Morgunblaðið - 28.11.2002, Qupperneq 53

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 28. NÓVEMBER 2002 53
ÚTFARARSTOFA ÍSLANDS
Sími 581 3300
Allan sólarhringinn — www.utforin.is
Suðurhlíð 35, Fossvogi
Sverrir Olsen,
útfararstjóri.
Sverrir Einarsson,
útfararstjóri.
Bryndís Valbjarnardóttir,
útfararstjóri.
Baldur Frederiksen,
útfararstjóri.
Afi kunni þá list að
segja sögur og ýkti vel
að vestfirskum sið.
Hann magnaði upp
sagnaseið um háskaferðir á bátnum
yfir á Ísafjörð að kaupa jólagjafir
fyrir krakkaskarann á Eyrinni.
Skipstjórinn Einsi Guðna og vél-
stjórinn afi, frændur og vinir á
blankskóm og svörtum jakkafötum
á leið í kaupstað. Uppátæki
nafnanna afa og Gumma Adda urðu
efni í ótal gamansögur, sumar hverj-
ar vart prenthæfar. Enginn gleymir
ævintýrinu þegar glæsimennið Guð-
mundur fór að Felli að sækja sér
kvonfang. Hávaxinn og dökkur yf-
irlitum eins og kvikmyndastjarna
heilsaði hann Biskupstungnabónd-
anum Kristjáni og bað um hönd
Sillu. Sögur fóru um sveitina,
Fransmaður með hrafnsvart hár og
blik í bláum augum hafði heillað
hana Sigríði. Fagurkerinn afi með
fas heimsmannsins og rammíslensk-
ar lakkrísreimar í rassvasanum.
Ég naut þess að alast upp í sama
húsi og afi. Við áttum vel skap sam-
an og þótt áratugir skildu að skipti
það engu. Unglingurinn og öldung-
urinn sátu oft saman og þögðu bara.
Við þurftum engin orð. Borðuðum
saman hádegismat á hverjum degi,
ég hafragraut og afi hræringinn,
lauk svo máltíðinni með gúlsopa af
GUÐMUNDUR KR.
HERMANNSSON
✝ Guðmundur Kr.Hermannsson
fæddist á Suðureyri
við Súgandafjörð 30.
ágúst 1920. Hann
lést á hjúkrunar-
heimilinu Sunnuhlíð
í Kópavogi 21. nóv-
ember síðastliðinn
og var útför hans
gerð frá Digranes-
kirkju 27. nóvember.
lýsi. Eitt sinn laumaði
hann að mér fimmtíu-
kalli og við ákváðum að
honum yrði best varið
til Happaþrennu-
kaupa. Við sátum með
miðann og viti menn;
unnum tvö hundruð
krónur. Hófst þá það
sem við afi kölluðum
Happaþrennuveturinn
mikla. Á hverjum degi
skottaðist stelputetrið
með vinningsmiða
dagsins út í búð og
fékk nýja miða í stað-
inn og við afi alltaf jafn
spennt að skafa. Ekki græddum við
nú mikið á þessu fjárhættuspili. Hin
síðari ár fór ég niður á spítala til afa
og enn gátum við talað saman um
allt milli himins og jarðar en líka
bara þagað. Og stundum þegar afi
var of veikur til að borða eða ganga
sagði ég honum litlu sögukornin
mín.
Englarnir á himnum sitja nú í
hring og hlusta á sögurnar hans afa
og eru eflaust allir búnir að læra
uppáhaldslagið hans og syngja svo
ómar í himnasölum „Góður er bless-
aður blái borðinn“.
Jóhanna Kristín.
Liðin er rúm hálf öld síðan Guð-
mundur kom inn í fjölskyldu mína
eftir að hann gekk að eiga eina af
systrum mínum. Hann dvaldi á
heimili foreldra minna um sumarið.
Silla kona hans hafði eignast fyrstu
dóttur þeirra þá um vorið. Guð-
mundur ávann sér strax væntum-
þykju og virðingu fjölskyldunnar.
Hann var frá Suðureyri við Súg-
andafjörð. Vestfirðingurinn var hár
og grannur, með svart, liðað hár,
huggulegur, léttur í spori og lund,
en fastur fyrir ef gengið var á hans
hlut. Hann var bráðduglegur og
verklaginn hagleiksmaður, snyrti-
menni sem sýndi sig í því hvað hann
gekk ávallt vel til fara og bar sig vel.
