Morgunblaðið - 27.08.2003, Blaðsíða 34

MINNINGAR
34 MIÐVIKUDAGUR 27. ÁGÚST 2003 MORGUNBLAÐIÐ
Þökkum auðsýnda samúð og vinarhug við
andlát og útför elskulegar eiginkonu minnar,
móður okkar, tengdamóður, ömmu og lang-
ömmu,
INGU ÖNNU GUNNARSDÓTTUR,
Arnarhrauni 18,
Hafnarfirði.
Guð blessi ykkur öll.
Benedikt Guðmundsson
og aðrir aðstandendur.
Ástkær eiginkona mín, móðir okkar, tengda-
móðir og amma,
MARGRÉT GUÐJÓNSDÓTTIR,
Kársnesbraut 31,
sem andaðist á heimili sínu föstudaginn
22. ágúst, verður jarðsungin frá Kópavogs-
kirkju föstudaginn 29. ágúst kl. 13.30.
Magnús Daníel Ingólfsson,
Guðjón Magnússon, Bjarnheiður Jana Guðmundsdóttir,
Inga María Magnúsdóttir, Magnús B. Sveinsson,
Halldóra Magnúsdóttir, Magnús Gunnarsson
og barnabörn.
Móðir okkar, tengdamóðir, amma og lang-
amma,
MARGRÉT INGVARSDÓTTIR,
Hrafnistu,
Hafnarfirði
er lést mánudaginn 18. ágúst á Hrafnistu,
Hafnarfirði, verður jarðsungin frá Fossvogs-
kirkju fimmtudaginn 28. ágúst kl. 13.30.
Kristján Kristjánsson,
Vilborg Inga Kristjánsdóttir,
Ingvar Kristjánsson, Erla Nielsen,
Gíslína S. Kristjánsdóttir, Guðjón Oddsson,
Unnur Þ. Kristjánsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
Innilegar þakkir til allra sem sýndu samúð og
vinarhug við andlát og útför móður okkar,
tengdamóður, ömmu og langömmu,
ANDREU HELGADÓTTUR
frá Haukadal í Dýrafirði,
Ásgarði 22.
Sérstakar þakkir til starfsfólks líknardeildar
Landspítalans í Kópavogi og Heimahlynningar.
Bergljót Helga Jósepsdóttir, Guðmundur Jóhannesson,
Jóna Björg Jósepsdóttir, Úlfar Sigmarsson,
Jóhanna Andrea Guðbjartsdóttir, Reinhold Paul Fischer,
Guðbjartur Páll Guðbjartsson, Arnfríður Sigurðardóttir,
Baldur Bjarki Guðbjartsson, Margrét Lovísa Einarsdóttir,
Jón Örn Guðbjartsson, Rut Gunnarsdóttir,
barnabörn og langömmubörn.
✝ Lilja Kristjáns-dóttir fæddist í
Bæ í Hrútafirði 11.
janúar 1912. Hún
lést á hjúkrunar-
heimilinu Skógarbæ
18. ágúst síðastlið-
inn. Foreldrar henn-
ar voru hjónin
Kristján Jónsson
bóndi í Bæ og á
Kjörseyri í sömu
sveit, f. 9. nóvember
1865, d. 6. júní 1922,
og Margrét Sig-
valdadóttir, f. 1.
apríl 1879, d. 9.
ágúst 1954. Bræður Lilju voru:
1) Sigvaldi, kennari í Reykjavík,
f. 30. apríl 1906, d. 22. júní
1966, kvæntur Sigríði Vigfús-
dóttur, f. 25. ágúst 1908, d. 8.
apríl 1998. 2) Jón, bóndi á
Kjörseyri, síðar rannsóknar-
maður á Keldum, f. 29. maí
1908, d. 12. ágúst 1981, kvæntur
Ingigerði Eyjólfs-
dóttur, f. 28. des-
ember, d. 15. nóv-
ember 2000. 3)
Guðmundur, verk-
stjóri í Reykjavík,
f. 1. júní 1916, d. 8.
apríl 1979, kvænt-
ur Valdísi Brands-
dóttur, f. 15. ágúst
1923.
Lilja ólst upp í
Bæ og síðar á
Kjörseyri. Hún
stundaði nám við
Kvennaskólann á
Blönduósi 1930-32.
