Morgunblaðið - 23.05.2003, Side 33

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 23. MAÍ 2003 33
því að eilífu ert þú
Sigríður mín
hvar sem
ástrík sumarsólin skín.
(G. Breiðfjörð.)
Elsku Kjartan, Bjarni og Siggi
við biðjum eilífan og almáttugan
Guð að styrkja ykkur og fjölskyldur
ykkar á þessum erfiða sorgartíma.
María J. Guðmundsdóttir,
Vigdís María Sigurðardóttir
í Svíþjóð,
Margrét S. Sigurðardóttir,
Guðmundur Breiðfjörð
og fjölskyldur.
Kjartan móðurbróðir er frá okk-
ar fyrstu minningum svona frændi
sem hefur í senn verið okkur fyr-
irmynd og kær vinur. Þegar hann
kvæntist var konan af sama stofni
og þegar í stað orðin frænka og ein-
lægur vinur okkar á Óðinsgötu 10.
Þau byrjuðu búskap á Lokastígn-
um, Labba og Daddi. Allar götur
síðan hafa þau átt sinn sess í hug-
anum, fjölskyldunni og veislunum.
Þegar nú Labba fellur frá rifjast
upp fjölmargar dásamlegar stundir
þar sem maður þáði blekstert kaffi
og brauðsneið, eða veislukost við
dúkað borð.
Þau eru orðin nokkur eldhúsin á
heimili þeirra sem hafa fyllst af
skemmtun, glettnum sögum og
áhuga á líðandi stund. Labba, alltaf
með óbilandi áhuga á högum okkar
og barna okkar, ljómaði við að
heyra hver var að fást við hvað á
hverjum tíma. Þau Labba og Daddi
voru svo flink að hlusta af alúð og
bæta þannig hverja sögu. Á jólum
voru þau kjarnagestir, hrókar alls
fagnaðar og með öllu ómissandi.
Ósjálfrátt mat maður gæði veislu-
borðsins út frá því hvernig Löbbu
líkaði. Þar stóð aldrei á hrósi og
örvandi þakklæti. Við höfum alltaf
talið okkur jafn öfundsverð af þeim
sem gestum og að vera gestir
þeirra.
Nú hefur Labba kvatt. Hún var
okkur kær vinkona og frænka og
þökkum við henni samfylgdina. Við
vottum Dadda frænda, sonum
þeirra og fjölskyldum samúð og
söknuð, en vitum að eftir sem áður
verður hún okkur ofarlega í huga.
Það verður bara áfram Labba og
Daddi.
Edda Valborg, Guðjón
og fjölskyldur.
Kæra vinkona. Fljúgandi í háloft-
unum til Parísar læddist allt í einu
að mér sá ónotalegi grunur að ég
ætti aldrei framar eftir að sjá þig,
að þú værir ef til vill þegar komin í
hæðir langtum ofar þeim sem ég
var í eða þá á leiðinni þangað, heim-
kynni sem mundu hæfa þér manna
best.
En sem betur fer reyndist grun-
ur minn staðlaus og ég lét það
verða mitt fyrsta verk eftir heim-
komuna 11. maí að heilsa upp á þig
á Líknardeildinni í Kópavogi.
Það gladdi mig ósegjanlega mikið
að þú skyldir þekkja mig þegar í
stað og það gerðir þú svo sann-
arlega þótt þú værir á ákaflega
sterkum lyfjum og ekki var það
minna gleðiefni að sjá þig daginn
eftir þegar þú varst orðin nokkuð
málhressari.
Örlögin höguðu því þannig að ég
varð sjónarvottur að þinni hinstu
stund hér á jörðu. Yfir þig var þá
komin blessunarlega falleg ró sem
mun áreiðanlega fylgja þér á leið-
arenda.
Í Útvegsbankanum, okkar gamla
vinnustað, tókst snemma með okk-
ur vinátta sem byggð var á ein-
lægni, gagnkvæmri virðingu og
trausti og svo vildi það okkur til
ómetanlegs láns að eiginmenn okk-
ar voru gamlir og góðir vinir.
