Morgunblaðið - 22.06.2003, Blaðsíða 37

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 22. JÚNÍ 2003 37
Elskulegur eiginmaður minn, faðir, stjúpfaðir,
tengdafaðir, bróðir og frændi,
GUÐMUNDUR ÞÓRÐARSON
frá Kílhrauni,
Blásölum 24,
Kópavogi,
verður jarðsunginn frá Selfosskirkju þriðju-
daginn 24. júní kl. 13.30.
Kristjana Kjartansdóttir,
Þórður Jóhann Guðmundsson,
Fanney Sigurðardóttir, Birgir Einarsson,
Kjartan Sigurðsson, Ragnheiður Sigurðardóttir,
Dröfn Sigurðardóttir, Guðmundur Þorsteinsson,
Kolbrún Sigurðardóttir, Jón Þór Guðmundsson,
Arnbjörg Þórðardóttir, Guðmundur Jóhannsson,
Árni Valdimarsson,
Erlendur Valdimarsson,
barnabörn og aðrir aðstandendur.
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma og
langamma,
ÞÓREY SVERRISDÓTTIR,
Ásbraut 9,
Kópavogi,
áður húsfreyja Háeyri,
Vík í Mýrdal,
andaðist á hjúkrunarheimilinu Sunnuhlíð
sunnudaginn 15. júní.
Kveðjuathöfn verður í Kópavogskirkju mánudaginn 23. júní kl. 15.00.
Útförin fer fram frá Víkurkirkju, Vík í Mýrdal, laugardaginn 28. júní kl. 14.00.
Sigrún Sesselja Bárðardóttir, Einar Pétursson,
Jón Þórarinn Bárðarson,
Oddný Jóna Bárðardóttir, Gísli Gunnar Magnússon,
barnabörn og barnabarnabörn.
Útför ástkærrar móður okkar, tengdamóður,
ömmu og langömmu,
GUÐRÚNAR ÁRNADÓTTUR,
Hrafnistu Hafnarfirði,
áður til heimilis
í Miðtúni 17,
sem lést sunnudaginn 15. júní, fer fram frá Foss-
vogskirkju þriðjudaginn 24. júní kl. 13.30.
Árni Stefánsson Vilhjálmsson, Helga Magnúsdóttir,
Ásgerður Eyjólfsdóttir Melkersson, Hans Melkersson,
Jónína Eyjólfsdóttir, Hannes Ólafsson,
Karl Eyjólfsson, Sigrún Einarsdóttir,
Elín Eyjólfsdóttir, Magnús Lórenzson,
Einar Eyjólfsson, Bergþóra Lövdahl,
barnabörn og barnabarnabörn.
Þökkum auðsýnda samúð við andlát og útför
eiginkonu minnar og móður okkar,
VILHELMÍNU SÆMUNDSDÓTTUR
frá Bakkagerði.
Sérstakar þakkir til sjúkradeildar Hrafnistu,
Reykjavík.
Guðjón Guðmundsson
og börn.
Ástkær eiginmaður minn, faðir, tengdafaðir
og afi,
BORGÞÓR ÓMAR PÉTURSSON
framkvæmdastjóri,
Vesturvangi 1,
Hafnarfirði,
lést á Landspítalanum við Hringbraut fimmtu-
daginn 19. júní.
Jarðarförin verður auglýst síðar.
Elísabeth Ósk Ellerup,
Jóhann Óskar Borgþórson, Arnfríður K. Arnardóttir,
Ásgeir Örn Jóhannsson,
Stefán Þór Borgþórsson, Gunnhildur I. Georgsdóttir.
✝ Ragnheiður Þór-unn Guðmunds-
dóttir fæddist á
Bjarghóli í Höfnum
10. júní 1903. Hún
lést á Garðvangi í
Garði 15. júní síðast-
liðinn. Foreldrar
hennar voru Guð-
mundur Salómons-
son, bóndi og útgerð-
armaður, f. í
Höfnunum, og Sigur-
laug Þórðardóttir
húsmóðir, f. í Fljóts-
hlíð. Systkini Ragn-
heiðar voru: Sigur-
laug húsmóðir, Þórður
verkamaður og uppeldisbróðir
Guðjón Jónsson verkamaður.
