Morgunblaðið - 30.11.2002, Qupperneq 48

MINNINGAR
48 LAUGARDAGUR 30. NÓVEMBER 2002 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Heiðrún SigurdísSigurðardóttir
fæddist á Egilsstöð-
um 11. ágúst 1967.
Hún lést í Sjúkrahús-
inu á Egilsstöðum 20.
nóvember síðastlið-
inn. Móðir Heiðrúnar
er Kristbjörg Hall-
dórsdóttir, f. 1. maí
1949, maki Úlfar
Jónsson, f. 30. sept-
ember 1950. Faðir
Heiðrúnar er Sigurð-
ur Jónsson, f. 24. maí
1942, eiginkona Ást-
rún Einarsdóttir, f.
19. október 1949.
Systkini Heiðrúnar eru: Hug-
rún Ester, f. 31. ágúst 1968, maki
Frímann Frímannsson f. 14. júní
1966, börn þeirra eru Elvar Frí-
mann, f. 23. september 1993 og Ír-
is, f. 11. desember 2000. Óttar
Fjölnir, f. 2. desember 1974, maki
Karólína Einarsdóttir, f. 9. júní
1980, dóttir þeirra er Lilja Hrönn,
f. 17. október 2000. Pálmi Hreinn,
f. 11. júlí 1977, maki Ingunn
Bylgja Einarsdóttir, 13. október
1979, sonur hennar er Einar Jó-
hann Tryggvason, f. 12. júní 1997.
Hlynur Gauti, f. 9.
júlí 1979.
Dætur Heiðrúnar
eru: a) Hulda Laxdal
Hauksdóttur, f. 29.
mars 1988. Faðir
hennar er Haukur
Tryggvi Gunnlaugs-
son, f. 24. apríl 1967.
Foreldrar Hauks eru
Gunnlaugur Þröstur
Höskuldsson, f. 17.
okt. 1943, og Linda
Tryggvadóttir, f. 3.
febrúar 1947. b)
Hjördís Sveinsdóttir,
f. 19. nóvember
1997. Heiðrún giftist í ágúst 2001
Sveini Ingimarssyni, f. 27. júní
1963. Foreldrar hans eru Ingimar
Jóhannsson, f. 25. júní 1937, d. 14.
ágúst 1991, og Hjördís Sveinsdótt-
ir, f. 3. nóvember 1935. Systkini
Sveins eru Aðalbjörg Ólafsdóttir,
f. 10. ágúst 1958, Steinunn Hrafn-
hildur Ingimarsdóttir, f. 22. maí
1962, og Jóhann Þorvarður Ingi-
marsson, f. 8. júlí 1964.
Útför Heiðrúnar verður gerð
frá Valþjófsstaðarkirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 14. Jarð-
sett verður á Valþjófsstað.
Heiða, eins og hún var alltaf köll-
uð, ólst upp á Egilsstöðum. Eftir
grunnskóla fór hún í Menntaskólann
á Egilsstöðum og síðan í Hússtjórn-
arskólann á Laugum. Því næst flutti
hún til Hafnar og vann þar í fiski og
við þjónustustörf.
Hún kynntist barnsföður sínum,
Hauki Tryggva, á Höfn og eignuðust
þau dótturina Huldu Laxdal 29.
mars 1988. Þau slitu samvistir þegar
Hulda var á öðru ári. Heiða flutti í
Garðabæinn til Esterar og bjó þar
veturinn 1989. Um vorið flutti hún
heim í Egilsstaði og vann hún við
þjónustu- og umönnunarstörf, leik-
skóla og dagmóðurstörf. Börn
hændust mjög að Heiðu og til marks
um það voru þær litlu frænkur henn-
ar, Lilja Fjölnisdóttir og Íris, dóttir
Esterar, alltaf komnar upp í kjöltu
hennar þegar hún kom í heimsókn.
Heiða var dugleg að bjarga sér.
Hún byggði sér húsnæði með dyggri
aðstoð fjölskyldunnar og flutti inn
11. ágúst 1991, 24 ára gömul.
