Morgunblaðið - 08.12.2002, Qupperneq 26

26 SUNNUDAGUR 8. DESEMBER 2002 MORGUNBLAÐIÐ
Engan æsing
HANN sagðist ætla aðlabba á móti þér, þúfylgist kannski meðþví …“„Alltílagi.“ Ég ók af
stað, upp Ártúnsbrekkuna og yfir
Gullinbrú, áfram Strandveginn og
var rétt kominn inná Borgaveginn
þegar ég sá hann, gangandi í
hægðum sínum, með smiðssvunt-
una framan á sér og derhúfu á
hausnum, alveg einsog mér hafði
verið sagt. Ég tók u-beygju,
renndi upp að hliðinni á honum og
hann settist inn.
„Hvað kom fyrir?“ spurði ég.
„Æ, bara einhver helvítis
klaufaskapur,“ sagði hann rólega
og lyfti upp hendinni til að sýna
mér. Hún var vafinn í blóðugan
tuskubleðil, grútskítugan, sýndist
mér. „Gáði ekki að mér eitt
augnablik þegar ég var á hjólsög-
inni, það var nóg. Geturðu komið
við í sjoppu?“ Jæja, hugsaði ég,
þetta getur þá varla hafa verið
mjög alvarlegt.
„Nesti er í leiðinni, er það ekki
ágætt?“
„Er engin nær? Heyrðu, renndu
við þarna í vídeósjoppunni frekar,
þarna undir Dominós.“
Ég leit í spegilinn. Hann virtist
ekkert sérlega kvalinn, svolítið
leiður kannski og dálítið fölur, en í
lagi að öðru leyti, virtist mér,
horfði bara út um gluggann.
„Ert þú kannski til í að stökkva
inn fyrir mig,“ spurði hann þegar
ég renndi upp að sjoppunni, „ég
er hálfslappur …“
„Mér er nú hálfilla við það, skil
nú helst ekki fólk eftir í bílnum
eftirlitslaust …“
„Nei. Nei, ég skil það alveg.
Heyrðu, ég verð ekki lengi.“ Hann
fór inní sjoppuna, ekki alveg jafn
sporléttur og á Borgaveginum,
sýndist mér, og kom svo út aftur
með hvítan plastpoka, svolítið
stóran.
„Jæja, þá skulum við bara drífa
okkur,“ sagði hann. Ég keyrði af
stað og hann rótaði eitthvað í pok-
anum, ég heyrði ekki betur en
þetta væri klakapoki og varð aftur
forvitinn.
„Hérna, var þetta alvarlegt slys
hjá þér?“
„Alvarlegt og alvarlegt,“ sagði
hann og batt fyrir pokann, „ég tók
af mér vísifingurinn, en langa-
töngin hangir ennþá. Og ég er
með puttann, mér skilst að þeir
séu farnir að sauma þá á aftur
einsog ekkert sé ef maður bara
heldur þeim köldum. Og svo er
þetta nú bara vinstri.“ Svo sagði
hann ekki meira, hvorki um þetta
né annað, en ég bætti örlítið í
hraðann það sem eftir var leið-
arinnar inná slysó.
Brot
Hún hefur varla verið meira en
fjögra, fimm ára, lagleg, dökk-
hærð stelpuhnáta, í spariskóm og
kjól og fínni, rauðri kápu með
endalausar spennur og teygjur og
blúndur í hárinu og ótal tár á
kinnunum. Pabbi hennar – eða ég
reikna með að það hafi verið hann
– fylgdi henni útí bíl, spennti á
hana beltið, rétti mér þrjúþúsund
krónur og sagði mér hvert ég ætti
að keyra hana.
„Láttu hana svo bara fá afgang-
inn,“ sagði hann, og smellti kossi á
kinnina á henni. „Bið að heilsa
mömmu elskan,“ sagði hann og
skellti hurðinni.
