Morgunblaðið - 09.08.2003, Síða 34

MINNINGAR
34 LAUGARDAGUR 9. ÁGÚST 2003 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Kristján Arin-björn Hjartarson
fæddist á Blönduósi
21. apríl 1928. Hann
lést á Skagaströnd 2.
ágúst síðastliðinn.
Foreldrar hans voru
Hjörtur Jónas Klem-
ensson, bátaformað-
ur í Vík á Skaga-
strönd, f. 15. febrúar
1887, d. 6. febrúar
1965, og kona hans
Ásta Þórunn Sveins-
dóttir, f. 21. júlí
1891, d. 30. desem-
ber 1960. Kristján
átti 15 systkini og voru þau: Hólm-
fríður, f. 31.12. 1909, d. 15.12.
1991, Bæring Júní, f. 27.6. 1911, d.
30.12. 1991, Ólína Guðlaug, f. 16.8.
1912, d. 27.7. 1983, Sigurður, f.
28.9. 1913, d. 8.5. 1914, Viktoría
Margrét, f. 25.1. 1915, Sigurbjörg
Kristín Guðmunda, f. 26.9. 1916, d.
14.7. 1985, Guðný Einarsína, f.
28.6. 1918, Þórarinn Þorvaldur, f.
12.1. 1920, d. 28.1. 1991, Sveinn
Guðvarður, f. 17.4. 1921, d. 22.11.
1961, Georg Rafn, f. 27.5. 1923, d.
13.9. 2001, Hjörtur Ástfinnur, f.
22.3. 1925, d. 22.11. 1961, óskírður
drengur, f. 7.8. 1926, d. 13.9. 1926,
Sigurður, f. 7.2. 1930, óskírður
drengur, f. 13.9. 1931, d. 24.10.
1931, og Hallbjörn Jóhann, f. 5.6.
1935.
Kristján hóf sambúð með Sigur-
björgu Björnsdóttur árið 1950 og
gengu þau í hjónaband 27. des.
1954. Sigurbjörg var fædd 17. júní
1930 á Sigríðarstöðum í Vestur-
hópi og lést 3. apríl 1981 í Reykja-
vík. Foreldrar hennar voru Björn
Jóhannesson frá Vatnsenda í Vest-
urhópi, f. 23. sept. 1906, d. 5. nóv.
1993, og kona hans Ragnheiður
Jónsdóttir, f. 20. feb. 1907, d.
13.okt. 1994. Sigurbjörg átti fyrir
soninn Björn Ómar Jakobsson, f. 9.
des. 1949, og gekk Kristján honum
að fullu og öllu í föðurstað. Sonur
Björns Ómars: Guðjón Vignir, f. 8.
febr. 1969. Björn Ómar, maki I.
Bjarnhildur Sigurðardóttir, f.
syni, en einnig hjá foreldrum sín-
um í Vík. Hann var hjá Gísla
Pálmasyni á Bergsstöðum í Svart-
árdal 1939–1941 og hjá Þorsteini
Jónssyni á Gili í sama dal 1941–
1943, gekk í Héraðsskólann að
Reykjum 1944–1946 og sótti síðar
námskeið í orgelleik og kórstjórn.
Verkamaður á Skagaströnd 1946–
48 og vann þá m.a. við smíðar hjá
Sveini Sveinssyni, móðurbróður
sínum. Var um tíma til sjós með
bræðrum sínum, beitningamaður á
Skagaströnd lengst af 1948–1951.
Sjómaður á Akranesi 1951–1952,
en síðan búsettur á Skagaströnd.
Starfaði þar að mestu við beitning-
ar 1952–1964. Starfsmaður á Véla-
verkstæði Karls og Þórarins 1964–
1975 og 1976–1985.
Kristján bjó á nokkrum stöðum
á Skagaströnd fyrstu árin eftir
heimilisstofnun, en keypti svo hús-
ið Grund og bjó þar frá 1962 til
1997. Húsvörður í félagsheimilinu
Fellsborg 1973–1976, verkamaður
hjá Rækjuvinnslunni hf. síðar
Hólanesi hf. 1986–1992. Iðnverka-
maður hjá skóverksmiðjunni
Skrefinu hf. 1992–1995, rak
Skagastrandarbíó um árabil ásamt
öðrum, sat í hreppsnefnd Höfða-
hrepps 1970–1974 og í fyrstu
stjórn Skagstrendings hf. frá
stofnun 1968. Kristján lék á ýmis
hljóðfæri og unni harmonikunni
mjög. Hann spilaði um langt árabil
á dansleikjum og ýmsum samkom-
um, var organisti og kórstjóri við
Hólaneskirkju á Skagaströnd í 18
ár, síðar organisti við Hofskirkju
og Höskuldsstaðakirkju. Hann var
laga- og textahöfundur, hagyrð-
ingur og skáld, gaf árið 1995 út
ljóðabókina „Við brimsins gný“.
