Morgunblaðið - 20.12.2002, Qupperneq 47

gleymast fljótt, svo skrítið er það nú.
Það var sumarið 1999 sem ég
kynntist Kristófer. Við vorum að
vinna saman sem flokksstjórar í ung-
lingavinnunni á Akureyri. Við fyrstu
kynni var hann mjög feiminn og óör-
uggur og ég fann að honum leið ekki
mjög vel. Hann var alltaf brosandi.
Tók upp á hlutum sem enginn annar
myndi láta sér detta til hugar að
framkvæma eins og t.d að mæta með
risastór gul randaflugusólgleraugu í
vinnuna í von um sól, hann þráði sól
og birtu. Þannig var hans líf á þess-
um tíma, hann var að reyna að finna
birtuna inni í sjálfum sér og þráði
hana. Hann er einn af fáum sem við-
urkenndu sig fullkomlega og vildi
tala opinskátt um sjálfan sig, til að
geta byrjað upp á nýtt, finna sinn
innri mann en það versta var að hann
vissi ekki alveg hver hann var og
hvað hann vildi. Hann virkaði alltaf á
mig sem vængbrotinn ungi sem vildi
fljúga hátt en náði ekki fullu flugi af
einhverri ástæðu. Við ræddum fram-
tíðina og hvað gerði okkur hamingju-
söm, hann vildi eignast konu sem
gæti lifað með honum eins og hann
var, börn, hús og gott líf. Hann var
samt svo innilega meðvitaður um
veiki sína, vildi vinna í sjálfum sér til
að verða hamingjusamur með sjálfan
sig, hann talaði um að hann yrði að
elska sjálfan sig áður en hann gæti
elskað aðra manneskju og það er
sannleikur. Ég hugsa að ég hafi ekki
kennt honum neitt en hann kenndi
mér eina gullna reglu sem ég hef
reynt að temja mér og hún er: Það
fyrsta sem maður gerir á morgnana
þegar maður vaknar er að líta í speg-
il, tala við sjálfan sig, þetta verður
góður dagur ég ætla að njóta hans,
líta svo á sjálfan sig og segja ég er
frábær! Þetta var hluti af hans pró-
grammi í að byrja hvern dag og mér
finnst þetta mjög gott og þetta virk-
ar. Takk fyrir þessa reglu!
Þegar leið á sumarið fannst mér
eins og hann gæti þetta ekki lengur,
var ekki alveg tilbúinn að hefja þetta
líf sem hann var að reyna að búa til
og vonin minnkaði. Þannig að það
sem ég gat gert sem vinur var að
hvetja hann áfram sem ég gerði og
krakkarnir í unglingavinnunni voru
líka frábær, þau dýrkuðu hann og ég
er alveg fullviss um að það hjálpaði,
en á endanum var það hann sjálfur
sem réð því hvernig hann vildi hafa
sitt líf. Hann hafði stór markmið.
Hann átti sér draum um að flytja til
Bandaríkjanna og fara í nuddnám.
Hugsa að hann láti þann draum bara
rætast þar sem hann situr. Ég er
fullviss um að hann velur góða leið að
hamingjunni, leið sem lætur honum
líða vel. Hann er besti engill sem
hægt er að hugsa sér að komi og vaki
yfir manni. Kom mér allavega alltaf
til að brosa.
En eftir sumarið kom haust og
leiðir okkar skildu, fórum að sinna
öðrum hlutverkum En einhverra
hluta vegna hefur hann aldrei farið
úr huga mínum og ég hef oft hugsað
til hans hvernig þetta gengi nú allt
hjá honum, en ekki haft það í mér að
hafa upp á honum. Að sjá að Krist-
ófer er dáinn er eitthvað sem ég átti
ekki von á að sjá svo fljótt, ég hafði
nefnilega mikla trú á honum. En
hans hlutverk er búið hér á jarðríki,
hans bíða stór verk á nýjum stað,
honum líður vel og mun vaka yfir öll-
um sem hann elskaði í lífinu.
Megi góður Guð vaka yfir fjöl-
skyldu hans og styðja þau á þessum
erfiðu tímum. Kristófer var yndis-
legur drengur og fékk mig til að líta
öðruvísi á lífið. Megi góðir englar
vaka yfir ykkur og hjálpa ykkur að
lifa áfram án hans. Lífið er tími,við
erum öll fædd til að deyja og þess
vegna eigum við að njóta þess að
vera til á meðan hjartað slær. Hvíli
góður drengur í friði. Takk fyrir það
að fá að kynnast þér.
Anna María.