Eitt er víst að við hjónin munum
lengi finna til tómleika eftir brott-
hvarf þitt. Við getum að vísu hugg-
að okkur við minningar um ljúfar
samverustundir í gegnum tíðina.
Við vottum góða og gamla vini okk-
ar, Kjartani, svo og hans nánustu,
samúð okkar.
Andrea Oddsteinsdóttir.
Við viljum í fáum orðum kveðja
elskulega frænku okkar og vinkonu
sem lést 15. maí eftir baráttu við ill-
vígan sjúkdóm. Sigríður Breiðfjörð
eða Labba eins og flestir kölluðu
hana ólst upp ásamt föður okkar
Gunnari Guðmundssyni undir þaki
stórfjölskyldunnar að Lokastíg 5 í
Reykjavík. Faðir okkar og Labba
voru systkinabörn og einkar sam-
rýnd. Þau áttu sameiginlega vini og
félaga þar sem þau voru samferða í
menntaskóla og luku stúdentsprófi
saman árið 1947. Kærleikur og vin-
átta þeirra hélst ævilangt en faðir
okkar lést fyrir fáum árum.
Mikill samgangur hefur verið á
milli fjölskyldu Löbbu og okkar. Til
marks um þá vináttu sem ríkti vor-
um við saman hvert aðfangadags-
kvöld í nær 40 ár. Eigum við
ógleymanlegar minningar um þær
stundir. Það var ævinlega tilhlökk-
unarefni að sækja Löbbu, Kjartan
og strákanna heim eða að fá þau í
heimsókn. Þá var líf og fjör. Skipst
var á litríkum sögum og mikið hleg-
ið.
Labba sýndi okkur systkinunum
og börnum okkar mikla ást og um-
hyggju. Hún og Kjartan fylgdust
ávallt af áhuga með því sem við tók-
um okkur fyrir hendur og hvöttu
okkur til góðra verka.
Með þessum fátæklegu orðum
viljum við þakka Löbbu ánægjulega
samfylgd sem auðgaði líf okkar. Við
sendum Kjartani, Bjarna, Sigga og
fjölskyldum okkar dýpstu samúðar-
kveðjur.
Fjölskyldan
Laugarásvegi 60.
Eiginmaður minn, faðir og tengdafaðir,
GUNNAR B. ÓLAFS,
andaðist þriðjudaginn 20. maí sl.
Útförin fer fram frá Fossvogskirkju þriðjudaginn 27. maí kl. 10.30.
Ingibjörg Lúðvíksdóttir,
Logi Gunnarsson, Eva Klingenstein.
Elskuleg eiginkona mín, móðir, tengdamóðir
og amma,
ARNFRÍÐUR ÍSAKSDÓTTIR,
lést á heimili sínu, Bakkavör 32, Seltjarnarnesi,
miðvikudaginn 21. maí.
Jarðarförin auglýst síðar.
Óskar Ólason,
Óli Þ. Óskarsson, Jónína Sigurjónsdóttir,
Björg Óskarsdóttir, Sigurður Jakobsson,
Lára Óskarsdóttir, Ólafur Þór Jóelsson,
Helgi Rúnar Óskarsson, Ásdís Ósk Erlingsdóttir
og barnabörn.
✝ Brynja Her-mannsdóttir
fæddist á Akureyri
11. mars 1929. Hún
lést á Fjórðungs-
sjúkrahúsinu á Ak-
ureyri 16. maí síð-
astliðinn. Foreldrar
hennar voru hjónin
Hermann Jakobsson
frá Húsabakka í Að-
aldal og Guðrún
Magnúsdóttir, f. á
Akureyri. Þau eign-
uðust níu börn, þrjú
þeirra létust í
bernsku. Yngsti son-
urinn, Jón, drukknaði 19 ára
gamall, og Björn bróðir hennar
lést árið 1995. Þrjú systkinanna
lifa Brynju, María og Hilmar Ey-
berg sem eru búsett í Keflavík
og Sverrir sem býr á Akureyri.