Hinn 13. október 1934 giftist
Ragnheiður Kristjáni Ásmunds-
syni bifreiðarstjóra, f. 6. apríl
1907, d. 31. janúar 1994. Foreldrar
hans voru Ásmundur Þorláksson
bóndi og Kristbjörg Þórðardóttir
húsmóðir. Börn Kristjáns og
Ragnhildar eru: 1) Sigurlaug hús-
móðir, f. 27.3. 1935, gift Svavari
Þorsteinssyni bifreiðarstjóra, f.
að vinna á saumastofu á Akranesi
og kynntist Kristjáni bifreiðar-
stjóra á Akranesi. Þau giftust 13.
október 1934 og nokkru síðar
byggðu þau hús á Laugabraut 25
og áttu þau börnin sín þar. Ragn-
heiður var húsmóðir þar tímabilið
1934–1955. Fluttust þau síðan
ásamt börnum sínum til Keflavík-
ur og byggðu þar hús á Birkiteigi
3. Síðar byggðu þau hús á Nón-
vörðu 14 ásamt dóttur og tengda-
syni. Þar bjuggu þau lengst af.
Þegar lífeyrisaldri var náð keyptu
þau húsnæði fyrir eldri borgara
við Kirkjuveg 1. Stuttu eftir andlát
eiginmanns síns dvaldist Ragn-
heiður síðustu æviárin á dvalar- og
hjúkrunarheimilinu Garðvangi í
Garði.
Ragnheiður helgaði heimilinu
starfskrafta sína. Auk heimilis-
starfanna voru hennar helstu
áhugamál hannyrðir, tónlist og
dans. Ragnheiður var virkur þátt-
takandi í þeirri félagsstarfsemi
sem fór fram á Garðvangi síðustu
æviárin.
Útför Ragnheiðar var gerð frá
Keflavíkurkirkju 19. júní.
18.4. 1935, sonur
þeirra er Kristján
flugvirki, f. 30.9. 1956,
kvæntur Pamelu
James Svavarsson
skrifstofumanni, f.
28.6. 1957, börn
þeirra eru Stefania
Therese, nemi í FS, og
Svavar James nemi. 2)
Kristján Ragnar bif-
reiðarstjóri, f. 11.3.
1938, kvæntur Guð-
björgu Stefánsdóttur
húsmóður, f. 5.5. 1944,
d. 13.4. 1999, börn
þeirra eru: A) Stefán
Ragnar, matreiðslu- og bakara-
meistari, f. 14.6. 1962, fyrrverandi
sambýliskonur: a) Stella Stein-
grímsdóttir kennari, dóttir þeirra
er Eva Björg nemi, og b) Anna
Grétarsdóttir skrifstofumaður,
dóttir þeirra er Sandra nemi. B)
Þorvaldur Kristjánsson háskóla-
stúdent, f. 28.2. 1967.
Ragnheiður ólst upp á Ragn-
heiðarstöðum í Höfnunum. Lauk
klæðskeranámi frá saumastofu í
Hafnarfirði. Eftir námið fór hún
Lát hljóma, – svo þrái ég horfnar stundir,
svo hjartað slái og taki undir
og trega ég finni í taugum og æðum
af týndri minning og glötuðum kvæðum,
svo hrífist ég með – og hefjist í geði.
Mín hæsta sorg og mín æðsta gleði,
þær hittast í söngvanna hæðum.
(Einar Benediktsson.)
Hverfulleiki lífsins blæs í básún-
ur sem stormsins andi og hljómur-
inn brotnar í brjóstsins strengjum.
Þannig hljómaði andlátsfrétt ást-
kærar ömmu minnar Ragnheiðar
þegar hún barst mér og gefur hug-
mynd um hvernig mér var innan-
brjósts við þau hörmulegu tíðindi.
Minningar gneista og ljóma upp
andann, minnugur góðra samveru-
stunda og hörpuspils ömmu minn-
ar.
Tilfinningar og tónlist eru oft
samofin í vitundinni og titra í faðma
saman sem hljómgrunnur sem vek-
ur hugann og andinn kemst á flug
yfir skýja tindum.
