Morgunblaðið - 20.12.2002, Síða 45

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 20. DESEMBER 2002 45
✝ Berglind JanaÁsgrímsdóttir
fæddist í Reykjavík
5. apríl 1982. Hún
lést á gjörgæsludeild
Landspítalans í Foss-
vogi miðvikudaginn
11. desember síðast-
liðinn. Foreldrar
hennar eru Ásgrím-
ur Stefánsson,
starfsmaður ÁTVR,
f. 5. sept. 1950 á
Stóru-Þúfu í Eyja- og
Miklaholtshreppi, og
Hólmfríður Salóme
Jónsdóttir, fjarritari,
f. 28. feb. 1952 í Reykjavík. Berg-
lind var yngst þriggja systkina,
en eldri systkinin
eru Laufey Ásgríms-
dóttir, bókasafns- og
upplýsingafræðing-
ur, f. 28. mars 1975 í
Reykjavík, og Jón
Ásgrímsson, starfs-
maður ÁTVR, f. 15.
maí 1978 í Reykja-
vík. Berglind ólst
upp á Stóru-Þúfu í
Eyja- og Miklaholts-
hreppi á Snæfells-
nesi.
Útför Berglindar
Jönu verður gerð
frá Fossvogskirkju í
dag og hefst athöfnin klukkan
13.30.
Elsku Berglind, við munum alltaf
sakna þín, elskan. Við þökkum þér
samverustundirnar, en við vitum
jafnframt, að þú ert að fylgjast með
okkur og ert hjá okkur.
Drottinn er minn hirðir, mig mun
ekkert bresta.
Á grænum grundum lætur hann mig
hvílast,
leiðir mig að vötnum,
þar sem ég má næðis njóta.
Hann hressir sál mína,
leiðir mig um rétta vegu
fyrir sakir nafn síns.
Jafnvel þótt ég fari um dimman dal,
óttast ég ekkert illt,
því að þú ert hjá mér,
sproti þinn og stafur hugga mig.
…
Já, gæfa og náð fylgja mér
alla ævidaga mína,
og í húsi Drottins bý ég
langa ævi.
(23. Davíðssálmur.)
Hvíl þú í friði, vina.
Mamma og pabbi.
Berglind systir mín er dáin í
blóma lífsins. Það fá víst ekki allir
hrukkur í þessu jarðlífi.
Berglind var falleg og góð mann-
eskja. Hún var einlæg, næm og hafði
hlýtt hjartalag. Í sveitinni, þar sem
við ólumst upp á Stóru-Þúfu, eyddi
hún mörgum stundum með húsdýr-
um og gæludýrum, sem hún hafði
mikla gleði af og sýndi þeim bæði
natni og umhyggjusemi. Berglind
var mjög listhneigð. Hún var tónelsk
og tók meðal annars námskeið í gít-
arleik á grunnskólaaldri. Ég man
eftir henni heima þar sem hún sat
stundum við löngum stundum við
lagasmíðar. Hún hafði einnig mjög
gaman af því að teikna og vinna með
leir. Þegar ég hugsa til baka, þá man
ég oftar en ekki eftir henni við þá
listsköpun og nutum við fjölskyldan
gjarnan afrakstursins af listsköpun-
inni. Ein leirstyttan er mér sérstak-
lega hugleikin, en það er kúluvarpari
sem einbeittur á svip undirbýr sig til
að kasta kúlunni. Þetta listaverk
fékk pabbi að gjöf frá henni. Berg-
lindi þótti afskaplega gaman að gefa
og þiggja gjafir. Hún vandaði sig við
gjafaval og var mjög örlát. Stærsta
gjöfin sem hún gaf mér var þó sú að
vera mér góð systir, traustur og
hreinskiptinn vinur. Hún bar hag
minn fyrir brjósti og þótti vænt um
mig og fjölskylduna okkar.
Þótt ég talaði tungum manna og
engla,
en hefði ekki kærleika,
væri ég hljómandi málmur eða
hvellandi bjalla,
Og þótt ég hefði spádómsgáfu
og vissi alla leyndardóma og ætti alla
þekking,
og þótt ég hefði svo takmarkalausa trú,
að færa mætti fjöll úr stað,
en hefði ekki kærleika,
væri ég ekki neitt.