Heiða og Sveinn felldu hugi sam-
an og eignuðust dótturina Hjördísi
19. nóvember 1997. Draumur þeirra
hjóna var að flytja í sveitina og var
Fljótsdalurinn þar efstur á blaði.
Draumurinn rættist í júlí 2000 og
fluttu þau að Sturluflöt, innsta bæn-
um í suðurdalnum.
Það var mikið tilhlökkunarefni að
hefja búskap og planta trjám, fylgj-
ast með þeim vaxa og dafna. Heiðu
dreymdi um að byggja sér bjálka-
hús; eldhúsinnréttingin átti að vera
dökkgræn, köflóttur dúkur á borð-
inu og berjapæ í ofninum úr berjum
sem hún ræktaði sjálf.
Hún veiktist í desember sama ár
og barðist eins og hetja við illvígan
sjúkdóm, aldrei kvartaði hún þó að
hún væri sárkvalin. Hún fór til
Reykjavíkur í lyfjameðferðir en vildi
alltaf komast sem fyrst úr ys og þys
borgarinnar heim í hlýjan faðm fjöl-
skyldunnar. Hún flaug frá Reykja-
vík og keyrði svo sjálf heim, um 50
km leið. Oft var það meira af vilja en
mætti.
Heiða var frá fyrstu tíð leiðtoginn
í sínum systkinahópi. Þó var Heiða í
nánustu sambandi við Ester og voru
þær systur mjög samrýndar. Hjör-
dís litla varð 5 ára 19. nóvember og
fór Ester austur til að vera Heiðu til
halds og trausts og hjálpaði henni að
undirbúa afmælið.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt.
Þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
(Þórunn Sig.)
Elsku Sveinn, Hulda og Hjördís,
Guð styrki ykkur.
Mamma.
Ég sit inni í herbergi í sveitinni
hjá afa og ömmu, dyrnar eru lokaðar
og það er hljótt. Klipp klipp, hár-
lokkarnir detta niður í kjöltuna á
mér og systir mín hvíslar: „Þú verð-
ur rosalega fín,“ klipp klipp. Hún var
snögg og ákveðin í hreyfingum,
flýtti sér að ljúka verkinu og sagði
svo: „Farðu fram og sýndu mömmu
hvað þú ert fín.“ Ég treysti henni
fullkomlega, efaðist ekki eitt augna-
blik um að ég væri mjög fín en það
voru ekki allir sammála um það þeg-
ar fram var komið. Við vorum 2 og 3
ára þegar þetta gerðist og höfðu
krullurnar mínar, sem þá voru,
örugglega fengið of mikla athygli.
Systir mín liggur í hjónarúmi í
íbúð áfastri sjúkrahúsinu á Egils-
stöðum. Hún er orðin mjög veik.
Eldri dóttir hennar flatmagar við
hlið hennar og spjallar við hana, sú
yngri valhoppar um íbúðina enda
orðin spennt fyrir afmælinu sínu. Ég
er þarna og finn fyrir vanmætti mín-
um og segi: „Get ég ekki gert eitt-
hvað fyrir þig?“ Hún svarar: „Æi,
byrja þú nú ekki líka, það vilja allir
gera eitthvað fyrir mig … eða jú
annars, gætirðu kannski klippt á
mér táneglurnar?“ „Alveg sjálf-
sagt,“ segi ég, gerði eins og hún bað
um og hugsa: O, hvað ég vildi að ég
hefði svona tær.
Þetta gerðist helgina fyrir andlát
hennar.
Þetta er ein fyrsta minning mín
um hana Heiðu systur mína en einn-
ig ein sú síðasta. Minningarnar
þarna í milli eru óteljandi og eru mér
miklu meira virði. Öll okkar sam-
skipti voru þannig að við treystum
hvor annarri fullkomlega og gerðum
allt hvor fyrir aðra skilyrðislaust.
Guð blessi minningu Heiðu systur
minnar.