Hún hélt til Reykjavíkur 1935
og starfaði yfir fimmtíu ár í
Sundhöll Reykjavíkur. Lilja bjó
lengst af í Vatnsholti 2. Síðustu
fimm árin dvaldi hún á hjúkr-
unarheimilinu Skógarbæ.
Útför Lilju fer fram frá Há-
teigskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.30
Við viljum minnast Lilju, föð-
ursystur okkar með nokkrum orð-
um.
Lilja var síðust systkinanna frá
Kjörseyri að kveðja.
Lilja hafði mikið yndi af ferða-
lögum innanlands sem utan. Hún
ferðaðist mikið um hálendi lands-
ins. Hún tók mikið af landslags-
myndum, en ljósmyndun var mikið
áhugamál hennar. Oft fórum við
systur ásamt móður okkar og Lilju
til Glasgow, síðast þegar Lilja var
84 ára. Það var farið í búðir og
skoðunarferðir. Á kvöldin nutum
við þess að fá okkur góðan máls-
verð, og oft var tekið í spil.
Sem börn var það mikil upplifun
að koma til Lilju í Sundhöllina, en
þar átti hún langan og farsælan
starfsferil.
Lilja lét sér mjög annt um
bræðrabörn sín og fjölskyldur
þeirra. Hún prjónaði listilega fal-
legar peysur og nutu ættingjarnir
góðs af.
Eftir að Lilja flutti til Reykja-
víkur hélt hún heimili ásamt móður
sinni og bróður sínum Guðmundi.
Eftir lát móður sinnar var hún til
heimilis hjá Guðmundi og Valdísi,
konu hans og börnum þeirra,
Brandi og Margréti, en þau reynd-
ust Lilju mjög vel.
Síðustu árin átti Lilja við mikla
vanheilsu að stríða. Hún var hætt
að geta tjáð sig, en fallega brosið
hennar sagði meira en mörg orð.
Við þökkum Lilju fyrir allt það,
sem hún var okkur.
Við sjáum að dýrð á djúpið slær,
þó degi sé tekið að halla.
Það er eins og festingin færist nær,
og faðmi jörðina alla.
Svo djúp er þögnin við þína sæng,
að þar heyrast englar tala,
og einn þeirra blakar bleikum væng,
svo brjóst þitt fái svala.
Nú strýkur hann barm þinn blítt og
hljótt,
svo blaktir síðasti loginn.
En svo kemur dagur og sumarnótt,
og svanur á bláan voginn.
(Davíð Stefánsson.)
Margrét, Kristján og
Sigríður Valdís.
Elsku Lilja frænka mín, takk
fyrir allar samverustundirnar okk-
ar. Ég var ekki gamall þegar við
bundumst sterkum böndum. Þú
lékst við mig er ég kom í heimsókn
til þín og ömmu og það var alveg
sama upp á hverju ég tók – þú
sagðir aldrei nei við mig heldur
skemmtir þér yfir öllum mínum
uppátækjum – ömmu stundum til
armæðu. Ég veit ekki hvort þú
þekktir mig undir það síðasta en
vil trúa því að þú hafir gert það og
hafir skynjað heimsókn mína fyrir
nokkrum dögum þegar ég kom til
að kveðja þig.
Takk fyrir allt elsku frænka mín.
Þinn Ríkharður Þór.
Elsku Lilja frænka mín.
Ég er stolt yfir því að heita í höf-
uðið á þér og veit að það gladdi þig
er foreldrar mínir báru það undir
þig hvort þau mættu skíra litlu
stúlkuna sína í höfuðið á þér. Rikki
bróðir á margar góðar minningar
frá leik ykkar, ég kannski ekki eins
margar þar sem þú varst orðin
veik er ég fór að hafa smá vit en þú
varst alltaf góð frænka og gott að
vita að nú geyma englarnir þig.
Þín nafna,
Lilja Brandsdóttir.
LILJA
KRISTJÁNSDÓTTIR
Okkur langar að kveðja Lilju
frænku, sem var okkur alltaf svo
góð, með þessu litla ljóði.
Ég kveð þig, hugann heillar minning
blíð
hjartans þakkir fyrir liðna tíð
lifðu sæl á ljóssins friðar strönd,
leiði sjálfur Drottinn þig við hönd.
(Guðrún Jóhannsdóttir.)
Guð blessi minningu hennar.
Valdís Guðrún Þórhallsdóttir,
Halldór Bjarni Þórhallsson.
HINSTA KVEÐJA
Elsku ættvinir mínir.