...
En nú varir trú, von og kærleikur, þetta
þrennt,
en þeirra er kærleikurinn mestur.
(Biblían: 1Kor. 13.)
Ég skil við þig Berglind, systir
mín, með þakklæti í huga fyrir kær-
leikann sem þú sýndir mér og fyrir
samfylgdina í lífinu. Ég mun sakna
þín og varðveiti minninguna um þig í
hjarta.
Þín systir
Laufey.
Það er erfitt að sjá á eftir þér,
Berglind mín. Við áttum svo margar
góðar stundir saman. Ég var mjög
stoltur af þér. Ég fann líka hversu
stolt þú varst af mér og leist upp til
stóra bróður.
Uppáhaldsáhugamál okkar
beggja var að veiða í Laxánni heima.
Þegar ég fór að veiða, þá var lang-
skemmtilegast að fara með þér.
Bæði varstu mikil aflakló og hafðir
gríðarlegan áhuga. Hnýttir sjálf
flugur og hafðir þínar eigin aðferðir,
sem voru hrein snilld.
Þú stundaðir frjálsar íþróttir fram
til 16 ára aldurs og án þess að æfa
mikið varstu með þeim bestu á land-
inu í þínum aldursflokki í sprett-
hlaupum og millivegalengdum. Eitt
sinn tókstu þátt í spjótkasti í
stúlknaflokki á meistaramóti Íslands
14 ára og yngri. Þó svo að þú hefðir
aldrei æft spjótkast, þá vannstu í
hörkuspennandi keppni við 30 aðra
keppendur og varst stigahæsta
stúlka mótsins í einni grein. Þá var
ég montinn af þér.
Þú hafðir mikinn áhuga á tísku og
vissir fjölmargt um fyrirsætur og
tískuhönnuði. Þú þekktir einnig
marga leikara og stundum þegar við
Hrefna horfðum á bíómynd og
þekktum ekki leikarana, þá spurðum
við þig og þú þuldir upp nöfn þeirra
og meira að segja nöfn auka-auka-
leikara. Það gat verið nokkuð skond-
ið.
Fyrir sex vikum síðan gafstu mér
mynd af þér. Fyrir fjórum vikum síð-
an faðmaðir þú mig. Ég vissi ekki
hvað var í vændum, en takk fyrir að
kveðja mig. Vertu sæl að sinni og
hafðu ekki áhyggjur af okkur. Við
Laufey systir, Víðir, mamma, pabbi,
amma og allir hinir spjörum okkur.
Þinn bróðir,
Jón.
Okkur systkinin langar að minn-
ast frænku okkar með fáeinum orð-
um. Á svona stundum koma upp
margar spurningar og ótal góðar
minningar um skemmtilegar sam-
verustundir.
Efst í huga er minningin um lítinn
ljóshærðan stelpuhnokka heima á
Stóru-Þúfu sem ávallt fagnaði komu
okkar systkinanna í sveitina. Það var
ýmislegt sem við frændsystkinin
brölluðum saman og óteljandi
drullukökur bakaðar bak við fjár-
húsin.
Eftir að þið fluttust til Reykjavík-
ur minnkaði sambandið, en áfram
hélst góður vinskapur, þá sérstak-
lega með ykkur Huldísi, sem er næst
þér í aldri. Það voru ófáar stundirnar
sem þið áttuð saman, þú varst alltaf
til í að gera eitthvað skemmtilegt og
margir leikir urðu til í sveitinni. Ekki
má gleyma 17. júní-hlaupunum í
Borgarnesi, þegar þú komst, sást og
sigraðir, því þú varst bæði fljót og
sterk. Eftir hlaupið fengum við gott í
gogginn í Skalló og gasblöðrur sem
glöddu okkur frænkurnar. Þú varst
falleg, listræn og gefandi, alltaf var
stutt í brosið en veikindin settu mark
sitt á persónuna og gerðu það að
verkum að þú fékkst ekki að njóta
þín til fullnustu.