Ester.
Elsku Heiða.
Takk fyrir allt.
Við kveðjum þig með sára sorg í hjarta
söknuðurinn laugar tári kinn.
Dregur ský á dagsins ásýnd bjarta
dökkur skuggi fyllir huga minn.
Í miðjum leik var komið til þín kallið
klippt á strenginn þinn.
Eitt af vorsins fögru blómum fallið.
(Hákon Aðalsteinsson.)
Elsku Svenni, Hulda og Hjördís.
Guð styrki ykkur.
Pálmi, Ingunn
og Einar Jóhann.
Sólin glampar á síðbúna snjó-
skafla í norðanverðri Fjarðarheið-
inni.
Systkinin ganga eftir stéttinni
framan við Laugavelli 17, létt í spori
og tilhlökkunin leynir sér ekki.
Hlynur snarast inn um þvottahús-
dyrnar og á eftir honum þrammar
Heiða, klædd rauðri peysu, hvítum
buxum og strigaskóm.
Á eftir henni kemur Pálmi og það
er greinilegt að eitthvað óvenjulegt
stendur til. Næsta atriði er að Pálmi
bregður undir sig betri fætinum og
fer á höfrungahlaupi yfir stuðla-
bergssteininn sem er á lóðinni fram-
an við þvottahúsdyrnar. Það vantar
þó í myndina tvö af systkinunum,
þau Ester og Fjölni en ekki er þess
kostur að þau séu með í þetta skipti.
Nú er fyrirhuguð ferð í klettaeyjuna
Skrúð og þarf að hraða för, enda er
um einnar klukkustundar akstur frá
Egilsstöðum til Fáskrúðsfjarðar
þaðan sem farið verður frá Eyri á
opnum vélbáti og skipstjórinn er
sjálfsagt farinn að bíða með óþreyju
eftir farþegunum.
Næsta myndskeið er úr Vattar-
nesskriðum en þaðan blasir Skrúð-
urinn við í allri sinni dýrð. Stutt er
stoppað í skriðunum og eftir það er
ekið áfram sem leið liggur inn í Fá-
skrúðsfjörð. – Því sem hér hefur
verið lýst bregður fyrir við skoðun á
myndbandsupptöku frá vorinu 1991.
– Við komu okkar að Eyri er ekki
beðið boðanna heldur snarast fólkið
um borð í vélbátinn Svan SU-28 hjá
Jóni bónda. Landfestar eru leystar í
snatri og eftir það er siglt út fjörð-
inn. Við komum að Skrúðnum eftir
rúmlega einnar klukkustundar stím
og þegar við höfum siglt einn hring
umhverfis þessa fallegu eyju, þá
verður ekki beðið lengur með land-
tökuna og siglum við nú inn á
Blundskjárvog og bátnum er lagt
upp að bjarginu. Þar má fólkið síðan
fikra sig í land upp eftir þröngum
sillum. Fæstir úr hópnum hafa kom-
ið þarna áður og spennan er í há-
marki. Kristbjörg er þarna á ferð
með þrjú barna sinna, þau Heiðu,
Pálma og Hlyn og ég er með næst-
yngstu dóttur mina, Maríu. Anna
Jóna systir hennar verður eftir með
afa sínum um borð í bátnum, enda er
hún ekki orðin 10 ára.
Næst bregður fyrir í myndinni
hvar fólkið fikrar sig um þúfur og
rákir eyjarinnar. Heiða klæðir sig úr
rauðu peysunni eftir að hún hefur
skálmað á eftir Maríu. Heiða, eða
Heiðrún Sigurdís eins og hún heitir
fullu nafni, er feikilega kraftmikil
ung kona þó hún láti ekki mikið yfir
sér. Hún er með þykkt, ljóst hár og
lætur það gjarnan vaxa niður á axlir.