Einnig orti hann skírnarsálminn
„Til þín ég leita Lausnarinn minn
góði“ sem er í Sálmabókinni.
Síðustu árin bjó Kristján í Sæ-
borg, dvalarheimi aldraðra á
Skagaströnd, og í íbúðum aldraðra
þar hjá á Ægisgrund 6.
Útför Kristjáns verður gerð frá
Hólaneskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 14.
18.10. 1955. Börn
þeirra eru: a) Ragn-
heiður Sandra, f. 10.
apríl 1974, hún á tvær
dætur, b) Elín Ósk, f.
18. nóv. 1978, hún á
einn son, c) Andri Þór,
f. 14. sept. 1982, hann
á eina dóttur. Björn
Ómar og Bjarnhildur
skildu. Maki II. (ógift)
Inga Sigríður Stefáns-
dóttir, f. 17. sept.
1953. Maki III. (ógift)
María Hafsteinsdóttir,
f. 14. ág. 1959. Börn
Kristjáns og Sigur-
bjargar eru: 1) Guðmundur Rúnar,
f. 15. nóv. 1951, eiginkona hans er
Guðrún Hrólfsdóttir, f. 21. ág.
1949, börn þeirra eru a) Kristján
Gunnar, f. 4. des. 1976, b) Hjörtur
Jónas, f. 2. maí 1978, c) Guðrún
Ásta, f. 16. apríl 1983. 2) Ragnheið-
ur Linda, f. 22. júní 1954, hún gift-
ist Þorláki Rúnari Loftssyni, f. 13.
sept. 1952. Börn þeirra eru: a) Sig-
urbjörg Írena, f. 6. ág. 1976, hún á
tvö börn, b) Eva Rún, f. 25. apríl
1985. Linda og Rúnar skildu. 3)
Sigurlaug Díana, f. 21. apríl 1958,
gift Grétari Haraldssyni, f. 4. júlí
1945. Synir þeirra eru: a) Jóhann-
es William, f. 3. jan. 1979, b) Elvar
Arinbjörn, f. 22. maí 1982, c) Ívar
Logi, f. 26. apríl 1986. 4) Sveinn
Hjörtur, f. 11. nóv. 1964, í sambúð
með Hrafnhildi Pétursdóttur, f.
28. ág. 1973. Börn þeirra eru: a)
Davíð Heiðar, f. 5. sept. 1990, b)
Aron Vignir, f. 13. des. 1991, c)
Tinna Diljá, f. 18. júlí 1995, d)
Adam Elí, f. 5. ág. 1996. 5) Sæbjörg
Drífa, f. 26. febr. 1966, maki I,
Konráð Jónsson, f. 17. júlí 1962.
Dóttir þeirra er Sigurbjörg Dís, f.
30. maí 1986. Sæbjörg Drífa og
Konráð skildu. Maki II, Guðmund-
ur Sigurbjörn Óskarsson, f. 29.
sept. 1968. Börn þeirra eru: a)
Guðlaugur Ómar, f. 17. ág. 1992, b)
Þorgerður Björk, f. 30.júní 1994,
c) Halldóra Ósk, f. 4. des. 1997.
Kristján ólst upp að hluta á
Finnsstöðum hjá Jósef Jóhanns-
Góðir foreldrar eru eitt af því
besta sem hægt er að eignast í þessu
lífi. Ég og systkini mín vorum svo
lánsöm að eiga slíka foreldra. Þegar
mamma lést fyrir aldur fram, átti
pabbi erfiðar stundir, en hann
komst í gegnum þá reynslu með full-
um sigri. Og í þau rúm 22 ár sem
hann átti þá ólifuð reyndi hann sem
löngum fyrr að láta gott af sér leiða.
Þannig var það honum köllunarstarf
að þjóna til annarra í lífi sínu, ekki
síst þeirra sem voru orðnir heilsu-
bilaðir og einmana. Það gerði hann
sem kristinn maður sem las Orðið
daglega og leit á trúna á Jesúm
Krist sem stærsta mál lífsins. Hann
var faðir, vinur og félagi, og svo náið
samband var á milli okkar feðganna,
að segja mátti að við fyndum ætíð til
návistar hvor annars. Tengslin voru
svo lifandi og órjúfanlega sterk.