„Sá sem elskar þig, gerir það
vegna eiginleika þinna.“ Orðin þín,
elsku hjartahlýi Feri, voru þessi og
féllu fyrir mörgum árum. Nú þegar
ég rita þína hinstu kveðju, koma mér
þessi sömu orð til hugar þegar ég
hugsa til þín og þeirra mörgu litlu
sigra sem þú afrekaðir í samskiptum
okkar. Sé hver fátækleg samveru-
stund okkar í þessu jarðlífi lögð að
jöfnu og skeytt saman í heild, stend-
ur eftir heilsteypt mynd af sérstök-
um manni sem kenndi mér hvernig á
að lifa lífinu eins og sönn og ósvikin
manneskja.
Hjartans fárveiki vinurinn minn,
sem barðist af fádæma hugrekki við
slægan sjúkdóm sem að lokum hafði
yfirhöndina. Hversu langur tími sem
leið milli funda okkar gegnum árin,
var sem tímans tönn fengi ekki unnið
á vináttu okkar. Og þannig var það
sem ég hefði séð þig síðast í gær,
þegar ég var á gangi nú í sumar,
þremur árum eftir okkar síðasta
fund. Þakklætið í svip þínum út-
skýrðir þú með orðunum: „Ég bað
Guð að hjálpa mér að hafa uppi á
henni Klöru, svo ég gæti lokið erindi
mínu og í næsta skrefi mínu gekk ég
fram á þig!“ Skarpi og djúphyggni
Feri minn, sem hafðir einstakt lag á
að koma mér stöðugt á óvart með
hreinskiptni og einlægni.
Elsku brosbjarti Feri með
skrýtnu og tístandi kímnigáfuna.
Mér er sem ég heyri ennþá smitandi
hláturinn þinn, sjái bjarta brosið þitt
og lifandi leiftrið í augum þínum.
Blíði Feri, sem gæddir Múmínálfana
nýju lífi í augum Mána míns og skil-
greindir söguna eins og aðeins sá
getur, sem hefur næman skilning á
eðli barnsins. Sögupersónur fengu
heldur litríka útreið í kómískri en
næmri gagnrýni þinni. Í næstum
sömu andrá sagðir þú mér með ein-
kennilegu stolti frá þeirri gleðilegu
staðreynd að nú værir þú orðinn fað-
ir. Að litla Embla þín væri að sjálf-
sögðu sú sætasta í heiminum. Þess
vildi ég óska að hún hefði mátt kynn-
ast barninu betur í föður sínum. Það
veit ég hins vegar fyrir víst að þú
vakir yfir henni um ókomin ár og
horfir úr seilingarfjarlægð á hvert
skref hennar til vaxtar og þroska.
Í dag er það ég sem þakka Guði
fyrir þá gæfu sem mér var gefin,
þegar þú gekkst inn um dyrnar að
heimili mínu í síðasta sinn. Almættið
gaf okkur kost á hlýrri og þakklátri
kveðjustund. Samtal okkar, sem
snerist um innihald fjórða reynslu-
spors AA-samtakanna, mun aldrei,
alla mína ævidaga, líða mér úr minni.
Þú sýndir fádæma einlægni og þor
sem mér var næstum ofviða að skilja
á minn einfalda máta og áminntir
mig enn og aftur, hvers mannshug-
urinn er megnugur ef einungis hug-
rekkið er haft að leiðarljósi.
Þakka þér ævinlega fyrir að velja
mig að vini og einnig fyrir að heiðra
mig með okkar allra fallegustu en
jafnframt hinstu samverustund.
„Líf hvers manns er ævintýri,
skráð af fingrum Guðs.“ (H.C. And-
ersen.)
Ástvinum, fjölskyldu og einka-
dóttur Kristófers votta ég mína
dýpstu samúð og virðingu. Megi
björtu verndaröflin vaka yfir hverju
ykkar skrefi og veita ykkur styrk á
þessum erfiðu tímum.
Klara Egilson Geirsdóttir.
Elsku Kristófer, okkur var mjög
brugðið þegar við fréttum að þú vær-
ir dáinn. Okkur langar að skrifa
nokkur orð til þín. Þú gafst okkur
svo rosalega mikið og við erum öll
svo miklu ríkari eftir að hafa fengið
tækifæri til að kynnast þér. Elsku
Kristófer, við fengum ekki mikinn
tíma með þér en sá tími sem við feng-
um skilur eftir far í hjörtum okkar
allra. Þú gafst svo mikla hlýju, kær-
leik og birtu af þér og það brást ekki
þegar maður hitti þig að maður varð
allur hressari, kátari og öll heimsins
vandamál urðu að litlum verkefnum.