Ég hef verið að hugsa
til ykkar eftir að ég
frétti að Friðrik væri
dáinn og ég hugsa um
hann sjálfan. Ég hugsa
til ykkar í ást og samúð og ég hugsa
um Friðrik með ást, aðdáun og þakk-
læti.
Ég þykist vita að andlát hans komi
ykkur ekki endilega á óvart en hlýtur
FRIÐRIK J.
EYFJÖRÐ
✝ Friðrik J. Ey-fjörð fæddist í
Reykjavík 8. ágúst
1912. Hann lést á
Landspítala við
Hringbraut 14. ágúst
síðastliðinn og var
útför hans gerð frá
Dómkirkjunni í
Reykjavík 26. ágúst.
samt að vera sviptir
sem ekkert jafnast á
við. Því svona höldum
við saman í lífinu; að
ganga áfram án ástvin-
ar er eins og að byrja
annan áfanga, við hik-
um og horfum yfir liðna
slóð. Og þá kann að
renna upp fyrir okkur
hversu oft og vel við
vorum studd á leiðinni
og hversu vel leiðin var
valin og hvað það var
oft gaman og undur-
samlegt.
Friðrik var svo góður
og fínn maður að það var fullkomlega
viðeigandi að hann væri maðurinn
hennar Fríðu frænku sem var svo góð
og fín sjálf. Þegar Fríðu og Fidda bar
á góma þýddi það alltaf eitthvað gott,
eitthvert framtak, eitthvað sem fól í
sér glæsileika, örlæti og umhyggju.
Þegar ég var lítil stelpa buðu Fríða
og Friðrik mér í heimsókn ofan af
Skaga. Á sunnudeginum fór Friðrik
með mig í bíltúr, sýndi mér niður á
bryggju, keypti handa mér ís og lét
eins og ég, krakkinn, væri mikilvæg
manneskja. „Væna mín“ sagði hann
og ég reyndi að vera prúð og settleg
þar sem hann var allur svo fínn og al-
úðlegur. Frá því ég fyrst heyrði orðið
„gentleman“ hefur Friðrik verið fyr-
irmyndin og svo er enn.
Þau reyndust óteljandi skiptin sem
ég gisti hjá Fríðu og Friðrik, í lengri
eða skemmri tíma. Hjá þeim var at-
hvarf mitt í Reykjavík. En umhyggj-
an takmarkaðist ekki aðeins við
heimilið. Þegar ég var 13 ára og að
drepast úr leiðindum og einmanaleik
í barnapíustarfi í Hafnarfirði komu
þau mér á óvart með heimsóknum.
Þau fóru með mig í bíó, í lystigarð, að
kaupa ís. Ég þráði þessar heimsóknir
svo heitt að ég leitaði að fjögurra
laufa smárum til þess að óska þess að
þau kæmu.
Þegar Hörður bróðir, Ólöf frænka
og ég „bjuggum“ í Reykjavík var það
velkomin upplyfting að fara í heim-
sókn til Fríðu og Friðriks. Stundum
komum við í mat, eitthvað ólíkt slátr-
inu og skyrinu sem við lifðum á,
stundum í kvöldkaffi og þá lét Fríða
eins og hún ætti ekkert en við fengum
alltaf einhverja fína tertu og Friðrik
stríddi henni góðlátlega og kvöldið
leið of fljótt við spjall og notalegheit.
Og hvar annars staðar voru blóm í
blómaskreytingu án þess að stóraf-
mæli kæmi til. Fríða minntist oft á að
Friðrik hefði komið með blómin.
Þá eru óteljandi skiptin sem við
komum við í leðurversluninni. Þar
fannst okkur við eiga afdrep í mið-
borginni hjá Friðriki og hafa sérað-
gang í kjarna borgarlífsins. Við vor-
um svo örugg um að við værum
velkomin sem er einhver besta til-
finning í lífinu.
Ég gleymi heldur aldrei röddinni
hans, djúpri og fallegri. Stundum
heyrðum við hann syngja í útvarpinu
og allt féll í dúnalogn á meðan. En
best var að vera viðtakandi hlýjunnar
og göfugmennskunnar sem röddin
vitnaði um þegar hann talaði við
hvert okkar.
Við höldum áfram og erum í raun
undirbúin, því veganesti góðmennsku
eins og Friðriks hefur nært sálir okk-
ar lengi og vel.
Dagný Þorgilsdóttir.