Bergmál góðra minninga verður í
vitund minni og ástvina hennar til
eilífðar.
Þorvaldur Kristjánsson.
Lokið er langri ævi. Æviferillinn
spannaði 100 ár. Það var um flest
góður tími sem þessi ljúfa og elsku-
lega kona lifði. Hún var reyndar
þeirrar gerðar að hún bar ekki
mjög tilfinningar sínar á torg en
lifði ánægð og glöð innan þess
ramma sem heimilið og fjölskyldan
skópu henni. Hún hreykti sér
hvergi upp en óhjákvæmilega var
eftir henni tekið hvar sem hún fór
enda glæsileg kona til hinstu stund-
ar, glöð og hlý í viðmóti og mikill
gleðigjafi annarra. Ragnheiður eða
Dodda eins og hún jafnan var köll-
uð var líka mikil gæfumanneskja.
Hún og maður hennar byggðu sér í
upphafi búskapar síns myndarlegt
heimili á Akranesi. Þangað var
jafnan gott að koma og nutu gestir
og gangandi hins hlýja viðmóts
þeirra hjóna. Ég sem þessar línur
rita er systursonur Kristjáns
manns hennar, sem látinn er fyrir
níu árum. Það var því jafnan svo að
leiðin lá oft heim til þeirra Krist-
jáns og Doddu enda börn þeirra á
líku reki og ég. Órjúfanleg tengsl
voru milli heimilanna og allt til
þessa dags hafa þau bönd sem þá
voru bundin haldið og einkar kært
verið milli fjölskyldna okkar alla
tíð. Ekki hvað síst átti Dodda sinn
stóra þátt í þeirri samheldni og á
hún nú við leiðarlok miklar og inni-
legar þakkir fyrir það allt. Þær eru
fleiri en tölu verði á komið
skemmtilegu samverustundirnar
sem við höfum notið í návist henn-
ar.
Oft heyrist talað um kynslóðabil
og þá gjarnan með þeim hætti að
ungir og aldnir eigi ekki samleið,
svo ólík sem lífsviðhorf þeirra séu.
Þessu var nú aldeilis ekki til að
dreifa þar sem Dodda átti í hlut.
Hún gladdist með öllum og allir
voru hennar jafningjar þannig að
unga fólkið fann ekki á nokkurn
hátt til þess í návist hennar að um
aldraða manneskju væri að ræða.
Hún var afar tónelsk og hafði gam-
an af að spila á hljóðfæri og syngja.
Það veitti henni sömuleiðis mikla
ánægju að geta farið að dansa og
allt fram á síðustu ár tók hún oft
sporið við létta tónlist og gleðin
sýndi sig í svip hennar og atferli.
Mér er í barnsminni að á heimili
þeirra Doddu og Kristjáns var til
orgel og oft þegar safnast var sam-
an voru leikin á það ættjarðarlög
eins og þá var gjarnan siður. Eftir
að þau hjón fluttu til Keflavíkur
man ég að þau keyptu sér skemmt-
ara sem húsfreyjan lék gjarnan á,
eftir eyranu eins og sagt er, og svo
var það ósjaldan sem hún greip í
munnhörpuna við alls konar tæki-
færi og sýndi með því hve mikla
ánægju og hve næmt tóneyra hún
hafði. Það að spila á munnhörpuna
gerði hún alveg fram á allra síðustu
ár sér og öðrum til óblandinnar
ánægju og gleði. Listfengi hennar
fann sér ekki síður farveg á hann-
yrðasviðinu. Hún hafði ung lært
klæðskeraiðn og starfað við hana
um nokkurt árabil. Vandvirkni
hennar á því sviði var við brugðið
og hin síðari árin þegar aldur færð-
ist yfir sneri hún sér í miklum mæli
að margvíslegri handavinnu og
bera fjölmargir hlutir sem hún bjó
til ótrúlegu listfengi fagurt vitni.