Hinn 5. október 1951 giftist
Brynja eftirlifandi
eiginmanni sínum,
Haraldi Ólafssyni
rakarameistara, f.
5. okt 1929. Börn
Brynju og Haralds
eru: 1) Hermann, f.
20. feb. 1952,
kvæntur Elínu Guð-
mundsdóttur, f. 20.
nóv. 1959; 2) Ólafur
Örn, f. 14. júlí 1957,
kvæntur Sigríði
Björnsdóttur, f. 4.
ágúst 1967; 3) Guð-
rún María, f. 13.
mars 1962, gift
Ólafi Sigurðssyni, f. 12. ágúst
1961. Barnabörn Brynju og Har-
alds eru átta og eitt barnabarna-
barn.
Útför Brynju fer fram frá Ak-
ureyrarkirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.30.
Hún mamma mín er dáin, þessi
litla granna en kraftmikla kona.
Hér sit ég og velti fyrir mér hvað
er eiginlega hægt að setja í minning-
argrein, þetta er frumraun hjá mér
og enginn er smiður í fyrsta sinn.
Það er verið að rifja upp ýmislegt
þessa dagana. Fyrsta minning mín er
frá því að þú kenndir mér danssporin
á stofugólfinu á Klapparstíg. Þá stóð
ég á tánum á þér og þú leiddir dans-
inn eitt skref til hægri og annað til
vinstri og svo framvegis. Enn þann
dag í dag er ég að nota sömu aðferð
við herrana sem ekki kunna að dansa
(þeir standa að vísu ekki á tánum á
mér), bara að hlusta á tónlistina.
Fyrsta skiptið sem ég bakaði fyrir
þig (að vísu alveg óbeðin), ég var víst
frekar árrisul á yngri árum, ég fór
fram í eldhús og blandaði saman
hveiti, kakói og einhverju fleiru af
bökunarvörum og setti í græna plast-
skál. Þetta fór auðvitað allt inn í
Rafha eldavélina. Þú hafðir nú eitt-
hvað orðið vör við baukið í einkadótt-
urinni, þegar þú komst fram var ofn-
inn orðin heitur og græna plastskálin
orðin frekar ólöguleg í ofninum. En
margt hef ég nú lært í bakaralistinni
síðan og verður pöllutertan hér eftir
útbúin í þína minningu. Þau eru ófá
skiptin sem þú passaðir fyrir okkur
strákana okkar og verður það aldrei
nóg þakkað.
Oft komuð þið pabbi á Ströndina
yfir helgi, jól eða páska. Alltaf varð
að hafa eitthvað handa þér að gera,
ekki var nú hægt að koma í heimsókn
og gera ekki neitt. Þeir eru í tugatali
sokkarnir sem þú stoppaðir í fyrir
mig eða jafnvel prjónaðir neðan við.
Alltaf hugsaðir þú fyrst og fremst um
aðra en sjálfa þig og lagðir mikla
áherslu á að gera hlutina vel, annars
væri eins gott að sleppa því.
Þakkir fyrir alla aðstoðina í gegn-
um tíðina, elsku mamma. Strákarnir
mínir þakka fyrir að hafa átt þig að
og ekki má gleyma uppáhalds
tengdasyninum, þið Óli voruð nú oft
búin að gantast saman og sendir
hann sínar bestu kveðjur og þakkir
fyrir allt. Eydís hans Halla sendir
þér ástarkveðjur með þökk fyrir
samveruna og litli sólargeislinn okk-
ar hún Embla Sól þakkar fyrir ynd-
islegan tíma með þér þótt stuttur hafi
verið. Ekki má nú gleyma heimilis-
hundinum Lísu, alltaf fékk hún
mjólkursopa hjá þér og jafnvel köku-
bita. Oft er búið að hlæja að því þegar
þið komuð um páska stal Lísa alltaf
páskaegginu ykkar jafnvel þótt það
væri í umbúðunum.
