarnanna er ekki þörf lengur.
Slökkvið á þeim öllum.
Pakkið tunglinu inn og hlutið sólina í sundur.
Látið hafið fjara út og hreinsið skóginn.
Því ekkert lætur lengur neitt gott af sér
leiða.
(W.H. Auden.)
Þín dóttir,
Guðbjörg.
Fallinn er frá einstakur maður,
fyrrum tengdafaðir minn.
Jóhannes var einstaklega hlýr og
ljúfur maður. Einstaklega geðgóður,
kíminn og skemmtilegur. Og alltaf
sérdeilis rólegur og yfirvegaður,
sama á hverju gekk. Ég sá hann aldr-
ei missa stjórn á skapi sínu.
Jóhannes var þessi einstaka mann-
gerð sem kaus fremur að gefa en
þiggja. Þótt hann eignaðist aldrei
digra sjóði virtist hann ávallt sáttur
og krafðist einskis fyrir sjálfan sig.
Hann naut þess hins vegar einlæg-
lega að veita öðrum af því litla sem
hann hafði.
Jóhannes var líka einstakur þegar
tónlistin var annars vegar. Tónlistar-
gyðjan átti hug hans allan, frá fyrstu
tíð til hinstu stundar, og það var hrein
unun að fylgjast með honum leika á
sellóið af slíkri innlifun að hann
gleymdi stað og stund. Við tónlistar-
flutning naut hann sín best og það er
einmitt þannig sem ég minnist hans
nú að leiðarlokum.
Ég mun ætíð minnast míns ein-
staka, fyrrverandi tengdaföður þegar
ég heyri góðs manns getið.
Ástvinum hans öllum votta ég inni-
lega samúð.
Jóhanna Sigurðardóttir.
JÓHANNES
EGGERTSSON
Minningargreinum þarf að fylgja formáli með upplýsingum um hvar og
hvenær sá sem fjallað er um er fæddur, hvar og hvenær dáinn, um for-
eldra hans, systkini, maka og börn og loks hvaðan útförin verður gerð og
klukkan hvað.
Ætlast er til að þetta komi aðeins fram í formálanum, sem er feitletr-
aður, en ekki í greinunum sjálfum.
Formáli minningargreina