Mér er það sérstaklega minnisstætt
hve rithönd hans var fögur. Um
haustið fluttu þau Silla til Suðureyr-
ar með litlu dótturina og stofnuðu
þar sitt heimili. Fjölskyldan stækk-
aði jafnt og þétt. Dæturnar voru
orðnar sex og sú yngsta á fyrsta ári,
þegar skyndilega dró ský fyrir sólu.
Guðmundur greindist með berkla og
var sendur suður á Vífilsstaði til
lækninga. Það hljóta að hafa verið
þung spor hjá Guðmundi og fyrir
Sillu að sjá á eftir manni sínum og
fyrirvinnu. Þá var engin áfallahjálp,
en hún var kjarkmanneskja sem sá
fyrir heimilinu án utanaðkomandi
fjárhagsaðstoðar. Það sýndi sig í
verki hvað nágrannar og vinir á
Suðureyri voru traustir. Systkini
Sillu og makar þeirra réttu hjálp-
arhönd, en þá var ekki hægt að
skreppa tíma og tíma þar sem
strandferðaskipin voru einu sam-
göngurnar. Guðmundur dvaldist
eitt ár á Vífilsstöðum og náði fullri
heilsu. Eftir nokkur ár fæddist þeim
einkasonur. Húsið var orðið of lítið
fyrir fjölskylduna. Þau réðust þá í
það að byggja rúmgott hús sem
svaraði kröfum nútímans. Hér naut
smekkvísi Guðmundar sín til fulls.
Heimili þeirra hjóna var mann-
margt og mikið þar um að vera. Hjá
þeim dvaldi í nokkur sumur Þóra
Berglind dóttir mín sem ein af
systkinunum. Eftir 25 ára búskap
fluttu þau til Þorlákshafnar og fáum
árum síðar til Reykjavíkur. Barna-
lán er mikið.
Ég þakka samfylgdina. Silla, við
Guttormur vottum þér og fjölskyld-
um þínum okkar dýpstu samúð.
Áslaug Kristjánsdóttir.
Í hjarta mér á ég
mjög dýrmætan fjár-
sjóð og eru þetta allar
þær fallegu og góðu
minningar um hann afa minn sem
nú er fallinn frá eftir hetjulega bar-
áttu undanfarna mánuði. Minning-
arnar eru allt frá því þegar amma
og afi voru heimsótt í Borgarnesið
af lítilli stelpu eða þau komu í heim-
sókn og voru þau svo kvödd með
vinki og fingurkossum. Svo eru nú
ekki fáar sumarbústaðaferðirnar
sem var farið í og allar voru þær
jafn skemmtilegar. Var alltaf farið í
gönguferðir og var mjög gaman að
skoða náttúruna með afa. Hann var
mjög fróður og var mjög auðvelt að
tala við hann um allt. Eftir að ég
eignaðist mín börn hefur verið ein-
staklega gaman að fylgjast með
þeim og afa. Sonur minn og afi áttu
sama áhugamál sem var allt sem
tengdist Simpsons, þeir komu sér
þægilega fyrir hlið við hlið þegar
þeir horfðu á þáttinn saman og svo
var hlegið. Með dóttur minni gat afi
alltaf fundið upp á einhverju sem
fékk hana til að finnast afi voða
sniðugur.
Elsku amma, þinn missir er mikill
og bið ég góðan Guð að styrkja þig í
þinni miklu sorg.
Elsku afi minn, þín verður sárt
saknað. Gæti þín Guð.
Þín
Gunnur Steinunn.
GUNNAR A.
AÐALSTEINSSON
✝ Gunnar Aðils Að-alsteinsson fædd-
ist í Brautarholti í
Dölum hinn 3. sept-
ember 1926. Hann
andaðist á Sjúkra-
húsi Akraness hinn
16. nóvember síðast-
liðinn og var útför
hans gerð frá Borg-
arneskirkju 23. nóv-
ember.
Mér er ljúft að
minnast Gunnars móð-
urbróður míns sem nú
er fallinn frá. Ég man
eftir honum í mínum
fyrstu minningum úr
Dölunum. Þegar ég
kom í Brautarholt átti
Gunnar það til að
sprella og láta nefið á
mér hverfa og síðan
birtast á ótrúlegan
hátt á milli vísifingurs
og löngutangar, áður
en hann setti það aftur
á. Hann skammaði mig
aldrei eða bannaði og
mér er tjáð að ég hafi stolt tilkynnt
það eftir einhverja dvölina í Braut-
arholti að mamma, pabbi og Gunnar
væru þau sem ættu mig. Ég varð
ekki glöð þegar þau Steinunn og
Gunnar fluttu í Borgarnes með
krakkana því þá sá ég einnig á bak
Árnýju frænku minni, en við lékum
okkur saman. Alltaf hélst þó sam-
gangur og stundum var farið í
sunnudagsbíltúrinn í Borgarnes.
