Morgunblaðið - 30.11.2002, Side 52

MINNINGAR
52 LAUGARDAGUR 30. NÓVEMBER 2002 MORGUNBLAÐIÐ
✝ ValgerðurHanna Guð-
mundsdóttir fæddist
í Stekkum í Sand-
víkurhreppi 2. októ-
ber 1941. Hún and-
aðist á
Heilbrigðisstofnun
Suðurlands 20. nóv-
ember síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru Anna Kristín
Valdimarsdóttir, f.
11.4. 1917, frá Gul-
aráshjáleigu í Aust-
ur-Landeyjum, og
Guðmundur Hann-
esson, f. 10.11. 1899, d. 9.10. 1948,
frá Stóru-Sandvík í Sandvíkur-
hreppi. Seinni maður Önnu Krist-
ínar var Lárus Gíslason, f. 20.9.
1904, d. 15.6. 1963, frá Björk í
Sandvíkurhreppi. Systkini Val-
f. 22.10. 1910, d. 25.8. 1952. Böðv-
ar og Hanna eignuðust þrjár dæt-
ur. Þær eru: Anna Lára, f. 9.4.
1966, starfsmaður á Heilbrigðis-
stofnun Suðurlands, sambýlis-
maður Einar Magnússon, þau eru
búsett á Selfossi. Börn þeirra eru
Böðvar, Magnús, Andri og Aron.
Lilja, f. 30.9. 1967, bóndi á Urr-
iðafossi í Flóa, maki Einar Helgi
Haraldsson. Börn þeirra eru Har-
aldur, Hanna, Arnar og óskírður
drengur. Íris, f. 15.6. 1973, sál-
fræðingur á Skólaskrifstofu Aust-
urlands, sambýlismaður Karl Þór
Hreggviðsson. Þau eru búsett á
Eskifirði. Karl á Birki og Theó-
dóru frá fyrra hjónabandi.
Að loknu gagnfræðaprófi fór
Hanna til náms við Húsmæðra-
skólann á Blönduósi. Að því loknu
hóf hún ýmis verslunar- og þjón-
ustustörf á Selfossi. Árið 1965 hóf
Hanna búskap á Eyrarbakka þar
sem hún bjó á Túngötu 63 til ævi-
loka. Þar stundaði hún garðrækt
með eiginmanni sínum og sam-
hliða því vann hún ýmis störf í
fiskvinnslu.
Útför Hönnu fer fram frá Eyr-
arbakkakirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 14.
gerðar eru Sigríður
Elín (Lillý), f. 27.6.
1938, búsett í Vest-
mannaeyjum, Þor-
varður, f. 22.10. 1943,
bóndi í Stekkum,
hálfbræður sam-
mæðra eru Guðmund-
ur, f. 20.6. 1950,
bóndi í Stekkum, og
Valdimar Heimir
verslunarmaður, f.
15.2. 1955, búsettur á
Selfossi.
Hinn 25. september
1965 giftist Hanna
eftirlifandi eigin-
manni sínum, Böðvari Sigurjóns-
syni, f. 6.12. 1938, frá Norðurkoti
á Eyrarbakka. Hann er sonur
Lilju Böðvarsdóttur frá Lang-
stöðum, f. 9.4. 1914, og Sigurjóns
Valdimarssonar frá Norðurkoti,
Elsku mamma. Það er einkenni-
legt þetta líf, hvernig allt heldur
áfram þó að þú sért horfin. Þegar
manni finnst að allt eigi að stöðvast
og fara sér hægt. Kallið er komið, allt
of fljótt. Þrátt fyrir sorgarstundu er
margs góðs að minnast. Ég bjó lengi
heima og þú fylgdist vel með mér og
studdir mig á allan hátt í námi mínu.