Ég sá að hann vinkaði en hún
veifaði ekki á móti. Sat bara og
grét, alveg þegjandi og hljóða-
laust, heyrðist ekki múkk frá
henni greyinu, láku bara tárin. Ég
reyndi eitthvað að spjalla svona
rétt til að byrja með, spurði hvort
hún vildi hlusta á útvarpið og hvað
hún væri gömul og svona en dró
ekki orð uppúr henni svo ég ákvað
að vera ekkert að ergja hana
meira. Þetta var ekki langur túr,
bara tíu, fimmtán mínútur í mesta
lagi, þá vorum við komin á áfanga-
stað. Það var svona fimmhundruð-
kall eftir af peningunum og ég
rétti henni afganginn. Hún horfði
aðeins út um gluggann á dyrnar á
raðhúsinu en það kom enginn að
taka á móti henni.
„Heldurðu að mamma þín sé
ekki örugglega heima?“ spurði ég.
„Jú,“ hvíslaði hún. „En ekki
pabbi.“
Ég stökk út og opnaði fyrir
henni.
„Takk,“ sagði hún og trítlaði
inneftir heimreiðinni. Sneri sér við
þegar hún kom að tröppunum og
vinkaði mér. Ég veifaði á móti.
Hnífurinn í skónum
Ég var í röðinni fyrir utan Sögu
þegar hann kom labbandi útúr
myrkrinu og settist uppí bílinn hjá
mér. Mér leist ekki alltof vel á
hann rétt til að byrja með, maður
er farinn að þekkja svolítið inná
fólk og finna á sér hvort það er í
lagi eða ekki og ég var frekar á
því að hann gæti verið með eitt-
hvert vesen þessi. Hann var hins-
vegar alveg rólegur og yfirveg-
aður, ég sá reyndar að hann var
með sárabindi á hendinni og það
vætlaði smá blóð í gegn, en hann
var sæmilega snyrtilegur að öðru
leyti, virtist hreinn og var í þokka-
legum frakka, ekki einsog hann
hefði verið í neinum ryskingum
eða slagsmálum. Og alveg rólegur,
semsagt. Bað mig að keyra sig
niðrá Skúlagötu, í hús þar. Þagði
alla leiðina og borgaði bílinn þegar
við komum þangað. Ekkert uppá
hann að klaga og ég hefði sjálf-
sagt steingleymt honum strax
nema útaf sárabindinu og svo því
sem ég sá þegar hann fór útúr
bílnum, þótt ég hafi kannski ekk-
ert mikið spáð í það þá. En það
var semsagt hnífskaft sem stóð
uppúr öðrum skónum hjá honum.
Ekki stórt, þetta var greinilega
bara vasahnífur, lokaður, sem
hann hafði stungið þarna oní skó-
inn af einhverjum ástæðum. Ég
hugsaði ekki meira um það, einsog
ég sagði, hélt bara áfram að
keyra.
Daginn eftir voru öll blöð og all-
ir fréttatímar undirlagðir af því
sama: Morð í Vesturbænum. Þá
hafði verið framið morð þarna í
Hagahverfinu um nóttina, lög-
reglan var með mann í haldi og
lýsti eftir vitnum.
Staður og stund bentu sterklega
til þess að ég hefði keyrt morð-
ingjann heim til sín þarna um
nóttina. Mér brá nú svolítið, ég
viðurkenni það alveg, en var samt
merkilega rólegur yfir þessu. Ætl-
aði eiginlega ekkert að gefa mig
Bókarkafli Leigubílstjórar verða vitni að ólíklegustu uppákomum á ferðum sínum; inni í bílnum eiga
sér stað atvik sem sýna og sanna að margbreytileiki mannlífsins er næsta óendanlegur. Ævar Örn Jós-
epsson hefur safnað saman sögum leigubílstjóra og hér á eftir fara nokkrar þeirra.
Sögur úr veröld
leigubílstjórans
Skart og perlur
Skólavörðustíg 12
á horni Bergstaðastrætis
sími 561 4500
Yfirhafnir
Laugavegi 53
PÚLSMÆLI
Trönuhrauni 6, • sími 565 1533
220 Hafnarfirði
www.p.olafsson.is
Láttu
hjálpa þér í
líkamsræktinni
ÚTSÖLUSTAÐIR:
Markið • Hreysti
Útilíf • Nanoq • Hlaup.is
Skógar, Egilsstöðum
Úr.verk. Halldórs Ólafss. Akureyri
Georg V. Hannah, Akranesi
Georg V. Hannah, Keflavík