Í þetta skipti hefur hún bundið hárið
í tagl í hnakkanum. Henni er greini-
lega skemmt því hún brosir út að
eyrum eftir að hafa att kappi við
samferðafólkið en það er svo ein-
kennilegt að flestir sem koma í
Skrúð þurfa að æða þar áfram með
nærri því hámarks afköstum og
Heiða er þar engin undantekning.
Bjargfuglinn er hávær og gargið í
honum fyllir loftið. Hann er upptek-
inn við verndun eggja sinna en þar
er líklega móðirin í flestum tilfellum
í aðalhlutverkinu.
– Ég slekk á myndbandstækinu
og tek spóluna úr því. Hugurinn
reikar en nær ekki festu við neitt
ákveðið. Frá því að Skrúðurinn var
heimsóttur í ferðinni sem hér hefur
verið lýst, þá eru liðin meira en ell-
efu ár. Heiða hafði þá móðurhlut-
verki að gegna og það var stundum
gaman að fylgjast með henni þegar
hún var að leggja unganum sínum,
Huldu Laxdal, lífsreglurnar.
Heiða fann síðar lífsförunaut sinn,
Svein Ingimarsson, og eignuðust
þau dótturina Hjördísi en fimm ára
afmæli hennar var fyrir nokkrum
dögum og skemmtilega er hún lík
báðum foreldrum sínum. Það var nú
stundum gaman að ræða lífsbarátt-
una við Heiðu því hún hafði yfirleitt
skoðanir á því sem var til umfjöll-
unar hverju sinni. Heiða var af-
burðahúsmóðir og uppalandi og hafa
heimili hennar borið þess glöggt
vitni, hvar sem hún bjó.
Ég bið Guð að blessa minningu
Heiðu og styrkja ástvini hennar.
Úlfar Jónsson.
Við erum þakklátar fyrir þær
samverustundir sem við áttum með
Heiðu þann tíma sem hún starfaði
með okkur hér í leikskólanum.
Heiða var afar traust og samvisku-
söm við það sem hún tók sér fyrir
hendur. Hún hafði mjög þægilega
návist, vildi yfirleitt lítið láta á sér
bera en tók jafnan þátt í sprelli og
fjörugum umræðum meðal starfs-
fólks. Á síðustu tveimur árum hefur
Heiða sýnt hvað hún bjó yfir miklum
kjarki og styrk þrátt fyrir veikindi
sín.
Sofðu, sofðu, litla barnið blíða,
bjartir englar vaki þér við hlið.
Móðurhöndin milda, milda, þýða,
mjúkt þér vaggar inn í himinfrið.
(Benedikt Þ. Gröndal.)
Við viljum senda fjölskyldunni
allri okkar innilegustu samúðar-
kveðjur.
Megi algóður Guð styrkja ykkur á
erfiðum tíma.
Starfsfólk Leikskólans
Tjarnarlands.
HEIÐRÚN SIGURDÍS
SIGURÐARDÓTTIR
Kær vinur okkar
allra er fallinn frá. Jón-
as Ragnar Sigurðsson hét hann fullu
nafni, en við vinir hans kölluðum
hann ætíð Ragnar gullsmið, sem var
hans ævistarf eftir að hann hætti að
starfa sem prentari. Ragnar var
sannkallaður vinur vina sinna, sem
nú hafa misst frábæran vin og félaga.
Ragnar var fatlaður frá fæðingu,
en bar fötlun sína einstaklega vel,
enda fór hann allra sinna ferða,
JÓNAS RAGNAR
SIGURÐSSON
✝ Jónas RagnarSigurðsson gull-
smiður frá Skuld í
Vestmannaeyjum
fæddist í Vestmanna-
eyjum 24. febrúar
1928. Hann lést á
líknardeild Land-
spítalans í Kópavogi
11. nóvember síðast-
liðinn og var útför
hans gerð frá Hafn-
arfjarðarkirkju 20.
nóvember.
hvort heldur var er-
lendis eða innanlands.
Oft var Audrey sam-
býliskona hans með í
för og höfðu þau frá
mörgu að segja þegar
heim var komið, enda
farið víða, m.a. til Ind-
lands, um alla Evrópu
og til Bandaríkjanna.