Elsku Kristófer, þú varst svo mik-
ill karakter, glaðvær og smart strák-
ur. Við þökkum Guði fyrir þig og vit-
um að núna hvílir þú hjá Guði.
Við biðjum algóðan Guð að vera
með fjölskyldu þinni og veita henni
styrk. Við samhryggjumst henni
innilega.
Með þessari bæn kveðjum við þig,
kæri vinur:
Guð gefi mér æðruleysi
til að sætta mig við það
sem ég get ekki breytt,
kjark til að breyta því
sem ég get breytt
og vit til að greina þar á milli.
(Æðruleysisbænin.)
GA- og AA-félagar.
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 20. DESEMBER 2002 47
✝ Jenný ÞuríðurLúðvíksdóttir
fæddist að Hlíð á
Húsavík 8. desem-
ber 1906. Hún lést á
hjúkrunardeild
Hrafnistu í Hafnar-
firði 13. desember
síðastliðinn. For-
eldrar hennar voru
Guðfinna Sólveig
Jónsdóttir frá
Grænavatni, Skútu-
staðahreppi í S-
Þing., f. 1875, d.
1957, og Lúðvík
Friðriksson, sjómað-
ur, frá Hléskógum í Grýtubakka-
hreppi í S-Þing., f. 1869, d. 1937.
Systur Jennýjar voru: Hulda, f.
1899, d. 1970, Þórunn, f. 1900, d.
1933, og Sólveig, f. 1905, d. 1991.
Jenný giftist árið 1934 Haraldi
arssyni, f. 1938, verkfræðingi, og
eiga þau þrjú börn, Eirík Álmar,
f. 1964, Ragnheiði Ýr, f. 1966, og
Harald Eyjar, f. 1969. 3) Hrannar
Garðar, verslunarmaður í
Reykjavík, f. 1943, d. 1995,
kvæntur Láru Kjartansdóttur, f.
1946, deildarstjóra, og eignuðust
þau tvo syni, Hrannar Örn, f.
1967, og Kjartan Inga, f. 1970.
Jenný og Haraldur ólu upp Þóru
Erlu Hallgrímsdóttur, f. 1930,
systurdóttur Jennýjar. Þóra Erla
er húsmæðrakennari, gift Árna
Þór Árnasyni, f. 1930, vélvirkja
frá Akranesi, og eiga þau þrjú
börn, Þórunni, f. 1957, Árna Þór,
f. 1959 og Jennýju, f. 1962. Edda,
dóttir Þóru Erlu og Björns Br.
Björnssonar, tannlæknis, f. 1950,
ólst einnig að mestu leyti upp hjá
Jennýju og Haraldi. Edda er
flugfreyja, gift Halldóri Jóni Sig-
urðssyni, kennara, f. 1947, og
eiga þau tvo syni, Daða, f. 1979,
og Ívar, f. 1986.
Útför Jennýjar verður gerð frá
Fossvogskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 15.
Leví Bjarnasyni,
starfsmanni hjá Olíu-
félagi Íslands og síð-
ar fornbókasala, frá
Helguhvammi í
Kirkjuhvammshreppi
í V-Hún., f. 1909, d.
1990. Þau eignuðust
þrjú börn, en þau
eru: 1) Þórunn, f.
1935, viðskiptafræð-
ingur, gift Charles
Frank Faddis, f.
1930, viðskiptafræð-
ingi og fasteignasala,
búsett í Bandaríkjun-
um, og eiga þau fjög-
ur börn, Michele Ann, f. 1958,
Eric Harald, f. 1959, Frances
Lynn, f. 1960, og Sherri Kath-
erin, f. 1969. 2) Ingibjörg Guð-
finna, f. 1942, skrifstofumaður í
Reykjavík, gift Grétari H. Ósk-
Tengdamóðir mín, Jenný Lúð-
víksdóttir, er látin eftir nokkra
sjúkdómslegu. Hún fékk hægt and-
lát og er vel að hvíldinni komin eft-
ir langa og farsæla ævi. Hún var
fædd á Húsavík en bjó í nokkur ár
frá fimm ára aldri með móður sinni
og systrum í Mývatnssveit, þar
sem frændgarður var stór. Guð-
finna, móðir Jennýjar, vann fyrir
sér þarna í sveitinni með því að
kenna börnum lestur og skrift, en
auk þess tók hún að sér saumaskap
fyrir konur eins og títt var á þess-
um tíma. Sjö ára gömul var Jenný
um tíma hjá móðursystur sinni,
Jónasínu í Reykjahlíð, en vegna
lasleika gat hún ekki fylgt móður
sinni, sem vann þá sem kaupakona
austur á Hólsfjöllum.