Fyrir tveimur árum veiktist pabbi
alvarlega og stóð tæpt með hann um
tíma, en svo virtist hann ná sér
furðu vel. Skömmu síðar lést Georg
bróðir hans og hygg ég að pabba
hafi boðið í grun að ekki yrði langt á
milli þeirra bræðranna, sem og
varð.
Ég er innilega þakklátur fyrir
þær stundir sem við fengum að eiga
saman því í þeim felast fjársjóðir
sem ekki glata gildi. Það veganesti
er til lífstíðar.
Þessi orð áttu ekki að vera mörg,
en það er svo margt…
Ég verð þó að minnast á það sem
mikil þörf er að virða og þakka.
Pabbi eignaðist marga vini sem
reyndust honum afskaplega vel. Þar
var um að ræða menn sem vildu allt
fyrir hann gera. Menn sem lærðu að
meta hann og þekkja og fundu hvað
inni fyrir bjó. Þar í hóp voru menn
sem störfuðu með honum árum sam-
an, menn sem kynntust honum í
gegnum söng, kirkjulegt starf,
hljómlist, kveðskap, veiðar og fleira.
Erfitt er að draga einhver nöfn úr
þeim hópi, en mér finnst samt að ég
verði að nefna þá menn sem spiluðu
einna mest með honum um dagana á
harmoniku, menn eins og Ástmar
heitinn Ingvarsson, Jón Vídalín
Karlsson og Jón Kristjánsson frá
Köldukinn. Þær stundir sem pabbi
átti með þessum og öðrum vinum
sínum við harmonikuleik, voru hon-
um ævinlega til einstakrar upplyft-
ingar og ánægju. Það var mikil lífs-
gæfa fyrir hann að eiga svo marga
góða og sanna vini sem raun bar
vitni. Ég vil fyrir mína hönd og okk-
ar systkinanna þakka þeim öllum
innilega fyrir allt það sem þeir
gerðu fyrir hann og voru honum.
Það er ríkidæmi og andleg auðlegð
að eiga vináttu slíkra manna.
Pabbi átti heima á Skagaströnd í
orðsins fyllstu merkingu. Þar vildi
hann vera og þar gat hann litið til
fjalla og sagt frá hjartanu eins og
forðum: „Ó, Borgin mín, þú ert fríð-
ust fjalla!“ Og í öðru ljóði sínu segir
hann um sínar heimaslóðir, þar sem
hann vildi lifa og deyja :
Þar vil ég horfa í hinsta sinn,
í hánorður um flóann minn,
á gulli roðinn geislastaf,
er sígur sól í haf.
Í þessum hendingum hans, sem
og mörgum öðrum, sér maður inn í
opna sál hans og fegurð hinnar
hjartanlegu, fölskvalausu tjáningar,
grípur hugann föstum tökum. Eftir
að pabbi flutti úr Grund, dvaldi hann
í Sæborg og að Ægisgrund 6, íbúð
aldraðra þar hjá. Undi hann þar hag
sínum vel og hélt ætíð nánum
tengslum við fólkið á dvalarheim-
ilinu. Eignaðist hann þar vinkonu,
Hrefnu Hákonardóttur, og áttu þau
góðar stundir saman. Á Sæborg
eignaðist hann líka mikinn sálu-
félaga, þar sem var Björgvin heitinn
Jörgensson. Kristið bræðralag
þeirra var djúpt og innilegt og gaf
þeim báðum mikið.
Ég ætlaði víst ekki að vera lang-
orður um hann pabba, en það er svo
margt…
Síðustu skrefin sín gekk hann
árla morguns með gömlum vini, ekki
um heiðarnar eins og forðum, held-
ur um stéttar heimabæjarins, og
hinstu andartökin sat hann að spjalli
með góðum vinum. Kannski var það
einmitt þannig sem hann vildi
kveðja.
Ég þakka góðum Guði fyrir að
hann gaf mér slíkan föður, vin og fé-
laga.
Rúnar Kristjánsson.