Í dag kveðja Fóstbræður góðan fé-
laga, Friðrik J. Eyfjörð.
Rætur karlakóramenningar liggja
djúpt í tónlistarsögu okkar, enda er
elsta tónleikaform okkar Íslendinga
karlakórasöngur. Margir hafa komið
þar við sögu, og þá ekki síst er tónlist-
arlíf okkar íslendinga var að mótast.
Ein fyrsta stóra þjóðhátíð okkar Ís-
lendinga, Alþingishátíðin, sem haldin
var árið 1930, var um margt merki-
leg, ekki síst í ljósi þess að efnt var til
samkeppni bæði um hátíðarljóð og
tónsmíðar. Margt af því sem þá var
samið og flutt hefur orðið að okkar
dýrmætustu ættjarðarljóðum og
-söngvum. Á þjóðhátíð, þar sem þjóð-
in fagnaði fengnu frelsi, hlaut að
verða mikill söngur og til hans þurfti
að vanda. Skipuð var þjóðhátíðar-
nefnd sem sneri sér til þriggja
ágætra hljómlistarmanna, þeirra
Páls Ísólfssonar tónskálds, Árna
Kristjánssonar píanóleikara og Emils
Thoroddsens tónskálds og bað þá að
taka sæti í söngmálanefnd, er hefði
það hlutverk, í samráði við Þjóðhátíð-
arnefnd, að ákveða og undirbúa
hljómlistardagskrá hátíðarinnar.
Söngmálanefnd gerði síðan tillögur
til Þjóðhátíðarnefndar um fyrir-
komulag söngs og hljóðfærasláttar,
efni söngdagskrár og söngfólk.
Ákveðið var síðan í samráði við söng-
málanefnd og stjórn Sambands ísl.
karlakóra (SÍK) að mynda þjóðhátíð-
arkór. Meðal annarra laga sem frum-
flutt voru var hið rismikla lag Páls Ís-
ólfssonar, Brennið þið vitar. Í
þjóðhátíðarkórnum var m.a. Karla-
kór K.F.U.M. sem síðar breytti nafni
sínu í Fóstbræður. Á þessu merka ári
gekk Friðrik Eyfjörð til liðs við kór-
inn, ungur, hávaxinn og myndarlegur
maður sem þá var aðeins átján ára.
Fáir Íslendingar hafa átt jafnlanga
starfsævi í karlakórasögu okkar og
Friðrik, en hann tók síðast lagið með
félögum sínum í Gömlum Fóstbræðr-
um í 90 ára afmæli sínu í fyrra, eða 72
árum frá því hann gekk til liðs við
kórinn. Að sjálfsögðu kom hann sér
fyrir í sinni gömlu rödd. Það var mér
sérstök ánægja og heiður að fá tæki-
færi til að upplifa þessa stund með
þessum aldurhnigna Fóstbróður
mínum sem þrátt fyrir háan aldur bar
sig með reisn. Yfir honum var stóísk
ró sem maður sér gjarnan yfir fólki
sem maður veit að lítur sátt yfir far-
inn veg, en Friðrik var gæfumaður í
lífi og starfi. Segja má að líf hans og
fjölskyldu hans sé samofið sögu Fóst-
bræðra. Ásamt því að vera ötull söng-
maður lagði hann á sig fjölda trún-
aðarstarfa fyrir kórinn, auk þess sem
hann sat í stjórn SÍK, og átti m.a. þátt
í því að skipuleggja söng á lýðveld-
ishátíðinni á Þingvöllum árið 1944.
Þegar menn hittast tvisvar í viku í
áratugi með það markmið að ná sam-
hljómi í söng verður ekki hjá því kom-
ist að samhljómurinn nái út fyrir
sönginn sjálfan. Þannig skapast djúp
og einlæg vinátta milli manna. Gleði-
stundir, bæði heima og erlendis,
hnýta enn fastar vinaböndin. Friðrik
telst sannarlega til eðal Fóstbræðra.
Hann bar djúpa virðingu fyrir félagi
sínu og ræktaði það jafnvel og hvern
þann vinskap sem hann stofnaði til.
Hann upplifði margar stórar stundir
með kórnum, ekki bara á Þingvöllum,
hann tók m.a. þátt í fyrstu óperu-
uppfærslu sem sett var upp í Þjóð-
leikhúsinu árið 1951, sem var Rigo-
letto, en þar lögðu Fóstbræður til