Elsku mamma, við kveðjum þig
með söknuði í hjörtum okkar, en við
vitum að nú líður þér vel, komin til
fólksins þíns fyrir handan og ég veit
að amma Guðrún hefur örugglega
tekið á móti þér.
Hvíl í friði í Drottins nafni.
Ástar- og saknaðarkveðjur.
Guðrún María.
Elsku Brynja, amma og
langamma. Þakka þér fyrir allar
góðu stundirnar sem við áttum sam-
an og allar góðu móttökurnar sem við
fengum í hvert skipti sem við komum
í heimsókn til ykkar afa. Þegar ég var
að kynnast Halla sagði hann mér, að
þú myndir fylgjast mikið með íþrótt-
um en ég var nú ekki alveg tilbúin að
trúa að ömmur væru mikið fyrir
íþróttir. Annað kom á daginn þegar
ég kom í heimsókn með honum Halla
okkar, þá sast þú með afa og fylgdist
með handbolta af mikilli innlifun. Við
fórum yfirleitt inn í eldhús og drukk-
um kaffi og spjölluðum um heima og
geima á meðan Halli og afi hans sátu
inni í stofu og spjölluðu þar. Embla
Sól var fljót að rata beinustu leið í
dótaskúffuna í neðstu skúffunni í eld-
húsinnréttingunni þegar við komum
til ykkar og eirði þar lengi í gamla en
góða dótinu sem er búið að vera til í
Klapparstígnum svo lengi. Hvert
sem við fórum leitaði hún alltaf í
neðstu skúffu í öllum eldhúsinnrétt-
ingum en auðvitað var það bara
gamla góða langamma á Klapparstíg
sem geymdi dót í skúffunni í eldhús-
inu.
Þakka þér, elsku amma, fyrir allar
þær góðu minningar sem við eigum
um þig í hjarta okkar, við munum
ávallt minnast þín.
Megir þú hvíla í friði.
Eydís, Halli og Embla Sól.
Mig langar að minnast Brynju
tengdamóður minnar í örfáum orð-
um. Sjaldan hef ég hitt jafn duglega,
ósérhlífna og góða konu. Brynja hafði
frá unga aldri þurft að vinna mikið og
það hafði sett sitt mark á hana, en
hún lét það ekki á sig fá. Hún þurfti
alltaf að hafa eitthvað fyrir stafni og
virtist ekki una sér nema við ein-
hverja iðju.
Hún og Haraldur undu sér vel á
Akureyri sem þýddi það að við urðum
að vera dugleg að fara norður og
fyrstu árin okkar í Reykjavík reynd-
um við það. Alltaf var tekið á móti
okkur með hlöðnu veisluborði hvort
sem við komum seint að kvöldi eða
snemma að morgni. Maður kom svo
sannarlega ekki að tómum kofunum
hjá Brynju.
Barnabörnin undu einnig hag sín-
um vel hjá ömmu Binnu. Þegar kom-
ið var í heimsókn á Klapparstíginn
var jafnan tekið strikið inn í eldhús til
ömmu og neðsta skúffan opnuð og
upp rifnir kubbar og dót. Ekki laust
við að afi hafi stundum orðið hálf af-
brýðisamur út í ömmu yfir þessum
vinsældum sem hún naut í eldhúsinu
en það er líka víst að einn og einn sæl-
gætismoli rataði í litla munna þar.
Brynja var flutt á sjúkrahús í
Reykjavík í byrjun apríl og var þá illa
haldin.
Aldrei kvartaði hún yfir heilsuleysi
sínu en maður sá þennan mánuð sem
hún dvaldi hér í borg að henni leið
ekki vel. Það einkenndi hana að hún
bar hag allra annarra fyrir brjósti
fremur en sinn eigin og spurði t.d.
alltaf eftir því hvernig móðir mín
hefði það, sama hversu mikið hafði
dregið af henni.
Ég og mínir þökkum fyrir þann
tíma sem við fengum að vera saman
en því miður sá maður hvert stefndi.