Elsku pabbi minn er dáinn, hann
er farinn heim til Jesú. Þúsundir
minningabrota hafa þotið í gegnum
hugann frá því Rúnar bróðir
hringdi. Ég hafði verið andvaka
fram undir morgun, það var einhver
uggur í mér, ég leitaði í bænina eins
og ég er vön og sofnaði svo undir
morgun. Svo vakti Grétar mig með
þessum fréttum. Ég hélt, pabbi
minn, að ég yrði tilbúin, við höfðum
rætt svo margt saman. En svo er
maður aldrei tilbúinn að kveðja,
aldrei tilbúinn að sleppa takinu á
þeim sem maður elskar. Þó sökn-
uðurinn sé sár, þá er samt efst í
huga og hjarta þakklæti fyrir allt
sem þú gafst mér, allar dýrmætu
stundirnar, það er svo margs að
minnast. Öll tónlistin, lögin og ljóðin
sem þú kenndir mér að meta ásamt
svo mörgu öðru. Ég var svo lítil þeg-
ar þú byrjaðir að kenna mér alls
konar söngva. Ég var á sjötta árinu
þegar þú byrjaðir að láta mig halda
laginu meðan þú söngst millirödd-
ina. Seinna sungum við svo oft sam-
an við ýmis tækifæri lög og sálma
sem voru lögin okkar. Ég er líka svo
þakklát fyrir allar ferðirnar sem þú
fórst með okkur Grétari og strákun-
um okkar, Jóa, Elvari, og Ívari
Loga, sem alltaf voru svo spenntir
að hafa afa með og sérstaklega Ívar
Logi sem alltaf hefur verið svo mik-
ill afastrákur. Víða um land fórum
við og dvöldum í sumarbústöðum
saman og alltaf var gítarinn og yf-
irleitt nikkan með líka, og mikið
sungið. Svo fórstu líka með okkur til
Hollands þegar þú varðst sextugur
og ég þrítug. Mér þótti svo vænt um
þegar ég heyrði þig segja að þú
hefðir ekki getað fengið betri af-
mælisgjöf en þegar þú fékkst mig á
þrjátíu ára afmælinu þínu. Við átt-
um þennan dag saman og svo marga
aðra yndislega. Eins og í fyrra þeg-
ar við komum öll systkinin saman
við Vestur-Hópsvatn ásamt fjöl-
skyldum og áttum frábæra helgi
saman á þessum stað þar sem þú
hafðir svo oft dvalist með okkur og
notið þín vel. Og í vor varðst þú sjö-
tíu og fimm ára. Og þá höfðum við
systkinin óvænta veislu í Kántríbæ
með fjölskyldu og nánustu ættingj-
um sem við smöluðum saman og
komum þér algjörlega á óvart. Þú
kunnir að meta þannig gjöf, ég vissi
að tíminn var naumur en ég vildi að
við hittumst á gleðistund öll áður en
þú mundir kveðja. Þú varst ekki fyr-
ir tilstand eða fyrir það að við vær-
um að eyða í gjafir, þú sagðir alltaf:
„Ég hef allt sem ég þarf, mig skortir
ekkert.“ Þú varst alltaf að þjóna
öðrum, alltaf að gleðja aðra og
hjálpa. Þú gekkst út á þau orð Jesú:
Allt sem þú gjörðir einum minna
minnstu bræðra, það hafið þér gjört
mér. (Matt:25:40)
Þú kenndir mér að biðja. Þú vís-
aðir mér veginn. Þú gafst mér Biblí-
una mína og ortir yndislegt ljóð inn í
hana. Þú bentir mér á að hafa Jesú
sem vörð minn og verndara að eilífu.
Það var undravert að upplifa hve
trúin gaf þér mikinn styrk í gegn um
allt. Og sérstaklega þegar mamma
dó og hjarta mitt kól, þá minntir þú
mig á að þakka fyrir árin sem ég
fékk að hafa hana hjá mér. Þú varst
alltaf staðfastur og trúr í fyrirbæn
fyrir öðrum og last hvern dag í ritn-
ingunni. Elsku pabbi minn, við átt-
um svo margt saman, trú á góðan
guð, ást á ljóðum og söng sem var
arfur frá þér. Ég mun geyma og
varðveita allar þessar minningar um
dýrmætar stundir sem heilagan
fjársjóð uns við hittumst á ný, á
þeim stað sem við sungum svo oft
um.
Þar í alfögru elskunnar landi
undir pálmanna himneska blæ
öll er jarðlífsins sorg
gleymd í sælunnar borg.
Sól Guðs kærleika vermir þar æ.
Göte Anderson.)
Ég bið góðan guð að styrkja
systkini mín, fjölskyldu og alla ást-
vini nær og fjær.
Kærleikskveðjur og þökk fyrir
allt.
Þín dóttir,
Díana.