Það er óskaplega sárt og ósann-
gjarnt að missa yndislega frænku og
góða vinkonu, sem átti allt lífið fram-
undan.
Þú varst mikill prakkari og hafði
Elsa Hrönn, litla systir, mjög gaman
af því að stússast með þér hjá ömmu
hvort sem var í sveitinni eða hér í
Borgarnesi. Þú reyndist henni góð
vinkona og besta frænka í heimi.
Stórt skarð er höggvið í litla fjöl-
skyldu sem seint verður fyllt, sorgin
er mikil og viljum við biðja góðan
guð að varðveita og styrkja þau Ása,
Fríðu, Laufeyju, Jón, Víði og ömmu
Laufeyju á þessum erfiðu tímum.
Megi góðar minningar lifa.
Elva, Lilja, Huldís,
Stefán og Elsa Hrönn.
Litla frænka mín, Berglind, er dá-
in. Ég á erfitt með ad trúa því, hún
sem var aðeins 20 ára og átti lífið
framundan.
Um hugann læðast minningar frá
því hún var yngri og tók á móti okk-
ur, fjölskyldu minni og mér, þegar
við komum í heimsókn í sveitina. Þar
var alltaf vel tekið á móti okkur og
ekki síst Berglind, sem sýndi okkur
dýrin og ýmislegt fleira sem tilheyrir
sveitinni.
Þegar fjölskyldan flutti á höfuð-
borgarsvæðið, kom fyrir að Berglind
og Fríða, mamma hennar, kæmu til
okkar gangandi í Galtalindina, í
heimsókn. Alltaf var Berglind elsku-
leg í viðmóti og hafði ekki á móti því
að passa litla frænda sinn, hann Stef-
án Orra, þótt stuttur væri fyrirvar-
inn.
Vor ævi stuttrar stundar
er stefnd til Drottins fundar,
að heyra lífs og liðins dóm.
En mannsins sonar mildi
skal máttug standáí gildi.
Hún boðast oss í engils róm.
Svo helgist hjartans varðar.
Ei hrynur tár til jarðar
í trú, að ekki talið sé.
Í aldarstormsins straumi
og stundarbarnsins draumi
oss veita himnar vernd og hlé.
(Einar Ben.)
Með þessum fátæklegu orðum
kveð ég frænku mína Berglindi og
bið Guð að styrkja Fríðu, Ása, Lauf-
eyju, Jón og aðra ættingja og vini
hennar í sorginni.
Halldóra Óskarsdóttir
og fjölskylda.
BERGLIND JANA
ÁSGRÍMSDÓTTIR
ekki. Hann var sannkallaður vinur
vina sinna.
Steini bjó ásamt vinkonu sinni,
Dagbjörtu, í kjallaranum í sambýl-
inu sem var í Sigluvogi 5. Það er
óhætt að segja að aldrei var logn-
molla í kringum hann Steina. Hann
var stemningsmaður og kom öllum í
kringum sig í gott skap. Hann var
mikill brandarakarl og söngurinn
ómaði ósjaldan frá Steina og gjarn-
an var gripið í gítarinn.
Við lentum í því erfiða hlutverki í
Sigluvogi að þurfa að setja Steina
landamæri af ýmsum ástæðum. Því
tók hann af miklu jafnaðargeði og
seint gleymast þau fleygu orð Steina
þegar hann rakst á okkur á ein-
hverjum óæskilegum stað: ,,Nú var
ég aldeilis tekinn í landhelgi.“
Hann var einstaklega orðheppinn
og orðaforðinn mikill. Steini var
hjálpsamur og ávallt reiðubúinn að
aðstoða okkur í hvívetna. Hann
hafði gaman af eldhússtörfum og
þegar hann eldaði var uppáhaldið
,,vinnukonuvandræði“ og ósjaldan
var tekið lagið við eldamennskuna.
Fjölskylda Steina var honum
mikils virði og reyndist honum ætíð
vel. Við viljum votta henni samúð
okkar. Minningin um Steina lifir í
hjarta okkar. Nú er hann kominn í
aðra landhelgi og mun taka á móti
okkur þar síðar.