Ég talaði við hana í síma tveimur
dögum fyrir andlátið. Þá spurði hún
hvort við værum ekki góð hvort við
annað, en það var það síðasta sem
hún sagði við mig. Hún kvaddi alla og
virtist vera sátt við að fara.
Við söknum hennar. Blessuð sé
minning hennar.
Sigríður Björnsdóttir.
BRYNJA
HERMANNSDÓTTIR
Okkur systurnar langar til að
segja nokkur orð um afa okkar, Ólaf
Jónsson sem er borinn til hinstu
hvílu í dag. Eftir langa og farsæla
ævi erum við þess vissar að hann var
hvíldinni feginn og hann er nú sam-
vistum við ömmu Lilju sem fór á
undan honum árið 1995.
Bernskuminningar okkar eru
mikið tengdar Bræðraborgarstíg 13,
þar sem amma og afi bjuggu, meðan
bæði lifðu eftir að þau fluttu til
Reykjavíkur frá Árbæjarhjáleigu
þar sem þau hófu sinn búskap og ólu
upp drenginn sinn, Baldur, föður
okkar. Það var sérstaklega minnis-
stætt að þegar við komum í heim-
sókn til þeirra mátti finna ilm af
bakstri alla leið út á götu þótt íbúðin
þeirra væri á 3. hæð. Afi, sem var al-
veg sérstaklega barngóður og þol-
inmóður, mátti lesa sömu sögurnar
aftur og aftur því aldrei fengum við
nóg af Pipp og öðrum sögum sem þá
þóttu góðar. Afi var oftast sá sem
hafði ofan af fyrir okkur systkinun-
um meðan amma töfraði fram
veisluborð í borðstofunni og lagaði
sinn margrómaða karamellu og
rommbúðing í eftirrétt. Ekki má
gleyma pönnukökunum með sykruð-
um rjóma, sem var sko enginn
venjulegur rjómi.
Það er oft með samrýnd hjón að
þeirra er gjarnan getið í sama orð-
inu. Þannig var það með ömmu og
afa, þau voru afar samrýnd og sam-
stiga. Minning okkar frá þeim tíma
sem við áttum samleið er okkur
mjög dýrmæt.
Frá öllum heimsins hörmum,
svo hægt í friðar örmum
þú hvílist hels við lín.
Nú ertu af þeim borinn
hin allra síðstu sporin,
sem þér unnu og minnast þín.
Með tryggð til máls og manna
á mátt hins góða og sanna
þú trúðir traust og fast.
Hér er nú starfsins endi.
Í æðri stjórnar hendi
er það sem eitt í hug þú barst.
(Einar Ben.)
Elsku afi, við munum alltaf muna
og þakka þína ljúfu lund, þolinmæði
og innilegu kveðjur.
Björk og Lilja.
Nú er hann afi Óli dáinn. Við er-
um sorgmæddir yfir því en samt vit-
um við að hann er örugglega ánægð-
ur að vera farinn til ömmu Lilju sem
kom að sækja hann. Nú eru þau
bæði hjá Guði og vonandi vaka þau
yfir okkur. Afi var svo góður við
okkur og alltaf þegar við komum til
hans þurftum við ekki lengi að bíða
eftir því að hann segði okkur að það
væri nammi í skápnum, sem væri
ætlað okkur. Það brást aldrei. Við
viljum kveðja elsku afa með erindum
úr ljóði eftir Einar Ben. sem pabbi
fann fyrir okkur og hjálpaði okkur
að skrifa:
Hvað bindur vorn hug við heimsins
glaum,
sem himnaarf skulum taka?
Oss dreymir í leiðslu lífsins draum,
en látumst þó allir vaka,
og hryllir við dauðans dökkum straum,
þó dauðinn oss megi’ ei saka.
Af eilífðar ljósi bjarma ber,
sem brautina þungu greiðir.
Vort líf, sem svo stutt og stopult er,
það stefnir á æðri leiðir.
Og upphiminn fegri’ en auga sér
mót öllum oss faðminn breiðir.
(Einar Benediktsson.)
Elsku langafi, takk fyrir allt.
Ólafur Örn og
Guðbrandur Óli.