Já, árin líða og ævinni hallar
en ókvíðinn bíð ég nú
uns svefninn hinsti í sinni mildi
segir, „já, nú ert það þú.“
Þá lýt ég þér bljúgur – ljóssins faðir
og lofa mín ævikjör.
Svo líður mín sál til landsins bjarta
á lífsblómans efstu skör.
Þannig hljóðar síðasta erindið í
kvæði Kristjáns Hjartarsonar Í
gengin spor – og þar með bók hans,
Við brimsins gný, sem út kom árið
1995. Í kvæðinu greinir höfundurinn
á opinskáan hátt frá viðhorfi sínu til
lífsins frá bernsku til fullorðinsára
og dylst engum sem kvæðið les af-
dráttarlaus trú hans og tilbeiðsla til
Almættisins, sem hér er ritað með
stórum staf, er var ófrávíkjanlegt
frá höfundarins hendi er hann
fjallaði um trúmál. Trúin var hans
háleitasta hugðarefni og afdráttar-
laus helgidómur, sem hann fór ekki
dult með og var, í raun, rauði þráð-
urinn í ljóðum hans og daglegu at-
ferli. Sem dæmi um trúarljóð Kristj-
áns má vísa til skírnarsálms hans nr.
254 í sálmabók þjóðkirkjunnar.
Með Kristjáni Hjartarsyni er
genginn á brott úr röðum Húnvetn-
inga fjölhæfur listamaður er setti
svip á mannlíf sýslunnar um áratuga
skeið. Hann var ágætur starfsmað-
ur, að hverju sem hann gekk, og frí-
stundum varði hann til ljóðagerðar,
tónlistariðkunar og sköpunar. Hann
var um árabil organisti við kirkjur í
nágrenni sínu, meðan kraftar hans
leyfðu, og var laginn við að laða til
sín söngelska einstaklinga er fylgdu
honum milli þeirra kirkna er nutu
starfs hans. Af meðfæddri sjálfs-
gagnrýni og heiðarleika hætti
Kristján organistastarfinu er hann
taldi krafta sína skerða hæfni sína
til starfsins.
Um áratugaskeið spilaði Kristján
á harmóniku, sjálfum sér til hug-
svölunar og einnig á dansleikjum í
almannaþágu. Í þeim tilfellum spil-
aði hann ýmist einn eða í hópi ann-
arra harmónikuleikara. Einn var sá
þáttur í músíkhæfni Kristjáns, sem
hann hafði umfram aðra leikbræður
sína, að hann spilaði á sög. Varð
gömul og slitin Sandvíkursög að
hljóðfæri, eftir margháttaða slípun
og þynningu í höndum hans, og
sendi frá sér seiðandi hljóma er
Kristján strauk bogann um spegil-
fægt sagarblaðið. Sem betur fer
mun til upptaka af samleik þeirra
Kristjáns með sögina og vinar hans
Jóns E. Kristjánssonar með harm-
ónikuna, en samstarf þeirra var búið
að standa um áratugi. Var eftirsókn-
arvert að njóta samhljóms þeirra fé-
laganna, en þeir munu hafa átt eftir
að ljúka sameiginlegu verkefni á
sviði þess samleiks.
Kristján Hjartarson var mann-
vinur og naut þess að gleðja sam-
borgara sína og þó einkum þá sem
búa við skerta getu til þess, af eigin
dáð, að njóta dægrastyttingar. Nutu
samborgarar hans, bæði á Skaga-
strönd og Blönduósi, þess á örlátan
hátt.
Andlát Kristjáns Hjartarsonar
bar að án fyrirvara. Skarð hans í
húnvetnsku samfélagi verður vand-
fyllt og er tilfinnanlegast fyrir þá
sem næstir honum stóðu, fólkið
hans „undir Borginni“. Hans verður
saknað og minnst nú er hann er
horfinn á braut á þær dýrðarleiðir
sem hann trúði að biðu sín og ann-
arra mannanna barna að jarðvist
lokinni. Um það var hann efalaus og
því ferðbúinn er kallið kom.
Sjálfur er ég þakklátur fyrir að
hafa átt vináttu Kristjáns og votta
minningu hans virðingu. Börnum
hans, öðrum afkomendum, vensla-
fólki og vinum votta ég samhug.
Grímur Gíslason.
KRISTJÁN ARNINBJÖRN
HJARTARSON
Sérfræðingar
í blómaskreytingum
við öll tækifæri
Skólavörðustíg 12,
á horni Bergstaðastrætis,
sími 551 9090. Lundi V/Nýbýlaveg
564 4566 • www.solsteinar.is