Eins og áður er að vikið var kyn-
slóðabilið algjörlega óþekkt stærð í
lífi hennar Doddu og sýndi það sig
best í því hve fjölskylda hennar öll
sem næst henni bjó í Keflavík var
henni náin. Það voru sannarlega
elskuleg samskipti þeirra allra svo
eftir var tekið og þeim öllum til
mikils sóma. Sama má segja um
aðra úr fjölskyldu hennar, þá er
fjær hafa búið, að gagnkvæmt ást-
ríki hefur ríkt í samskiptum þeirra.
Við þau leiðarlok sem orðið hafa
tilefni þessara orða er okkur efst í
huga innilegt þakklæti fyrir allar
þær ánægjustundir, góðvild og
gleði, sem Dodda veitti okkur og
sem við nú þökkum af heilum hug.
Megi minningin um þessa góðu
konu sem í hundrað ár sáði einungis
góðum fræjum með lífi sínu verða
okkur hinum sem eftir lifum sú
uppspretta sem aðeins leiðir til
góðra verka. Blessuð sé minning
mætrar konu.
Einar og Erna.
Þegar ég frétti að Ragnheiður
hefði kvatt þennan heim eftir
hundrað ára veru sína hér þá kom
það upp í huga mér hversu mikið
henni hefði verið gefið af lífskrafti
og gleði og að við sem fengum að
vera með henni innan veggja Horn-
bjargs fengum að njóta þeirrar
glaðværðar og hlýju sem frá henni
stafaði. Þegar við komum saman til
að gera okkur dagamun þá tók hún
munnhörpuna sína og spilaði fyrir
okkur ræl og vals og dansaði sjálf
sem ung stúlka væri, þótt hún væri
komin af léttasta skeiði lífs síns.
Ekkert er það sem auðgar líf
manns eins mikið og vinátta og blíð-
lyndi góðrar manneskju en þann
þátt átti Ragnheiður í ríkum mæli.
Eftir því sem árin færast yfir okkur
finnum við meira fyrir þeim sökn-
uði sem verður við fráfall góðs vin-
ar, en það er lögmál sem ekki verð-
ur hjá komist að vinir berist burt
með tímans straumi, þannig rennur
fram lífsstraumur hverrar kynslóð-
ar eins og á sem berst að sjávarósi.
Fullorðin kona deyr – en það deyr
fleira. Hún er óðum að kveðja þessi
kynslóð sem gladdist yfir því sem
hún átti en ergði sig ekki yfir því
sem hún gat ekki eignast. Kynslóð-
in sem var svo nægjusöm að hún
dáðist að hverri þeirri gjöf sem
henni barst og fór svo vel með hana
og umgekkst hana á sérstakan hátt
svo að hún yrði ekki fyrir skemmd-
um svo að hún gæti notið hennar
sem best. Og nú þegar Ragnheiður
hverfur frá okkur verður mér hugs-
að um þá fábreytni sem hún varð
við að búa í skemmtanahaldi og
annarri afþreyingu. Hún var af
þeirri kynslóð sem tók daginn
snemma til verka. Allrar tilbreytni
varð að afla sér í því umhverfi sem
næst var og þeim félagsskap sem
myndaðist við nágrannana. Afþrey-
ingin var það sem fólkið gat fundið
sér sjálft með því að lesa bækur,
spila á spil og búa sér einhverja
dansaðstöðu, jafnvel úti á grasbala.
Ragnheiður var snyrtileg kona
sem gekk alltaf vel til fara. Heimilið
hennar fallega búið húsgögnum,
málverkum og ýmsum hlutum sem
hún hafði sjálf gert, enda var hún
bráðmyndarleg í öllu því sem hún
tók sér fyrir hendur.
Ég kveð Ragnheiði, þakka henni
að leiðarlokum góð og gjöful kynni
og bið Guð að blessa minningu
mætrar konu.
Hér hvílir væn og göfug grein
af gömlum sterkum hlyni,
hún lokaði augum hjartahrein
með hvarm mót sólarskini.
Hún dæmdi ei hart, hún vildi vel
í vinskap ætt og kynning.
Hún bar það hlýja og holla þel
sem hverfur ekki úr minning.
(Einar Ben).
Við vottum börnum hennar og
fjölskyldum þeirra okkar dýpstu
samúð,
Magnús Þór.
RAGNHEIÐUR ÞÓRUNN
GUÐMUNDSDÓTTIR