Árið 1916 fluttust þær mæðgur
til Akureyrar og Solla og Jenný
hófu nám í barnaskólanum þar, en
alla tíð voru yngstu systurnar mjög
samrýndar enda aðeins rúmt ár á
milli þeirra. Veturinn 1924–25
stundaði Jenný nám á Húsmæðra-
skólanum á Blönduósi, en Solla
systir hennar hafði verið þar við
nám veturinn áður. Skömmu seinna
sigldi Jenný til Kaupmannahafnar
ásamt vinkonu sinni, Jórunni Stef-
ánsdóttur úr Svarfaðardalnum, og
réðu þær sig til starfa á hóteli þar.
Höfðu þær mikla og góða reynslu
út úr þessari ferð, enda ekki al-
gengt á þessum tímum að ungar ís-
lenskar stúlkur „sigldu“ til að
kanna hinn stóra heim.
Á Alþingishátíðinni 1930 kynnt-
ist Jenný verðandi eiginmanni sín-
um, Haraldi Bjarnasyni, sem var í
hópi vegavinnumanna, er höfðu
unnið við undirbúning svæðisins
fyrir hátíðina. Þau gengu í hjóna-
band 1934 og hófu búskap á Grett-
isgötunni, þar sem þau bjuggu alla
tíð með sinn barnahóp, en síðust til
að velta úr hreiðrinu var auðvitað
Edda, sem var ömmu sinni og afa
mikil stoð og ríkur gleðigjafi.
Oft var þröngt en glatt á hjalla á
Grettisgötunni, sérstaklega á með-
an eldri dæturnar bjuggu ennþá
heima. Á barnmörgu og gest-
kvæmu heimili var Jenný því eðli-
lega heimavinnandi húsmóðir eða
allt fram til 1964 að hún gerðist
ræstingakona við Iðnskólann í
Reykjavík, en því starfi sinnti hún
af alúð í níu ár. Haraldur, maður
hennar, vann hjá Olíufélagi Íslands
allan sinn starfsaldur, en þegar
hann komst á eftirlaun opnaði hann
fornbókaverslun í miðbæ Reykja-
víkur, sem hann rak um árabil.
Árið 1986 lét Jenný gamlan
draum sinn rætast og flutti í litla
íbúð sem hún byggði með Samtök-
um aldraðra í Bólstaðarhlíð 45. Þar
fór vel um hana og bjó hún þar til
ársins 1997 að hún flutti á Hrafn-
istu í Hafnarfirði, komin yfir ní-
rætt, ennþá mjög hress en aðeins
farin að tapa heyrn, sátt við lífið og
glöð yfir hinu mikla barnaláni sínu.
Kynni okkar Jennýjar hófust
fyrir um 45 árum, þegar ég fór að
gera hosur mínar grænar fyrir
dóttur hennar, Ingibjörgu Guð-
finnu. Jenný tók mér afskaplega
vel frá fyrsta degi og reyndist mér
sönn og dygg tengdamóðir alla tíð.
Aldrei bar skugga á okkar sam-
skipti og ríkti ávallt gagnkvæm
vinátta og traust okkar í milli.
Jenný var ákaflega hlý og ljúf
kona og gerði sér far um að aðstoða
sína nánustu eftir megni í lífsbar-
áttunni. Hún var alin upp við kröpp
kjör eins og svo margir á fyrri
hluta síðustu aldar og henni var því
í blóð borin nýtni og útsjónarsemi
enda snillingur að búa til mat og
ekki síður lék allur saumaskapur í
höndum hennar. Öllum vildi hún
gott gera enda tók hún vel á móti,
hvort heldur var frændfólkinu að
norðan, sem kom til bæjarins ým-
issa erinda eins og gengur, eða vin-
um og kunningjum. Hún hafði til að
bera gott innsæi, sem lýsti sér í því
að hún fann alltaf á sér hvernig
meðlimum stórfjölskyldunnar leið.
Ekkert fór framhjá henni og alltaf
var hún tilbúin að hjúkra ef einhver
lá veikur eða átti um sárt að binda.
Síðasta árið hafði Jenný vistast á
hjúkrunardeild 4B á Hrafnistu í
Hafnarfirði, ennþá nokkuð ern. En
síðasta mánuðinn þurfti hún á stöð-
ugri hjúkrun að halda og erum við,
aðstandendur hennar, afar þakklát-
ir fyrir þá miklu og góðu umönnun
sem hún fékk þar, enda deildin
skipuð einstaklega vel hæfu og
ljúfu starfsfólki.