Ragnar var sannkall-
aður fagurkeri, enda
kunni hann að meta og
bera virðingu fyrir allri
list og listsköpun, hann
var áhugamaður um
góða tónlist, t.d. fasta-
gestur á tónleikum Sinfóníuhljóm-
sveitarinnar, og flest það sem gladdi
augað. Ekki má gleyma uglusafni
hans, en hann átti um það bil 500 ugl-
ur af öllum stærðum og gerðum, lík-
lega eitt stærsta safn sinnnar teg-
undar á landinu. Uglusafn Ragnars
vakti ávallt mikla athygli vina hans
sem heimsóttu hann á fagurt heimili
hans í Austurbrún, og færðu honum
oftar en ekki uglur sem fólk hafði
keypt á ferðalögum.
Ragnar var virkur félagi í Sjálfs-
björg og svo í Íþróttafélagi fatlaðra
en í tómstundum sínum tók hann
þátt í keppni í bogfimi, sem var hon-
um hugleikin, og síðustu árin þjálfaði
hann unga menn sem mátu mikils
hæfileika Ragnars og áhuga hans á
að kenna þeim réttu handtökin í
þessari íþrótt. Þá fór Ragnar margar
ferðir utan, þar sem hann tók þátt í
landsleikjum í bogfimi með góðum
árangri, m.a. í Þýskalandi, en þaðan
átti hann góðar minningar. Iðulega
voru ættingjar heimsóttir á þessum
ferðalögum enda Ragnar úr stórri
fjöldskyldu sem hann hélt góðu sam-
bandi við. Ferðalögum hans fækkaði
eftir að heilsu hans hrakaði og veik-
indin sóttu á, og nú er hann farinn í
ferðina löngu.
Ragnar var hlýr og eftirminnileg-
ur persónuleiki sem er sárt saknað af
vinum, hans m.a. úr sundlaug vest-
urbæjar, þar sem hann var í marga
áratugi fastagestur í hádeginu.
Ragnar átti eina dóttur, Ingunni,
sem ég votta mína dýpstu samúð svo
og Audrey og öllum öðrum ættingj-
um Ragnars. Blessuð sé minning
hans um alla framtíð.
Magnús Sverrisson.
Góður félagi og vinur er fallinn
frá.
Ragga kynntumst við er hann hóf
æfingar í bogfimi hjá Íþróttafélagi
fatlaðra í Reykjavík fyrir um sautján
árum. Hann varð fljótt einn af hópn-
um, æfði vel og var hvers manns
hugljúfi. Það var gaman að ferðast
með honum, hvort sem það var á
Hængsmót á Akureyri eða Malmö
Open, hann var félagslega virkur. Þó
hann væri orðinn veikur, mætti hann
á æfingar, þegar hópurinn fékk sér
kaffi, og skaut hálfa æfingu.
Í dag kveðjum við hann Ragga
okkar með söknuði, og vottum fjöl-
skyldu hans okkar dýpstu samúð
Bogfimifélagar í Í.F.R.
AFMÆLIS- og minningargreinum er hægt að skila í tölvupósti (net-
fangið er minning@mbl.is, svar er sent sjálfvirkt um leið og grein hefur
borist), á disklingi eða í vélrituðu handriti. Ef greinin er á disklingi þarf
útprentun að fylgja. Nauðsynlegt er að símanúmer höfundar og/eða
sendanda (vinnusími og heimasími) fylgi með. Bréfsími fyrir minning-
argreinar er 569 1115. Ekki er tekið við handskrifuðum greinum.
Um hvern látinn einstakling birtist ein aðalgrein af hæfilegri lengd á út-
farardegi, en aðrar greinar séu um 300 orð eða 1.500 slög (með bilum) en
það eru um 50 línur í blaðinu (17 dálksentimetrar). Tilvitnanir í sálma
eða ljóð takmarkast við eitt til þrjú erindi.
Frágangur afmælis-
og minningargreina