Þér fannst nú dálítið erfitt að ég
skyldi fara að læra svona langt í
burtu. Þú vildir hafa fólkið þitt ná-
lægt þér. Þá komst þú bara í heim-
sókn til mín til Árósa með Önnu Láru
og Einari og það var spennandi tími
hjá þér. Þér fannst svo gaman að
ferðast. Þú gerðir lítið úr mörgum
hæfileikum þínum, t.d. að spila á öll
þessi hljóðfæri og hvað þú vissir mik-
ið og fylgdist vel með. Þó maður væri
búinn að læra í mörg ár og þú lokið
skóla fyrir meira en 40 árum vannst
þú oftast í Trivial Pursuit. En það var
bara heppni sagðir þú – við vitum
betur.
Einkennilegur er tómleikinn sem
situr eftir – að þú eigir aldrei eftir að
hringja – bara til að spjalla. Ég veit
ekki hvernig ég fer að núna við að
leysa krossgátuna í Mogganum – það
var ágætt að eyða tíma í að gera
helminginn og hringja svo í þig til að
fá restina.
Þú varst óhemju dugleg kona og
vildir allt fyrir alla gera. Það var ekki
sú bón til sem þú hefðir ekki reynt að
uppfylla.
Það er svo gaman að minnast þín
að spila hátt góða músík, kannski
laga til aðeins í leiðinni eða setja á
eina tertu. Ég held þér hafi aldrei
fallið verk úr hendi. Þú varst góð
kona og það sést vel á því hversu góð
þú varst barnabörnum þínum og
gerðir engan greinarmun á börnum
Kalla eða öðrum.
Þú lést engan bilbug á þér finna í
veikindum þínum og barðist mikið.
Vildir ekki mikið hafa orð á þeim –
það var ekki þinn stíll. Fremur átti
lífið að hafa sinn eðlilega farveg.
Þrátt fyrir að veikindin hafi dregið
úr þér allan mátt mun ég muna þig
sem sterka konu, einstaklega vel
gefna og vel gerða konu.
Við systurnar og fjölskyldur okkar
munum styðja pabba og hvert annað
í þessari miklu sorg.
Hvíl í friði.
Íris Böðvarsdóttir.
Það er svolítið skrýtið hvernig
manni finnst daglegir hlutir og at-
hafnir breyta um svip og fá nýtt yf-
irbragð þegar sorgin knýr að dyrum.
Veröldin sýnist missa skærasta litinn
og birtuna. Jafnvel fallegt lag sem
maður raular fyrir munni sér fær á
sig allt aðra mynd. Þetta er að sjálf-
sögðu ekki svona, lög breytast ekki
svona í einni svipan, né dofna litir og
ljós svo snöggt. Það er hugar-
ástandið sem breytist í sorg og sökn-
uð.
Í dag er dagur sorgar því í dag
kveðjum við hinsta sinni tengdamóð-
ur mína, Hönnu Guðmundsdóttur á
Eyrarbakka. Hún mátti lúta í lægra
haldi eftir harða viðureign við illvíg-
an sjúkdóm.
Hönnu kynntist ég árið 1986 þegar
ég fór að venja komur mínar á Tún-
götuna til Böðvars og Hönnu. Ég
fann fljótt að yfir heimilinu var ró og
yfirvegun, og þangað var alltaf gott
að koma. Hanna sá um að aldrei
skorti meðlæti með kaffinu. Heima-
bakaðar kræsingar fylltu borðið svo
að maður var í vandræðum með að
bragða nú örugglega á öllum sortum.
Það er kannski lýsandi að frá byrjun
fannst mér ein kaka bera af öðrum
hjá Hönnu og það var hjónabands-
sælan.
Hanna vann oft langan vinnudag í
frystihúsinu eða við rófurnar, og þeg-
ar heim kom biðu húsverkin. Alltaf
hafði hún þó tíma fyrir heimilið – og
líka tíma til að sauma á barnabörnin
– líka tíma til að spila við þau – hlusta
á tónlist og færa bókhaldið. Það er
annars undarlegt hvernig sumt fólk
hefur tíma til að gera alla hluti, með-
an yngra fólk sem ætti að vera fullt
starfsorku hefur aldrei tíma til neins.