Eftir að ég stálpaðist og eignaðist
eigin fjölskyldu var freistandi að
koma við þar á leið vestur í Dali eða
suður. Gestrisni þeirra hjóna var
einstök og ávallt fengum við hlýleg-
ar og elskulegar móttökur hvernig
sem stóð á. Þegar við settumst síðar
að í Borgarnesi var það ánægjulegt
að eiga traust og gott frændfólk á
staðnum og ekki síður í þeim Ingi-
leif og Tryggva ásamt þeirra fjöl-
skyldum. Engin hjón hef ég þekkt
eins eilíflega ástfangin og þau
Gunnar og Steinunni. Augnatillit og
hlýleg orð þeirra á milli sýndu og
sönnuðu að ástin er til. Það er dýr-
mætt að eiga góðar minningar sem
ylja á sorgarstundu.
Elsku Steinunn mín og fjöl-
skylda, við Gylfi sendum okkar inni-
legustu samúðarkveðjur.
Guðrún Vala Elísdóttir.
Egill Guðmundsson
var fyrsti maðurinn
sem ég kynntist þegar
ég flutti á Sunnuflöt-
ina í Garðabæ sumar-
ið 1981. Aldursmunur
okkar var nokkur, ég var sjö ára
og hann tíu, en mikill og góður vin-
skapur tókst þó með okkur fyrr en
varði. Við Egill vorum nágrannar,
aðeins eitt hús skildi okkur að, og
því kröfðust heimsóknir ekki mik-
illa ferðalaga.
Flestum stundum á heimili Egils
vörðum við í bílskúrnum hjá hon-
um. Ekki kom þetta til af því að
fjölskylda Egils væri svo ógestris-
in, Guðmundur og Guðrún foreldr-
ar hans voru höfðingjar heim að
sækja og húsfreyjan þreyttist ekki
á að spjalla við okkur krakkana um
daginn og veginn í eldhúsi sínu.
Bílskúrsvistin helgaðist af því að
Egill var frá blautu barnsbeini gíf-
urlegur áhugamaður um bíla og
reyndar flest farartæki á hjólum.
Eyddi hann þar af leiðandi tals-
verðum tíma í reiðhjól, en þau átti
hann nokkur, og gerði á þeim
margháttaðar breytingar sem fæst-
ir hefðu talið á færi svo ungs
EGILL
GUÐMUNDSSON
✝ Egill Guðmunds-son fæddist 9.
febrúar 1971. Hann
lést á heimili for-
eldra sinna, Garða-
torgi 17 í Garðabæ,
15. nóvember síðast-
liðinn og var útför
hans gerð frá Garða-
kirkju 27. nóvember.
manns. Allt lék þetta í
höndunum á honum;
hjólbarðaviðgerðir,
keðjustyttingar og
stillingar á gírum svo
eitthvað sé nefnt.
Ekki liðu mörg ár þar
til Egill þeysti um
hverfið á skellinöðru
og er því tímabili lauk
urðu þeir allmargir
bílarnir sem fengu
andlitslyftingu í bíl-
skúrnum á Sunnuflöt
22. Ófáir rótgrónir
íbúar við götuna
minnast án efa, og
sumir með skelfingu, bifreiðarinnar
BY-160 sem var eldrauður átta
strokka Ford Mustang. Engum
duldist hvenær sá færleikur var í
nánd.
Leiðir okkar Egils skildi á ung-
lingsárum en fyrstu árin mín í
Garðabænum eru mörkuð af vin-
skap okkar. Alltaf heilsuðumst við
á förnum vegi og ég brosti út í
annað þegar ég las viðtal við Egil í
bílablaði DV fyrir nokkrum árum.
Hann hafði þá smíðað vígalega
kvartmílugrind í bílskúrnum heima
og vakið verðskuldaða athygli á
kvartmílubrautinni í Kapellu-
hrauni. Þar var minn gamli vinur
sannarlega á heimavelli.
Ég var svo lánsamur að hitta
Egil í apríl síðastliðnum og gáfum
við okkur þá tíma til að rabba örlít-
ið um gamla daga. Mikið er ég feg-
inn að það varð. Ég bið fjölskyldu
Egils og vinum allrar blessunar.