Fyrir hönd íbúa og starfsfólks í
Sigluvogi,
Laufey og Sigríður.
Minningar margar frá þeim tíma
er við áttum samleið, elsku Steini
minn, rifjast nú upp í huga mínum
og eru mér svo dýrmætar. Þú sem
varst alltaf svo góður við mig og
gast fyrirgefið mér allan minn
óhemjugang. Fyrir það vil ég þakka
þér, elsku vinur minn.
„Þar sem góðir menn fara eru
Guðs vegir“ og ég veit að á hans
vegum mun þér vel farnast.
Ástin hefur hýrar brár
en heldur sundurleitar,
ein er mjúk en önnur sár
en þó báðar heitar.
(S. Breiðfj.)
Hjartans kveðja.
Guðlaug.
Steini minn, við söknum þín mik-
ið. Við Aldís trúum því ekki að þú
sért farinn. Við vonum að þér líði vel
núna, það var gaman að vera með
þér í Bjarkarási og það var gaman
að kynnast þér.
Við kveðjum þig núna. Guð veiti
ættingjum og vinum þínum styrk.
Stefán.
Steini var besti vinur minn. Mér
fannst skemmtilegast þegar hann
var uppi hjá okkur að spjalla. Mér
þótti mjög vænt um Steina. Við
dönsuðum oft saman í Árseli og
skemmtum okkur á jólahátíðinni á
sunnudaginn. Steini var svo
skemmtilegur. Hann spilaði vel á
gítarinn sinn og söng, það var mjög
gaman. Ég sakna vinar míns og var
mjög sorgmædd af því hann dó.
Stundum var Steini svo fyndinn að
við hlógum helling saman. Honum
brá oft þegar ég hnerraði, það
fannst okkur báðum svo fyndið.
Steini var svo sætur drengur. Hann
var bara 50 ára.
Karólína.
Það er skrítið að koma í Byggð-
arenda þessa dagana og vera ekki
boðið brosandi góðan daginn eða fá
smá stríðni svona til að létta lund-
ina. Steini var alltaf mættur við úti-
hurðina þegar einhver kom eða fór
og þar af leiðandi sá fyrsti sem mað-
ur sá og sá síðasti sem maður
kvaddi. Steini var sannkallaður
gleðigjafi, með sína léttu lund.
Þau eru mörg minningarbrotin
sem reika gegnum hugann, Steini
var alltaf tilbúinn að rétta öllum
hjálparhönd og aðstoðina veitti
hann ávallt með bros á vör. Það er
oft gleði og glaumur hér í Byggð-
arenda og á svoleiðis stundu átti
Steini það til að grípa gítarinn sinn
og söng af mikilli innlifun fyrir okk-
ur, það var aukaatriði fyrir Steina
hvort söngtextinn væri réttur eða
gítarinn rétt stilltur, músikin var að-
alatriðið. Og ef of langt var í gít-
arinn þá dansaði hann fyrir okkur.
Við höfðum nýlokið við að setja
upp öll jólaljósin og skreytt hvern
glugga í húsinu. Þetta voru góðar
stundir því að sjálfsögðu var Steini
aðalmaðurinn og til staðar þegar
hans var þörf. Smákökubaksturinn
tókst líka afar vel og uppáhalds kök-
urnar hans Steina sem hann valdi að
baka fyrir þessi jól voru mömmu-
kökur, sagði að mamma sín hefði
alltaf bakað þær fyrir jólin, en Steini
vildi bregða aðeins út af og hafði
kremið rautt og gult, fannst það líka
fallegra þannig.
Steini var mikil félagsvera og
naut þess að vera innan um fólk,
enda vinamargur. Þegar verið var á
ferðinni hitti Steini nánast alltaf ein-
hvern sem hann þekkti og var þá
jafnan heilsað með orðunum: Bless-
aður vinur. Steini var góður gest-
gjafi og ekki spillti fyrir áhugi hans
á eldamennsku þar sem honum þótti
gaman að bjóða fram afraksturinn.