Dóttir hennar, Þórunn, búsett í
Flórída, kom að beði móður sinnar
á afmælisdaginn hennar fyrir tæp-
um tveimur vikum og náðu þær
mæðgur yndislega vel saman. Var
það með síðustu dögum sem Jenný
gat tjáð sig vel með orðum og var
það táknrænt sem hún sagði að lok-
um við dætur sínar: „Nú er sagan
búin.“
Þótt Jenný sé nú horfin frá okk-
ur yfir móðuna miklu til æðri stiga
lifir minningin sterkt um trausta og
góða konu. Hennar verður lengi
sárt saknað af fjölskyldunni.
Blessuð sé minning hennar.
Grétar H. Óskarsson.
Jenný Lúðvíksdóttir er látin, síð-
ust fjögurra dætra hjónanna Guð-
finnu Jónsdóttur og Lúðvíks Frið-
rikssonar. Horfin er kær
móðursystir mín, frænkan sem ég
hef þekkt síðan ég man eftir mér. Á
þessari stundu er mér efst í huga
þakklæti fyrir allt sem elsku Jenna
frækna mín gerði fyrir mig. Jenna
frænka á Grettisgötu 84, hún var
fastur punktur í tilverunni, alltaf
eins og klettur í hafinu, staðföst og
sterk. Já, það var gaman að koma á
Grettisgötuna.
Jenný lærði hjúkrunarfræði á
Akureyri og var um það bil að ljúka
því námi, þegar systir hennar Þór-
unn andaðist frá fjórum börnum.
Það yngsta var þriggja ára. Tók
Jenný þá barnið að sér, fór með
það til Reykjavíkur og annaðist það
ásamt Sólveigu systur sinni, þar til
hún giftist Haraldi Bjarnasyni. Þá
tóku þau þetta barn, Þóru, sem
sína eigin dóttur. Sýnir þetta sann-
arlega kærleikslund frænku minn-
ar og þeirra hjóna. Haraldi og Jen-
nýju varð þriggja barna auðið. Það
er Þórunn, Ingibjörg Guðfinna og
einkasonurinn Hrannar Garðar.
Einnig ólu þau upp Eddu, dóttur
Þóru, sem sína eigin dóttur. Þau
hjón litu alltaf á Þóru og Eddu sem
sín eigin börn og þær voru þeim
sannarlega góðar dætur.
Jenný lauk ekki hjúkrunarnám-
inu, en það var samt hennar áhuga-
mál alla tíð. Hún helgaði sig heimili
og börnum. Var mikil húsmóðir,
lagði ríka áherslu á hollan og góðan
mat og var á þeim tíma langt á
undan sinni samtíð. Einnig hafði
hún áhuga á heilsurækt hvers kon-
ar.
Hún var glæsileg kona, teinrétt
og höfðingleg í fasi, svo eftir var
tekið. Fjölskylduböndin voru alltaf
sterk milli fjölskyldna okkar, en
urðu þó enn nánari, þegar við faðir
minn Sigurjón Danivalsson og móð-
ir mín Sólveig Lúðvíksdóttir feng-
um leigt húsnæði hjá Haraldi og
Jennýju á stríðsárunum. Tengd-
umst við þá þeim vináttuböndum,
sem aldrei hefur borið skugga á.
Og nú er Jenna mín horfin okk-
ur. Löngu og farsælu lífi er lokið.
Að leiðarlokum þakka ég þér,
elsku frænka mín, samfylgdina í
gegnum lífið og alla elsku þína við
mig. Guð blessi þig. Við fjölskyldan
í Smiðshúsi minnumst þín með
virðingu og þökk. Sendum ástvin-
um þínum innilega samúð og hlýjar
kveðjur.
Erla Sigurjónsdóttir.
JENNÝ ÞURÍÐUR
LÚÐVÍKSDÓTTIR
Hjartans þakkir til allra þeirra sem sýndu okkur
samúð, hlýhug og veittu okkur styrk við andlát
og útför
ÓSKARS BJÖRGVINSSONAR
ljósmyndara,
Vestmannaeyjum.
Sérstakar þakkir til kórs og organista Landa-
kirkju.
Guð blessi ykkur öll.
Steina Fríðsteinsdóttir,
Þráinn, Kristín,
Arnar, Anna Sif,
Snorri, Anna,
Sunneva, Anna Dögg og Ástrós Mirra.