Og aldrei var höndunum kastað til
neins, í öllu sem hún gerði var ófrá-
víkjanleg samviskusemi og heiðar-
leiki, Allra vænst þótti henni samt
um fjölskylduna – Böðvar og dæt-
urnar, og fyrir fjölskylduna vildi hún
gera allt.
Vegir Guðs finnst okkur stundum
torskildir og óréttlátir, og gjarnan
hefðum við viljað hafa Hönnu hjá
okkur miklu lengur. En því fáum við
ekki ráðið og verðum að sætta okkur
við það. En minningin lifir, minning
um eiginkonu, móður, ömmu og
tengdamömmu, og þó kannski eink-
um minning um góðan vin.
Elsku Böðvar og allir hinir, megi
algóður Guð styrkja okkur öll í sorg-
inni.
Einar H. Haraldsson.
Það eru tæp 20 ár síðan ég, þá
verðandi tengdasonur, birtist á heim-
ili Hönnu og Böðvars á Túngötunni.
Varð ég fljótlega var við það að
Hanna vissi mun meira um mína ætt
en ég sjálfur enda með afbrigðum
minnug. Þekkti hún til flestra manna
í sýslunni frá því hún vann á pósthús-
inu á Selfossi sem ung stúlka. Hanna
bjó þeim Böðvari og dætrunum
þremur fallegt heimili á Túngötunni
þar sem alltaf var gott að koma, og
var það lítið mál í hennar augum að
bæta við tengdasyni og frumburði
inn á heimilið, þar sem við bjuggum í
sex mánuði. Sóttu eldri strákarnir
okkar þeir Böðvar og Magnús mikið í
að vera hjá ömmu og afa á Eyrar-
bakka, þar sem tíminn fór mestallur í
að spila við ömmu.
Hanna hafði yndi af tónlist og oft-
ar en ekki var umræðuefnið kántrý-
tónlist eða það sem efst var á baugi í
tónlistarheiminum hverju sinni. Var
þá oft settur góður diskur eða plata í
gang og þá ósjaldan Hörður Torfa,
því hann var í augum hennar sá besti.
Hanna fylgdist vel með uppvexti
strákanna okkar fjögurra, bæði í leik
og námi.
Nú þegar þessi mæta kona er fall-
in frá koma minningarnar upp í hug-
ann. Ég minnist rófuupptökunnar á
haustin, smalamennskunnar og ekki
síst Danmerkurferðarinnar sem við
hjónin fórum með Hönnu sumarið
2000 að heimsækja yngstu dóttur
þeirra hjóna, Írisi, og Karl, sambýlis-
mann hennar
Elsku Böddi, missir þinn er mikill.
Ég bið góðan Guð að styrkja þig í
sorg þinni.
Einar Magnússon.
Með nokkrum orðum viljum við
systkini hennar Hönnu minnast
hennar nú þegar hún hefur verið
burtkölluð úr þessum heimi eftir erf-
iða baráttu við illvígan sjúkdóm. Í
þeirri baráttu kom hvað best í ljós
skapgerð hennar að gefast ekki upp,
heldur berjast eins lengi og hægt var
af æðruleysi. Hanna systir fékk í
vöggugjöf tónlistargáfuna sem hún
nýtti ung til að spila á gamalt fót-
stigið orgel sem móðir okkar átti.
Seinna fékk hún sér gítar sem hún
náði fljótt tökum á. Henni nægði að
heyra lag einu sinni, þá gat hún spil-
að það hvort heldur á gítarinn eða
orgelið. Minnisstætt er þegar hún
keypi sér klarinett. Fyrstu dagana
fannst okkur hljóðin ámátleg en fljót-
lega fóru að berast blíðari tónar sem
urðu að lögum sem gaman var á að
hlýða.
Og Hanna giftist lífsförunaut sín-
um, honum Bödda. Saman hafa þau
búið sér og sínum fallegt og traust
heimili. Þar nýttust kostir Hönnu
vel, allt lék í höndum hennar, fata-
saumur, matseld og allt gert af alúð
og dugnaði. Saman hafa þau unað
glöð við sitt, án þess að ætlast til
neins af öðrum, en öllum viljað gott
gjöra og allir veittir greiðar hafa ver-
ið launaðir margfalt aftur. Árum
saman hafa þau hjón stundað garð-
rækt af myndarskap. Þar unnu þau
sem einn maður að öllum verkum.