Atli Steinn Guðmundsson.
Hrafn Ragnarsson,
bróðursonur minn, lést
snögglega á Kanaríeyj-
um 11. nóvember sl.
Það var okkur mikil
sorgarfrétt. Ég hef
þekkt hann allt frá því að ég passaði
hann um mánaðartíma, er hann var
sjö mánaða. Móðir hans var þá ráðs-
kona í vegavinnuflokki sem var á
Bröttubrekku. Nokkur ár liðu, næst
lágu leiðir okkar saman vorið 1945,
er ég kom vestur í Dali til að vera í
vegavinnu. Dvaldi ég oft um helgar á
heimili foreldra hans. Það vakti
strax athygli mína hvað hann var
stór og hraustlegur miðað við aldur.
Um haustið fluttu Ragnar og Sig-
urlaug til Ólafsfjarðar, þar sem
Ragnar gerðist kennari.
Ekki liðu mörg ár þar til Hrafn
kom í Dalina til sumardvalar. Mörg
sumur var hann í Brautarholti í
Haukadal, hjá Ingileif og Aðalsteini,
HRAFN
RAGNARSSON
✝ Hrafn Ragnars-son var fæddur á
Skagaströnd 25. nóv.
1938. Hann varð
bráðkvaddur á Kan-
aríeyjum 11. nóv. síð-
astliðinn og var útför
hans gerð frá Ólafs-
fjarðarkirkju 23.
nóvember.
sem síðar urðu tengda-
foreldrar mínir. Hann
var dagfarsprúður,
ljúfur í umgengni, vilj-
ugur, röskur og kraft-
mikill til allra starfa.
Enda sagði Ingileif í
Brautarholti oft, ef
eitthvað var trassað
eða ekki gert, eftir að
Hrafn var hættur að
vera þar. „Þetta væri
ekki svona ef hann
Krummi minn væri
hér.“ Í Brautarholti
leið Hrafni vel, gagn-
kvæm vinátta tengdi
hann fjölskyldunni.
Hrafn fór að stunda sjóinn er hann
var ungur. Það varð hans ævistarf.
Hann gleymdi þó aldrei uppruna sín-
um og veru sinni í Dölum. Kom í
heimsóknir á sumrin, fyrst einn en
síðan með konu sína og börn og voru
öll aufúsugestir.
Okkur hjónum fannst slæmt að at-
vikin urðu þau að við gátum ekki ver-
ið við útför þessa ágæta frænda míns
og vinar okkar. Lilju, börnum og ást-
vinum öllum sendum við Emilía okk-
ar innilegustu samúðarkveðjur.
Elís G. Þorsteinsson.
Minningargreinum þarf að
fylgja formáli með upplýsing-
um um hvar og hvenær sá sem
fjallað er um er fæddur, hvar
og hvenær dáinn, um foreldra
hans, systkini, maka og börn og
loks hvaðan útförin verður gerð
og klukkan hvað. Ætlast er til
að þetta komi aðeins fram í for-
málanum, sem er feitletraður,
en ekki í greinunum sjálfum.
Formáli
minning-
argreina
Afmælis- og minningargreinum má skila í
tölvupósti, netfangið er minning@mbl.is,
svar er sent sjálfkrafa um leið og grein hef-
ur borist. Ef greinin er á disklingi þarf út-
prentun að fylgja. Nauðsynlegt er að síma-
númer höfundar og/eða sendanda
(vinnusími og heimasími) fylgi með. Þar sem
pláss er takmarkað getur þurft að fresta
birtingu greina, enda þótt þær berist innan
hins tiltekna frests. Nánari upplýsingar eru
á mbl.is. Um hvern látinn einstakling birtist
formáli og ein aðalgrein af hæfilegri lengd á
útfarardegi, en aðrar greinar skulu ekki
vera lengri en 300 orð, u.þ.b. 1.500 slög (með
bilum) eða um 50 línur í blaðinu (17 dálk-
sentimetrar). Tilvitnanir í sálma eða ljóð
takmarkast við eitt til þrjú erindi. Einnig er
hægt að senda örstutta kveðju, HINSTU
KVEÐJU, 5–15 línur, og votta virðingu án
þess að það sé gert með langri grein. Grein-
arhöfundar eru beðnir að hafa skírnarnöfn
sín en ekki stuttnefni undir greinunum.