Síðasta sumar fórum við í bústað-
arferð og þar var Steini í essinu
sínu, stjórnaði söngnum á kvöldin
og var hrókur alls fagnaðar í skoð-
unarferðum. Hápunkturinn var svo
langþráð heimsókn í Kántrýbæ.
Með þessum orðum viljum við
kveðja vin okkar, minning hans mun
lifa áfram í hjörtum okkar. Við vott-
um ættingjum Steina okkar innileg-
ustu samúð.
Starfsmenn og íbúar
Byggðarenda 6.
Steingrímur, vinnufélagi okkar og
vinur, er dáinn. Það voru þungbær-
ar fréttir sem bárust okkur að
morgni föstudagsins 13. des. Það er
erfitt fyrir okkur að horfast í augu
við þá staðreynd að Steingrímur
kemur ekki framar í Ásgarð og strá-
ir kring um sig gleði eins og hann
var vanur og okkur öllum þótti svo
vænt um.
Steini (eins og við kölluðum
hann), byrjaði að vinna hér í Ásgarði
í byrjun árs 2000, hann hafði reynd-
ar unnið hér í stuttan tíma fyrir
nokkrum árum. Hann féll vel inn í
hópinn, léttlyndur og söngelskur.
Það var ekki sjaldan sem hann hóf
upp raust sína við vinnuna og þá
tóku allir undir.
Það leyndi sér heldur ekki í fimm-
tugsafmæli Steina að hann var hluti
af stórri, söngelskri fjölskyldu. Þar
var nú kátt á hjalla.
Steini var samviskusamur og
áhugasamur um það sem var í gangi
hjá okkur hverju sinni, ekki síst
þegar við vorum í okkar árlega leik-
listarstússi. Hann náði að vera með í
tveimur uppfærslum með okkur, í
„Ævintýrinu“ eftir Goethe lék hann
ferjukarlinn af innlifun, en hápunkt-
urinn var þegar hann lék kóng í
„Hamlet“, en það verk fórum við
með til Finnlands fyrir rúmu ári.
Þar var Steini hrókur alls fagnaðar.
Ein minning er ógleymanleg úr
þeirri ferð: Um borð í ferjunni, sem
flutti okkur milli Svíþjóðar og Finn-
lands, var heilmikið ball um kvöldið
og dansgólfið var þétt skipað. Ein-
hvers staðar í þvögunni var Steini að
dansa við undirspil fjörugrar hljóm-
sveitar. Svo rofaði svolítið til í þvög-
unni þannig að við sáum fram að
sviðinu. Þangað var Steini kominn,
dansandi með ásláttarhljóðfæri að
láni frá hljómsveitinni, og spilaði
með og söng af öllum lífs og sálar
kröftum.
Svona var hann, einlægur, velvilj-
aður og glaðvær og lifði sig inn í það
sem hann tók þátt í. Við fundum líka
það vel þegar Steini byrjaði að vinna
allan daginn ekki alls fyrir löngu. Þá
fékk morgunsöngurinn okkar, sem
búið er að kyrja hér árum saman,
allt í einu nýtt líf og varð allur mun
glaðlegri.
Það er stórt skarð höggvið í hóp-
inn okkar, hinn glaðværi hlátur og
söngur Steina hljómar á öðrum stað
núna.
Þó er það svo skrýtið að það er
næstum því eins og við heyrum hann
hér – ennþá.
Við þökkum þér samfylgdina,
elsku vinur.
Samstarfsfólk í Ásgarði,
handverkstæði.
Þökkum hjartanlega auðsýnda samúð og hlý-
hug við andlát og útför elskulegs eiginmanns
míns, sonar, föður, stjúpföður, bróður og afa,
ÍSLEIFS ARNAR VALTÝSSONAR,
Klukkubergi 12,
Hafnarfirði.
Sérstakar þakkir til starfsfólks Hrafnistu í Hafn-
arfirði og til lækna og starfsfólks á gjörgæslu-
deild Landspítalans við Hringbraut.
Sigurbjörg Þorvarðardóttir,
Halldóra Skúladóttir,
Valtýr Sigurður Ísleifsson, Aðalbjörg Guðgeirsdóttir,
Harpa Melsteð, Björgvin Pétursson,
systkini og barnabörn.