Það eru því mikil og erfið umskipti
fyrir okkar kæra mág.
Að leiðarlokum kveðjum við ást-
kæra systur með þökk fyrir þann
tíma sem við fengum að lifa öll saman
í sátt og samlyndi.
Kæri Böddi, Anna Lára, Lilja, Íris
og fjölskyldur. Þó lífi Hönnu sé lokið
heldur ykkar áfram, þó með allt öðr-
um hætti verði. Það er von okkar að
allar góðu minningarnar sem þið eig-
VALGERÐUR
HANNA
GUÐMUNDSDÓTTIR
Sérfræðingar
í blómaskreytingum
við öll tækifæri
Skólavörðustíg 12,
á horni Bergstaðastrætis,
sími 551 9090.
Maðurinn minn,
GUÐJÓN BJÖRNSSON
frá Álftavatni,
lést að kvöldi þriðjudagins 26. nóvember.
Jarðarförin fer fram frá Neskirkju mánudaginn 2. desember kl. 13.30.
Jónína Sigmundsdóttir
og fjölskyldur hins látna.
Elskuleg móðir mín, tengdamóðir, amma og
langamma,
GUÐLAUG ÞORSTEINA JÓNSDÓTTIR,
Sörlaskjóli 56,
Reykjavík,
andaðist á elli- og hjúkrunarheimilinu Grund
fimmtudaginn 21. nóvember.
Útförin hefur farið fram í kyrrþey.
Sérstakar þakkir til starfsfólks elli- og hjúkrunarheimilisins Grundar fyrir
hlýju og góða umönnun.
Elín Sæunn Ingimundardóttir, Kári Jakobsson,
Ingimundur Kárason, Bryndís Guðbrandsdóttir,
Viðar Kárason, Berglind Ósk Kjartansdóttir
og barnabarnabörn.
Ástkær faðir minn,
ÞÓRIR SIGURÐSSON
veðurfræðingur,
lést á Landspítala Fossvogi þriðjudaginn
26. nóvember.
Jarðarförin verður gerð frá Grafarvogskirkju
föstudaginn 6. desember kl. 13.30.
Fyrir hönd aðstandenda,
Sigurður Hjaltalín Þórisson.
Hjartkær móðir okkar, tengdamóðir, amma og
langamma,
MAGNÚSÍNA GUÐRÚN GUÐMUNDSDÓTTIR,
Hvassaleiti 56,
Reykjavík,
andaðist á Landspítalanum Fossvogi fimmtu-
daginn 28. nóvember sl.
Erna Agnarsdóttir, Bjarni Ingólfsson,
Helgi Agnarsson, Hrefna Guðmundsdóttir,
Anna Agnarsdóttir, Ólafur Gústafsson,
Agla Bjarnadóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
Ástkær eiginkona mín, móðir, amma, dóttir og
systir okkar,
AUÐUR VILHJÁLMSDÓTTIR
innanhússarkitekt,
Kjartansgötu 2,
Reykjavík,
lést á heimili sínu fimmtudaginn 28. nóvember.
Útförin verður auglýst síðar.
Sigurður Einarsson,
Margrét Dögg Sigurðardóttir, Darri Már Grímsson,
Margrét Sigurðardóttir,
Erla Vilhjálmsdóttir,
Pálmi Vilhjálmsson,
Sigríður Vilhjálmsdóttir.
Elskuleg eiginkona mín og móðir okkar,
MAGDALENA S. BRYNJÚLFSDÓTTIR
frá Hvalgröfum,
andaðist á Skjóli föstudaginn 29. nóvember.
Sæmundur Björnsson,
Brynjúlfur Sæmundsson,
Ásta Ásdís Sæmundsdóttir
og fjölskyldur.