Morgunblaðið - 22.06.2003, Blaðsíða 49

FÓLK Í FRÉTTUM
MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 22. JÚNÍ 2003 49
ÞAÐ má með sanni segja aðManowar sé þungarokks-sveitin. Ekki þá endilegatónlistarlega séð, þó að
þeir rokki að vísu feitt er þannig
liggur á þeim.
Nei, ímyndin, tungutakið og klisj-
urnar er það sem gerir Manowar að
mestu þungarokkssveit allra tíma –
og um leið að heillandi táknmynd
þessa vinsæla rokkforms. Þeir eru
guðir eða grínarar, allt eftir því
hvernig á það er litið.
Hróarskelduhátíðin í ár – sem
fram fer í enda mánaðarins – er ann-
ars æði rokkuð, mun meira en í
fyrra, og nægir að nefna sveitir eins
og Metallica, Iron Maiden og
Queens of the Stone Age því til
stuðnings auk þess sem mikið verð-
ur um „nýtt suddarokk“ eins og The
Kills, The Datsuns og The Raveon-
ettes svo fáeinir merkisberar þeirr-
ar stefnu séu nefndir.
Það er því ekki úr vegi að hita upp
með spjalli við „kóngana“ sjálfa, sem
eiga að baki verk eins og Battle
Hymns, Louder Than Hell, Fighting
the World, The Hell of Steel og …að
sjálfsögðu …Kings of Metal.
Stríðsmenn heimsins
Í ofangreindum plötutitlum liggur
nefnilega styrkur Manowar – eitt-
hvað sem gerði þeim kleift að snúa
aftur til Hróarskeldu með þónokkr-
um glans. Þessi festa heillar margan
íhaldssaman rokkhundinn en líkt og
með AC/DC veistu að hverju þú
gengur þegar Manowar eru annars
vegar. Og í fyrra voru okkar menn
meira að segja með nýja plötu undir
(sterkum) örmum. Heitir hún því
fróma nafni Warriors of the World
(nema hvað!) þar sem er að finna
nýjar og þá um leið sígildar Manow-
ar-stemmur eins og „Call to Arms“,
„Swords in the Wind“ og „Fight Un-
til We Die“.
Það gekk ekki þrautalaust að ná
tali af hetjunum. En þegar að þeim
var komið fóru hlutirnir að taka á sig
hálfsúrrealíska mynd. Þrátt fyrir að
þetta hafi óneitanlega verið stærsta
viðtalið sem blaðamaður náði að kría
út í fyrra (í bókstaflegri merkingu
þess orðs) voru Manowar ekkert
sérstaklega umsetnir þegar í bún-
ingsklefa var komið. En umboðs-
maðurinn þeirra – sólbrúnn Texas-
kani í ljósbrúnum stígvélum – sá til
þess að maður fékk á tilfinninguna
að sjálf Bretlandsdrottning biði!
Kauði fór mikinn með labbrabb-
tækið sitt, gaf fyrirskipanir til hægri
og vinstri, og vísaði mér svo loks inn
í herbergi þar sem þeir Eric Adams
söngvari og Scott Columbus trym-
bill biðu. „Hinn“ blaðamaðurinn sem
falaðist eftir viðtali, viðkunnanlegur
langintes frá Noregi, var sendur til
annarra Manowar-liða.
Er inn var komið tók jafnvel
furðulegri sirkus við. Við enda tré-
borðs sátu þeir félagar, uppdúðaðir í
leðri og öllu, hálffrosnir á svip.
Skuggalegt í raun, því eftir því sem á
leið í viðtalinu var ljóst að Manowar
voru hér ekki sem Manowar, heldur
sem eins konar leiksýning af sjálfum
sér: hylling á því sem var – eða er –
eða var.
Þrátt fyrir þessi frosnu bros voru
þeir samt eitthvað svo innilegir.
Hinn hávaxni Columbus dálítið til
baka og feiminn á meðan Adams
lagði sig í líma við að halda uppi
merki hins harða rokkara, án þess
að vera neitt sérstaklega sannfær-
andi í þeim tilburðum.
– Er þetta í fyrsta sinn sem þið
leikið hér í Hróarskeldu?
Columbus: „Já. Við höfum reynd-
ar leikið í Danmörku áður en þetta
er í fyrsta skipti á hátíðinni.“
– Og hvernig líst ykkur á?
C: „Mjög vel. Það verða svo marg-
ir að horfa, tugir þúsunda. Það er
mjög spennandi.“
Adams: „Þetta verður alveg brjál-
að!“
– Maður verður bara að spyrja
menn eins og ykkur – hvað heldur
ykkur gangandi? Af hverju eruð þið
svona mikil þungarokkarar?
A: „Ég skal segja þér það: Unaðs-
fagrar konur! Nei, annars, það sem
gerir þetta þess virði er að vita til
þess að fólkið sem er að koma að sjá
okkur á allar plöturnar okkar, kann
textana utan að og syngur með. Það
er alla vega ekki hótelin, ferðalögin
og það drasl. Að spila – það er það
sem skiptir máli.“
Breytingar eru ekki góðar
– En hafið þið aldrei fundið fyrir
þörf til að breyta stílnum? Klippa
ykkur jafnvel?
A: „Nei. Hvað heldurðu að við
séum? Metallica! (hlær). Aðdáend-
urnir yrðu ekki par hrifnir af því.
Þungarokkið er það sem stendur
hjarta okkar næst. Og þegar hlut-
irnir eru þannig, þá litar það
frammistöðu þína á tónleikum og
fólk finnur að við erum að gera þetta
út frá hjartanu – það er ekkert falskt
við Manowar!“
– Hvar leynast Manowar-
aðdáendur helst?
C: „Þýskalandi til dæmis. Það er
líka mikið af aðdáendum í Suður-
Ameríku. Í Evrópu. Í raun alls stað-
ar nema í Bandaríkjunum! (þaðan
sem þeir eru).“
– Hvar liggur framtíð Manowar?
C: „Í meira þungarokki. Fleiri
plötum. Fleiri tónleikum. Fleiri
stelpum. Eftir tíu ár þá verður þú
væntanlega orðin tíu árum eldri og
þá eigum við eftir að tala saman um
nýju Manowar-plötuna!“
Að loknu viðtali var – eins og
venja er – falast eftir myndatöku.
En það kom ekki til greina. Allt slíkt
þurfti að fara í gegnum umbann og
reglur um myndatökur furðu harð-
ar. Manowar er kannski ekki vinsæl-
asta þungarokkssveit heims í dag en
það er að minnsta kosti séð til þess
að hún líti út fyrir að vera það! Og
hvað leiksýningarlíkinguna varð-
ar …hvaða máli skiptir það sosum?
Því meðlimir Manowar – þunga-
rokkssveitar heimsins – munu líkast
til taka leyndardóminn um hvort
þeir voru alvöru eður ei með sér í
gröfina. Þess fyrir utan megum við
svo ekki gleyma …að þetta er bara
rokk og ról eftir allt saman!
Spjallað við þungarokkssveitina Manowar
Konungar báru-
járnsrokksins
Á Hróarskelduhátíðinni í fyrra lék hin
aldna þungarokkssveit Manowar við góðan
orðstír. Arnar Eggert Thoroddsen náði þá
tali af tveimur jöxlum sveitarinnar, við all-
sérstæðar og næsta skondnar aðstæður. Á góðum stundum kalla menn einatt „meira metal“. Lítil þörf er þó á því íþessu tilfelli!
arnart@mbl.is